Πρωτομαγιά 2008 - Tο τραύμα του ενός, μας πονά όλους

Έχουν περάσει 122 χρόνια από την πρώτη απεργία την ημέρα της πρωτομαγιάς στο Σικάγο. Στις διεκδικήσεις που πρόβαλε το εργατικό κίνημα στην ιστορία του, τίποτα δεν ήταν εύκολο ή σίγουρο. Οποιαδήποτε νίκη πέτυχε ήταν αποτέλεσμα αγώνων που σε πολλές περιπτώσεις κράτησαν δεκαετίες, όπως για παράδειγμα η διεκδίκηση του 8ωρου.

Στα τέλη του 18^ου αιώνα η εργατική τάξη ζει σε απόλυτη εξαθλίωση. Ενήλικες και παιδιά εργάζονται μέχρι και 16 ώρες την ημέρα σε ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, τα μεροκάματα καλύπτουν τα απολύτως απαραίτητα, ελάχιστοι φτάνουν στα γεράματα. Την ίδια περίοδο εμφανίζεται και ο συνδικαλισμός αρχικά στην Αγγλία με την μορφή συλλόγων αλληλοβοήθειας. Οι εργατικοί αγώνες αυτής της περιόδου επικεντρώνονται στην κατάργηση του νόμου του 1800 που απαγόρευε τον συνδικαλισμό και την απεργία και στην μείωση της εργάσιμης ημέρας. Οι εργατικοί αγώνες που ακολούθησαν στην Αγγλία οδήγησαν στην μείωση της εργάσιμης ημέρας στις 10 ώρες με ψήφιση νόμου το 1847.

Το 1864 ιδρύεται η Διεθνής Ένωση Εργατών. Στο πρώτο συνέδριο το 1866 θέτει το αίτημα του 8ωρου σαν βασική διεκδίκηση της εργατικής τάξης. Το 1880 στις ΗΠΑ δημιουργείται η οργάνωση «Ιππότες της Εργασίας» η οποία αριθμεί 700.000 μέλη. Με το σύνθημα «το τραύμα του ενός, μας πονά όλους» οργανώνουν το 1884 την πρώτη τους γενική απεργία με αιτήματα: οκτάωρο, τέλος στην παιδική εργασία, ίδιες αμοιβές για ίδιες δουλειές. Δίνουν το περιθώριο στην κυβέρνηση να τα δεχτεί, μέχρι την πρωτομαγιά του 1886. Όταν έληξε η προθεσμία, το εργατικό κίνημα αποφασίζει να απεργήσει στο Σικάγο. Στην τέταρτη ημέρα των διαδηλώσεων ένας προβοκάτορας ρίχνει μια βόμβα που σκοτώνει 7 αστυνομικούς και 4 εργάτες. Η αστυνομία επιτίθεται και συλλαμβάνει 8 διαδηλωτές. Με μια δίκη στημένη καταδικάζονται τέσσερεις στην αγχόνη, τρεις ισόβια και ένας αυτοκτονεί. Το 1890 καθιερώνεται από την Διεθνή Ένωση Εργατών η ημέρα της Πρωτομαγιάς σαν ημέρα διεθνούς διαδήλωσης της εργατικής τάξης για την διεκδίκηση του 8ωρου.

Στην Ελλάδα τα πρώτα σωματεία εμφανίζονται γύρω στα 1870-1880. Την πρωτομαγιά του 1894 οι περίπου 1000 συγκεντρωμένοι υιοθέτησαν ψήφισμα που ζήταγε την καθιέρωση της Κυριακής σαν ημέρα αργίας, την καθιέρωση του 8ωρου, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, την κατάργηση της θανατικής ποινής. Το Νοέμβριο του 1919 συνέρχεται το πρώτο πανελλαδικό εργατικό συνέδριο από αντιπροσώπους 214 σωματείων και ιδρύεται η ΓΣΕΕ.

Στη διάρκεια των 120 χρόνων το εργατικό κίνημα έχει προχωρήσει προς τα μπρος αλλά και προς τα πίσω. Πόσο απέχουμε, για παράδειγμα, από την κατάργηση της παιδικής εργασίας όταν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη εκμεταλλεύονται τα παιδιά ως εργατική δύναμη; Πόσο απέχουμε από την εξάλειψη της πείνας, όταν σήμερα η κερδοσκοπία οδηγεί σε εξεγέρσεις για το ψωμί και το σιτάρι; Αλλά ας μείνουμε στην Ευρώπης και την Ελλάδα. Αν το αίτημα πριν από έναν αιώνα ήταν 8 ώρες εργασίας, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος και να ζούμε αξιοπρεπώς από ένα μισθό πόσο πολύ απέχουμε σήμερα από την υιοθέτηση του ίδιου αιτήματος; Ή των αιτημάτων για κοινωνική ασφάλιση, για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία, για εργασιακά δικαιώματα;

Στο ιδρυτικό συνέδριο της, το 1918, η ΓΣΕΕ υιοθέτησε την αρχή της πάλης των τάξεων, δηλώνοντας πως οι δυο τάξεις στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, η εργατική και η αστική τάξη, είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους, η μια βρίσκεται σε πόλεμο με την άλλη. Σήμερα 90 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ αυτή η θεμελιώδης αρχή έχει πια ξεχαστεί ή καλύτερα έχει αντικατασταθεί από την αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης των τάξεων με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν, για την ΓΣΕΕ, κοινωνικοί εχθροί αλλά κοινωνικοί εταίροι και φυσικά κοινωνικός διάλογος. Ο κοινωνικός διάλογος έχει υποκαταστήσει τους αγώνες αλλά πολύ περισσότερο την οργάνωση των εργαζομένων στο χώρο δουλειάς, έχει απαξιώσει το βασικό όπλο των εργαζομένων, τον συνδικαλισμό. Ο συνδικαλισμός δεν έχει απαγορευτεί με νόμο αλλά επί της ουσίας είναι πια παράνομος στον ιδιωτικό τομέα.

Εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε πολύ ιστορία πίσω μας αλλά και πολύ δρόμο μπροστά μας. Όσα δικαιώματα έχουμε οφείλουμε όχι μόνο να τα υπερασπιστούμε αλλά και να διεκδικήσουμε ακόμα περισσότερα όχι μόνο για εμάς αλλά και για τις μελλοντικές γενιές ξεκινώντας από σήμερα. Με αντίπαλο το φόβο και τον ατομισμό. Με όπλο την αλληλεγγύη και την οργάνωση. Με τη σιγουριά ότι εμείς έχουμε τη δύναμη και το δίκιο και για αυτό μπορούμε να νικήσουμε. Η πρωτομαγιά είναι δικιά μας.

Όταν ξεπροβάλλει το εργατικό κίνημα

Οι τρεις γενικές απεργίες που έγιναν για το ασφαλιστικό (12/12,13/2 και 19/3), αλλά και το απεργιακό κύμα στους ΟΤΑ, στις Τράπεζες, στη ΔΕΗ και στους κούριερ (για την απεργία των οποίων ελάχιστα γράφτηκαν), καταγράφονται ως μια μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης. Μια αντιπαράθεση με πανευρωπαϊκή διάσταση, που σε κάθε χώρα παίρνει ορισμένα ειδικά χαρακτηριστικά με βάση το πώς έχουν ρυθμιστεί οι εργασιακές σχέσεις. Μια αντιπαράθεση που δεν στηρίζεται στις μυθολογίες και τις επιθυμίες κάποιου ένδοξου παρελθόντος, αλλά στις ανάγκες και το σημερινό επίπεδο συνείδησης των εργαζόμενων, επομένως και στο βαθμό οργάνωσής τους.

Για ένα διάστημα η ελληνική κοινωνία βίωσε τη δύναμη των απεργιών, έκφρασε την αγανάκτησή της, έδειξε σημάδια αλληλεγγύης και υπομονής για τα προβλήματα που προκάλεσαν οι απεργίες (π.χ. διακοπές ρεύματος ή τα σκουπίδια στους δρόμους). Πλημμύρισαν οι δρόμοι και οι πλατείες από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές με τα πολύχρωμα καπέλα τους, τα πανό τους, τα αυτοσχέδια πλακάτ τους, τις μαύρες σημαίες, κατέβασαν κάμερες, κατέλαβαν δημαρχεία, συγκρούστηκαν με τα σεκιούριτι και τα ΜΑΤ. Στην πράξη, απέναντι σε ολόκληρο τον αστικό κόσμο, οι εργαζόμενοι διαδήλωναν τη λογική του συνθήματος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και όχι οι «ανάγκες» της οικονομίας των κ. κ. Αλογοσκούφη, Γκαργκάνα κλπ.

Η μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και τη ζωντανή εργασία αφορά τους γενικούς και ειδικούς όρους της μισθωτής σχέσης και τα τελευταία 20-30 χρόνια διεξάγεται ένας «πόλεμος» γύρω από αυτό το ζήτημα. Μια ώρα, ένα λεπτό παραπάνω ή λιγότερη εργασία, μια περικοπή επιδομάτων ή μισθών, μια αλλαγή στις ασφαλιστικές ρυθμίσεις, τις άδειες, την υγειονομική περίθαλψη, μια ελάχιστη αύξηση κλπ, όλα αυτά είναι στο επίκεντρο μιας σκληρής καθημερινής διαπραγμάτευσης, από την οποία εξαρτάται η θέση και ο ρόλος και των ενδιάμεσων δυνάμεων της κοινωνίας: και αυτών που πλήττονται και προλεταριοποιούνται και αυτών που ελπίζουν να ανέλθουν κοινωνικά υποστηρίζοντας νεοφιλελεύθερα μέτρα. Έτσι, ο «πόλεμος» παίρνει γενικευμένο κοινωνικό χαρακτήρα και όλοι καλούνται να πάρουν μια καθαρή θέση: από ποια μεριά, ποια όχθη;

Αν ρίξουμε μια ματιά στο σύγχρονο διεθνές εργατικό κίνημα θα διαπιστώσουμε πως υπάρχουν στιγμές που δείχνει τη δύναμή του και αυτό τρομάζει πραγματικά τον αντίπαλό του. Πότε όμως δείχνει τη δύναμή του; Όταν σταματά ή επιβραδύνει την οικονομική ζωή με απεργίες και αγώνες που γίνονται σε νευραλγικούς τομείς όπως, οι μεταφορές (εμπορευμάτων και επιβατών, σε λιμάνια και αεροδρόμια), η ενέργεια, η αυτοκινητοβιομηχανία ή σε ολόκληρους τομείς, όπως το μέταλλο (εργοστάσια, ορυχεία, ναυπηγεία κλπ). Παρ’ όλες τις φήμες για εξαφάνιση της εργατικής τάξης και το τέλος της εργασίας, στους χώρους αυτούς, συνεχίζει να υπάρχει και να πρωταγωνιστεί η εργατική δύναμη. Πρόσφατα στη χώρα μας, με την απεργία στην Τράπεζα της Ελλάδας, δεν λειτούργησε το χρηματιστήριο για τρεις μέρες και αυτό ήταν αρκετό για να προκαλέσει έναν μικρό πανικό στα οικονομικά επιτελεία.

Σε χώρες όπως οι ΗΠΑ έγιναν τα τελευταία χρόνια νικηφόρες απεργίες: στις μεταφορές εμπορευμάτων, στο μετρό και τις συγκοινωνίες της Νέας Υόρκης, στο χώρο των ΜΜΕ και του θεάματος (σεναριογράφοι μετά από απεργία διαρκείας). Στη Γερμανία, επίσης, οι απεργίες των μεταλλεργατών (των εργατών στους κλάδους της αυτοκινητοβιομηχανίας) με τις διαδηλώσεις της Δευτέρας (κάθε Δευτέρα έκαναν συγκεντρώσεις και πορείες σε πολλές πόλεις) είχαν νικηφόρα έκβαση.

Υπάρχουν, όμως, και άλλες εμπειρίες του σύγχρονου εργατικού κινήματος:

Η οργάνωση των ανέργων στην Αργεντινή και η πρακτική αντιμετώπιση του ζητήματος της πείνας, έδωσε καλά αποτελέσματα που οδήγησαν στην εξέγερση του Αργεντινάτσο, το 2001, όταν χρεοκόπησε η οικονομία της χώρας αυτής.

Η οργάνωση των προσωρινά εργαζόμενων, των θυμάτων της ευέλικτης εργασίας, είναι μια νέα πραγματικότητα, που παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, βρίσκουν τρόπους να αναπτύξουν τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη τους, να σπάσουν φραγμούς και ταμπού και να δημιουργήσουν ενώσεις, συνδικάτα κλπ.

Η οργάνωση των μεταναστών και των ξένων εργατών στις χώρες «υποδοχής» τους είναι ένα ακόμα πεδίο. Οι μετανάστες, οι οποίοι ήταν πάντα το πιο καταπιεσμένο τμήμα της εργατικής τάξης, σήμερα στην Ευρώπη (ιδίως σε ορισμένες χώρες), αποτελούν ένα σχετικά υψηλό ποσοστό της εργατικής τάξης και όλες οι πολιτικές διαχείρισης του εργατικού δυναμικού περιλαμβάνουν ξεχωριστές διατάξεις γι’ αυτό. Μάλιστα, υπάρχουν και πανευρωπαϊκές πολιτικές για τη διαχείριση των ροών της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης. Οι σύλλογοι, τα σωματεία, οι ενώσεις μεταναστών και των χωρίς χαρτιά (π.χ. Γαλλία) και, κυρίως, οι κοινοί αγώνες με τους εργαζόμενους των χωρών «υποδοχής» τους, δημιουργούν νέες προοπτικές για την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.

Οι μορφές πάλης του σύγχρονου εργατικού κινήματος είναι και αυτές «υπό τροποποίηση». Αντιμετωπίζοντας μια νομοθεσία που στην ουσία απαγορεύει την απεργία πρέπει να βρει τρόπους να ακουστεί η φωνή του. Οι αποκλεισμοί δρόμων, η διακοπή της κυκλοφορίας σε μεγάλες αρτηρίες είναι μια συνηθισμένη πρακτική. Ακόμα οι επαναλαμβανόμενες μια ορισμένη μέρα κινητοποιήσεις για το ίδιο θέμα, όπως η συγκέντρωση κάθε Δευτέρα στη Γερμανία, ή στην Ελλάδα οι κινητοποιήσεις των φοιτητών κάθε εβδομάδα για το άρθρο 16, αποδείχτηκαν αποτελεσματικές.

Σε κάθε χώρα υπάρχει μια άμεση σχέση του τρόπου συγκρότησης και δημοκρατίας στη βάση (μέσα από συνελεύσεις και αντίστοιχη οργάνωση) με τη δυνατότητα διενέργειας μεγάλων αγώνων και κινητοποιήσεων. Στη Γερμανία ήταν οι εργοστασιακές επιτροπές και οι συνελεύσεις τους, στους εκπαιδευτικούς και στους φοιτητές στην Ελλάδα οι συνελεύσεις τους κλπ. Όσο πιο πλατιά δημοκρατία υπάρχει, όσο μεγαλύτερη είναι η συμμετοχή των εργαζόμενων στις διαδικασίες λήψης απόφασης, τόσο πιο δυναμικοί και αποτελεσματικοί θα είναι οι αγώνες.

Τέλος, η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και οι αλλαγές που αυτή έχει επιφέρει στη σύνθεση και στην κατανομή της εργατικής τάξης, στο χρόνο εργασίας αλλά και στο χρόνο της καθημερινής ζωής, δημιουργούν συνθήκες ανάπτυξης μορφών συλλογικής δράσης με βάση τον τόπο διαμονής της εργατικής τάξης και όχι με βάση ή αποκλειστικά) τον τόπο εργασίας της.

Το «υποκείμενο» υπάρχει. Σε ορισμένες στιγμές μάλιστα εμφανίζεται στο προσκήνιο για να δηλώσει πως δεν ανέχεται άλλο να είναι αντικείμενο στην καπιταλιστική κρεατομηχανή. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αριστερή πολιτική που να υπερβαίνει τα προβλήματα, τις ανάγκες και τους πόθους αυτού του υποκειμένου.

Πηγή: περιοδικό Διάπλους Νο 24, Φεβρουάριος, Ρούντι Ρινάλντι

Το ΔΙΑΠΛΟΥΣ θα το βρείτε στο Στέκι στην Σωκράτους 6.

Citius, Altius, Fortius ...και μάζεψε όλα τα λεφτά

Είναι πολύ άδικο να υιοθετηθούν άκριτα οι κατηγορίες που εκτοξεύονται τις τελευταίες ημέρες κατά αθλητών και προπονητών για χρήση αναβολικών. Όχι μόνο γιατί η δικαιοσύνη δεν έχει πάρει οριστική απόφαση, αλλά διότι είναι τουλάχιστον υποκριτικό σε μια κοινωνία που ο αθλητισμός είναι επιχείρηση να γίνεται λόγος για αθλητικά ιδεώδη. Τι έκαναν οι αθλητές της άρσης βαρών στην προ μεταλλίων, πολιτικής αξιοποίησης των επιδόσεων τους και εταιρειών που «σπονσοράρουν» εποχή; Σήκωναν βάρη μπροστά σε άδειες εξέδρες, πλήρωναν μόνοι τον εξοπλισμό τους, δούλευαν από μετακομίσεις μέχρι οικοδομή για τον άρτο τον επιούσιο, κανένα σχολείο δεν τους καλούσε να μιλήσουν στους μαθητές και κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν τους αφιέρωνε ούτε ένα λεπτό.

Όπου υπάρχει ανταγωνισμός και πρωταθλητισμός τα αθλητικά ιδεώδη πάνε περίπατο. Και αυτό γινόταν και στην αρχαιότητα, παρά την ψυχολογικά λυτρωτική μας ανάγκη να πιστέψουμε ότι υπήρχε ένα αθώο αθλητικό παρελθόν χωρίς αναβολικά. Ο Πλάτωνας επέκρινε τους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί μέτραγε μόνο η πρωτιά και όχι η συμμετοχή, ο Ευριπίδης και ο Γαληνός κριτίκαραν την νοοτροπία των πρωταθλητών, ο Ισοκράτης ενοχλούταν από το πόσο πλούσια ήταν τα έπαθλα, τα οποία φυσικά δεν ήταν ένα κλαδί ελιάς. Οι παράνομες πολιτογραφήσεις αθλητών δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο, οι δωροδοκίες έδιναν και έπαιρναν, ενώ σκανδάλιζε η «ταξική» αρματοδρομία όπου δεν στεφανωνόταν ο ιππέας ή ο ηνίοχος, αλλά …ο ιδιοκτήτης του αλόγου ή του άρματος, ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν μπορούσε καν να το ιππεύσει.

Σήμερα, όπου τα πάντα γίνονται εμπόρευμα και υπάγονται στο χαλύβδινο νόμο της κερδοφορίας πολλοί γονείς πάνε τα παιδιά τους σε κάποιο άθλημα όχι για να ασκηθούν αλλά για να …μάθουν ένα επάγγελμα. Η εγγραφή σε κάποιο αθλητικό σύλλογο έχει μετουσιωθεί σε επαγγελματική μαθητεία. Και αυτό σε ήπια μορφή για τα παιδιά των μεσαίων στρωμάτων. Πιο κάτω, εκατοντάδες μαθητές από φτωχές οικογένειες και μετανάστες δεύτερης γενιάς βλέπουν τον αθλητισμό σαν έξοδο από την χειρωνακτική εργασία που ασκούν οι γονείς τους. Οι «της γης οι κολασμένοι» που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από το ύψος, την ομορφιά και την σωματική τους δύναμη τρέχουν στους συλλόγους και τα τάλεντ σόου, μπας και αλλάξουν την κοινωνική τους μοίρα. Πόσοι τα καταφέρνουν; Φυσικά ελάχιστοι. Πόσοι όμως για να τα καταφέρουν δέχονται και κάνουν σχεδόν τα πάντα, από αναβολικά μέχρι σεξ με όποιον τους υπόσχεται ότι θα τους προωθήσει; Οι περισσότεροι.

Όμως, ας μην είμαστε υποκριτές. Ντόπα δεν είναι και το μπούκωμα του παιδιού με φροντιστήρια για να μπει σε κάποια περιζήτητη σχολή; Ντόπα δεν είναι το πνίξιμο της εφηβείας στο τρίγωνο σχολείο – φροντιστήριο – ιδιαίτερο; Η ανταγωνιστική κοινωνία δεν μπορεί να μην είναι κοινωνία της ντόπας, της κάθε μορφής ντόπας.
Citius, Altius, Fortius με οποιοδήποτε τρόπο, μέσο και τίμημα και …μάζεψε όλα τα λεφτά. Αυτό είναι το μήνυμα της κοινωνίας προς τους νέους ανθρώπους. Οπότε ας μην διαμαρτυρόμαστε.

Πηγή: http://alfavita.gr/ , Κώστας Θεριανός

Μετά το Λιθάνθρακα να πετάξουμε έξω και τις Δεξαμενές

Κάτω από την μαζική κινητοποίηση του λαού της Καβάλας η ΔΕΗ αναγκάστηκε να σηκώσει λευκή σημαία. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ κ. Αθανασόπουλος δήλωσε ότι τελικά η συμφωνία με την RWE για την δημιουργία μονάδων λιθάνθρακα δεν αφορά πια τις προβλεπόμενες μέχρι σήμερα περιοχές, (Αλμυρός, Καβάλα και Αλεξανδρούπολη). Το «ενδιαφέρον» τους στρέφεται τώρα προς την Αλβανία, ενώ καταφέρθηκε και κατά της «αντιαναπτυξιακής λογικής» των κατοίκων αυτών των περιοχών.

Μετά την θετική αυτή εξέλιξη, ειδικότερα για την Καβάλα και για το κίνημα που αναπτύχθηκε έχουμε να επισημάνουμε τα εξής:

1. Ο σταθερός προσανατολισμός, η αποφασιστικότητα και η διάθεση του λαού της Καβάλας αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι μπορούμε να πετύχουμε νίκες σε μια εποχή κυριαρχίας του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η υποχώρηση της ΔΕΗ και των γερμανών αποδεικνύει, ότι αυτός που είναι πιο ισχυρός δεν είναι η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές, αλλά ο λαϊκός παράγοντας όταν βγαίνει στο δρόμο και παίρνει τις τύχες στα χέρια του.. Το «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ» δεν ήταν ένα σύνθημα για την τιμή των όπλων, αλλά ένας ρεαλιστικός και εφικτός στόχος.
2. Η μεγάλη νίκη κατά της εγκατάστασης εργοστασίου λιθάνθρακα στην Ν. Καρβάλη, αποτελεί συνέχεια των μεγάλων επιτυχιών κατά της εγκατάστασης του ραντάρ του ΝΑΤΟ στο Υψάριο της Θάσου, κατά ης μετατροπής του λιμανιού της Ν. Περάμου σε νατοϊκό ναύσταθμο και κατά της προσπάθειας των πετρελαιάδων να μετατρέψουν την Βάσοβα σε δάσος δεξαμενών. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός της Καβάλας δεν τρώει κουτόχορτο.
3. Η μη εγκατάσταση του εργοστασίου λιθάνθρακα στην Καβάλα, δεν πρέπει να μας οδηγήσει στον εφησυχασμό. Σε μια σειρά άλλες περιοχές της χώρας (Μαντούδι, Αστακός, Αντίκυρα. Λάρυμνα και Αλιβέρι) και της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων τα σχέδια για εγκατάσταση τέτοιων μονάδων παραμένουν. Ο λιθάνθρακας εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα για την ΔΕΗ και την κυβέρνηση και συμμετέχει σε ποσοστό 15% στο ενεργειακό μείγμα μέχρι το 2020. Την ίδια στιγμή η ΔΕΗ προχωρά στην κατασκευή 2 λιγνιτικών μονάδων στην Φλώρινα και την Πτολεμαίδα, ενώ το ζήτημα του λιγνίτη στην περιοχή μας δεν έχει λήξει.

• Ο αγώνας τώρα πρέπει να συνεχισθεί ώστε να εμποδίσουμε τον Βαρδινογιάννη και τους άλλους «επενδυτές» να προχωρήσουν τα σχέδιά τους.
• Όλοι μαζί ώστε να μην επιτρέψουμε την καταστροφή του περιβάλλοντος για να μπορούν κάποιοι να αποκομίζουν δισεκατομμύρια.
• Να πετάξουμε τις ρυπογόνες βιομηχανίες των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστών έξω από τον πλανήτη.

ΚΟΕ - 18/4/2008

Αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - 16/4/2008

1. Η γραμματεία συνεδριάζει σε εβδομαδιαία βάση κάθε Δευτέρα στις 8μμ, ανοικτή σε όλους. Η γραμματεία συζητά για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που είναι τα κύρια αντικείμενα παρέμβασής της και προσπαθεί να ορίσει την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την πανελλαδική κίνηση και αποφάσεις της κεντρικής

γραμματείας. Πρέπει να υπάρξει σαφής προσδιορισμός των αρμοδιοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ, της Δημοτικής Κίνησης, των Κινήσεων Πολιτών κλπ ώστε να μην επικαλύπτονται οι δραστηριότητες τους.

2. Λειτουργία ΓΣ στις βασικές πόλεις του νομού (Καβάλα, Θάσος, Χρυσούπολη, Ελευθερούπολη) στην κατεύθυνση της συγκρότησης αυτών των 4 περιοχών και της πλαισίωσής τους από τους συντρόφους και των γύρω περιοχών.
3. Συγκρότηση 2 θεματικών (α. εργασιακά ζητήματα, ιδιωτικοποιήσεις και συνδικαλιστικό κίνημα β. περιβάλλον και ενέργεια)
4. Πλουραλιστική εκπροσώπηση όλων των συνιστωσών και των ανένταχτων στα τοπικά ΜΜΕ μέσα από την Γραμματεία. Συντρόφισσες/οι που θα καλούνται σε ΜΜΕ σαν εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να ενημερώνουν την Γραμματεία και σε περίπτωση διαφοροποίησης τους με θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν καθαρά ότι πρόκειται για προσωπικές απόψεις.
5. Η γραμματεία είναι υπεύθυνη για την αξιοποίηση της παρουσίας βουλευτών της ΚΟ και στελεχών της Κεντρικής Γραμματείας στο νομό μας με μοναδικό γνώμονα την καλύτερη προβολή του ΣΥΡΙΖΑ και των κινηματικών καταστάσεων της περιοχής.
6. Αξιοποίηση του blog όπου θα παρουσιάζονται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο με ευθύνη της γραμματείας.
7. Απαιτούμε την άμεση υλοποίηση των αποφάσεων της Πανελλαδικής Σύσκεψης για το οργανωτικό (Ολιγομελής Κεντρική Γραμματεία, Γραφείο Τύπου με πλουραλιστική εκπροσώπηση, Βοηθητικές Επιτροπές της Κεντρικής Γραμματείας, Συγκρότηση Κεντρικής Πανελλαδικής Επιτροπής, Χρονικός προσδιορισμός των πανελλαδικών θεματικών συσκέψεων ώστε να υπάρξει και η αντίστοιχη προετοιμασία, Έκδοση Μηνιαίου Θεωρητικού Περιοδικού). Επιπλέον ζητούμε ο ΣΥΡΙΖΑ με ευθύνη της Κεντρικής Γραμματείας να έχει ένα 2ωρο στο ραδιοσταθμό ΚΟΚΚΙΝΟ.
8. Οι παραπάνω αποφάσεις να δημοσιευτούν στα blogs και να σταλούν στις εφημερίδες του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερά, Αυγή, Εργατική Αριστερά, Εποχή).

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

60 χρόνια Ισραήλ: 60 χρόνια κρατικής τρομοκρατίας, εθνοκάθαρσης και ρατσισμού

Συμπληρώνονται φέτος το Μάιο 60 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η επέτειος «γιορτάζεται» με μια σειρά από εκδηλώσεις τόσο στο ίδιο το Ισραήλ όσο και στο εξωτερικό. Αυτός ο κύκλος εκδηλώσεων συνιστά μέγιστη πρόκληση τόσο για τον Παλαιστινιακό λαό όσο και κα για κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Το Ισραήλ και οι σύμμαχοι του γιορτάζουν:

• Την παλαιστινιακή Καταστροφή (Νάκμπα), δηλαδή την απώλεια του 78% της ιστορικής Παλαιστίνης από το λαό που ζούσε εκεί.

• Την προσχεδιασμένη και με κυνισμό εκτελεσμένη επιχείρηση εθνοκάθαρσης που είχε σαν αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση περισσότερων από 750.000 Παλαιστινίων.

• Τις μαζικές δολοφονίες αμάχων από τη Χαγκάνα και τις σιωνιστικές συμμορίες στο Ντεϊρ Γιασίν, τη Λύδδα, την Ταντούρα και σε δεκάδες άλλα σημεία.

• Την ισοπέδωση εκατοντάδων Παλαιστινιακών χωριών.

• Τον κρατική επιχείρηση σβησίματος κάθε ίχνους παλαιστινιακής μνήμης από την Παλαιστίνη.

• Το εξηντάχρονο απαρτχάιντ (ανάλογο με αυτό της Νότιας Αφρικής) που εξακολουθούν να υφίστανται οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ.

• Τη διαρκή επιθετικότητα και την αναγωγή της κρατικής τρομοκρατίας σε καθημερινή πρακτική με αποκορύφωμα τους πολέμους το ‘56, ‘67, ‘82 καθώς και την κτηνώδη καταστολή της Ιντιφάντα.

• Το βάρβαρο αποκλεισμό της Γάζας και τον κατακερματισμό της Δυτικής Όχθης σε απομονωμένα μπαντουστάν υπό την πολιορκία του ισραηλινού στρατού.

Το να γιορτάζει κανείς τα 60 χρόνια του Ισραήλ σημαίνει να γιορτάζει 60 χρόνια κρατικής τρομοκρατίας, εθνοκάθαρσης και ρατσισμού. Γι’ αυτό ο Σύλλογος Ιντιφάντα προσυπογράφει την έκκληση εκατοντάδων Παλαιστινιακών κοινωνικών οργανώσεων:

Μποϊκοτάζ στους γιορτασμούς για τα 60 χρόνια του Ισραήλ. Καμιά συλλογική ή ατομική συμμετοχή στη γιορτή της βαρβαρότητας!

πηγή: ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ , 17/4/08

Για τις εκλογές στο Νεπάλ - 16/04/2008

Η ΚΟΕ χαιρετίζει με ενθουσιασμό τη νίκη του Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό) στις εκλογές για την ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης. Με ηρωικούς αγώνες δεκαετιών και μέσα από ένα περίπλοκο επαναστατικό δημοκρατικό προτσές, με τη χρησιμοποίηση κάθε μορφής πάλης, οι Νεπαλέζοι κομμουνιστές κέρδισαν το νου και την καρδιά του λαού και ανοίγουν διάπλατα το δρόμο για την κατάργηση της αντιδραστικής μοναρχίας και των φεουδαρχικών δομών. Η γέννηση ενός Νέου Νεπάλ πλησιάζει, στέλνοντας μήνυμα ελπίδας και αγώνα στους λαούς όλης της γης! Ακολουθούν τα πιο πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών και το μήνυμά μας προς το Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό).

Διαθέσιμα αποτελέσματα σε 215 από τις 240 μονοεδρικές περιφέρειες (16/4/2008):

Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό) 116 έδρες

Νεπαλέζικο Κογκρέσο 32 έδρες

Κ.Κ. Νεπάλ (Ενωμένο Μ-Λ) 30 έδρες

Τοπικιστικά κόμματα (Μαντέζι) 29 έδρες

Κόμμα Εργατών και Χωρικών 2 έδρες

Φιλομοναρχικά κόμματα 1 έδρα

Λοιποί-Ανεξάρτητοι 5 έδρες

Για τις υπόλοιπες 335 έδρες που θα πληρωθούν βάσει απλής αναλογικής, σε 3,9 εκατομμύρια καταμετρημένες ψήφους (επί συνόλου περίπου 17 εκατομμυρίων), λαμβάνουν: Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό) 31,9% * Κ.Κ. Νεπάλ (Ενωμένο Μ-Λ) 22,3% * Νεπαλέζικο Κογκρέσο 21,8% * Φιλομοναρχικά κόμματα 5,5% * Λοιπά Κ.Κ. 5,4% * Τοπικιστικά κόμματα (Μαντέζι) 4,8% * Το υπόλοιπο 8,3% μοιράζεται σε 40 ακόμη κόμματα που πήραν μέρος στις εκλογές.

Μήνυμα του Καθοδηγητικού Οργάνου της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας προς τον πρόεδρο Πρατσάντα και την Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Νεπάλ (Μαοϊκό)

Σύντροφοι!

Υπάρχουν στιγμές που τα τυπικά συγχαρητήρια μηνύματα αδυνατούν να εκφράσουν τον ενθουσιασμό και την έμπνευση των κομμουνιστών και των προοδευτικών λαϊκών μαζών. Η μεγάλη νίκη σας, η έκταση της οποίας ξεδιπλώνεται μέρα με τη μέρα καθώς γνωστοποιούνται σ’ όλο τον κόσμο τα αποτελέσματα των εκλογών για τη Συντακτική Συνέλευση, δημιούργησαν αυτές τις μέρες τέτοιες ανεπανάληπτες και σπάνιες στιγμές χαράς ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους αριστερούς στην Ελλάδα και σ’ όλη τη γη. Ενάντια σε εχθρούς και πλαστούς φίλους, απωθώντας τις αντιδραστικές προβοκάτσιες και τις συνωμοσίες του παλιού, σκουριασμένου κόσμου, οι λαϊκές μάζες του Νεπάλ όρθωσαν για μια ακόμη φορά το ανάστημά τους και βροντοφώναξαν τον πόθο τους για ένα Νέο Νεπάλ: μια Ομόσπονδη Λαοκρατική Δημοκρατία, όπου ο λαός θα είναι αφέντης της μοίρας του.

Ο εκλογικός θρίαμβος του Κομμουνιστικού Κόμματος Νεπάλ (Μαοϊκό) προκαλεί μια αυξανόμενη έκρηξη χαράς και περηφάνιας, σαν προάγγελος των μελλοντικών επαναστατικών νικών στον 21ο αιώνα. Έγινε πραγματικότητα χάρη στις θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες, την ορθή στρατηγική και την εμπνευσμένη τακτική του Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό) υπό την ηγεσία του προέδρου Πρατσάντα. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και ο υποδειγματικός αγώνας του Κόμματός σας, μέσα από τον ηρωικό δεκαετή Λαϊκό Πόλεμο, τη λαϊκή εξέγερση του 2006 και τις επακόλουθες συμφωνίες για μεταβατικό κοινοβούλιο και κυβέρνηση συνεργασίας, άνοιξαν διάπλατα το δρόμο προς τη γέννηση του Νέου Νεπάλ.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι πρέπει να συγκρατήσουμε τον ενθουσιασμό μας, καθώς ο πόλεμος δεν έχει ακόμα κριθεί. Κατανοούμε ότι οι ντόπιοι αντιδραστικοί, μαζί με τους ιμπεριαλιστές αφέντες τους, θα επιχειρήσουν να εμποδίσουν το δημοκρατικό προτσές και να αποτρέψουν την υλοποίηση των λαϊκών προσδοκιών. Ταυτόχρονα, είμαστε πεπεισμένοι ότι το Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό) θα ανατρέψει για μια ακόμη φορά τέτοιες απόπειρες και θα επιβάλει το σεβασμό της λαϊκής βούλησης, όπως εκφράστηκε και μέσα από τις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση. Όσο μας αφορά, θα εκπληρώσουμε το διεθνιστικό μας καθήκον μέσω της εντατικοποίησης των προσπαθειών για την ανάπτυξη ενός πλατιού, αποτελεσματικού κινήματος αλληλεγγύης με το Νεπαλέζικο λαό και την πρωτοπόρα δύναμή του, το Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ (Μαοϊκό).

Ζήτω ο Νεπαλέζικος λαός! Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ (Μαοϊκό)!

Το Καθοδηγητικό Όργανο της ΚΟΕ

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού "Αλάνα"

Περιεχόµενα:

Με τη φωνή των από Εκεί

• Πρώτη Διεθνής Συνάντηση στη µνήµη του Αντρέ Οµπρί

Πολιτικά τοπία

• Κολοµβία: Από το Βιετνάµ στον Αµαζόνιο

• Κολοµβία: Έγκληµα πολέµου η εισβολή στο Εκουαδόρ

• Βενεζουέλα: «Αναθεωρούµε, διορθώνουµε, ξαναπροωθούµε». Προς ποια κατεύθυνση;

• Βενεζουέλα: Μπροστά σε στρατιωτικό σταυροδρόµι

• Βολιβία: «Έχουµε την κυβέρνηση αλλά δεν έχουµε ακόµα την εξουσία»

Γεωγραφίες των αντιστάσεων

• Via Campesina : Γέφυρες που εκτείνονται στη γεωγραφία της αντίστασης

• Ανεξάρτητες Εργαζόµενες στη βιοµηχανία του σεξ στην πόλη του Μεξικού

• Ειδήσεις: Ζαπατίστας, Περού, Χιλή, ΗΠΑ, Μεξικό, Βολιβία

Η αυλή των Θαυµάτων:

• Μια άλλη αντίληψη για το συνδικαλιστικό κίνηµα

Ένας κόσµος ανάποδα

• Βιοκαύσιµα: ο πράσινος εφιάλτης

• Αντιµετώπιση των καταστροφών, για τους πλούσιους

• Ειδήσεις: ΗΠΑ-Μεξικό, Τράπεζα του Νότου

• Ουστ!!! Η πείνα και ο δερµάτινος

Όσα δεν παίρνει ο άνεµος

• Πεζογραφία: Αδέλα Φερνάντες

• Κινηµατογράφος: Επίλεκτες δυνάµεις

• Μαφάλντα

• Το Μάτε και η ιστορία του»

ΑλΑΝΑ, όπως λέμε... ΑΛληλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια.

Την ΑΛΑΝΑ θα τη βρείτε στο Στέκι στην Σωκράτους 6.

Για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών

«Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς»

Το προεκλογικό σύνθημα της Αριστερής Ενότητας αποτελεί την μετεκλογική απαίτηση για το φοιτητικό κίνημα. Η άνοδος της Αριστερής Ενότητας και η συνολική μετατόπιση προς τα αριστερά, αποδεικνύει ότι το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο από το παρόν. Η διατήρηση όμως των ψηλών ποσοστών της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, δείχνει ότι αυτές οι καλύτερες μέρες θα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, κερδισμάτων και ανατροπών στη φοιτητική καθημερινότητα, ορατών αλλαγών στην αριστερή πολιτική και τον αριστερό συνδικαλισμό, εκατοντάδων μικρών μαχών, δεκάδων αγώνων και αρκετών ακόμη μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων.

Οι φοιτητικές εκλογές δεν αποτυπώνουν εύκολα και απλοϊκά την πραγματικότητα. Συνυπάρχει η βαθιά δυσαρέσκεια και η απονομιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που πλέον δεν συναντά ούτε συναίνεση, ούτε ανοχή, με την ανθεκτικότητα των δυνάμεων του δικομματισμού, αλλά και με την αδυναμία τομής από τα αριστερά. Τομής πολιτικής και ιδεολογικής που θα μπορούσε να φέρει την πραγματική άνοιξη στη νεολαία.

Η φετινή χρονιά ήταν χρονιά αθόρυβων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στο δρόμο του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και χρονιά μεγάλων κοινωνικών και εργασιακών μετώπων. Η ολομέτωπη, προκλητική και συνολική επιχείρηση της κυβέρνησης της ΝΔ να πετσοκόψει δικαιώματα και κατακτήσεις καθόρισε τα πολιτικά διλήμματα. Η απουσία ενωτικής, ανεξάρτητης, αγωνιστικής, μαζικής παρέμβασης της αριστεράς καθόρισε την αδυναμία καθαρής απάντησης στα διλήμματα αυτά. Αυτά ερμηνεύουν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.

Η ΔΑΠ σημείωσε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά μικρή πτώση στα ΑΕΙ, αλλά δεν αιμορραγεί. Δεν πληρώνει την υπεράσπιση της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης. Δεν χρεώνεται το ρόλο του φερέφωνου της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν αμφισβητείται η πρώτη θέση της. Στο δύσκολο για την αριστερά χώρο των ΤΕΙ, με τα όργια κρατικού – κίτρινου συνδικαλισμού, παρουσιάζει άνοδο. Δείχνει ότι η αριστερή στροφή αν δεν φέρει αλλαγή των πραγματικών συσχετισμών μέσα στους κοινωνικούς χώρους, δεν θα έχει ορατά αποτελέσματα στον εκλογικό συσχετισμό δύναμης. Κυρίως δεν θα έχει αποτελέσματα στη συγκρότηση ενός αντικυβερνητικού φοιτητικού κινήματος, με αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό πρόσημο.

Η ΠΑΣΠ παρουσιάζει σταθεροποίηση στα ΑΕΙ, πτώση στα ΤΕΙ. Δεν καρπώνεται την κυβερνητική φθορά και δεν ξεπερνά τη χρόνια κρίση της ως στυλοβάτης πολιτικών που έβλαψαν τη δημόσια εκπαίδευση, την ίδια στιγμή που ψάχνει τον διαχωρισμό από τη ΔΑΠ. Ο διαγκωνισμός ανάμεσα σε τμήματα του ΠΑΣΟΚ και η εναγώνια προσπάθεια ανασυγκρότησης έδωσαν στην ΠΑΣΠ ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, που όμως δεν καλύπτει την γενική πτωτική πορεία, ούτε αντιστρέφει την αναξιοπιστία της.

Η ΠΚΣ με άνοδο 1,1% στα ΑΕΙ καλύπτει την περσινή της πτώση, καλύπτει τα όποια προβλήματα παρουσιάζει η γραμμή του ΚΚΕ, ανακουφίζει την ηγεσία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που δήλωσε ότι όχι μόνο άντεξαν, αλλά και ανέβηκαν, εξαπολύοντας τις γνωστές επιθέσεις κατά του βασικού της αντιπάλου, του «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ». Το αποτέλεσμα είναι μια επιτυχία για την ΚΝΕ, που μετά τις λάθος επιλογές στο φοιτητικό κίνημα, ήρθε αντιμέτωπη με την αδιέξοδη πολιτική του ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και την υπαρκτή πίεση για μια άλλη πορεία στην αριστερά, για μια νικηφόρα πορεία για αγώνες και κινήματα.

Η ΕΑΑΚ παρουσιάζει τη μεγαλύτερη πτώση (κατά μισή ποσοστιαία μονάδα – αν συνυπολογίσουμε και την Γένοβα που φέτος καταγράφηκε στην ΕΑΑΚ). Χάνει ένα μέρος από την άνοδο των δύο προηγούμενων χρόνων, πιέζεται ισχυρά από την ΠΚΣ και την Αριστερή Ενότητα, παραμένει όμως ένας σημαντικός πόλος αγωνιστικής κατεύθυνσης και αναφοράς. Τα υπαρκτά αδιέξοδα από την έλλειψη μιας ενωτικής κεντρικής πολιτικής αναφοράς, δημιουργούν πιέσεις που δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Αυτές οι πιέσεις δεν είναι βασικά εκλογικές, αλλά πολιτικές. Δύσκολα αυτός ο χώρος μπορεί να δικαιολογήσει την αναπαραγωγή των σεχταριστικών και ηττοπαθών στερεότυπων του ΚΚΕ.

Η Αριστερή Ενότητα αυξάνει τις δυνάμεις της κατά 1700 ψήφους και 1,6%. Αυξάνει κατά 43% τις δυνάμεις της από πέρυσι. Και το 2007 είχε αυξήσει κατά 25% τις δυνάμεις της σε σχέση με τα αποτελέσματα του 2006 των δυνάμεων που τη δημιούργησαν. Πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή άνοδο φοιτητικής παράταξης, που δεν οφείλεται μόνο στο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην πραγματική απαίτηση χιλιάδων φοιτητών για μια ενωτική, αγωνιστική, μαχητική και αποτελεσματική αριστερά.

Όσοι περίμεναν να δουν την Αριστερή Ενότητα να εκτινάσσεται στα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε είναι κακόβουλοι, είτε αφελείς. Είναι αφέλεια η αναμονή ανόδου λόγω κεντρικής πολιτικής σκηνής. Παράγει και μια δεξιά αντίληψη ότι δεν χρειάζονται πολλά πολλά, επικοινωνιακά μπορούμε να κερδίσουμε… Και είναι εκ του πονηρού η καλλιέργεια προσδοκιών του 15 και 20% για την Αριστερή Ενότητα, μέσα στις φοιτητικές εκλογές, με τους γνωστούς συσχετισμούς, με τον τρόπο που υπάρχει ο φοιτητικός συνδικαλισμός, με τα συγκεκριμένα οργανωτικά όρια. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι οι μετατοπίσεις ήταν και είναι οριακές, ακόμη και μετά από μεγάλα κινήματα, πόσο μάλλον μετά από …«κινήματα γκάλοπ». Προς τι λοιπόν οι διατυπώσεις για «αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ»; Πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όταν η Αριστερή Ενότητα και μέσα στο κίνημα αλλά και μετά από αυτό έχει μακράν τη μεγαλύτερη άνοδο;

Όσο δεν ανασυγκροτείται δραστικά το φοιτητικό κίνημα, τόσο θα κυριαρχεί η καθυστέρηση, η απολιτική, η κοινωνική και όχι πολιτική καταγραφή. Τόσο θα ταυτίζεται ο φοιτητικός συνδικαλισμός με πάρτι, εκδρομές, σημειώσεις, διευκολύνσεις, εξεταστικές ασυλίες, παροχή πάρκινγκ, υποσχέσεις εύκολων πτυχίων… Τόσο θα αποσυνδέεται η πολιτική στάση και η εκλογική συμπεριφορά από την αναγνώριση ενόχων και αιτιών για το ξεπούλημα της εκπαίδευσης, για την εργασιακή ανασφάλεια, για τις ανθρώπινες και κοινωνικές χωματερές της γενιάς των 400 και 600 ευρώ.

Στις συνθήκες αυτές γίνεται αναγκαία η προεκλογική πρόταση της Αριστερής Ενότητας για ένα και μόνο αριστερό ψηφοδέλτιο. Αυτό θα αποτελούσε πολιτικό σεισμό στις σχολές αλλά και στην κοινωνία συνολικά και θα μπορούσε να ρίξει γρήγορα τη ΔΑΠ από την πρώτη θέση. Θα βοηθούσε όμως κυρίως στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, στην επανίδρυση διαδικασιών φοιτητικού συνδικαλισμού από τα αριστερά, στην πυροδότηση μαχών και αγώνων που να παράγουν αποτελέσματα, αλλά και να δείχνουν έναν άλλο δρόμο πολιτικά και ιδεολογικά.

Η προεκλογική πρόταση της Αριστερής Ενότητας οφείλει να πάρει μετεκλογικά χαρακτηριστικά. Αν για κάποιες δυνάμεις της αριστεράς, στο όνομα των μεγάλων διαφορών και του προεκλογικού χρόνου, ήταν αδιανόητη η κοινή εκλογική μάχη, ας ανοίξουν οι δίαυλοι επικοινωνίας για τους αγώνες που πρέπει σήμερα να δοθούν: Για την απόσυρση του νόμου πλαίσιο, για την κατάργηση κάθε προσπάθειας επιβολής εσωτερικού κανονισμού. Για τη συνολική και εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση στον νεοφιλελευθερισμό. Για την αναζήτηση δρόμων ανατροπής των συνολικών συσχετισμών στην παιδεία και στην κοινωνία.

Η μετεκλογική συζήτηση οφείλει να καταλήξει σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές. Ειδικά όταν αυτές οι πολιτικές αφορούν τον πυρήνα ύπαρξης της αριστεράς, καθώς ποινικοποιούν τους αγώνες, χτυπάνε αγωνιστικές και κινηματικές συμπεριφορές, τιμωρούν τους φοιτητές.

Δύο είναι τα κρίσιμα στοιχήματα την επόμενη περίοδο: Να προετοιμαστούν αγώνες και συγκρούσεις τέτοιες που να αποτρέψουν την παραπέρα εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά και να συγκροτηθεί η Αριστερή Ενότητα όχι σαν εκλογική συμμαχία αλλά σαν ζωντανός πολιτικός οργανισμός, οργανωτής και πυροδότης των μαχών που πρέπει να δώσει το φοιτητικό κίνημα.

Και τα δύο στοιχήματα δεν είναι αυτονόητα. Και για τα δύο στοιχήματα οι δυνάμεις της ενωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να δώσουν μάχη και να μην φοβηθούν την αντιπαράθεση.

Η ίδια η πραγματικότητα της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης «γεννά» έναν ρεαλισμό επιστροφής στην ομαλότητα. Το είδαμε με την ολομέτωπη επίθεση της αντιδραστικής πτέρυγας μέσα στα Πανεπιστήμια, με αρκετές Πανεπιστημιακές διοικήσεις να λειτουργούν ως κομματικοί εγκάθετοι της ΝΔ και του Υπουργείου. Το είδαμε όμως και με την προέλαση μιας «προοδευτικής» πτέρυγας σε θέσεις υπεράσπισης της ομαλότητας, σε θέσεις που παρά τις αντιρρήσεις για τον νόμο, προτρέπουν στην εφαρμογή του. Το στοίχημα αυτό είναι ανοικτό.

Η ίδια η ευνοϊκή συγκυρία για την αριστερά «γεννά» κομματικούς σχεδιασμούς που διαστρεβλώνουν τις ανάγκες των καιρών. Η Αριστερή Ενότητα δεν αποτελεί κομματική δικαίωση, ούτε μπορεί να γεννά τυφλούς κομματικούς πατριωτισμούς. Δεν αποτελεί παρά ένα ανοικτό και ιδιαίτερα επιτυχημένο κάλεσμα για την πραγματική ανατροπή συσχετισμών, για το ξεπέρασμα κλασσικών και ανώδυνων εικονογραφημένων. Άρα έχουν ιδιαίτερη σημασία οι πρωτοβουλίες της Αριστερής Ενότητας για την επόμενη περίοδο, πρωτοβουλίες που πρέπει να βλέπουν την ανασυγκρότηση του κινήματος και της αριστεράς και στην αγωνιστική – κινηματική και όχι «εποικοδομητική» αντιπαράθεση στην κυβέρνηση.

Το στοίχημα για τη φοιτητική αριστερά είναι ανοικτό και δεν έχει κριθεί. Το ίδιο και για την Αριστερή Ενότητα. Βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι και σε αυτό το σταυροδρόμι σημαντικό ρόλο θα παίξουν εκείνες οι δυνάμεις που έχουν πολιτική κατεύθυνση πραγματικής ανατροπής.

Σκάνδαλο ντόπινγκ στην Άρση Βαρών

Το σκάνδαλο ντόπινγκ στην Άρση Βαρών γκρεμοτσακίζει με τον πιο απότομο τρόπο τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας. Αποκαλύπτει που οδηγεί η συγκομιδή επιτυχιών με κάθε τρόπο, πού οδηγεί η αναγωγή αθλητικών διοργανώσεων σε μεγάλες εθνικές μάχες. Φανερώνει που οδηγεί η επικοινωνιακή πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων για την ισχυρή Ελλάδα και τις πρωθυπουργικές κορώνες μετά από κάθε αθλητική επιτυχία. Περιπαίζει τη μόνιμη κυβερνητική επιχείρηση να εμφανίζονται ως εθνική επιτυχία και απόδειξη λαμπρής διακυβέρνησης, τα ολυμπιακά μετάλλια, τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μέχρι και το κιτς υποπροϊόν της Γιουροβίζιον (αν θυμηθούμε τις περιχαρείς δηλώσεις του Υπουργού Επικρατείας για τον εθνικό άθλο της κας Παπαρίζου…).

Δεν υπάρχει απλά πολιτική ευθύνη. Υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός: Για εθνικούς μύθους – αποδείξεις υπεροχής. Για μετάλλια, αθλήματα, πρωτιές, στιγμές εθνικής ανάτασης και παλλαϊκής συγκίνησης, βουτηγμένες στο αναβολικό. Για βιομηχανία κατασκευής ηρώων που θα προτρέπουν τους κοινούς θνητούς στη φυγή από τη μίζερη καθημερινότητα. Για δήθεν εθνικές υποθέσεις που επιβάλλουν ή προκαλούν συστράτευση γύρω από την ηγεσία. Για μηχανισμούς και ομοσπονδίες που -στενά διαπλεκόμενες με την βιομηχανία των αναβολικών- εκτοξεύουν πολιτικά πρόσωπα, εξασφαλίζουν συμπάθεια, αναγνώριση και ψήφους. Για υπουργούς και πρωθυπουργούς που –το λιγότερο- κάνουν τα στραβά μάτια στο «θαύμα του ελληνικού αθλητισμού». Για έναν αθλητισμό – πρωταθλητισμό που εξαγοράζει με τη δια βίου οικονομική εξασφάλιση των πρωταθλητών τη συναίνεση στην ντόπα ή και την αναζήτησή της. Για έναν εμπορευματοποιημένο αθλητισμό που εχθρεύεται τη μαζική άθληση στο βωμό της παραγωγής μεταλλίων και εθνικών ντοπαρισμάτων...

Το ντοπάρισμα, τα φάρμακα, τα αναβολικά, τα ψέματα δεν αφορούν βασικά τον αθλητικό χώρο ούτε την προπόνηση. Απλά εκεί μπορούν να αποδειχτούν επιστημονικά.

Αφορούν το πολιτικό σύστημα που είχε ανάγκη ορόσημα και εθνικές υποθέσεις ώστε να στρατεύεται ο λαός στους στόχους της ολιγαρχίας.

Ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας στον αθλητισμό, με το νέο σκάνδαλο (είχε προηγηθεί αυτό των Ολυμπιακών του 2004), τελειώνει. Η ισχυρή Ελλάδα στα εθνικά, στην οικονομία, στην κοινωνική συνοχή έχει προ πολλού χρεοκοπήσει. Ας τελειώσουν και οι πολιτικές που γέννησαν, εξέθρεψαν και μέχρι σήμερα συντηρούν τους μύθους αυτούς.

Σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ και το ελληνικό βέτο

Το βέτο έπρεπε να μπει ενάντια στο ΝΑΤΟ και την αμερικανική παρουσία στα Βαλκάνια. Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ κατέληξε σε φιάσκο. Όχι επειδή η Ευρώπη υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία της από τον αμερικανικό επιθετισμό. Ούτε επειδή δεν βρέθηκε λύση στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Αλλά επειδή τα Βαλκάνια μετατρέπονται ακόμη μια φορά σε πεδίο οξύτατης σύγκρουσης και ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

H κυβέρνηση Καραμανλή ψέλλισε το βέτο στην ονομασία, δεν έβαλε βέτο στον τρόπο επίλυσης της ονομασίας, δεν έβαλε βέτο στη διεύρυνση και υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ. Και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ οδηγούν στη συγκρότηση κρατών - προτεκτοράτων, στην επαναχάραξη και αλλαγή συνόρων, στο σκόρπισμα εθνικιστικών, ρατσιστικών και αλυτρωτικών διεκδικήσεων με επικίνδυνες συνέπειες. Αυτό είναι το επικίνδυνο, αυτό είναι το μείζον και όχι η ονομασία.

Όσο ο αστικός κόσμος κραυγάζει για τα «εθνικά δίκαια», η ελληνική κυβέρνηση σιωπά και συναινεί στην προκλητική μονομερή αναγνώριση του Κοσόβου, στην απροκάλυπτη επέμβαση του ΝΑΤΟ, στη διεύρυνση της επιθετικότητας των Αμερικάνων, στην εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας, και είναι έτοιμη να δώσει πολύ μεγαλύτερα ανταλλάγματα για να κερδίσει ολιγόμηνη παράταση ζωής στο ζήτημα της ονομασίας.

Όσο δεν μπαίνει βέτο στον ιμπεριαλισμό, οι αλυτρωτικές επιδιώξεις μικρών και μεγάλων εθνικισμών, οι επαναχαράξεις συνόρων, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα απειλούν την ειρήνη και θα φέρνουν πιο κοντά τον πόλεμο.

Η τεχνητή αψίδα θριάμβου που στήνουν τα εγχώρια κέντρα στον Κ.Καραμανλή έχει αποκλειστικό σκοπό, τη φυγή προς τα μπρος μιας κυβέρνησης που απονομιμοποιήθηκε ταχύτατα με τις προκλητικές αντιλαϊκές πολιτικές της. Το σχήμα της εθνικής συσπείρωσης γύρω από την κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει τον διαρκή υπακοή στον αμερικανικό παράγοντα, ούτε το εφιαλτικό μέλλον που ετοιμάζεται για τον εργαζόμενο κόσμο. Καμιά εθνική ομοψυχία με μια κυβέρνηση που διατηρεί Νατοϊκές βάσεις θανάτου στην Ελλάδα, που στέλνει έλληνες στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Καμιά εθνική ομοψυχία με μια κυβέρνηση που πετσοκόβει εργατικά, λαϊκά και νεολαιίστικα δικαιώματα.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. Καλός ο δήμαρχος, αλλά δε μπορώ να περιμένω άλλους μεσσίες..

• Επειδή η κατάσταση με τα αυτοκίνητα σε όλη την Ελλάδα δεν πάει άλλο,
• Επειδή δεν παζαρεύουμε ούτε τη ζωή μας ούτε την ποιότητα ζωής μας,
• Επειδή απλά αγαπάμε το ποδήλατο και τον ποδηλατικό τρόπο ζωής,
• Επειδή βαρεθήκαμε να ακούμε όλο σχέδια και κούφιες υποσχέσεις,

• Αποφασίσαμε να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: το δικαίωμά μας στην ποιότητα ζωής, στην υγεία, στην ελευθερία, στην ασφαλή μετακίνηση, στην καθαρή ατμόσφαιρα, στην αξιοπρέπεια.

ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ!
Τοπικές ομάδες και κινήματα ποδηλατών από όλη τη χώρα οργανώνουν Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία διαμαρτυρίας την Κυριακή 6 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι με αίτημα την ένταξη του ποδηλάτου στις ελληνικές πόλεις.
Τα ποδήλατα θα κατέβουν στους δρόμους ταυτόχρονα σε Δράμα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Λάρισα, Καρδίτσα, Βόλο, Καμένα Βούρλα, Μυτιλήνη, Καρπενήσι, Χίο, Πάτρα, Κόρινθο, Αθήνα, Πόρτο Ράφτη, Καλαμάτα, Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο ... και σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας που αγαπάει το ποδήλατο. Γιατί όχι και στην Καβάλα;;

Λεπτομέρειες για τα αιτήματα των ποδηλατών και πληροφορίες για τα σημεία συνάντησης σε κάθε πόλη www.podilates.gr

Video-πρόσκληση στην Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία
http://www.youtube.com/watch?v=eSvk2H2FHSY

ΤΟ ΙΧ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΑΛΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΠΙΑ!
ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟ - ΠΟΛΗ ΔΙΧΩΣ ΜΕΛΛΟΝ

Στις 9 Απρίλη στηρίζουμε ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Συμφωνία ντροπής η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΣΑΣ!

Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται στους δρόμους υπερασπίζοντας το δικαίωμά τους στην κοινωνική ασφάλιση, η δικομματική πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) της ΓΣΕΕ υπογράφει μια κατάπτυστη διετή Συλλογική Σύμβαση που δίνει αυξήσεις κάτω του πληθωρισμού και αφήνει έκθετους τους εργαζόμενους στις απολύσεις, στην ακρίβεια και στην ανασφάλεια.

Οι αυξήσεις του 3,4% και 3% που δίνει η συλλογική σύμβαση για το 2008 ισοδυναμούν με πραγματική μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων, ενώ η αύξηση του 5,5% που θεωρητικά είναι μεγαλύτερη του πληθωρισμού δίνεται από το Μάιο του 2009 με αποτέλεσμα να έχει μηδαμινή αξία. Οι νέοι εργαζόμενοι, οι 4ωρίτες, οι χωρίς δικαιώματα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα και από αυτή τη συμφωνία.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έδωσε με αυτήν της την κίνηση ένα πισώπλατο χτύπημα στους εργαζόμενους και υπονόμευσε τους αγώνες τους. Ταυτίστηκε με τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τις διαθέσεις και τις προσδοκίες των εκατοντάδων χιλιάδων που αγωνίστηκαν ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συνθηκολόγησε με τους βιομήχανους και την εργοδοσία, την ώρα που υπήρχαν οι προϋποθέσεις να υπάρχει μια θετική έκβαση και ένα νικηφόρο για τους εργαζόμενους αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις για τη Συλλογική Σύμβαση. Μπορούσε η μάχη για τη συλλογική σύμβαση να αποτελέσει τη συνέχεια των μεγαλειωδών απεργιών της 12/12 και της 19/3.

Καλούμε την ηγεσία της ΓΣΕΕ να πάρει τώρα πίσω τη συμφωνία.

Οι ομοσπονδίες και τα σωματεία να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις για την ανατροπή της συμφωνίας. Για πραγματικές αυξήσεις και δικαιώματα.

Κατάργηση του αντι-ασφαλιστικού νόμου.

Αλληλεγγύη – υποστήριξη σε όλους τους αγώνες των εργαζόμενων.

ΕΝΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Με νέα πνοή και σε νέα μέτωπα θα συνεχιστεί ο αγώνας κατά του Λιθάνθρακα

Πανελλαδική συνάντηση κινήσεων πολιτών, στον Αλμυρό Μαγνησίας

Την Κυριακή 30 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε πανελλαδική συνάντηση κινήσεων πολιτών, στον Αλμυρό Μαγνησίας. Εκτός από τις κινήσεις πολιτών από την Αιτωλοακαρνανία (Αστακός), τη Βοιωτία (Αντίκυρα), την Εύβοια (Μαντούδι και Αλιβέρι), τη Μαγνησία (Αλμυρός) και την Καβάλα, στη συνάντηση πήραν μέρος πολίτες και κινήσεις από την Κορινθία, τη Λάρισα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, καθώς και εκπρόσωπος του Πανελληνίου δικτύου οικολογικών οργανώσεων (ΠΑΝ.Δ.ΟΙΚ.Ο.). Παραβρέθηκαν, επίσης, οι κ. Πρ. Ενωτιάδης και Ε. Χατζηκυριάκος, δήμαρχοι των δήμων Κηρέως (Μαντουδίου) και Αλμυρού, αντίστοιχα, που συμμετέχουν στη “συμμαχία των δήμων ενάντια στο λιθάνθρακα”.

Συζητήθηκαν δράσεις και πρωτοβουλίες, ώστε να υπάρξει συνέχεια στις πρόσφατες δυναμικές κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών και να διευρυνθεί το μέτωπο κατά του λιθάνθρακα και έξω από τα όρια των περιοχών που προορίζονται για εγκατάσταση των μονάδων λιθάνθρακα. Πιο συγκεκριμένα, αποφασίστηκε:

1. Να συνεχιστούν οι ενημερωτικές δραστηριότητες, στις περιοχές εγκατάστασης, ώστε να κατοχυρωθούν και να διευρυνθούν, ακόμη περισσότερο, οι πλατιές συσπειρώσεις που έχουν δημιουργηθεί.

2. Να υπάρξουν πρωτοβουλίες διεύρυνσης του μετώπου κατά του λιθάνθρακα, σε όλη την Ελλάδα, σε συνεργασία με μεμονωμένες περιβαλλοντικές και άλλες κινήσεις ή δίκτυα κινήσεων πολιτών.

3. Να διοργανωθεί, μέσα στο Μάϊο, σε συνεργασία με τη “συμμαχία των δήμων”, πανελλαδική εβδομάδα κατά του λιθάνθρακα, με μια ποικιλομορφία παράλληλων εκδηλώσεων και δράσεων σε όλες τις περιοχές.

4. Να αναληφθεί εκστρατεία συγκέντρωσης υπογραφών, κατά του λιθάνθρακα, που θα κορυφωθεί και θα ολοκληρωθεί την 5η Ιουνίου, παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος.

5. Να εξεταστεί η δυνατότητα διενέργειας τοπικών δημοψηφισμάτων.

6. Να συνεχιστεί ο δημόσιος διάλογος για τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής, επιστημονικά τεκμηριωμένης, εναλλακτικής πρότασης για τον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας, που θα έχει στη βάση του:

• γενναίες πολιτικές για την εξοικονόμηση ενέργειας, τη βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας και τη συγκράτηση των ρυθμών αύξησης των μελλοντικών ενεργειακών απαιτήσεων
• κατηγορηματική απόρριψη της εισαγωγής του λιθάνθρακα στο ενεργειακό μείγμα της χώρας και, φυσικά, καμία συζήτηση για εγκατάσταση πυρηνικών μονάδων
• σταδιακή απεξάρτηση από τα στερεά ορυκτά καύσιμα και το μαζούτ
• ενίσχυση της χρήσης του φυσικού αερίου και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, με ουσιαστικές προϋποθέσεις για την αποφυγή δημιουργίας νέων περιβαλλοντικών πληγών

30-3-2008

Στο πλαίσιο αυτών των αποφάσεων, η πρωτοβουλία “Πολίτες κατά του λιθάνθρακα” απηύθυνε πρόταση κοινής δράσης στη “συμμαχία δήμων ενάντια στο λιθάνθρακα”.

Πηγή: blog "Πολίτες κατά του λιθάνθρακα"

Διαμαρτυρία και ενημέρωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (συνέχεια)

Θέμα προκλήθηκε με τον Δ.Χατζησωκράτη, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, όταν τη Δευτέρα 31/3/08 στην πρωινή εκπομπή Πρώτη Γραμμή, εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, εντελώς αυθαίρετα υποστήριξε απόψεις που δεν εκφράζουν καθόλου τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικά στα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγκεκριμένα είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ και της δημιουργίας ευρωστρατού. Μάλιστα το επανέλαβε δις έτσι ακριβώς, όταν ρωτήθηκε ειρωνικά από τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ κ. Μανουσογιαννάκη.

Η ΚΟΕ προχώρησε σε διαμαρτυρία και ενημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα αναφέρθηκε και στην Καθημερινή την Τρίτη 01/04/2008 (που έσπευσε να δώσει διαστάσεις «αναταράξεων» στον ΣΥΡΙΖΑ). Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε δελτίο τύπου όπου αποδοκιμάζει τον Δ.Χ. αναφέροντας ότι «οι απόψεις αυτές όχι μόνο δεν εκφράζουν το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις του».

Διαμαρτυρία και ενημέρωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Σήμερα Δευτέρα 31/3/08 στην πρωινή εκπομπή Πρώτη Γραμμή ο Δημήτρης Χατζησωκράτης εκπροσώπησε τον ΣΥΡΙΖΑ και εντελώς αυθαίρετα υποστήριξε απόψεις που δεν εκφράζουν καθόλου τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικά στα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγκεκριμένα είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ και της δημιουργίας ευρωστρατού. Μάλιστα το επανέλαβε δις έτσι ακριβώς, όταν ρωτήθηκε ειρωνικά από τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ κ. Μανουσογιαννάκη. Τίθενται λοιπόν τα ακόλουθα ζητήματα:

1. Ποιος εξουσιοδοτεί και πώς κάθε ένα μέλος του ΣΥΝ να μιλά εξ ονόματος του ΣΥΡΙΖΑ και να λέει τις δικές του απόψεις, που είναι αντίθετες με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Η απόφαση της Πανελλαδικής Σύσκεψης για δημιουργία γραφείου τύπου και εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εφαρμοστεί εδώ και τώρα γιατί δεν είναι η μοναδική περίπτωση.
3. Η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητο να εκδώσει ανακοίνωση που να διευκρινίζει την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, να σταλεί στην εκπομπή Πρώτη Γραμμή και να δημοσιευτεί στο τύπο της Αριστεράς (Αυγή, Εποχή, Αριστερά! κλπ)

Η πρόταση της ΚΟΕ είναι ότι απαιτείται μέχρι τέλους του 2008 να γίνει πανελλαδική θεματική σύσκεψη με θέμα «θέσεις για την ΕΕ» ενόψει ευρωεκλογών όπου να αναλυθούν – συγκεκριμενοποιηθούν και να βαθύνουν οι κατευθύνσεις μας και η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα αυτό.

Επί της ουσίας όσων υποστήριξε ο Δ. Χατζησωκράτης για την ΕΕ και είναι σε κατάφορη αντίθεση με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουμε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ: Στην διακήρυξη του Ιουνίου 2007 υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο με τίτλο «Όχι στην Ευρώπη του πολέμου, του νεοφιλελευθερισμού, του ρατσισμού, όχι στην Ευρώπη φρούριο» και εκεί αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα: «Ταυτόχρονα, η Ε.Ε. συγκροτείται ταχύτατα σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλο που διεκδικεί ρόλο και οφέλη από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο. Έχει ήδη νομιμοποιήσει μια σειρά πολέμους και επεμβάσεις (Βαλκάνια, Κόσσοβο, Ιράκ, Παλαιστίνη Λίβανος κλπ), συμμετέχει ως δήθεν ειρηνευτική δύναμη και μετέχει ενεργά στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας». Με πρόσχημα το ενδιαφέρον για τον αλβανικό πληθυσμό του Κόσσοβου, προωθεί και πάλι σχέδια διαμελισμού και επαναχάραξης των συνόρων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, φέρνοντας στην επικαιρότητα τον εφιάλτη του πολέμου στα Βαλκάνια.

Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίζονται οι λαοί. Είμαστε αντίθετοι σ’ αυτή την Ευρώπη.

Δικό μας όραμα είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας, της λαϊκής ευημερίας, των δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους. Η Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της οικολογικά βιώσιμης ανάπτυξης, του φεμινισμού, της ελευθερίας, της προόδου και του σοσιαλισμού.»

«Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί:

• ενάντια στην ΟΝΕ και τις συνέπειες των πολιτικών που τη συνοδεύουν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, στον αγώνα για την ειρήνη, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, την αναδιανομή του πλούτου, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην εργασία, την προστασία του περιβάλλοντος, την αλληλεγγύη στον τρίτο κόσμο.
• στον αγώνα κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού, για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών και των κοινωνικά αποκλεισμένων.
• ενάντια στην «πολιτική ασφάλειας», στις συμφωνίες Σένγκεν και Ευρωπόλ.
• ενάντια στην πολιτική της στρατιωτικοποίησης της Ε.Ε., τη δημιουργία Ευρωστρατού και τις σχέσεις Ε.Ε.-ΝΑΤΟ.
• στην απόκρουση της απόπειρας επαναφοράς της συνταγματικής θεσμοθέτησης του νεοφιλελευθερισμού.»

Σε αναμονή αποφάσεων σχετικά με τα θέματα αυτά.

ΚΟΕ 31/3/08