Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - 26 χρόνια μετά τη σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα, o αγώνας συνεχίζεται

Ο Σεπτέμβρης του 2008 σηματοδοτεί την 26η επέτειο της σφαγής στα (προσφυγικά στρατόπεδα) Σάμπρα και Σατίλα. Φέτος, που είναι και η 60ή επέτειος της Nakba (της Καταστροφής), καθώς ο λαός μας παραμένει πολιορκημένος και σε προσφυγικά στρατόπεδα, αγωνιζόμενος να επιστρέψει στις εστίες του, και καθώς η αντίσταση στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο και το Ιράκ συνεχίζει να αφηγείται μια ιστορία ακλόνητης στάσης και λαϊκής δύναμης ενάντια στην απέραντη βαρβαρότητα, τις σφαγές και τη στρατιωτική ισχύ, το PFLP θυμάται τη σφαγή στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, και δεσμεύεται να συνεχίσει τον αγώνα για επιστροφή και απελευθέρωση.

Στις 16-18 Σεπτέμβρη του 1982, χιλιάδες Παλαιστίνιοι και Λιβανέζοι κάτοικοι των προσφυγικών στρατοπέδων Σάμπρα και Σατίλα κοντά στη Βηρυτό του Λιβάνου, δολοφονήθηκαν βάρβαρα σε μια από τις πιο τρομακτικές σφαγές της πρόσφατης ιστορίας. Οι σφαγές, που έγιναν από δεξιούς φαλαγγίτες πολιτοφύλακες του Λιβάνου με εντολή και έγκριση των σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων εισβολής, ήταν μία ακόμα καταστροφή που έπεσε πάνω στον Παλαιστινιακό λαό, μια καταστροφή σχεδιασμένη από ένα κράτος αποφασισμένο να τσακίσει τον Παλαιστινιακό λαό, την αντίστασή του, ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη. 

Πολλοί Παλαιστίνιοι που ζούσαν στα στρατόπεδα του Λιβάνου είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια και τη γη τους το 1948, και στερούνται από τότε το δικαίωμα επιστροφής στις εστίες τους. Οι Παλαιστίνιοι του Λιβάνου, μαζί με τους Λιβανέζους Άραβες αδερφούς και αδερφές τους, οργανώθηκαν μέσα στα στρατόπεδα, έχτισαν τις κοινότητές τους και αντιστασιακές οργανώσεις και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). 
Στις 6 Ιούνη του 1982, ο Ισραηλινός στρατός εισέβαλε στον Λίβανο, δηλώνοντας τα σχέδιά του να επιτεθεί στην PLO, με πρόσχημα το συνεχιζόμενο εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο. Εξαιτίας της εισβολής, 17.000 Παλαιστίνιοι και Λιβανέζοι βρήκαν το θάνατο. Ο στρατός εισβολής πολιόρκησε τη Βηρυτό για δύο μήνες, πριν οι δυτικές δυνάμεις επέμβουν με ένα σχέδιο για την κατάπαυση των εχθροπραξιών και την εκκένωση του Λιβάνου από τους Παλαιστίνιους μαχητές. Όμως αφού ολοκληρώθηκε η αποχώρηση των μαχητών, η πολυεθνική δύναμη (που υποτίθεται πως προοριζόταν να προστατέψει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες) αποχώρησε υποστηρίζοντας ότι «εκπλήρωσε την αποστολή της». 
Λίγες μέρες αργότερα, στις 15 Σεπτέμβρη του 1982, οι Ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλλαν στη Δυτική Βηρυτό, παραβιάζοντας ξεκάθαρα τη συμφωνία εκκένωσης της πόλης. Μερικές μέρες αργότερα, ο Αριέλ Σαρόν διέταξε την είσοδο των «Λιβανέζικων Δυνάμεων» (μιας δεξιάς φαλαγγίτικης πολιτοφυλακής με μακρά ιστορία στενών σχέσεων με την ισραηλινή κυβέρνηση) και του «Στρατού του Νοτίου Λιβάνου» (πολιτοφυλακή που αντιπροσώπευε το Ισραήλ στον Νότιο Λίβανο) στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, αποκλείοντας την περιοχή με ισραηλινά τανκς. Όταν οι φαλαγγίτες εισέβαλαν στα στρατόπεδα προσφύγων, αντιμετώπισαν μόνο την αντίσταση ελαφρά οπλισμένων νεαρών αγοριών, των Ashbaal [Σ.τ.Μ.: «Λιονταράκια», οργάνωση Παλαιστίνιων νέων]. 
Τις επόμενες 38 ώρες, με την υλική υποστήριξη του ισραηλινού στρατού, οι φαλαγγίτες βασάνισαν, βίασαν, ακρωτηρίασαν και δολοφόνησαν χιλιάδες Παλαιστίνιους και Λιβανέζους κατοίκους των στρατοπέδων. Σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, περισσότεροι από 2.750 Παλαιστίνιοι σφαγιάστηκαν κατά τη διάρκεια της διάρκειας της κατάληψης της Σάμπρα και της Σατίλα. Ο βασικός εγκληματίας πολέμου που φέρει την ευθύνη για τη σφαγή είναι ο μετέπειτα υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, στρατηγός Αριέλ Σαρόν. 
Παρόλο που η σφαγή ορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως έγκλημα πολέμου, ο Σαρόν ποτέ δεν προσήχθη σε δίκη για τα τρομακτικά του εγκλήματα. Αντί να δικαστεί, έγινε υπουργός και πρωθυπουργός του σιωνιστικού κράτους. Τώρα που βρίσκεται κοντά στο θάνατο, είναι απίθανο πια να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του.
Ωστόσο, τα εγκλήματα της Σάμπρα και Σατίλα συνεχίζονται. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες συνεχίζουν να στερούνται το δικαίωμα επιστροφής και συνεχίζουν να αγωνίζονται για την επίτευξη των εθνικών και συλλογικών δικαιωμάτων τους. Συνεχίζουν να στερούνται τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα στο Λίβανο, και να αντιμετωπίζουν επιθέσεις και καταπίεση από τις δυνάμεις ασφαλείας, όπως δείχνει και η πρόσφατη καταστροφή του στρατοπέδου Nahr el-Bared. Ο Παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να ζει, να αντιστέκεται και να αγωνίζεται, όπως τον καλεί το αίμα των μαρτύρων που έπεσαν για την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων και της εθνικής μας ύπαρξης.

Στην 26η επέτειο των σφαγών στη Σάμπρα και τη Σατίλα, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης τιμά τους μάρτυρες και εκφράζει την ακλόνητη δέσμευσή του: να συνεχίσει στο δρόμο της απελευθέρωσης και της αντίστασης, μέχρι την επιστροφή, μέχρι τη νίκη, μέχρι τη δικαιοσύνη, μέχρι την απελευθέρωση! 

Βορά στα... κολέγια

Ο αποκλεισμός των περίπου 60.000 μαθητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί την πιο ζοφερή όψη του συστήματος των Πανελλαδικών Εξετάσεων σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδώ και χρόνια αδυνατεί να υλοποιήσει πολιτικές με αξιοπιστία, κοινωνική δικαιοσύνη και μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό. Ταυτόχρονα, προκαλεί τη δημιουργία ενός εξαιρετικά επικερδούς πεδίου επιχειρηματικής δραστηριότητας, αφού οι εκτός των τειχών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι αναγκασμένοι να προσφύγουν σε μία από τις αβέβαιες και δαπανηρές λύσεις που προσφέρονται στην ιδιωτική κυρίως αγορά, σε μια κοινωνική συγκυρία που η εκπαίδευση αναδεικνύεται σε πρωταρχικό μοχλό επαγγελματικής αλλά και κοινωνικής ανάπτυξης του ατόμου.

Ειδικότερα, εκείνοι που δεν θα διαβούν τις πύλες των ελληνικών ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, σε σύνολο περίπου 145.000 αποφοίτων του Λυκείου όλων των κατηγοριών, αποτελούν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πληθυσμιακή ομάδα για την ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία στον χώρο της εκπαίδευσης, αφού ουδέποτε υπήρξε μια συστηματική δημόσια πολιτική μέριμνα για την εκπαιδευτική και επαγγελματική προοπτική των μαθητών που δεν καταφέρνουν να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η γεωγραφία της μεταλυκειακής εκπαίδευσης εδώ και τρεις δεκαετίες αποδεικνύει την ανυπαρξία ενός σαφούς και θεσμικά οργανωμένου εκπαιδευτικού χώρου, ο οποίος να διασφαλίζει μια αξιόπιστη προοπτική. Αντίθετα, οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες που προσφέρονται στους αποκλεισμένους από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι συνάρτηση του εισοδηματικού, οικονομικού και κοινωνικού status του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, με συνέπεια η επιλογή της μεταλυκειακής προοπτικής να αποτελεί μια βαθιά ταξικά και κοινωνικά προσδιορισμένη διαδικασία. Το πώς ο κάθε μαθητής θα προχωρήσει μετά το Λύκειο καθορίζεται άμεσα από το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο της οικογένειάς του, από το ποιες επιλογές αυτή μπορεί να στηρίξει οικονομικά καθώς και από το «πολιτιστικό κεφάλαιο» που αυτή διαθέτει προκειμένου να τον κατευθύνει «έξυπνα και ανταποδοτικά».

Το πανάκριβο κόστος της «δωρεάν παιδείας»
Η κατάσταση αυτή βέβαια πλήττει ευθέως την εργαζόμενη και μισθοσυντήρητη οικογένεια, καθώς τα χαμηλά και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο το αδιέξοδο της επιτυχίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όσο και το κόστος μιας επιλογής από το μενού της ιδιωτικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης. Για το 2007-08 εκτιμάται ότι οι εργαζόμενοι με υπαλληλική σχέση δαπάνησαν μέχρι και 8,6% του μηνιαίου εισοδήματός τους για δαπάνες αγαθών και υπηρεσιών εκπαίδευσης, ενώ η πανελλήνια μέση τιμή ανά τύπο επαγγέλματος κυμαίνεται στο 6,43% του μηναίου εισοδήματος.

Σε μια εποχή που κυριαρχεί η ψυχαναγκαστική σχεδόν πίεση για πανεπιστημιακές σπουδές, η ελληνική οικογένεια, εκτός του ότι καλείται να διαχειριστεί τις ψυχολογικές συνέπειες της σχολικής αποτυχίας, υπό το καθεστώς ομηρίας εξαναγκάζεται να πληρώσει για ακόμα μία φορά το κόστος της «δωρεάν παιδείας» σε μεταλυκειακό επίπεδο, αφού οι οικογενειακές δαπάνες για αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών (φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, ιδιαίτερα μαθήματα, ωδεία, εκμάθηση υπολογιστών κ.λπ.) αποτελούν ήδη ένα δυσβάσταχτο οικονομικό φορτίο καθόλη τη διάρκεια της σχολικής διαδρομής ενός μαθητή.

Ειδικότερα, η εκτίμηση της ετήσιας συνολικής δαπάνης για αγορά αγαθών και υπηρεσιών εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες για το 2007-2008 υπολογίζεται να αγγίξει τα 4,8 δισ. ευρώ με τη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση να φτάνει τα 142,8 εκατ. ευρώ. Τις πρώτες θέσεις κατέχουν οι δαπάνες τόσο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1.480,5 εκ. ευρώ) όσο και στην τριτοβάθμια (1.586,0 εκ. ευρώ), αφού η κορύφωση των δαπανών λαμβάνει χώρα στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου (προετοιμασία για τις Πανελλαδικές) και απογειώνεται με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο και τις μεταπτυχιακές σπουδές (φοιτητική στέγη, μετακινήσεις, δίδακτρα κ.λπ.).

Αναμφίβολα, το πανάκριβο κόστος της «δωρεάν παιδείας» διαχέεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και εκτιμάται ότι θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο στο μέλλον, αφού η προσφυγή στην ιδιωτική αγορά για δαπάνες εξωσχολικών υπηρεσιών και αγαθών εκπαίδευσης αποτελεί ήδη μια παγιωμένη αντίληψη και πρακτική που καλλιεργείται από τις πρώτες κιόλας τάξεις του Δημοτικού και συνεχίζεται μέχρι και τις μεταπτυχιακές σπουδές. 

Μετά το Λύκειο τι;
Διερευνώντας τις επιλογές μετά το Λύκειο, διαπιστώνουμε ότι μετά την εφαρμογή της εισαγωγής της βάσης του 10 και το παράδοξο των περίπου 18.500 κενών θέσεων στα ΑΤΕΙ της περιφέρειας της φετινής χρονιάς, η συσσώρευση του δυνάμει σπουδαστικού κοινού πυκνώνει. Με δεδομένο ότι, παρά τις κενές θέσεις, 29.183 έμειναν έξω από τα δημόσια ΑΕΙ-ΤΕΙ και περίπου άλλοι τόσοι για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να διαγωνιστούν, ο αριθμός των αποκλεισμένων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση συγκροτεί ένα νέο αγοραστικό κοινό που το «διεκδικούν» πολλοί και μόλις το θεσμικό τοπίο ξεκαθαρίσει, θα το διεκδικούν ακόμα περισσότεροι. 

Αν εξαιρέσει κανείς μια μειονοτική ελίτ, η οποία επιλέγει τον δρόμο του International Baccalaureate (Διεθνές Απολυτήριο) -στους 14 συνολικά ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς οργανισμούς της χώρας οι οποίοι προσφέρουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα- ακολουθώντας απ'ευθείας σπουδές στο εξωτερικό, καθώς και εκείνους που επιλέγουν την εκπαιδευτική μετανάστευση εκτός Ελλάδος, ο αριθμός των μαθητών που είτε δεν τα κατάφεραν είτε δεν επέλεξαν τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα στρεφόμενοι στην ιδιωτική και ακριβοπληρωμένη εγχώρια μεταλυκειακή εκπαίδευση εκτιμάται ότι σταδιακά θα αυξηθεί. 

Παρ' όλο που εντοπίζεται μια σημαντική στατιστική δυσκολία στην καταγραφή και την ακριβή αποτύπωση του σπουδαστικού πληθυσμού σε μεταλυκειακό επίπεδο, κι αυτό λόγω του ότι ο χώρος εξακολουθεί να είναι αχανής, χωρίς μητρώα μαθητών και χωρίς στοιχεία επισήμως ελεγμένα, από δειγματοληπτική προ-έρευνα αξίζει να σημειωθεί ότι καταγράφεται μια αισθητή αύξηση γύρω στο 40% στα ιδιωτικά ΙΕΚ κατά το 2ο εξάμηνο του 2007 και το 1ο εξάμηνο του 2008. Αντίθετα, στα κολέγια, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο, δεν έχουν καταγραφεί οι αναμενόμενες αυξήσεις και παρατηρείται αύξηση από 5-10%. Ταυτόχρονα, στα περίπου 2.000 ΕΕΣ, το τοπίο είναι εξίσου ασαφές, αφού μαζί με μεταλυκειακούς σπουδαστές, φοιτά σημαντικός αριθμός ενηλίκων εργαζομένων κυρίως σε προγράμματα πιστοποίησης πληροφορικής. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι εντοπίζεται μεγάλος αριθμός σπουδαστών σε παραπάνω από μία κατηγορίες (π.χ. εγγεγραμμένος σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και ταυτόχρονα και σε Κολέγιο ή ΕΕΣ ή εγγεγραμμένος σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και σε φροντιστήριο για επανάληψη εξετάσεων). Συγκεντρωτικά, ο μισός πληθυσμός των μαθητών μετά το Λύκειο και εκτός του Πανεπιστημίου κατευθύνεται κυρίως σε ΙΕΚ (46,67%) και οι υπόλοιποι διαμοιράζονται σε αυτούς που θα ξαναδώσουν πανελλαδικές (14,59%), σε εκείνους που θα πάνε στα κολέγια (10%), σε αυτούς που θα πάνε στο εξωτερικό (3,4%), καθώς και σε εκείνους που θα αναζητήσουν δουλειά (15,71%) μόνο με το απολυτήριο του Λυκείου ή των ΤΕΕ. Ενα περίπου 10% εκτιμάται ότι δεν ξέρει τι θα κάνει γιατί δεν ξέρει ποιο δρόμο να ακολουθήσει.

Ο Ν. 3696/2008 και το «νέο αγοραστικό κοινό» 
Σύμφωνα με τις πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες, με το νέο Ν. 3696/2008 επιχειρείται η θεσμική οριοθέτηση του χώρου της μεταλυκειακής άτυπης εκπαίδευσης, ο οποίος λειτουργούσε έτσι κι αλλιώς πάνω από τριάντα χρόνια σε καθεστώς πλήρους αναρχίας, ασάφειας και παντελούς απουσίας ελέγχου. Οπως αναμενόταν, η ψήφιση του νόμου αυτού έχει δημιουργήσει υψηλές επενδυτικές προσδοκίες και έντονο αίσθημα ευφορίας στους επιχειρηματίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης (ιδιαίτερα των κολεγίων), αφού με βάση και την Ευρωπαϊκή Οδηγία 36/05, η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να αναγνωρίσει επαγγελματικά δικαιώματα στους έχοντες βεβαιώσεις σπουδών από τα κολέγια που είναι συμβεβλημένα με τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι το ζήτημα της αναγνώρισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων και της θεσμικής αναγνώρισης των κολεγίων έχει σαφή οικονομική βάση, αφού το «αγοραστικό κοινό» αυξάνεται ραγδαία (25.000 απόφοιτοι από το 1989 μέχρι σήμερα - 20.000 οι ήδη φοιτούντες, ενώ οι εγγραφές συνεχίζονται με αυξήσεις που αγγίζουν το 10%), όπως και ο τζίρος ο οποίος ξεπερνά τα 110 εκ. ευρώ ετησίως, με μέση τιμή διδάκτρων περίπου τα 8.000-9.000 ευρώ.

Με δεδομένη την κοινωνική εμπειρία της ιδιωτικής μέσης εκπαίδευσης και τις συχνές καταγγελίες της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Λειτουργών Ελλάδας (πλαστά απολυτήρια, πτυχία-μαϊμού, εικονική φοίτηση σπουδαστών, λαθραίοι διορισμοί στο ΑΣΕΠ), είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εμφανιστούν φαινόμενα παρόμοια, ιδιαίτερα δε σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού, όπου οι ιδιωτικές σπουδές θα κατοχυρώνουν επαγγελματικά δικαιώματα αναγνωρισμένα από το κράτος. Το ποιος θα μπορέσει να εγγυηθεί τη νομιμότητα, την ποιότητα και την αποφυγή της αισχροκέρδειας είναι άγνωστο, αφού η ελληνική εμπειρία καταδεικνύει τόσο τη διαχρονική ανυπαρξία θεσμών λογοδοσίας όσο και την αναποτελεσματικότητα των ελεγκτικών μηχανισμών σε επίπεδο δημόσιας διοίκησης.

Χωρίς σχέδιο εκπαιδευτικής πολιτικής
Το ερώτημα όμως είναι γιατί ουδέποτε υπήρξε μια αξιόπιστη δημόσια παρέμβαση στο ζήτημα της μεταλυκειακής εκπαίδευσης; Γιατί, πλην των δημόσιων ΙΕΚ που τόσο έχουν ταλαιπωρηθεί στο παρελθόν και πανθομολογουμένως αδυνατούν να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες, οι ηγεσίες του ΥΠΕΠΘ δεν ανέλαβαν την ευθύνη να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τόσο τον κοινωνικό αποκλεισμό χιλιάδων μαθητών από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όσο και τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Λυκείου και Πανεπιστημίου; Η τωρινή κυβερνητική πολιτική στον χώρο της εκπαίδευσης, μέσα από το πρόσχημα των κοινοτικών περιορισμών, αντί να διερευνά τη δυνατότητα μιας δημόσιας και κοινωνικής παρέμβασης για αυτούς που υφίστανται τον αποκλεισμό από την ήδη πληγωμένη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενισχύει τη στρατηγική επιλογή να οργανωθεί ο χώρος της μεταλυκειακής εκπαίδευσης στη βάση της ακραίας επιχειρηματικής λογικής και των ιδιωτικών συμφερόντων. Με άλλα λόγια, αντί να μελετηθεί και να σχεδιαστεί ένα μακρόπνοο σχέδιο αντιμετώπισης των παρενεργειών του συστήματος των Πανελλαδικών Εξετάσεων, επιχειρείται στην ουσία η θεσμοθέτηση της άτυπης ιδιωτικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης με κύρια χαρακτηριστικά την αβεβαιότητα και την οικονομική αφαίμαξη της ελληνικής οικογένειας.

*Ο Νίκος Φωτόπουλος είναι δρ Κοινωνιολογίας και ερευνητής σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής

του ΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 21-9-08

Το κουδούνι του νεοφιλελευθερισμού χτυπά τα νήπια

Παρά τις εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας κ. Στυλιανίδη, ότι κανένα νήπιο δε θα μείνει εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, τα στοιχεία της εκπαιδευτικής κοινότητας αποδεικνύουν την υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και του κοινωνικού κράτους. 

Συγκεκριμένα, για τα νηπιαγωγεία:
1. 60.000 παιδιά αποκλείονται από τα δημόσια νηπιαγωγεία.
2. Το 70% των νηπιαγωγείων είναι χωρίς ιδιόκτητη στέγη και ως εκ τούτου στεγάζονται σε νοικιασμένα υπόγεια, ημιυπόγεια και μαγαζιά, με ανύπαρκτες αυλές.
3. Το 85% αυτών δεν πληρούν τις προϋποθέσεις υγιεινής και ασφάλειας.
4. Τα τμήματα είναι υπεράριθμα, ακόμη και άνω του ορίου των 25 παιδιών που έχει θέσει το ΥΠΕΠΘ.
5. Γίνεται σταδιακή μείωση, έως και 50%, των διορισμών νέων νηπιαγωγών μέχρι το 2010. 

Και για τους παιδικούς σταθμούς:
1. Το 76% λειτουργεί με υπεράριθμα τμήματα.
2. Το 67% δεν πληροί τις προϋποθέσεις λειτουργίας του ίδιου του υπουργείου Παιδείας.
3. Το 50% περίπου του υπάρχοντος προσωπικού απασχολείται με προγράμματα 5ΐ3§β ή εργάζεται με μερική απασχόληση.
4. Ενώ εξαγγέλθηκαν 16.000 θέσεις για τη «δημιουργική απασχόληση» στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, έχουν καλυφθεί μόλις οι 6.325 θέσεις.

Η απάντηση του υπουργού σε όλα τα παραπάνω προβλήματα ήταν να εκχωρήσει προνόμια και κέρδη στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι:
• Εκχωρεί το δικαίωμα σε ιδιώτες για την ανέγερση σχολείων με το καθεστώς των ΣΔΙΤ (σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα). Το δημόσιο και οι γονείς θα πληρώνουν ακριβά όλες τις υπηρεσίες (καθαριότητα, φύλαξη, κυλικείο κλπ.), ενώ το κτίριο για 25 έτη θα ανήκει στην κατασκευαστική, που θα μπορεί να λειτουργήσει και άλλες δραστηριότητες, όπως ιντερνετ καφέ.
• Αντί της δημιουργίας νέων παιδικών σταθμών στους δήμους, παρέχονται κουπόνια ελεημοσύνης στους δημότες, για να ενισχυθούν οι ιδιωτικοί σταθμοί.
• Οι μετανάστες και οι άνεργοι γονείς δεν μπορούν να εγγράψουν τα παιδιά στους σταθμούς, εφόσον δεν έχουν ένσημα. Αποτέλεσμα αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι η αύξηση των εγγεγραμμένων παιδιών στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία (από 4.800 σε 35.000 από το 2006 μέχρι το 2008). Αυτό συνοδεύεται από μεγάλες αυξήσεις των διδάκτρων (από 350 έως 500 ευρώ, όταν ο Βασικός μισθός είναι 570 ευρώ).

Το Γυναικείο Δίκτυο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί:
• Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση δημόσιου χαρακτήρα.
• Εξασφάλιση κτιριακών υποδομών.
• Αύξηση διορισμών στα νηπιαγωγεία και μόνιμο προσωπικό στους παιδικούς σταθμούς.
• 15 παιδιά ανά τμήμα, σύμφωνα με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αρχές.
• Ανάκληση των εγκυκλίων που επιμηκύνουν το ωράριο λειτουργίας των νηπιαγωγείων.
• Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους και όλες

 Γυναικείο Δίκτυο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης

Το δόγμα είναι τα πάντα στους ιδιώτες

Με το σχέδιο του κ. Κ. Χατζηδάκη, η Ολυμπιακή κατατεμαχίζεται, το πτητικό της μέρος συρρικνώνεται σχεδόν στο μισό και παραχωρείται χαριστικά σε άγνωστης φερεγγυότητας και προέλευσης ιδιωτικά συμφέροντα, χωρίς, μάλιστα, οι μελλοντικοί ιδιοκτήτες να αναλαμβάνουν καμία δέσμευση για το μέλλον της εταιρείας, το εύρος της, τα ναύλα, τα δρομολόγιά της κ.λπ.
Βαδίζουμε έτσι σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο ή το πολύ σε ένα «καρτέλ» δύο ιδιωτικών εταιρειών στις αερομεταφορές, με δυσμενείς επιπτώσεις για τους καταναλωτές, την οικονομία, τον τουρισμό και ιδιαίτερα την περιφέρεια. Το πιθανότερο είναι, στη νέα κατάσταση, τα 4/5 των εσωτερικών δρομολογίων να κηρυχθούν άγονες γραμμές, με αυξανόμενες, χρόνο το χρόνο, τις κρατικές επιδοτήσεις.
Ταυτόχρονα, οι χιλιάδες εργαζόμενοι της Ολυμπιακής στην ουσία απολύονται, με ένα απλό επίδομα ανεργίας και τη σχετική αποζημίωση. Από εκεί και πέρα, όσοι εξ αυτών δουλεύουν πάνω από 15 χρόνια, μπορούν να λάβουν, κάτω από άγνωστες ηλικιακές προϋποθέσεις, μια σύνταξη πείνας των 700 ευρώ, και οι υπόλοιποι να εμπλακούν σε ατέρμονες γραφειοκρατικές και πελατειακές διαδικασίες για μια ενδεχόμενη μεταφορά στο Δημόσιο, ενώ οι χιλιάδες συμβασιούχοι μένουν στον δρόμο.
Είναι μύθος το 1,5 εκατ. ευρώ ημερήσιο έλλειμμα της Ολυμπιακής. Η κυβέρνηση δεν έχει δώσει ποτέ στη δημοσιότητα τους ισολογισμούς της. Το 2007 η εταιρεία πήρε ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα συμψηφίζοντας όλα τα χρέη της με αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν εις βάρος του Δημοσίου. Με μια σταθερή, καλύτερη και αξιοκρατική διαχείριση, η δημόσια εταιρεία θα μπορούσε να έχει μια πολύ διαφορετική προοπτική. Το δόγμα, όμως, είναι τα πάντα στους ιδιώτες, ενώ κάθε διεκδίκηση από την Ε.Ε. θεωρείται «ανταρσία».

του Παναγιωτη Λαφαζανη
Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Β΄ Πειραιά.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21-9-08

Με το πετρέλαιο στα 98, η βενζίνη στο 1,30;

Η διεθνής οικονομική κρίση βρίσκει τις τιμές του πετρελαίου να έχουν πάρει την κάτω βόλτα σχεδόν σε όλες τις χώρες, πλην Ελλάδας.

Η τιμή του μπρεντ έχει πέσει 33% μέσα σε τρεις μήνες και από τα 147 δολάρια ανά βαρέλι στα μέσα του καλοκαιριού (Ιούλιος) άγγιξε και τα 98 δολάρια την περασμένη εβδομάδα.

Η συγκεκριμένη ανάσα για τους καταναλωτές, αλλά και ευρύτερα για την οικονομία σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, πίστευε κανείς ότι θα περνούσε και στην Ελλάδα, όπου οι τιμές πώλησης της βενζίνης έχουν αγγίξει τα υψηλά διεθνή όρια. Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει εδώ.

Με την άνοδο των διεθνών τιμών του πετρελαίου σπεύδουν να ανεβάσουν στα ύψη τις τιμές πώλησης. Με την πτώση, όμως, των διεθνών τιμών του πετρελαίου κάνουν πως δεν τους αφορά.

Δεν είναι τυχαίο ότι η τιμή καταναλωτή της βενζίνης από το 1,27 ευρώ του Ιουλίου έχει πέσει μόλις 6% στο 1,193 ευρώ (μέση τιμή προηγούμενης εβδομάδας), ενώ αρκετά πρατήρια πωλούν ακόμα και με 1,28 ευρώ (Χανιά, Ρέθυμνο κ.λπ.) ή και πάνω από 1,30 ευρώ (εθνικές οδοί).

Κι αν κάποιοι θέλουν να κρύβονται πίσω από τις τιμές διυλιστηρίων, σφάλλουν καθώς οι τελευταίες έχουν μειωθεί έστω και 4% από τα τέλη του περασμένου Αυγούστου έως τώρα.

Οι Ελληνες πρατηριούχοι είναι προφανές ότι βλέπουν μόνο τη μία όψη του νομίσματος. Την άλλη όψη δεν τη βλέπουν ούτε οι πρατηριούχοι ούτε και το υπουργείο Ανάπτυξης.

Οσο για τους Ελληνες καταναλωτές, δεν πρέπει να περιμένουν μειώσεις τιμών ούτε στα πιο μακρινά τους όνειρα.

Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά έρχεται και χειμώνας. Ηδη, κάποιοι άρχισαν να μιλούν για τιμές 83 λεπτών το λίτρο στο πετρέλαιο θέρμανσης από τα 67 λεπτά πέρυσι. Μόνο 24% πάνω. Είπατε τίποτα; Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΠΑΣΟΚ από τα μέσα του περασμένου Ιουλίου (τότε που είδαμε τα υψηλά των τιμών του πετρελαίου) μέχρι και σήμερα οι Ελληνες εκτιμάται ότι έχουν επιδοτήσει κατά 112 εκατ. ευρώ το σταθερό κύκλωμα των κερδοσκόπων της αγοράς καυσίμου. Μόνο που αυτά τα αγνοεί το υπουργείο Ανάπτυξης και συγκεκριμένα ο Χρήστος Φώλιας, καθώς εντοπίζει το πρόβλημα στη μεταφορά! Πληρώνουμε ακριβά τα καύσιμα λόγω απόστασης και χρόνου που μεσολαβεί για να έρθουν στη χώρα μας από τις πετρελαιοπηγές.

Με λίγα λόγια: «Οταν πέφτει η τιμή του πετρελαίου στη Νέα Υόρκη, αυξάνει η τιμή πώλησης της βενζίνης στην Ελλάδα;». Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 20-9-08

Η παγκόσμια οικονομία αιμορραγεί 16 τρισ. δολάρια

Τη μεγαλύτερη κρίση μετά το κραχ του 1929 εκτιμάται από πολλούς ότι βιώνουμε σήμερα στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Ηδη μέσα στο 2008 έχουν «χαθεί» στα διεθνή χρηματιστήρια πάνω από 16 τρισ. δολάρια, όσο περίπου το ΑΕΠ των ΗΠΑ, (14,4 τρισ.) ενώ οι διαγραφές και οι ζημιές στους ισολογισμούς των χρηματοοικονομικών ομίλων ξεπερνούν τα 520 δισ. δολάρια.

Μάλιστα ο οικονομολόγος του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Νούριελ Ρουμπίνι, προέβλεψε ότι οι ζημιές από την κρίση στην αγορά ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων μπορεί να φτάσουν τα 2 τρισ. δολάρια, ενώ στα επίπεδα του 1 τρισ. δολαρίων τοποθετούνται οι προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Από το περσινό καλοκαίρι οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη έχουν προέβη σε ουκ ολίγες παρεμβάσεις, προκειμένου να αυξήσουν τη ρευστότητα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, κινήσεις όμως οι οποίες, δυστυχώς, είχαν βραχύβιες θετικές επιπτώσεις στις αγορές.
ηΠαρεμβάσεις Συνολικά τα σχέδια... «διάσωσης» και πιστωτικής διευκόλυνσης από την αμερικανική κυβέρνηση και τη FED ανεβάζουν το συνολικό κόστος περίπου στο 1 τρισ. δολάρια, ενώ σε «ενέσεις» εκατοντάδων δισ. ευρώ προέβησαν τόσο η ΕΚΤ όσο και άλλες κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο. Μόλις την περασμένη εβδομάδα οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες προχώρησαν σε συντονισμένη παρέμβαση με την παροχή έκτακτης χρηματοδότησης ύψους 180 δισ. δολαρίων.
Σε εγχώριο επίπεδο, η κρίση σε πρώτη φάση έχει χτυπήσει το Χρηματιστήριο Αθηνών, το οποίο από το ξεκίνημα της κρίσης έχει «χάσει» περίπου 90 δισ. ευρώ, ενώ η πλειονότητα των μετοχών έχει επιστρέψει σε επίπεδα καλοκαιριού του 2005. Αναφορικά με την έκθεση των ελληνικών τραπεζών αλλά και των θεσμικών επενδυτών (αμοιβαίων κεφαλαίων, επενδυτικών) σε «προβληματικά» και πιο συγκεκριμένα της Lehman Brothers, οι δηλώσεις των διοικήσεων είναι καθησυχαστικές, ωστόσο η Τράπεζα της Ελλάδος και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ζητούν πιο αναλυτικά στοιχεία, όχι μόνο για τη Lehman αλλά και για την AIG, η οποία βρέθηκε μία ανάσα από την κατάρρευση.
Οπως επισημαίνουν παράγοντες της αγοράς, οι ισχυρές κυβερνήσεις δεν πρόκειται να αφήσουν να πτωχεύσει κάποιος μεγάλος ασφαλιστικός όμιλος, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε συστημική κρίση, αφού θα απειλούνταν συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία. Γι αυτό τον λόγο και οι Αμερικανοί έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη «διάσωση» της AIG, αφήνοντας στο... έλεος του Θεού τη Lehman Βrothers.

Κρατική λύση
Ο υπουργός Οικονομίας, Χένρι Πόλσον, σε συνεργασία με τον πρόεδρο της Fed, Μπεν Μπερνάνκε, αποφάσισε να δώσει 2ετές δάνειο στην AIG ύψους 85 δισ. δολ. με αντάλλαγμα το 80% των μετοχών του ασφαλιστικού κολοσσού. Σύμφωνα με την RBC Capital Markets, η κρατική παρέμβαση απέτρεψε -για την ώρα- μία πτώχευση που θα μπορούσε να κοστίσει 180 δισ. δολάρια στην ασφαλιστική βιομηχανία και να προκαλέσει συστημική κρίση.
Η Institutional Risk Analytics προβλέπει ότι περίπου 110 τράπεζες με ενεργητικό αξίας 850 δισ. δολαρίων θα καταρρεύσουν έως τον επόμενο Ιούλιο, ενώ ο γενικός διευθυντής της εταιρείας Κρις Γουέιλεν επισημαίνει ότι «ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα αναγκαστεί να δημιουργήσει ένα όχημα για την εξαγορά τραπεζών, οι οποίες δεν θα είναι δυνατόν να πωληθούν μετά τη χρεοκοπία τους».Τώρα όλοι στοιχηματίζουν στο επόμενο μεγάλο κανόνι η οι κινδυνοι για νέα «λουκέτα» στον χρηματοοικονομικό κλάδο ύστερα από αυτό της Lehman Brothers δεν έχουν εκλείψει. Οι απαισιόδοξοι δεν αποκλείουν την πτώχευση κολοσσών. Η αμερικανική Citigroup και η ελβετική UBS βρίσκονται στην πρώτη τριάδα -μαζί με τη Merrill Lynch- της λίστας των χρηματοοικονομικών ομίλων με τις μεγαλύτερες διαγραφές ή ζημιές από την κρίση των subprimes.
Η αναλυτές έχουν εκφράσει φόβους για πιθανά λουκέτα ακόμη και σε αυτά τα... «μεγαθήρια», ωστόσο η πλειονότητα του κόσμου θεωρεί αδύνατον να αφήσει η αμερικανική κυβέρνηση να καταρρεύσει ο βασικός πυλώνας της οικονομίας της.
Αναφορικά με την UBS, ο υπουργός Οικονομικών της Ελβετίας, Ντόρις Λόχαρντ, απέκλεισε το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της τράπεζας, επισημαίνοντας ότι η τράπεζα έχει λάβει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να ενισχύσει τα κεφάλαιά της και δεν θα αποτύχει.
Αυτό που όλοι θεωρούν σίγορο είναι ότι αρκετές τράπεζες θα αναγκαστούν να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις και σε αναδιάρθρωση των δραστηριοτήτων τους, προκειμένου να μείνουν «ζωντανές».
Η ραγδαία υποχώρηση της μετοχής της Morgan Stanley είναι ενδεικτική των ανησυχιών του επενδυτικού κοινού για το μέλλον όλων σχεδόν των επενδυτικών οργανισμών. Πιο κοντά στη συγχώνευση βρίσκεται η Wachovia, ενώ πληροφορίες θέλουν να μπαίνει γερά στη διεκδίκηση του 49% της εταιρείας και η κινεζική China Investment Corp (CΙC).

Το ντόμινο της κρίσης
Η φούσκα των ακινήτων σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ (την περίοδο 2000-2006 οι τιμές αυξήθηκαν πάνω από 100%) διευκόλυνε την υπερ-κατανάλωση (μέσω δανεισμού βασισμένου στην υπεραξία των ακινήτων) και αποτέλεσε τη βασική... «πηγή» της κρίσης.
Η εκτόξευση των τιμών των κατοικιών στις ΗΠΑ οδήγησε σε μία ραγδαία εξάπλωση στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime), από 9% των συνολικών στεγαστικών το 2003 σε 24% το 2007, σε κατηγορίες νοικοκυριών που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να έχουν δανειοδοτηθεί.
Η subprime market με μόνη εγγύηση την αναμενόμενη αύξηση στην τιμή της κατοικίας αποτελούσε το υπόβαθρο δημιουργίας, δομημένων προϊόντων που αγοράστηκαν από hedge funds, ασφαλιστικές εταιρείες, επενδυτικές τράπεζες εντός και εκτός των ΗΠΑ.
Η αγορά των subprime στηρίχτηκε στο φθηνό χρήμα. Με την έναρξη του ανοδικού επιτοκιακού κύκλου, όλο και περισσότεροι δανειολήπτες δεν ήταν πλέον σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Πάνω από 2 εκατ. Αμερικάνοι εκτιμάται ότι θα χάσουν τα σπίτια τους ενώ τα σύνθετα και δομημένα προϊόντα μετατρέπονται σε ωρολογιακές βόμβες στα χαρτοφυλάκια όσων είχαν επενδύσει σε αυτά.
Το καλοκαίρι του 2007, ξεσπάει ουσιαστικά η κρίση. Στις 17 Ιουλίου του 2007 ανακοινώνεται ότι δύο funds της αμερικανικής Bear Sterns (High Grade Structured Credit Strategies) υπέστησαν ζημιές συνολικού ύψους 1,5 δισ. δολαρίων, προκαλώντας τριγμούς σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. Οι κεντρικές τράπεζες με συνεχείς «ενέσεις» ρευστότητας προσπαθούν να «σώσουν» το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.
Ηδη έντεκα αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες, με μεγαλύτερη τη Lehman Brothers, έχουν ήδη πτωχεύσει, πέντε ακόμη χρηματοοικονομικοί όμιλοι (Bear Stearns, Countrywide Financial, Merrill Lynch, AIG και HBOS) «σώζονται» μέσω deals συνολικής αξίας 157 δισ. δολαρίων. Παράλληλα, από τον Αύγουστο του 2008 μέχρι σήμερα έχουν χαθεί περίπου 90.000 θέσεις εργασίας στον χρηματοοικονομικό κλάδο.
«Οταν φτερνίζονται οι ΗΠΑ, συναχώνεται ο υπόλοιπος κόσμος». 
Ο ΟΟΣΑ αναθεωρεί τις προβλέψεις του για τον ρυθμό ανάπτυξης της Ευρωζώνης σε 1,3% από 1,7%. Ειδικότερα, η Ιταλία αναμένεται να εμφανίσει ανάπτυξη της τάξης του... 0,1%, η Γαλλία μόλις 1%, η Μεγάλη Βρετανία 1,2% και η Γερμανία 1,5%. Χαμηλότερα μπαίνει ο πήχης για τις πλέον αναπτυγμένες χώρες όπως είναι η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και η Βραζιλία.

Το κόστος για την Ελλάδα
Η έλλειψη ρευστότητας οδηγεί σε άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των τραπεζών οι οποίες ματακυλίουν το κόστος στους δανειολήπτες (1 δισ. ευρώ είναι η επιβάρυνση σύμφωνα με εκτιμήσεις τραπεζικών παραγόντων). 
Το επιπλέον κόστος δανεισμού για το Δημόσιο ανέρχεται σε τουλάχιστον 500 εκ. ευρώ, ενώ στο β τρίμηνο του έτους ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ ήταν 3,5% έναντι 4% το ίδιο διάστημα πέρυσι.
Οι εξαγωγές παρουσιάζουν αισθητά σημάδια κάμψης. Προοιωνίζεται διόγκωση του ελλείμματος στο εξωτερικό ισοζύγιο που, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, θα διαμορφωθεί φέτος στο 15,3% του ΑΕΠ από 14,1% το 2007.
Η επιβράδυνση της κατανάλωσης μειώνει τα φορολογικά έσοδα σε μία περίοδο όπου η υστέρησή τους έναντι του κυβερνητικού στόχου αγγίζει τα 800 εκ. ευρώ. Εντείνονται οι πιέσεις για νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες.

Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
mapostolou@pegasus.gr

Το κενό που πρέπει να καλυφθεί, η επένδυση που πρέπει να γίνει

Έκλεισε ένας χρόνος από τις εκλογές, και ο λαός έχει γευτεί για τα καλά τη λεηλασία που του επιβάλλει η αντιλαϊκή και κυνική κυβέρνηση Καραμανλή. Η νέα φοροεπιδρομή, οι προτάσεις Αλογοσκούφη και η άμεση στήριξη του Καραμανλή προς τους υπουργούς του, λειτούργησαν σαν μπούμερανγκ και έσπρωξαν την κυβέρνηση σε βαθιά κρίση. Σήμερα όλοι μιλάνε για πρόωρες εκλογές, για πιθανή πτώση της κυβέρνησης, για αιφνίδιες πολιτικές εξελίξεις. Η πολιτική ρευστότητα (μαζί με την έλλειψη ρευστότητας των τραπεζών, το όσο-όσο ξεπούλημα φιλέτων όπως η Ολυμπιακή) θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε.
Το πολιτικό χαρακίρι που φαίνεται να κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή στην αρχή της δεύτερης θητείας της (όπως κάνουν όλες οι σοβαρές κυβερνήσεις του δικομματισμού) δεν είναι απόρροια ανικανότητας ή αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών. Είναι το προϊόν μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, που συνοψίζεται στο ομοιοπαθητικό σχήμα «εισάγω περισσότερο νεοφιλελευθερισμό για να επουλώσω τις πληγές που προκαλεί ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός». Αυτή είναι η συνταγή του κεφαλαίου την εποχή της παγκοσμιοποίησης της κρίσης. Η μόνη διέξοδος είναι η ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, το πέρασμα από τη γενιά των 700 ευρώ στην κοινωνία των 700 ευρώ, ώστε όσα μονοπώλια μπορέσουν και όσα αναδειχτούν μέσα στην κρίση να κερδίζουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση «παράγει» και επιβάλλει αυτή την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση.
Η πολιτική κρίση τροφοδοτείται από πολλές διεργασίες, μεταξύ των οποίων: α) το σπάσιμο των δεσμών των κομμάτων του δικομματισμού με τα ενδιάμεσα μικροαστικά στρώματα, αφού και αυτά πλήττονται από τα μέτρα που παίρνονται. Η κοινωνική συναίνεση μιας άλλης εποχής εξαϋλώνεται. Β) Η κατανόηση, μέσα από σκληρή πείρα, από εργαζόμενους και νεολαία του τι σημαίνει νεοφιλελεύθερη πολιτική και η ανάγκη για την ανάπτυξη αγώνων. γ) Τον ανταγωνισμό (σκυλοκαβγά) ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του κεφαλαίου και τη διαπλοκή τους με το ξένο κεφάλαιο σε περίοδο μεγάλων αναστατώσεων από τη διεθνή οικονομική κρίση. Το όσα γίνονται στα ΜΜΕ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Δ) Την άμεση ή έμμεση εμπλοκή των «συμμαχικών δυνάμεων» (αγωγοί, πρεσβείες, βάσεις , Νατοϊκές υποχρεώσεις, κυπριακό – μακεδονικό κλπ).
 Επομένως οι τριγμοί που παρατηρούνται είναι φυσιολογικό επακόλουθο. Αλλά στη βάση αυτή παράγεται ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί. Ποιο είναι αυτό;
Θ αποδεσμευτούν δυνάμεις και σε ποιο βαθμό από το δικομματισμό; Θα αλλάξει το τοπίο σε κοινωνικό επίπεδο με την ανατροπή νεοφιλελεύθερων μέτρων και νόμων; Ή διαφορετικά, με ποιο κόστος ο δικομματισμός θα αναστηλώσει το χαμένο κύρος του σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο; Τι είδους λύσεις θα βρεθούν για να τιθασεύσουν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση; 
Η αριστερά έχει κάθε λόγο να πασχίσει ώστε να καλυφθεί αυτό το κενό με την μεγαλύτερη αποδέσμευση δυνάμεων από τον δικομματισμό και τη συγκρότηση μιας κοινωνικής και πολιτικής δύναμης που θα στηρίζεται σε αυτή την αποδέσμευση και στη δυναμική της , και θα τις υπηρετεί. Αυτή η διαδικασία έχει και εκλογικά ραντεβού το επόμενο διάστημα, αλλά δεν μπορεί να στηρίζει την στρατηγική της σε αυτά.
Μια τέτοια πορεία στην ταραγμένη διετία – τριετία ου έρχεται πρέπει να νοηθεί σαν μια σημαντική επένδυση για την ανάπτυξη μιας [πραγματικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής δ5άσης – συνείδησης – δύναμης την επόμενη δεκαετία!

Λάμπρου Βύρων,
μέλος της ΚΟΕ Ν.Καβάλας

Για το ξεπούλημα της Ολυμπιακής

Οι μακροχρόνιες και φανατικές προσπάθειες της κυβέρνησης Καραμανλή και προσωπικά του ορκισμένου εχθρού του δημόσιου χαρακτήρα της Ολυμπιακής (και ταυτόχρονα πολιτικού της προϊσταμένου!) Υπουργού Χατζηδάκη, κορυφώνονται.

Μετά τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, τα λιμάνια, την ενέργεια, τους δρόμους και τα αεροδρόμια, η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει οριστική ταφόπλακα στην Ολυμπιακή, να παραδώσει ένα ακόμη δημόσιο αγαθό στο ιδιωτικό κεφάλαιο με τραγικές συνέπειες στις μεταφορές και στην ασφάλεια αλλά και στο μέλλον των χιλιάδων εργαζομένων της. 

Οι διορισμένες από τις κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ διοικήσεις και οι ίδιοι οι εκάστοτε υπουργοί, δούλεψαν ψυχρά και μεθοδικά εδώ και χρόνια για την απαξίωση, τη συκοφάντηση, τη χρέωση, τα ελλείμματα, τον τεμαχισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις φιλέτων και τελικά τον θάνατο της Ολυμπιακής. 

Την ώρα που η παγκόσμια οικονομική κρίση αποδεικνύεται η μεγαλύτερη στη σύγχρονη ιστορία, η κυβέρνηση των γκόλντεν μπόις του νεοφιλελευθερισμού ξεπουλά τα πάντα, προσφέροντας υπηρεσίες στο μεγάλο κεφάλαιο. 

Προφανώς η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να αποτρέψει το φόρο αίματος που πληρώνουν συχνά πυκνά οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες μεταφορών, με τα τραγικά κενά ασφάλειας για να αυξάνουν τα κέρδη τους. 

Προφανώς η κυβέρνηση ενδιαφέρεται να κερδοσκοπήσουν τα ιδιωτικά κεφάλαια που ασύδοτα και μονοπωλιακά θα εκτινάξουν το κόστος των μεταφορών, θα καταδικάσουν την ελληνική περιφέρεια σε μαρασμό και τους εργαζόμενους της Ολυμπιακής στην ανεργία ή στην αβεβαιότητα.  

Το ευρωπαϊκού σχεδιασμού έγκλημα κατά της Ολυμπιακής δεν πρέπει να περάσει. 

Παλλαϊκή αντίσταση στα σχέδια της κυβέρνησης Καραμανλή.

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας

συμμετέχει στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

1ο Φεστιβάλ νεολαίας ΚΟΕ, 12-13 Σεπτεμβρίου, Εκδηλώσεις 19:00, Πάρκο Φαλήρου

1ο Φεστιβάλ νεολαίας ΚΟΕ - Παρασκευή 12/9, Συναυλίες 20:30, Πάρκο Φαλήρου

1ο Φεστιβάλ νεολαίας ΚΟΕ - Σάββατο 13/9, Συναυλίες 20:30, Πάρκο Φαλήρου

1ο Φεστιβάλ νεολαίας ΚΟΕ Ν.Καβάλας, 12-13/9 (πρόγραμμα)

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος της εφημερίδας "Αριστερά!"

κυκλοφορεί το νέο τεύχος…
Διαβάστε …
Τα παίρνει από τους φτωχούς,
Τα δίνει στους πλούσιους
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ
ΤΗΣ ΝΟΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ
…………
Στις σελίδες της Αριστεράς
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ
…………
Η άποψή μας Η κυβέρνηση της ΝΔ, το μεγαλύτερο σκάνδαλο & Ο πόλεμος και το νέο γεωπολιτικό τοπίο
Πολιτική Ο πολιτικός κόσμος (και η Αριστερά) μπροστά σε μια πολλαπλή κρίση», Ήταν όντως το πιο καταστροφικό καλοκαίρι – του Χρίστου Καραμάνου
Το Θέμα ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ: Διαρκές έγκλημα στο Πέραμα
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: νέα άγρια φορολογική επιδρομή

Εργαζόμενοι Συνέντευξη: Η Ολυμπιακή είναι υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας, Όχι στη διάλυση του ΟΣΕ, ΔΕΘ: Απάντηση στον κυβερνητικό κυνισμό μια μαζική διαδήλωση, Μπραχάμι: Νεκρός μετανάστης εργάτης, Siemens δεν σημαίνει μόνο σκάνδαλο…

Αποστολή FREE GAZA Σπάζοντας τον αποκλεισμό του Ισραήλ – Με τους ελεύθερους πολιορκημένους της Γάζας, Η Λωρίδα της αντίστασης

ΝΕΟΛΑΙΑ Η κυβέρνηση στην υπηρεσία των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης, Καλοκαίρι αντιδραστικών μέτρων στα πανεπιστήμια Κρήτης

Κοινωνία ~ ΠΥΡΓΟΣ Οι πυρόπληκτοι δεν ανέχονται πλέον τον προκλητικό εμπαιγμό ~ ΛΕΥΚΙΜΗ Η τρομοκρατία δεν πτοεί τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Λευκίμης ~ ΜΕΣΟΧΩΡΑ Αντέξαμε, θα αντέξουμε και θα πολεμήσουμε

Διεθνή: Νεπάλ Εξελέγη πρωθυπουργός ο Πρατσάντα, Διεθνιστικό Φεστιβάλ Νεολαίας στην Τουρκία, Βολιβία Νίκη του Μοράλες ενάντια στην αντίδραση, & ΗΠΑ, ΚΑΥΚΑΣΟΣ, ΠΑΚΙΣΤΑΝ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Πολιτισμός ανεβοκατεβαίνοντας στα σύννεφα: ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ

Και πολλά άλλα…

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ – ΔΙΑΔΩΣΤΕ…..