Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Νέα φοροεπιδρομή και ένταση της λιτότητας με σφραγίδα Βρυξελλών και ΠΑΣΟΚ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.278, 20/11/2009 

Προϋπολογισμός-φωτιά και το 2010

"Να σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία", προϋπολογισμός "εκτακτης ανάγκης", "εγκαταστάθηκαν οι ελεγκτές της ΕΕ στο υπουργείο Οικονομικών", "ακόμα πιο σκληρή επιτήρηση από τις Βρυξέλλες", είναι οι τίτλοι που κυριαρχούν στις οικονομικές στήλες των εφημερίδων και ανακυκλώνονται στα τηλεπαράθυρα από υπουργούς και δημοσιογράφους.

Από την απογραφή των Καραμανλή-Αλογοσκούφη το 2004, περάσαμε στην καταγραφή των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, με το σκηνικό να επιμένει στο ίδιο μοτίβο: Η ελληνική οικονομία σε αδέξοδο, με το έλλειμμα και το χρέος να εκτινάσσονται πέρα από κάθε πρόβλεψη και να υπόσχονται υποτασσόμενοι στις προσταγές της ΕΕ ακόμα περισσότερη φτώχεια, ακόμα περισσότερους φτωχούς.

Από το προεκλογικό "λεφτά υπάρχουν" και τις υποσχέσεις για "αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων", η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πολύ γρήγορα επιβεβαίωσε πανηγυρικά την προσήλωσή της στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της Ε.Ε., που απαιτεί εδώ και τώρα επιθετικές αναδιαρθρώσεις, ακόμα πιο βαριά φορολογία για τα λαϊκά στρώματα, ακόμα χαμηλότερους μισθούς και συντάξεις, περαιτέρω ξύλωμα των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης.

Οι τελικές αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που συνεδρίασε την Τετάρτη για τον προϋπολογισμό του 2010, ο οποίος κατατίθεται σ'μερα στη Βουλή, φέρνουν ακόμα πιο άγρια επίθεση σε εργαζόμενους και συνταξιούχους από το προσχέδιο του προϋπολογισμού που είχε κατατεθεί στις 5 Νοέμβρη, το οποίο δεν έπεισε Βρυξέλλες και διεθνείς οίκους αξιολόγησης.

Πρόθυμοι υπηρέτες

Οι "παραγγελιές" του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου της Ε.Ε. είναι σαφείς και η κυβέρνηση πρόθυμη στην υλοποίηση των εντολών. Από την προειδοποίηση του επικεφαλής του Eurogroup Ζ. Κ. Γιούνγκερ ότι "το παιχνίδι για την Ελλάδα τελείωσε", περάσαμε στις ευθείες απειλές του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Ζ. Κ. Τρισέ, ο οποίος είπε "δεν γίνεται να έχουμε νούμερα που να μην μπορούμε να τα εμπιστευθούμε. Αυτό θέτει σε κίνδυνο την καλή λειτουργία του Συμφώνου Σταθερότητας και της αμοιβαίας επιτήρησης μεταξύ των χωρών μελών του Eurogroup και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κάθε χώρα", προαναγγέλλοντας ειδικό καθεστώς αυστηρής επιτήρησης για την Ελλάδα από Κομισιόν και ΕΚΤ, που θα λειτουργήσουν σε ρόλο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την οικονομία.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο "σοσιαλιστής" επίτροπος Αλμούνια προειδοποίησε ότι "το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα μόνον για τους Ελληνες πολίτες αλλά για ολόκληρη την Ευρωζώνη", προαναγγέλλοντας και αυτός με τη σειρά του την υπαγωγή της οικονομίας στην αυστηρότερη επιτήρηση που έχει επιβληθεί ποτέ σε χώρα - μέλος της ευρωζώνης.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου μέσα σε μόλις 50 μέρες από την εκλογή της δείχνει τα όριά της και τις στρατηγικές κατευθύνσεις που θα ακολουθήσει, συνεχίζοντας το δρόμο των προκατόχων της. Ο προϋπολογισμός του 2010 είναι ακόμα πιο ταξικός, ακόμα πιο νεοφιλελεύθερος και το μόνο που υπόσχεται με εξασφαλισμένη "επιτυχία" είναι η ακόμα περισσότερη λιτότητα για τους πολλούς.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα σενάρια που κάνουν λόγο για επικείμενο διάγγελμα του πρωθυπουργού, στο οποίο θα περιγράφει την τραγική οικονομική κατάσταση και θα ζητά ανοχή για τη λήψη ακόμα πιο σκληρών μέτρων, κορυφώνονται, αναδεικνύοντας περίτρανα το αδιέξοδο της κυβέρνησης, η οποία όχι μόνο δεν έτυχε περιόδου χάριτος, παρά την ομοβρωντία των ΜΜΕ, αλλά αντίθετα όπως όλα δείχνουν θα βρεθεί (αργά ή γρήγορα) αντιμέτωπη με την απρόβλεπτη έκρηξη της κοινωνικής οργής.

Νέα χαράτσια

Με το έλλειμμα, λοιπόν, να διαμορφώνεται τελικά για το 2009 στο 12,7% και το χρέος να εκτινάσσεται σχεδον στα 300 δισ. ευρώ, η κυβέρνηση ξεχνώντας τις κορώνες της αναδιανομής και έχοντας ανακοινώσει το εξευτελιστικό επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, πάγωμα ή αυξήσεις κοροϊδία σε μισθούς και συντάξεις, άνοιγμα ασφαλιστικού, απελευθέρωση επαγγελμάτων κ.λπ., πάγωμα προσλήψεων στο δημόσιο έρχεται να ζητήσει 4,5 δισ. επιπλέον έσοδα από φόρους το 2010. Αυτό πρακτικά σημαίνει πολλαπλάσια και άμεση επιστροφή όσων με μπόλικο επικοινωνικό περιτύλλιγμα θα "δώσει". Αρκεί η παράθεση μερικών αριθμών για να αναδειχτούν τα χαρακτηριστικά του νέου προϋπολογισμού.

Για το 2010 η κυβέρνηση υπόσχεται στην κομισιόν μείωση του ελλείμματος στο 9,1% από το 12,7 (μείωση στο 9,4% προέβλεπε του προσχέδιο του προϋπολογισμού). Το ΑΕΠ, που θα συρρικνωθεί στα 240,1 δισ. ευρώ φέτος, αναμένεται να φτάσει στα 244,2 δισ. ευρώ το 2010, με πληθωρισμό 1,4%. Στόχος της κυβέρνησης είναι η δραστική μείωση κατά 2,2 δισ. ευρώ των δημόσιων δαπανών με ό,τι σημαίνει κάτι τέτοιο αυτόματα για δημόσιες υπηρεσίες υγεία, παιδεία κ.λπ. (οι συμβασιούχοι και τα stage είναι τα πρώτα θύματα), ενώ όπως ήδη αναφέρθηκε, θα εισπράξει επιπλέον 4,45 δισ. ευρώ από την αύξηση των φόρων.

Τα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού (σύμφωνα με το προσχέδιο) προβλέπεται να αυξηθούν κατά 7,2%, στα 53,6 δισ. ευρώ. Ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων θα αυξηθεί κατά 4,4%, στα 11,4 δισ. ευρώ, από 10,9 δισ.ευρώ το 2009, ενώ αντίθετα ο ο φόρος νομικών προσώπων, δηλαδή των επιχειρήσεων, θα μειωθεί στα 3,5 δισ. ευρώ, από 3,8 δισ. το 2009.

Τέλος, οι έμμεσοι φόροι, η πιο ταξική φορολόγηση με τον ίδιο τρόπο φτωχών και πλούσιων προβλέπεται να αυξηθούν κατά 6%, στα 30,5 δισ. ευρώ, από 28,8 δισ. το 2009, με αυξήσεις σε τσιγάρα, ποτά, καύσιμα, τέλη κυκλοφορίας κ.λπ. να έχουν ήδη δρομολογηθεί.

Μιχάλης Σιάχος

Το… άγριο 2010 με μια ματιά
 
Αύξηση κοροϊδία στους μισθούς και στις συντάξεις του δημοσίου μέχρι 1,5%, με τον πληθωρισμό να αναμένεται στο 1,4%. Πάγωμα μισθών και συντάξεων άνω των 2.000 ευρώ (μεικτές αποδοχές συμπεριλαμβανομένων και των επιδομάτων). Με δεδομένο ότι και πέρσι σχεδόν δεν δόθηκαν αυξήσεις, είναι προφανές ότι μιλάμε για δραματική συρρίκνωση των πραγματικών εισοδημάτων, δηλαδή, περαιτέρω διεύρυνση της φτώχειας.
Δραστική περικοπή των δημόσιων δαπανών κατά 2,2 δισ. ευρώ που θα φτάσουν στα 56,8 δισ. ευρώ, από 59,09 δισ. ευρώ το 2009.
Πάγωμα προσλήψεων στο δημόσιο το 2010 με εξαίρεση τους τομείς υγείας, παιδείας και ασφάλειας, με τις προσλήψεις στους δύο πρώτους να καλύπτουν ελάχιστες από τις πραγματικές ανάγκες και την ασφάλεια, βέβαια, να διεκδικεί μερίδα του λέοντος ενόψει των κοινωνικών αντιδράσεων που έρχονται. Τέλος, από το 2011 για κάθε πέντε δημόσιους υπαλλήλους που θα αποχωρούν από το δημόσιο θα προσλαμβάνεται ένας.

Στη μέγγενη (των παραγράφων) του Μάαστριχτ

Εξαμελές κλιμάκιο της Εurostat ήδη βρίσκεται στην Αθήνα και εξετάζει λεπτομερώς τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Οι "χωροφύλακες" του νεοφιλελευθερισμού στις Βρυξέλλες απειλούν και προστάζουν. Η χώρα μας υπάγεται πλέον στην περίφημη παράγραφο 8 του άρθρου 104 της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Τι σημαίνουν, όμως, αυτές οι "τεχνικές" λεπτομέρειες πρακτικά για το λαό και την οικονομία;

Η υπαγωγή στο άρθρο 8 σημαίνει ότι άμεσα η κυβέρνηση πρέπει να πάρει μέτρα που να ικανοποιούν την ΕΕ. Τα stage, οι συμβασιούχοι, το άνοιγμα του ασφαλιστικού με διαδικασίες εξπρές κ.λπ. αυτή την απαίτηση ικανοποιούν. Αν αυτά δεν προχωρήσουν, από τον Ιανουάριο του 2010 θα υπαχθούμε στην παράγραφο του άρθρου 9 της συνθήκης, και το Εκοφίν θα αναγκάσει την κυβέρνηση να πάρει άμεσα και γρήγορης αποτελεσματικότητας μέτρα μείωσης του ελλείμματος καθώς και να δίνει τακτικά αναφορά για την υλοποίηση και τα αποτελέσματα.

Αν και πάλι τα αποτελέσματα δεν ικανοποιούν τους στόχους, τότε η Ελλάδα περνάει στην παράγραφο 10 και, στη συνέχεια, στην παράγραφο 11. Αυτό σημαίνει ότι τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου δεν θα γίνονται δεκτά από την ΕΚΤ. Τυπικά τότε πλέον μιλάμε για χρεοκοπία, αφού ο μη δανεισμός θα σημάνει αυτόματα και στάση πληρωμών και προσφυγή στην κηδεμονία του ΔΝΤ. Το σενάριο αυτό μπορεί να φαίνεται τραβηγμένο, αλλά είναι πλέον ορατό.

Από την άλλη, είναι σημαντικό να τονιστεί, όπως υπονοήθηκε άλλωστε στις πρόσφατες διαβουλεύσεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες, ότι είναι δύσκολο να αφεθεί η χώρα μας να προσφύγει με όρους χρεοκοπίας στο ΔΝΤ, αφού κάτι τέτοιο θα είχε μεγάλες συνέπειες στον πυρήνα της ΕΕ, που είναι η ΟΝΕ.

 

Χορστ Καρς, "Die Linke": Σημαντική εξέλιξη η εδραίωση της Αριστεράς στη Γερμανία






Οι αντιφατικές εξελίξεις στην ευρωπαϊκή Αριστερά, μετά και τις πρόσφατες εκλογές για την Ευρωβουλή και για τα εθνικά κοινοβούλια μιας σειράς χωρών, βρίσκονται στο επίκεντρο συγκριτικών αναλύσεων και προβληματισμών. Από τη μια, σημειώνονται σημαντικές επιτυχίες σε ορισμένες χώρες, π.χ. στη Γερμανία και την Πορτογαλία. Από την άλλη, η Αριστερά δεν προβάλλει συνολικά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σαν ελπιδοφόρο και αποτελεσματικό αντίπαλο δέος, παρά τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και τη χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Υπάρχουν μάλιστα και χώρες, όπως η Ιταλία, όπου η Αριστερά είχε τεράστια επιρροή, την οποία κατασπατάλησε σε καταστροφικά κεντροαριστερά πειράματα – κι ακόμα δεν δείχνει σημάδια ουσιαστικής αυτοκριτικής και αναπροσανατολισμού, άρα ούτε και ανασυγκρότησης. Σ’ αυτές τις συνθήκες, το να γνωρίσουμε τις εμπειρίες και τις προσπάθειες σημαντικών αριστερών εγχειρημάτων αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αποδεικνύεται άσκηση ξεχωριστού ενδιαφέροντος.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.278, 20/11/2009 
Συνέντευξη με τον Χορστ Καρς,
επικεφαλής του Τμήματος Στρατηγικής και Πολιτικής  
του κόμματος Die Linke 
 
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφτηκε τη χώρα μας, προσκεκλημένος του Συνασπισμού, ο Χορστ Καρς, επικεφαλής του Τμήματος Στρατηγικής και Πολιτικής του γερμανικού κόμματος της Αριστεράς. Ενός κόμματος του οποίου οι συνιστώσες κατέβηκαν για πρώτη φορά με ενιαίο ψηφοδέλτιο στις εκλογές του 2005 – το ίδιο το κόμμα ιδρύθηκε επίσημα μόλις πριν δύο χρόνια. Έχει όμως μέσα σ’ αυτό το μικρό διάστημα καταφέρει να αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό στη Γερμανία. Ο Χορστ Καρς συναντήθηκε μεταξύ άλλων και με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέροντας την εμπειρία του γερμανικού κόμματος ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Είχαμε μαζί του μια πολύ διαφωτιστική συζήτηση σχετικά με τη διαδικασία συγκρότησης και τον τρόπο λειτουργίας της γερμανικής Αριστεράς, τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται στους κόλπους της, το πολιτικό στίγμα της και βέβαια τις αλλαγές που προκαλεί στην κοινωνία της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής χώρας της Ευρώπης. Πέρα από τη συνέντευξη, σε ξεχωριστό πλαίσιο παραθέτουμε ενδιαφέροντα αποσπάσματα από την ενημέρωση που έκανε ο Καρς σε εκπροσώπους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Πώς ξεκίνησε το ενιαίο σήμερα κόμμα της Αριστεράς;

Η ιδέα για ένα νέο αριστερό κόμμα στη Γερμανία ξεκίνησε το 2004, οπότε κορυφώθηκε η απογοήτευση μεγάλου αριθμού μελών και ψηφοφόρων της σοσιαλδημοκρατίας εξαιτίας της Ατζέντας 2010, μιας σειράς αντιδραστικών "μεταρρυθμίσεων" της κυβέρνησης Σρέντερ που έπληξαν το κράτος πρόνοιας και τα εργασιακά δικαιώματα. Στους συνδικαλιστικούς χώρους και σε πολλά μέλη του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ενισχύθηκε η πεποίθηση πως αυτή η πολιτική δεν είναι πλέον σοσιαλδημοκρατική, οπότε αποχώρησαν από το SPD και δημιούργησαν τη WASG το 2005. Την ίδια χρονιά το SPD ηττήθηκε σε αλλεπάλληλες τοπικές εκλογές, και τελικά ο καγκελάριος Σρέντερ αναγκάστηκε να προκηρύξει ομοσπονδιακές εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2005. Τότε, ο Όσκαρ Λαφοντέν, πρώην ηγετικό στέλεχος του SPD και επικεφαλής της WASG, είπε ότι αν τα δύο κόμματά μας ενωθούν, είναι πρόθυμος να ηγηθεί. Το ίδιο είχε πει και ο Γκρέγκορ Γκίζι, ο ηγέτης του PDS [Σ.τ.Μ.: Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, που είχε μεγάλη δύναμη στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Σήμερα ο Γκίζι είναι πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και μέλος της ηγετικής "τριανδρίας" του κόμματος της Αριστεράς]. Έτσι, η βούληση αυτών των δύο κομμάτων, και ιδίως αυτών των δύο ηγετών, αρχικά, έδωσε την ώθηση για κοινή εκλογική κάθοδο στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2005 – και άνοιξε το δρόμο για την ίδρυση του ενιαίου κόμματος της Αριστεράς το 2007.

Που μέσα σε λίγα μόλις χρόνια έχει διευρύνει εντυπωσιακά την εμβέλειά του και στη Δυτική Γερμανία…

Πράγματι, το καταφέραμε, και πρόκειται για ιστορικής σημασίας εξέλιξη. Βέβαια, στην πρώην Ανατολική Γερμανία είχαμε ήδη, σαν PDS, σημαντική υποστήριξη. Αλλά ήταν η πρώτη φορά από το 1933, μετά το χιτλερικό φασισμό, που ένα κόμμα στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας ψηφίζεται από πλατιές μάζες στο δυτικό τμήμα. Αυτό σημαίνει πως η αντικομμουνιστική, αντισοσιαλιστική πολιτική που επί δεκαετίες κυριαρχούσε στη Δυτική Γερμανία σε μεγάλο βαθμό ηττήθηκε. Για εμάς τους αριστερούς αυτό είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο βήμα: να σπάσουμε τις υγειονομικές ζώνες, να μην ψηφιζόμαστε μόνο από το παραδοσιακό αριστερό περιβάλλον, που ήταν πολύ στενό. Στα δυτικογερμανικά κρατίδια η Αριστερά κινούνταν πάντα γύρω στο 1% – τώρα παίρνουμε 8%, ή και 14%, όπως π.χ. στη Βρέμη. Άρα πρέπει πια να υπολογίζουν ότι θα έχουν μόνιμα στο κοινοβούλιο ένα κόμμα που βρίσκεται στα αριστερά του SPD. Το SPD θα υποχρεωθεί να συνεννοηθεί με εμάς, γιατί πλέον ούτε το παλιό δίδυμο SPD-Πράσινων βγάζει πλειοψηφία. Ταυτόχρονα, στην Ανατολική Γερμανία κοντράρουμε πλέον στα ίσα τους χριστιανοδημοκράτες (CDU), ενώ το SPD έχει πέσει σχεδόν παντού κάτω από το 20%. Με δυο λόγια, τουλάχιστον στην πρώην Ανατολική Γερμανία ξεχωρίζουν πλέον δύο μόνο προοπτικές: είτε κυβέρνηση της Δεξιάς, είτε κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι ένας νέος ρόλος για την Αριστερά!

Βλέπετε τη δυνατότητα συμμετοχής σας και στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση;

Αυτή τη στιγμή, για να μιλάμε ρεαλιστικά, μπορούμε να κυβερνήσουμε μόνο σε επίπεδο κρατιδίων. Σε ομοσπονδιακό επίπεδο δεν υπάρχει κάποιος πιθανός σύμμαχος. Γενικά μιλώντας, δεν θα λέγαμε όχι σε μια συμμαχική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αρκεί να υλοποιήσει κάποια ελάχιστα απαιτούμενα: την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από το Αφγανιστάν, την κατάργηση συγκεκριμένων "μεταρρυθμίσεων", την αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων, και ορισμένα ακόμη σημαντικά σημεία. Αλλά αυτή τη στιγμή ούτε καν γνωρίζουμε προς τα πού θα πάει το SPD, που υπέστη μια τεράστια ήττα και πρέπει να τη χωνέψει. Προτού λοιπόν διαφανεί μια τυχόν νέα κατεύθυνση του SPD, δεν μπορούμε να πούμε ότι υφίσταται αξιόπιστος σύμμαχος για μια μελλοντική ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Για να μιλήσεις σοβαρά πρέπει να ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις και τι θέλουν. Πρέπει να δούμε, για παράδειγμα, τι συνέβη στο κρατίδιο της Έσσης: η ανοχή που προσφέραμε στην τοπική κυβέρνηση SPD-Πράσινων προκάλεσε μεγάλες συγκρούσεις στο εσωτερικό του SPD. Δηλαδή, τα εμπόδια σε μια μελλοντική συνεργασία μπαίνουν καταρχήν από τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία, όχι από εμάς. Από την άλλη, εμείς δεν πρόκειται να "προσαρμοστούμε" – το SPD είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσει μπροστά στον κόσμο του τι θέλει, και να ξεπεράσει τα αντικομμουνιστικά σύνδρομα! Ως τότε, η ερώτηση για συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβέρνηση είναι ακαδημαϊκού χαρακτήρα.

Σε τι φάση συγκρότησης βρίσκεται σήμερα το κόμμα σας;

Τον Μάιο του 2010 έχουμε το 2ο Τακτικό Συνέδριό μας, που θα εκλέξει τη νέα καθοδήγηση και θα αποφασίσει το πρόγραμμα του κόμματος. Η εμβάθυνση του επιπέδου της ενότητάς μας θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε σε μια σειρά αλλαγών. Το πιθανότερο είναι πως από το 2010 θα έχουμε έναν πρόεδρο, ο οποίος θα αντικαταστήσει τους δύο συμπροέδρους που έχουμε τώρα. Τέτοιου είδους αλλαγές θα αντανακλούν μια ουσιαστικότερη ενότητα και ομογενοποίηση του κόμματος.

Μιλήσατε για το πρόγραμμα του κόμματος. Απ’ ό,τι αντιλαμβανόμαστε, μέχρι τώρα υπάρχει μόνο εκλογικό πρόγραμμα;

Ναι, έχουμε το πρόγραμμα που υιοθετήθηκε από το προεκλογικό συνέδριο, αλλά όχι ακόμη ένα γενικό πρόγραμμα. Ο διάλογος για το νέο πρόγραμμα του κόμματος και η μελλοντική υιοθέτησή του από το 2ο Τακτικό Συνέδριο έχει στα μάτια μου πολύ κεντρική σημασία. Είναι η πρώτη φορά που το κόμμα εδώ και ένα χρόνο συζητά οργανωμένα: Ποιοι είναι οι κοινοί και μακροπρόθεσμοι στόχοι μας; Πώς θα χωρέσουν μαζί στο κόμμα σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές και κομμουνιστές; Ενδεχομένως, τι μας χωρίζει και πώς επιλύουμε τις διαφορές μας; Αυτή τη συζήτηση τη χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα για την εξέλιξη του κόμματος. Μέχρι τώρα καταφέραμε να κερδίσουμε πολύ κόσμο που είναι δυσαρεστημένος από τη σοσιαλδημοκρατία. Το επόμενο βήμα μας πρέπει να είναι, από ρεύμα συσπείρωσης δυσαρεστημένων, να μετατραπούμε πραγματικά σε κόμμα που προωθεί συγκεκριμένους στόχους. Γι’ αυτό χρειάζεται ο διάλογος και η γόνιμη αντιπαράθεση γύρω από το πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, έτσι θα επιταχύνουμε την αλληλοκατανόηση των μελών, επειδή πρέπει να παραδεχτούμε ότι ιδίως στη Δυτική Γερμανία το συντροφικό πνεύμα είναι ακόμη σε στοιχειακό επίπεδο.

Με ποιο τρόπο διασφαλίζετε την επικοινωνία με τη βάση της Αριστεράς; Έχει το κόμμα τα δικά του ΜΜΕ;
Καταρχήν, υπάρχει ένα περιοδικό, αλλά με σχετικά περιορισμένη κυκλοφορία. Υπάρχει και η καθημερινή εφημερίδα Neues Deutschland, που δεν είναι ιδιοκτησία του κόμματος, αλλά εκδότης της είναι ο Λόταρ Μπίσκι, ένας από τους δύο προέδρους μας. Η καθημερινή εφημερίδα είναι πλατιά διαδεδομένη – ιδίως στην πρώην Ανατολική Γερμανία τη βρίσκεις παντού. Έχουμε επίσης διάφορες εφημερίδες και άλλα έντυπα που εκδίδονται με πρωτοβουλία των τοπικών οργανώσεων. Όμως χρησιμοποιούμε πολύ και το Διαδίκτυο, που έχει γίνει σπουδαίο μέσο επικοινωνίας με τη βάση μας. Άλλος ένας τρόπος επικοινωνίας είναι η "ενεργητική προεκλογική εκστρατεία", που δεδομένων των συχνών εκλογικών αναμετρήσεων παίζει σημαντικό ρόλο. Δηλαδή φοράμε ένα μπουφάν με τη στάμπα "Η Αριστερά είναι εδώ!" και πάμε εμείς στον κόσμο, στους δρόμους, στα σπίτια. Αυτό είναι κάτι που θέλουμε να ενισχύσουμε, για να βελτιωθεί η επικοινωνία από κάτω, από την κοινωνία, προς τα πάνω, προς το κόμμα. Δεν μπορούμε να αρκεστούμε στην επικοινωνία από τα πάνω προς τα κάτω, μέσα από τον Τύπο ή από τις δηλώσεις εκπροσώπων του κόμματος στα ΜΜΕ. Επιθυμούμε μια αμφίδρομη επικοινωνία, όπου από τη μια τα μέλη μας θα παίρνουν από την καθοδήγηση πληροφορίες που δεν δημοσιοποιούνται ή δεν διαδίδονται πλατιά, κι από την άλλη η καθοδήγηση μέσα από τα μηνύματα που θα δέχεται από τη βάση θα αναγνωρίζει πραγματικότητες και θα βλέπει κοινωνικές εξελίξεις τις οποίες δεν μπορεί να αντιληφθεί μέσα από επιστημονικές μελέτες ή αναλύσεις – τέτοιες εξελίξεις μπορεί κανείς να τις αντιληφθεί μόνο μέσω των μελών του, που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία, στο δρόμο.

Ποιο κεντρικό σύνθημα ή αίτημα προβάλλει η Αριστερά στη χώρα σας σήμερα;

Κοινωνική δικαιοσύνη. Ο όρος αυτός βέβαια έχει πολλές πλευρές. Μπορεί ο καθένας να τον αντιλαμβάνεται με κάπως διαφορετικό τρόπο. Και στο εσωτερικό του κόμματος συνυπάρχουν ακόμα διαφορετικές προσλήψεις εννοιών τέτοιου είδους. Αν πάντως προχωρήσουμε πολιτικά τη συζήτηση γι’ αυτόν τον όρο, αναδύονται "κλασικά" θέματα όπως η αναδιανομή των μισθών, του κέρδους, των εισοδημάτων από κληρονομιές… το θέμα της ατομικής ιδιοκτησίας σε τελική ανάλυση. Υπάρχουν κι άλλες όψεις: το δικαίωμα στη δουλειά, η ανεργία – που συνδέονται άμεσα με τη δυνατότητα ή όχι συμμετοχής στην κοινωνία. Που κι αυτό με τη σειρά του αναδεικνύει το θέμα της δημοκρατίας: διότι κοινωνική αδικία υπάρχει και όταν πολλοί άνθρωποι έχουν την αίσθηση πως αδυνατούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Κοιτάξτε, ένα κλασικό παράδειγμα, η μαγική λέξη "παγκοσμιοποίηση" – αρχικά χρησιμοποιήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε ουσιαστικά έλεγε στους ανθρώπους: "Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Είστε απροστάτευτοι μπροστά σε (δήθεν) αντικειμενικές εξελίξεις που σας ξεπερνούν". Όταν αντιμετωπίζουμε τέτοιους ισχυρισμούς, πρέπει να απαντάμε έμπρακτα, απαιτώντας χώρο για δημοκρατικές αποφάσεις, ώστε να αποφασίζουν οι δημοκρατικές πλειοψηφίες και όχι τα συμφέροντα αυτών που κυνηγούν το κέρδος. Τέτοιου είδους αναλύσεις και αγώνες θα μπορούσαν να "περιγράψουν" το κεντρικό μας σύνθημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Με δυο λόγια, να βάλουμε στο επίκεντρο της οικονομίας και της πολιτικής τις ανάγκες των ανθρώπων!

Στις γερμανικές συνθήκες, με αυτή την πολιτική η Αριστερά σημειώνει επιτυχίες. Επιτυχίες σημειώνει και στην Πορτογαλία, ίσως και σε λίγες ακόμη ευρωπαϊκές χώρες. Όμως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, η Αριστερά δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να αναδεικνύεται σαν εναλλακτική προοπτική. Ποια αιτήματα θα έπρεπε να προβληθούν πανευρωπαϊκά ώστε να γειωθεί στην κοινωνία, να ξεχωρίσει σαν δύναμη αλλαγής, να αλλάξει τελικά τους συσχετισμούς;

Αυτή την ερώτηση πραγματικά δεν μπορώ να την απαντήσω ικανοποιητικά, επειδή δεν γνωρίζω επαρκώς την κατάσταση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Μπορώ όμως να πω τη γνώμη μου για τη Γερμανία, ίσως και για μερικές ακόμη χώρες: Οι κεντρικές διεκδικήσεις πρέπει να αφορούν, πρώτον, τον ελάχιστο μισθό, τις εγγυημένες και επιβεβλημένες από το κράτος μίνιμουμ αποδοχές και ασφάλειες. Δηλαδή να διεκδικήσουμε για όλους τους κατοίκους της Ευρώπης ένα ελάχιστο όριο που μας επιτρέπει να ζούμε αξιοπρεπώς. Δεν ανεχόμαστε να μην μπορεί να ζήσει κανείς την οικογένειά του από την εργασία του – αυτό πρέπει να είναι το πρώτο κεντρικό μήνυμα που στέλνουμε εμείς, τη στιγμή που η άρχουσα τάξη θεσμοθετεί την ανασφάλεια. Το δεύτερο που πρέπει να πούμε είναι πως θέλουμε διεύρυνση της δημοκρατίας, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – περιλαμβανομένης και της έννοιας της δημοκρατίας στην οικονομία. Πιστεύω πως όρους όπως οικονομική δημοκρατία, έλεγχος της οικονομίας από λαϊκές επιτροπές κ.λπ., πρέπει η Αριστερά να τους αναδείξει και να τους ενισχύσει. Τρίτον, να θέσουμε αποφασιστικά το αίτημα για πραγματική παιδεία. Η γνώση και η πληροφόρηση είναι απαραίτητες για την πραγματική δημοκρατία, είναι σημαντικές για να ξέρουν οι άνθρωποι πώς έχουν τα πράγματα, πώς λειτουργούν οι κοινωνικές σχέσεις, και άρα να είναι σε θέση να παίρνουν συνειδητά αποφάσεις ως δημοκρατικοί πολίτες. Πρέπει λοιπόν να καταπολεμήσουμε την αντίληψη πως η εκπαίδευση αποσκοπεί κυρίως στην εξειδίκευση του εργατικού δυναμικού και στην εξυπηρέτηση του επιχειρηματικού κόσμου!

Τελευταίο, επειδή θίξατε την κρίση: Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, και δικαιολογημένα, δεν εμπιστεύονται αυτά που λέγονται από τους "από πάνω" σχετικά με την κρίση, διότι φυσικά δεν κοιτούν το πρόβλημα από την πλευρά, π.χ., ενός τραπεζίτη. Άρα αναζητούν την έξοδο από την κρίση με βάση τις δικές τους εμπειρίες και ανάγκες. Αν τώρα η Αριστερά παρέμβει αποφασιστικά σε αυτόν τον κόσμο που αναζητά διέξοδο, αν του προσφέρει μια διαφορετική προοπτική, θα μπορέσει να αλλάξει και τους συσχετισμούς. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό που εννοώ, θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από τη χώρα μου: στις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές βγήκαν κερδισμένα τα δύο πιο αντίθετα μεταξύ τους κόμματα. Το ένα ήταν το FDP (Ελεύθεροι Δημοκράτες), δηλαδή το κόμμα του πλέον "συνεπούς" νεοφιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς και του ατομισμού. Το άλλο ήμασταν εμείς, η Αριστερά, που μιλάμε για κοινωνικό κράτος, για δημόσια επενδυτικά προγράμματα, για επιβολή κανόνων στις τράπεζες κ.λπ. Ακριβώς μεταξύ αυτών των δύο αντίθετων πόλων και αντιλήψεων, που ξεχωρίζουν μέσα στην κρίση σαν σαφείς προτάσεις, θα παιχτεί τα επόμενα χρόνια το κέρδισμα της λαϊκής πλειοψηφίας. Σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να επικεντρωθούμε, και να αντιτάξουμε στο νεοφιλελευθερισμό τη δική μας αριστερή πρόταση και προοπτική.

Και μια τελευταία ερώτηση: Υπάρχουν στην καθοδήγηση ή την κοινοβουλευτική ομάδα στελέχη που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές;

Φυσικά. Η συντρόφισσα Σάρα Βάγκενκνεχτ, για παράδειγμα, είναι στέλεχος της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας του κόμματός μας, βουλευτίνα στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, και βέβαια δηλώνει κομμουνίστρια. Υπάρχουν σύντροφοι που δηλώνουν την κομμουνιστική ταυτότητά τους, ενώ άλλοι προτιμούν να αυτοχαρακτηρίζονται αντικαπιταλιστές. Στο παρελθόν οι περισσότεροι ήταν μέλη διαφόρων κομμουνιστικών οργανώσεων και αντικαπιταλιστικών κινημάτων, και σήμερα εκπροσωπούνται τόσο στην εθνική καθοδήγηση όσο και στην κοινοβουλευτική ομάδα της Αριστεράς.

Τη συνέντευξη πήρε ο Ερρίκος Φινάλης

 Μετάφραση: Θανάσης Ούρδας

Το τείχος του καπιταλισμού

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.278, 20/11/2009 


Πριν από μερικές μέρες οι ισχυροί και οι πλούσιοι του πλανήτη μαζεύτηκαν στο Βερολίνο για να γιορτάσουν την 20ή επέτειο από την πτώση του τείχους που χώριζε το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο. Η φαντασμαγορία των εκδηλώσεων αποσκοπούσε, εκτός των άλλων, να καλύψει το γεγονός ότι όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Να αποκρύψει τα νέα τεράστια τείχη που έχουν υψωθεί στο μεταξύ απέναντι στους λαούς και στις κοινωνίες. Εδώ δεν θα εξετάσουμε τα ζητήματα που έχουν προκύψει από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ – αλλού έχουμε αναφερθεί εκτενώς στο "1989" (βλέπε και σελ. 24-25). Θα ασχοληθούμε με τα όσα ακολούθησαν την επανένωση του "σχίσματος" που προκάλεσαν οι επάρατοι μπολσεβίκοι μεταξύ του καπιταλισμού και ενός άλλου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης…

Η ειρωνεία είναι ότι αυτοί που πανηγυρίζουν περισσότερο από όλους για την πτώση του "τείχους του αίσχους" χτίζουν τώρα τα μεγαλύτερα τείχη του κόσμου. Μάλιστα αυτό δεν αποτελεί μεταφορά, τουλάχιστον όσον αφορά τις ΗΠΑ: εκεί, στα σύνορα με το Μεξικό, η νέα Αρία Φυλή οικοδομεί ένα πολύ πραγματικό τείχος (μάλιστα το ονομάζουν "κουρτίνα της τορτίγια"!) ώστε να μην περνάνε οι "υπάνθρωποι" μετανάστες. Και θα δούμε παρακάτω πως διατηρούνται ακόμα άθικτα μια σειρά πραγματικά τείχη, ενώ υψώνονται και άλλα καινούρια – χωρίς να ιδρώνει το αυτί όσων πανηγύρισαν στο Βερολίνο. Και γιατί να ιδρώσει; Δικά τους είναι όλα…

20 χρόνια οδυνηρών διαψεύσεων

Το 1989 ειπώθηκαν πολλά από τους αστούς και τους κονδυλοφόρους τους. Καυχήθηκαν ότι έφτασε το τέλος της Ιστορίας. Ισχυρίστηκαν πως ο καπιταλισμός είναι το μόνο συμβατό με την ανθρώπινη φύση σύστημα. Μας υποσχέθηκαν κιόλας ότι έρχεται "εποχή παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας". Πόσο μεγάλη είναι η διάψευση που βιώνουν σήμερα, μόλις 20 χρόνια μετά! Η εικοσαετία που μεσολάβησε έφερε τους λαούς, τους εργαζόμενους και τη νεολαία όλου του κόσμου πολύ πιο πίσω, σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά, πολιτιστικά, οικονομικά και κοινωνικά. Και σ’ αυτό "συνέβαλαν" τα δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, νέα τείχη που υψώθηκαν. Τείχη ορατά και τοίχοι αόρατοι ανάμεσα σε ηπείρους, ανάμεσα σε λαούς, στο εσωτερικό της ίδιας της κοινωνίας.

Τείχη πολέμου

Ας αναφερθούμε πρώτα στο τείχος του πολέμου, αυτό το αποκρουστικό οικοδόμημα που ξεκληρίζει λαούς ολόκληρους και διαλύει χώρες. Οι πόλεμοι και οι ένοπλες συρράξεις έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια. Και θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο, ιδιαίτερα τώρα που έχουμε μπει για τα καλά στον αστερισμό της κρίσης και το σύστημα έχει ανάγκη να βάλει την πολεμική μηχανή να δουλεύει στο φουλ ώστε να καταστρέψει, μήπως κι έτσι ακολουθήσει η "ανάκαμψη".


Αποτέλεσμα του πολέμου που έχει κηρύξει ο ιμπεριαλισμός στους λαούς είναι και μια σειρά από πραγματικά τείχη που ξεπερνούν κατά πολύ σε μάκρος, σε ύψος και σε συμβολισμό το τείχος του Βερολίνου. Π.χ. αυτό που χτίζουν οι ισραηλινοί στην Παλαιστίνη για να κρατήσουν τους Παλαιστίνιους μακριά από τη γη τους. Κι ακόμη, το αόρατο αλλά πολύ υπαρκτό τείχος του αποκλεισμού που περιβάλλει τη Γάζα – αυτό το τεράστιο γκέτο στους κατοίκους του οποίου έχει απαγορευτεί οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο μόνο και μόνο επειδή επιμένουν να αντιστέκονται.

Πιο ανατολικά βρίσκονται τα τείχη που έχουν υψώσει οι Δυτικοί γύρω από τις πρεσβείες τους στη Βαγδάτη, στην Καμπούλ και αλλού – για να προστατευτούν από αυτούς που υποτίθεται πήγαν να απελευθερώσουν. Πιο νότια, στη Σαουδική Αραβία, ετοιμάζουν τείχος μήκους 900 χιλιομέτρων στη μεθόριο με το Ιράκ. Στη Βόρεια Αφρική υψώνεται ακόμα άλλο ένα πραγματικό τείχος (από τα παλιότερα, και πιο άγνωστα), που έχει χτιστεί για να εμποδίσει τους Σαχράουι, που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο.

Αν έρθουμε πιο κοντά, θα δούμε ότι παραμένει όρθιο το κατοχικό τείχος της "πράσινης γραμμής" στην Κύπρο. Ένα τείχος που θα πέσει μόνο αν πληρώσει βαρύ τίμημα ο κυπριακός λαός, μόνο αν αποδεχτεί τα τετελεσμένα και απεμπολήσει την κυριαρχία του. Βέβαια δεν είναι "το τελευταίο τείχος", όπως θέλησε τεχνηέντως να το παρουσιάσει ο πρωθυπουργός μας ώστε να εκβιάσει μια λύση σε βάρος του κυπριακού λαού…

Ένα ακόμη παράδειγμα, πιο μακρινό αυτό: το τεράστιο τείχος που έχουν χτίσει οι ΗΠΑ κατά μήκος των συνόρων μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Ένα ακόμη πολύ πραγματικό τείχος, μια ακόμη πληγή στο σώμα της κορεατικής χερσονήσου. Στόχος των Αμερικανών, να αποτραπεί πάση θυσία η επανένωση της Κορέας – κι ας την επιθυμεί διακαώς η συντριπτική πλειοψηφία "βόρειων" και "νότιων" Κορεατών.

Τείχη προστασίας των λίγων από τους πολλούς

Υπάρχει ακόμα το κοινωνικό τείχος που έχει σηκωθεί ενάντια και μέσα στις κοινωνίες και σε χώρες. Ένα τείχος που το βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά. Καταρχήν έχουν δημιουργηθεί τείχη απέναντι σε ολόκληρες ηπείρους, όπως η Αφρική, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ζουν (και πεθαίνουν) με ένα τίποτα. Κατόπιν υπάρχουν τα δισεκατομμύρια που ζουν σε παρόμοια κατάσταση στην Ασία, στις Αμερικές και αλλού. Σπρωγμένοι στον Καιάδα της ανεργίας, της μαύρης εργασίας, της ζωής χωρίς δικαιώματα, χωρίς μέλλον. Αυτό το τείχος το βλέπουμε παντού πλέον, ακόμα και στις χώρες του "ανεπτυγμένου" κόσμου. Ακόμα και στην Ελλάδα. Σε κάποιες χώρες έχουν σηκωθεί και πραγματικά τείχη ή φράκτες για να μην ενοχλούνται οι πλούσιοι από τη θέα και τη μυρωδιά των φτωχών. Στη βόρεια και νότια Αμερική υπάρχουν εκατοντάδες "ιδιωτικές" πόλεις-φρούρια για τους πλούσιους, κυριολεκτικά φυτεμένες ανάμεσα στην εξαθλίωση που οι ίδιοι δημιουργούν.

Τείχη αποκλεισμού της δημοκρατίας


Άλλο ένα τείχος που έχει στηθεί είναι της καταστολής, της προληπτικής αστυνόμευσης, της παρακολούθησης των πάντων. Ο καπιταλισμός για να αισθάνεται ασφαλής (γιατί όταν μιλάνε για ασφάλεια αυτό εννοούν, την ασφάλεια του συστήματός τους) χρειάζεται την καταστολή. Ας δει κανείς τις νομοθετικές ρυθμίσεις ποινικοποίησης ακόμη και της σκέψης που υιοθετούν σταδιακά παντού. Εδώ κι αν μιλάμε για τείχη και για φυλακές ολόκληρες! Ποιος ξεχνά το Γκουαντανάμο, το Αμπού Γκράιμπ, τα λευκά κελιά, όλα όσα εφηύραν για να εξοντώσουν όποιον τολμά να αντιστέκεται; Υπάρχουν και πολλά ακόμα τείχη. Το τείχος του ρατσισμού υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες του "ανεπτυγμένου" κόσμου, και όχι μόνο. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τα τείχη του εθνικισμού, του δηλητηρίου που συστηματικά χύνεται στις ψυχές των λαών. Ή τα τείχη των αποκλεισμών από την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό…

Και όμως, τα τείχη θα πέσουν!

Όμως η τελευταία μας αναφορά θα είναι στο μεγαλύτερο τείχος που έχει στηθεί απέναντι στην ανθρωπότητα. Στο τείχος του καπιταλισμού. Πρέπει να απαλλαγούμε από αυτό. Πρέπει να το γκρεμίσουμε. Επειδή φέρνει μόνο δεινά, δυστυχία και θάνατο. Ήδη πολύ κόσμος σε όλο τον πλανήτη έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί και αντιστέκεται. Είναι σίγουρο ότι αυτή η αντίσταση θα ξημερώσει έναν καλύτερο κόσμο. Ας δανειστούμε λοιπόν τα λόγια μιας σημαντικής συγγραφέως και ακτιβίστριας, της Αρουντάτι Ρόι:

"Μια άλλη κοινωνία όχι μόνο είναι εφικτή, αλλά είναι καθ’ οδόν. Όταν η μέρα είναι ήσυχη, αν αφουγκραστείς πολύ προσεκτικά, μπορείς να την ακούσεις να αναπνέει…"

Νίκος Ταυρής

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Δήλωση Ν. Γαλάνη για το ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης μέρας, 21/11/2009

Μετά την κυβερνητική εναλλαγή ο ΣΥΡΙΖΑ της επομένης μέρας δεν μπορεί παρά να είναι ζωηρός, φιλόδοξος, εργατικός και δημοκρατικός.

Ζωηρός κάνοντας χρήσιμη αντιπολίτευση για όλους αυτούς -που είναι πλειοψηφία- που καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό της κρίσης, που δημιούργησαν οι γνωστοί και καθόλου άγνωστοι υπερπλούσιοι (τραπεζίτες και σία)

Ζωηρός κάνοντας επικίνδυνη αντιπολίτευση στις πολιτικές - της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστον - που συνεχίζουν στην ίδια κατεύθυνση οικοδόμησης απέραντου φτωχοκομείου, ακολουθώντας πρόθυμα και περήφανα τις εντολές των ευρωπαϊκών νεοφιλελεύθερων συνθηκών και εντολών.

Φιλόδοξος, επιδιώκοντας να κτίσει την μεγάλη αριστερά του 21ου αιώνα ικανός να υποδέχεται και ενώνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που θα αναγκαστούν να αποδεσμευτούν από το ΠΑΣΟΚ, όλες τις αριστερές συνειδήσεις που αναζητούν την μέγιστη ενωτική δράση και αποτελεσματικότητα, όλους όσους πιστεύουν πως η υπόθεση του σοσιαλισμού, δεν τελείωσε όσα υπαρκτά τείχη ψευτοσοσιαλισμού κι αν έπεσαν.

Εργατικός, γιατί η πράξη, αποδεικνύει, ενώνει και δημιουργεί νίκες και εφικτές ελπίδες για την υπεράσπιση των συμφερόντων των δυνάμεων της εργασίας του χεριού και του μυαλού.

Εργατικός γιατί η μεγάλη διεύρυνση της αριστεράς πρέπει και μπορεί να γίνει από την κοινωνία, από εκείνο τον λαό, που σχηματίζεται και κτυπιέται από τις συνέπειες της κρίσης.

Δημοκρατικός, γιατί η διαβούλευση, ο πλουραλισμός, η ισότιμη ύπαρξη όλων των μελών του και των τμημάτων του, μπορεί να δημιουργήσει το συγκριτικό πλεονέκτημα μιας ενιαίας δύναμης πολύ μεγαλύτερης από το απλό άθροισμα, των επιμέρους κομματιών του.

Δημοκρατικός με ενεργά μέλη, σχέσεις και κανόνες λειτουργίας, που να οριοθετείται από τις μεταμοντέρνες απολίτικες και «επικοινωνιακές» λειτουργίες των αρχηγικών κομμάτων του δικομματισμού και να αναδεικνύει την πραγματική αξία της συλλογικότητας, χωρίς να πνίγει τις πρωτοπορίες μέσα στην μετριότητα της γραφειοκρατίας.


 Νίκος Γαλάνης, εκπρόσωπος της ΚΟΕ στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ


Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

 Τα αιτήματα του Νοέμβρη παραμένουν σήμερα πιό επίκαιρα από ποτέ! 
 
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ-ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΛΕΥΤΕΡΙΑ-ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ



Η παγκόσμια οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη φορτώνει ακόμα περισσότερα βάρη στις πλάτες του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας. Η επιλογή της νέας κυβέρνησης μόλις μετά από ένα μήνα στην εξουσία ήταν να πετάξει στον δρόμο 25.000 εργαζόμενους στα stage και να τους προσθέσει στους 850.000 ανέργους. Σήμερα 1.000.000 εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν χωρίς ασφάλιση ενώ 2.500.000 έλληνες είναι κάτω από το όριο της φτώχιας. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πάρει κανένα μέτρο για να μην πληρώσουν την νύφη τα φτωχά λαϊκά στρώματα και οι μικρομεσαίοι. Είναι δεμένο στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού και τις επιταγές της ΕΕ. Ήδη όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις του το ΠΑΣΟΚ τις έχει πετάξει στα σκουπίδια κάνοντας υποκλίσεις στις οικονομικές διαταγές των Βρυξελλών. Σαν άξιοι συνεχιστές της διακυβέρνησης Καραμανλή, θα επιτεθούν στο ασφαλιστικό, θα φορολογήσουν το λαό, θα δώσουν αυξήσεις πείνας. Σήμερα είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί ένα μέτωπο νεολαίας-εργαζομένων-ανέργων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον δικομματισμό για να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν και όχι εμείς.
 
Το Πολυτεχνείο αντέχει στην λαϊκή μνήμη. Ο αγώνας ενάντια σε Αμερικάνους-ΝΑΤΟ και τους ντόπιους εντολοδόχους τους είναι πάντα επίκαιρος. Τα συγχαρητήρια τηλεφωνήματα του Ομπάμα στον Παπανδρέου για την εκλογή του και το ταξίδι του δεύτερου για ‘διαπραγματεύσεις’ με τον Ερντογάν δείχνουν ποιων τα συμφέροντα υπηρετούν. Την στιγμή που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός διατηρεί στρατούς κατοχής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και στήνει κυβερνήσεις μαριονέτες, όταν μακελεύεται ο λαός της Παλαιστίνης με τις ευλογίες ή την εκωφαντική σιωπή της ΕΕ τότε τα αντι-αμερικάνικα αισθήματα του ελληνικού λαού πρέπει να γίνουν ποτάμι που θα παρασύρει τα σχέδια τους. ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΤΩ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ
 
Η ΚΟΕ καλεί όλο τον κόσμο της Καβάλας στην πορεία την Τρίτη 17 Νοέμβρη στις 18:00 στην Πλατεία Καπνεργάτη.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Πορεία για τα 36 χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου!!


Νοέμβρης - Δεκέμβρης, 1, 2, 3 Πολλά Πολυτεχνεία!!





Εκείνος ο παράξενος Νοέμβρης του '73 έμελλε να αλλάξει την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. 36 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη μεγάλη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που έφερε τον καταπιεσμένο λαό στο προσκήνιο να αγωνίζεται ενάντια στη φασιστική δικτατορία, για να φύγουν οι Αμερικάνοι. Μια εξέγερση που οι φοιτητές, οι μαθητές και οι εργάτες πάλεψαν για μια ζωή με ψωμί για τους πολλούς και όχι κέρδη για τους λίγους, Παιδεία για όλους και όχι για αυτούς που έχουν να πληρώσουν και ελευθερία για τους καταπιεσμένους και όχι «ελευθερία της αγοράς».

Παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει από κράτος, κυβερνήσεις,«προσωπικότητες» της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και Μ.Μ.Ε. για να μουσειοποιηθεί η εξέγερση και να απονεκρωθεί το μήνυμά της, και να μας χαρακτηρίσουν απολίτικους και γενιά του καναπέ, τα γεγονότα του Δεκέμβρη δείχνουν πως οι αιτίες και ο δρόμος της εξέγερσης παραμένουν πάντα επίκαιρες.

Στη μαύρη καθημερινότητα που θέλουν να μας φυλακίσουν οι μπλε και οι πράσινες κυβερνήσεις, στραγγαλίζοντας μας τον ελεύθερο χρόνο μας, εγκλωβίζοντας τη σκέψη μας, μετατρέποντας σε εμπόρευμα τη μόρφωσή μας, ποινικοποιώντας τους αγώνες μας, γεμίζοντας μας με αδιέξοδα και ανασφάλειες για το μέλλον, δείξαμε τον περσινό Δεκέμβρη πως η νεολαία μέσα από συλλογικούς αγώνες μπορεί να ανατρέπει τα σχέδια των από πάνω!
 
Επειδή δεν μας χωράει το σύστημα τους,

μαθαίνουμε από τις εξεγέρσεις του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη,

βάζουμε το μικρόβιο του αγώνα και της συλλογικότητας στα σχολεία μας!



 e-mail:ektosylis@gmail.com
τηλ: 6983959521




Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Τοποθέτηση του Νίκου Γαλάνη στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, της Παρασκευής 6/11

Η κόκκινη κάρτα του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι αλήθεια πως στις μέρες μας η πραγματικότητα των παραστάσεων, έχει υποσκελίσει την πραγματικότητα των εννοιών. Ζούμε μία μεγάλη κρίση νοημάτων. Αυτός ο σύγχρονος καπιταλιστικός ιός έχει περάσει και στο σώμα της Αριστεράς. Στον ΣΥΡΙΖΑ ζούμε μια κρίση της έννοιας «κόκκινη κάρτα». Ορισμένοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κόκκινη κάρτα της αποβολής και ορισμένοι άλλοι την κόκκινη κάρτα μέλους. Ανεξαρτήτως προθέσεων, συνιστωσών και τάσεων, το πρόβλημα δεν είναι αυτό αλλά εκεί πλέον συμπυκνώνονται αρκετές αντιθέσεις, διαφορετικές αποχρώσεις και άλλα τέτοια διχαστικά. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια βαθιά κρίση του ΣΥΡΙΖΑ που θα οδηγήσει ή στο τέλος του ή σε έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ.
Το πολιτικό πρόβλημα όμως του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της Αριστεράς, μπορεί να συνοψιστεί στο ακόλουθο δίλημμα: Θέλουμε μια Αριστερά της επιβίωσης, της συντήρησης της ίδιας μορφής και κατάστασης, μια Αριστερά τελματωμένη και ικανοποιημένη με το ρόλο κομπάρσου στο πολιτικό σκηνικό, ή θέλουμε μια Αριστερά πρωταγωνίστρια, που θα μετασχηματίζεται συνεχώς, που θα υπερβαίνει τα όρια και τα μεγέθη της και που επιτέλους, όχι απλά θα βάζει γκολ, αλλά θα νικάει τους αντιπάλους της;
Θα αγωνιστούμε, θα δώσουμε ζωή σε μια σύγχρονη Αριστερά, απεγκλωβισμένη από τις κατεστημένες νοοτροπίες των δεκαετιών της ήττας και της υπερτίμησης του αντιπάλου, ανεξάρτητη από μικροκομματικά συμφέροντα και προσωπικά δράματα, μια Αριστερά με ισχυρή πεποίθηση για τη δυνατότητα κατάργησης του νεοφιλελεύθερου και δικομματικού κατεστημένου;

Στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, βιώνουμε σε λανθάνουσα κατάσταση δύο διαφορετικές οπτικές, δύο διαφορετικές στρατηγικές, δύο διαφορετικές πολιτικές γραμμές, που το θεμέλιο της διαφορετικότητάς του δεν είναι απλά η «κόκκινη κάρτα».
Υποστηρίζουμε ή θέλουμε, ή ακόμα νομίζουμε πως υποστηρίζουμε, μια Αριστερά που σχεδιάζει, δρα, οργανώνεται σε μια στρατηγική ηγεμονίας. Μια στρατηγική νικηφόρας σύγκρουσης με το δικομματισμό. Μια Αριστερά δύναμη ανατροπής των συσχετισμών, δύναμη ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού. Αυτή σήμερα είναι η αντισυστημική Αριστερά. Γιατί το κρίσιμο ζήτημα στις αρχές του 21ου αιώνα είναι η ανατροπή των σχέσεων υποταγής και κυριαρχίας. Η επιτυχία για την οποιαδήποτε αριστερή πολιτική δεν είναι οι λαμπρές ιδέες και τα προγράμματα, αλλά η αλλαγή του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων.
Οι συνθήκες δημιουργούν πολλαπλές ευκαιρίες, είναι υπεργόνιμες για να καρπίσει μια Αριστερά ζωηρή, μάχιμη που θα τερματίζει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση, θα αμφισβητεί την κυριαρχία του υπερτιμημένου αντιπάλου και θα βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ζωντανού προοδευτικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Βρισκόμαστε μπροστά σε δύο δύσκολα αλλά εξαιρετικά γεγονότα: α) Μια οικονομική κρίση που αυξάνει φτωχούς και φτώχεια, που στοιχίζει και ενώνει πληθυσμούς «από τα κάτω» ενώ συρρικνώνει τους «από τα πάνω», διευρύνοντας το μέγεθος του μεταξύ τους ρήγματος με εντυπωσιακούς ρυθμούς και β) Μια ευρεία κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης, κρίση πολιτικής, όπου στους συνηθισμένους ανθρώπους αυξάνεται το έλλειμμα συναίνεσης και αξιοπιστίας στο δικομματισμό, πολλαπλασιάζεται η επιφυλακτικότητα και η δυσαρέσκεια. Και είναι πλέον ορατό και ταυτόχρονα φόβος για τις δυνάμεις του κατεστημένου, ότι η κριτική και η απόρριψη σήμερα υπερβαίνουν την υπεράσπιση του υπάρχοντος συστήματος.

Ταυτόχρονα είναι υπαρκτή μία κοινωνική Αριστερά, πολύ ευρύτερη από την εκλογική και συνδικαλιστική επιρροή της οργανωμένης πολιτικής Αριστεράς, μια Αριστερά που διαπερνά τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ, τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ, και του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αν σήμερα δεν φαίνεται ικανή –ενώ είναι αναγκαία– η ενότητά της, αυτό που τουλάχιστον μπορεί να γίνει σαν ένα βήμα ή καλύτερα άλμα είναι η ενότητα στην κοινή δράση.
Μια ενότητα στην κοινή δράση που ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει συνεχώς να την υλοποιεί στοχεύοντας σε μια μεγάλη Αριστερά καθόλου ικανοποιημένη από τα σημερινά της εκλογικά ποσοστά, καθόλου εγκλωβισμένη στις παιδικές και γεροντικές ασθένειες που προκάλεσαν την αποσύνθεσή της.
Οι διαδικασίες ανασυγκρότησης της Αριστεράς απαιτούν υπερβάσεις, διαδικασίες και χώρους σύνδεσης, συγκρότησης, δράσης.
Το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ ούτε είπε, ούτε έδειξε, ούτε θα αποδείξει, ούτε μπορεί να συγκρουστεί με τις κοινωνικές δυνάμεις που το επέβαλαν και με την πολιτική της ΕΕ που συστήνει και επιτηρεί την άρνηση μιας μόνιμης και δίκαιης αναδιανομής του πλούτου. Γιατί η ρίζα του κοινωνικού ζητήματος είναι εκεί ακριβώς στις σχέσεις εργασίας και στη σχέση του παραγόμενου πλούτου με αυτούς που πραγματικά τον παράγουν και αυτών που τον καρπώνονται.

Η μια γραμμή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να βρεθεί πρωταγωνιστής κάνοντας αντιπολίτευση με δηλωμένο στόχο το τέλος του δικομματισμού και την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ εκφραστής των συνηθισμένων ανθρώπων, του λαού της κρίσης, να πρωταγωνιστήσει στους κοινωνικούς αγώνες, να δημιουργήσει οργανωμένα το δημοκρατικό, πλουραλιστικό χώρο υποδοχής των άστεγων δυνάμεων της Αριστεράς, των δυσαρεστημένων οπαδών του ΠΑΣΟΚ, των ορφανών δυνάμεων της κοινωνικής Αριστεράς και των κινημάτων, των νέων που αμφισβητούν τις αξίες της αστικής κοινωνίας. Αυτό στο «οργανωτικό» σημαίνει απαίτηση για ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο πολιτικό φορέα κι όχι τσίρκο των συνιστωσών, ομάδων, τάσεων κ.λπ.
Η άλλη γραμμή είναι η γραμμή που θεωρεί παντοδύναμο το ΠΑΣΟΚ για τα επόμενα τρία χρόνια, συν άλλα δύο ή τρία μετά τις δεύτερες εκλογές, που θεωρεί ότι σαν ώριμο φρούτο ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα προστρέξει στον όμορο προγραμματικό χώρο του «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ», που υποτιμάει τις δυνάμεις της και ικανοποιείται στη μικρή Αριστερά των δυστυχισμένων συνειδήσεων.
Αυτή η πολιτική θέλει έναν ΣΥΡΙΖΑ σωσίβιο στα δύσκολα, με λειτουργία παιδικών παιχνιδιών παραλίας. Αυτή η πολιτική οπτική στην ουσία –πέρα από ειλικρινείς προθέσεις– δεν επιλέγει στρατηγικά τον ΣΥΡΙΖΑ, βγάζει κόκκινη κάρτα και στέλνει το αισιόδοξο και αναγκαίο εγχείρημα της ενότητας της Αριστεράς στην εξέδρα.
Δεν μπορείς να μιλάς για ενότητα κι οργάνωση του λαού και να μην οργανώνεσαι ο ίδιος, και να μην οργανώνεις όλους όσοι θέλουν να παλέψουν για μια μεγάλη Αριστερά.
Γιατί είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2008 είχε πολιτικά τη στόφα μιας μεγάλης Αριστεράς, αλλά έμεινε οργανωτικά γυμνός. Η ήττα δεν ήρθε τότε, αλλά σήμερα το κακό φαίνεται με δρασκελιές να έρχεται.
Να το σταματήσουμε, με τον ΣΥΡΙΖΑ για την Αριστερά πρωταγωνίστρια δύναμη, επικίνδυνη για το σύστημα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ τολμηρά και κοινωνικά διευρυνόμενου, με τον ΣΥΡΙΖΑ απάγκιο των από τα κάτω, με τον ΣΥΡΙΖΑ των ενεργών μελών της Αριστεράς του 21ου αιώνα.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Πρόταση της ΚΟΕ για την πολιτική και οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ


Η ΚΟΕ καταθέτει την πρότασή της προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, περιγράφοντας τις γενικές ιδέες που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον πολιτικό και οργανωτικό μετασχηματισμό του εγχειρήματος. Είναι αυτονόητο ότι η έστω σύντομη πορεία προς την Π.Σ. πρέπει να περάσει μέσα από την ανάπτυξη όλου του προβληματισμού μπροστά στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή τη διαδικασία η ΚΟΕ δηλώνει ανοικτή σε ιδέες, σκέψεις και προτάσεις για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο νέο τοπίο πρέπει να συγκροτήσει μια μεγάλη αριστερά αναχαίτισης, αντίστασης, πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής. Με σύγχρονες ιδέες και αξίες, με νέες μορφές οργάνωσης. Μια αριστερά που συμπεριλαμβάνει διαφορετικά ρεύματα και συνισταμένες, γειώνεται στην κοινωνία και στους χώρους και ορίζεται από την κεντρική κατεύθυνση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Το ζητούμενο της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, αλλά και των τριών χρόνων ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο πολιτικός και οργανωτικός μετασχηματισμός του εγχειρήματος, με ορίζοντα την αριστερά του 21ου αιώνα: Αριστερά πρωταγωνιστική, λαϊκή, μάχιμη, άφοβη, σύγχρονη, με μόνιμο στόχο την έκφραση του λαού της κρίσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο νέο τοπίο δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο σε δύναμη αντιπολίτευσης. Θα πρέπει να αποτελέσει και πάλι την πρωταγωνίστρια δύναμη της πολιτικής σκηνής, επιχειρώντας στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού να αποδεικνύει ότι η λύση είναι στην αριστερά. Το σημαντικό πολιτικό κενό που δημιουργεί η κρίση, (καθώς τα κοινωνικά στρώματα που συμπιέζονται σήμερα σε πρωτόγνωρο βαθμό αναζητούν μια νέα πολιτική έκφραση), μας επιτρέπει τη φιλοδοξία της αριστεράς - πρωταγωνιστικής δύναμης.

Στην νέα μετεκλογική κατάσταση, παρά τις φαντασμαγορίες των ΜΜΕ, το ΠΑΣΟΚ είναι ευάλωτο. Επειδή δεν θέλει, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ξεφύγει από τα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, το στενό κορσέ της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας, το ΠΑΣΟΚ δεν θα υιοθετήσει μια διαφορετική φιλολαϊκή - κοινωνική πολιτική. Αργά ή γρήγορα ο λαός θα έρθει αντιμέτωπος με μια κυβέρνηση που θα σταθεί απέναντί του, προκλητική και ανάλγητη, όπως και η προηγούμενη. Ο κυνισμός της κατάργησης των εργαζόμενων στα stage, ήταν ενδεικτικός.

Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε να προφητεύει την αντιλαϊκή πολιτική, ούτε όμως και να δημιουργεί εφησυχασμό μέχρι να δούμε «πού το πάει το ΠΑΣΟΚ». Ο ρόλος του είναι να προετοιμάζει το λαϊκό παράγοντα, το λαϊκό κίνημα, τον εργαζόμενο κόσμο, για τους κοινωνικούς αγώνες που δεν μπορεί παρά να ξεσπάσουν. Αυτό προϋποθέτει τον πολιτικό μας αυτοπροσδιορισμό. Στις συγκεκριμένες κυβερνητικές συνθήκες αυτή η κατεύθυνση παίρνει τη μορφή της «αριστερής αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εμποδίσει το ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει τον νεοφιλελευθερισμό, και παράλληλα να μην αφήσει την ΝΔ να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά. Μην επιτρέψουμε να λειτουργήσει ξανά το δικομματικό εκκρεμές.

Το κρίσιμο στοίχημα της επόμενης μέρας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανεξάρτητη πολιτική του ταυτότητα η κοινωνική του διεύρυνση, δηλαδή η δουλειά με τον κόσμο σε κάθε χώρο. Η οριοθέτηση από το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού πρέπει να συνοδεύεται από το κάλεσμα για ενότητα δράσης στον κόσμο που ψήφισε άλλες δυνάμεις της αριστεράς, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγους κλπ.

Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει η εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεση στο δικομματισμό. Η ανάδειξη της αριστεράς στο αντίπαλο δέος του πολιτικού συστήματος και η φιλοδοξία μιας μεγάλης ανατροπής. Η δεύτερη ευκαιρία που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πράξη, εμπνέοντας και πάλι τον κόσμο της αριστεράς, κάνοντας ξανά ρεαλιστικό σχέδιο τον διεμβολισμό των κομμάτων εξουσίας και την απόσπαση κοινωνικών τμημάτων από την δικομματική επιρροή.

Η ριζοσπαστική αντισυστημική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που έδωσε ώθηση και υπόληψη στο εγχείρημα. Είναι το αδιαπραγμάτευτο συνεκτικό στοιχείο που οπλίζει τον αγώνα μας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον δικομματισμό. Η μετεκλογική τοποθέτηση για την «προγραμματική αντιπολίτευση» μετατοπίζει τον λόγο και την πρακτική που κατοχύρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα και ορίζει μια διαφορετική στάση απέναντι στον δεύτερο εταίρο του δικομματισμού. Η αντισυστημική φυσιογνωμία δεν σημαίνει αντισυστημική αερολογία. Αφορά τη μόνιμη και διαρκή απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού που υπηρετεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η πολιτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προϋπόθεση για την οργανωτική ανασυγκρότηση, αλλά και ατελές βήμα αν δεν προχωρήσουμε σε άμεσες ανατροπές στο οργανωτικό ζήτημα. Η οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο των μελών, των τοπικών και κλαδικών επιτροπών, αλλά και του πολιτικού του κέντρου, έχει σαν άμεση προϋπόθεση τη συμφωνία και στην κεντρική πολιτική κατεύθυνση, αλλά και σε πρακτικές που αποτελούν μέχρι σήμερα εμπόδιο στην ενοποίηση σχημάτων, παρεμβάσεων, κινήσεων στο συνδικαλιστικό και στο αυτοδιοικητικό επίπεδο.

Η απαίτηση για οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ήταν ανταπόκριση στη ζήτηση για ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ζήτηση σπαταλήθηκε προς χάριν άλλων προτεραιοτήτων και μια πρώτη ευκαιρία (οργανωτική και πολιτική) χάθηκε. Η δεύτερη ευκαιρία που σήμερα έχουμε μπροστά μας, δεν μπορεί να σπαταληθεί ούτε με νέες αναβλητικές και ασαφείς αποφάσεις για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και με οργανωτικά σχήματα που απομακρύνουν τον πολιτικό από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν ενιαίο πολιτικό οργανισμό. Να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα από την εκλογική συμμαχία με στόχο την εκλογική επιβίωση και να προχωρήσει σε έναν ενιαίο οργανισμό που δεν πρέπει να ταυτίζεται με κόμμα. Να ξεπεράσει το στάδιο του μαζικού κοινωνικού και πολιτικού χώρου από όπου οι συνιστώσες αντλούν δυνάμεις. Να σταματήσει να αποτελεί «εργαλείο». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει το άθροισμα των ανεξήγητα -στα μάτια της κοινωνίας- πολλών και ανταγωνιστικών συνιστωσών. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το άθροισμα πραγματικών συνισταμένων δυνάμεων και ρευμάτων. Αυτός είναι ο πλούτος του. Να διευρυνθεί κοινωνικά, να κάνει δουλειά στους χώρους, να επιμένει στην αριστερή πολιτική ταυτότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει άμεσα να συγκροτηθεί. Με εγγραφές μελών στη βάση, στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές. Με ζωή και λειτουργία των τοπικών, κλαδικών και θεματικών επιτροπών. Με ενδιάμεσα όργανα και πανελλαδικές διαδικασίες, αξιόπιστες και μη αμφισβητήσιμες των οποίων οι αποφάσεις δεν ευτελίζονται. Με συγκρότηση ενός πραγματικού, αξιόπιστου, αρμόδιου και υπεύθυνου πολιτικού κέντρου. Με δομές και διαδικασίες δημοκρατικές που εκφράζουν τον πλουραλισμό του εγχειρήματος, αλλά πάνω από όλα εκφράζουν τη φωνή του κόσμου της αριστεράς και την αναγκαιότητα για μια μεγάλη, φιλόδοξη, σύγχρονη αριστερά.

Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι όσοι συμφωνούν με το πρόγραμμα και τα βασικά ντοκουμέντα του ΣΥΡΙΖΑ και εγγράφονται αυτοπροσώπως στις τοπικές επιτροπές αποκτώντας κάρτα μέλους (είτε ανένταχτοι, είτε ενταγμένοι σε συνιστώσες). Ένταξη στην αριστερά σημαίνει συμμετοχή στα μέτρα και στις δυνατότητες του καθένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενεργά μέλη που συμμετέχουν στις τοπικές ή κλαδικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ και συνεισφέρουν οικονομικά. Δεν μπορεί να έχει μητρώα αυτοδικαίως χρισμένων μελών ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν αποκλειστικά και μόνο στα εσωτερικά δημοψηφίσματα.

Οι τοπικές και κλαδικές επιτροπές αποτελούν το κύτταρο της λειτουργίας και της διαμόρφωσης των κατευθύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμμετοχή σε αυτές είναι κριτήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών του. Η λειτουργία των επιτροπών γίνεται σε τακτική βάση, όχι μόνο ή κυρίως προεκλογικά, με αντικείμενο τις πολιτικές πρωτοβουλίες που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει σε επίπεδο πόλης, δουλειάς, νεολαίας. Οι γενικές συνελεύσεις των επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ζωντανό, αποφασιστικό και αρμόδιο κύτταρο.

Πολιτικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η γραμματεία σε σύνδεση με την Κ.Ο. και κοινή συναπόφαση στα κρίσιμα θέματα. Άμεσα χρειάζεται η αποσαφήνιση αρμοδιοτήτων ανάμεσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, την εκπροσώπηση στα ΜΜΕ και τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια Γραμματεία αναρμόδια και αδύναμη, που δεν αποφασίζει το κεντρικό στίγμα, τους στόχους, την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εύκολο θύμα απαξίωσης. Εκ των πραγμάτων τότε η πολιτική αρμοδιότητα μεταφέρεται αλλού. Να συμφωνήσουμε ρητά και να αποδειχτεί πρακτικά ότι η σύνδεση της ΚΟ με τη Γραμματεία είναι ικανοποιητική, και ότι η Γραμματεία αποτελεί το κέντρο της πολιτικής ευθύνης του ΣΥΡΙΖΑ. Για την αποτελεσματικότερη λειτουργία είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα συντονιστικό όργανο που θα μπορεί να βρίσκεται πολύ πιο συχνά.

Το οικονομικό ζήτημα πρέπει να λυθεί σε πρώτη φάση με την δημιουργία ισχυρού ταμείου που να χρηματοδοτεί τις δραστηριότητες του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά, αλλά και τις ανάγκες των τοπικών και νομαρχιακών επιτροπών. Στην προοπτική του ενιαίου πολιτικού οργανισμού, οι συνιστώσες δεν πρέπει να χρηματοδοτούνται και το σύνολο των αναγκών να τίθενται υπό κοινούς και συμφωνημένους καταμερισμούς.

Ο πληγωμένος πλουραλισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο εκπροσώπησης, πρέπει να ξεπεραστεί. Αφαιρεί από τη δυναμική του εγχειρήματος η επανειλημμένη καταπάτηση της απόφασης για γραφείο τύπου που να υλοποιεί την κατεύθυνση της πλουραλιστικής εκπροσώπησης. Η έλλειψη πλουραλισμού στην κοινοβουλευτική ομάδα είναι αποτέλεσμα χρόνιων μονοπωλιακών καταστάσεων στη δημόσια έκφραση. Και επειδή η πλουραλιστική εκπροσώπηση όσο δεν έχει κανόνες δεν υλοποιείται, ας βάλουμε κανόνες, όρους και ποσοστώσεις στη δημόσια παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζει με επιδίωξη συναίνεσης και αν αυτή δεν είναι δυνατή με ενισχυμένη πλειοψηφία. Οι εκπρόσωποι στα Πανελλαδικά Σώματα εκλέγονται με ενιαίο μέτρο σε όλη την Ελλάδα, και με πρόνοια -σε πρώτη φάση- για εκπροσώπηση ανένταχτων και συνιστωσών.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

1-4 Νοεμβρη στην Αθηνα: Ενωτικές διεθνείς κινητοποιήσεις ενάντια στο διακυβερνητικό αντιμεταναστευτικό "φόρουμ"

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.276, 23/10/2009 

Την Τετάρτη 4 και την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί για τρίτη συνεχή χρονιά το διακυβερνητικό "Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη" (GFMD), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του ΟΗΕ. Πέρυσι είχε πραγματοποιηθεί στη Μανίλα των Φιλιππίνων, και φέτος θα γίνει στην Αθήνα – στο Μέγαρο Μουσικής. Αναμένεται η συμμετοχή πολλών ξένων ηγετών και εκπροσώπων κυβερνήσεων, αλλά και του ίδιου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Εξάλλου, οι… αναγνωρισμένες από το GFMD μη κυβερνητικές και μεταναστευτικές οργανώσεις θα βρεθούν στις 2 και 3 Νοέμβρη στον Αστέρα της Βουλιαγμένης (!), ώστε να δώσουν επίφαση δημοκρατικού διαλόγου στη διακυβερνητική συνάντηση που αποσκοπεί στην "ορθή διαχείριση της μετανάστευσης". Αυτή η συμπαιγνία των ενόχων για τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ κρατών (και ορισμένων ΜΚΟ) επιχειρεί να νομιμοποιήσει τη λεηλασία και κατοχή των φτωχών χωρών, και τη συνακόλουθη αναγκαστική έξοδο εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών προς τον "παράδεισο" της ανεπτυγμένης Δύσης. Στον οποίο "παράδεισο" οι ξεριζωμένοι αντιμετωπίζουν ακραία εκμετάλλευση και απάνθρωπη μεταχείριση…

Ήδη πέρυσι, με πρωτοβουλία αντιιμπεριαλιστικών και μεταναστευτικών οργανώσεων απ’ όλο τον κόσμο, πραγματοποιήθηκε στη Μανίλα η πρώτη διεθνής αντισύνοδος με επίκεντρο τη Διεθνή Συνέλευση Μεταναστών και Προσφύγων (IAMR), στην οποία συσπειρώθηκαν οργανώσεις από 35 χώρες του κόσμου. Αυτή η κινητοποίηση βρίσκει φέτος τη συνέχειά της στην Αθήνα: από την Κυριακή 1 έως την Τετάρτη 4 Νοέμβρη θα λάβει χώρα ένας μεγάλος κύκλος κινητοποιήσεων από τη Διεθνή Σύνοδο Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Κινημάτων, που υποστηρίζεται από ευρύ φάσμα αριστερών, μεταναστευτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ελλάδας και όλου του κόσμου. Έτσι, στις 1, 2 και 3 Νοέμβρη θα συνυπάρξουν στην ΑΣΟΕΕ δεκάδες ελληνικές και διεθνείς κινήσεις με παράλληλες συζητήσεις και εργαστήρια, ενώ στις 7 το βράδυ της Κυριακής και της Τρίτης θα πραγματοποιηθούν δύο μεγάλες κοινές εκδηλώσεις όλων των οργανώσεων.

Η Διεθνής Συνέλευση Μεταναστών και Προσφύγων (IAMR), που υποστηρίζεται ενεργητικά από τις επαναστατικές και δημοκρατικές δυνάμεις δεκάδων χωρών (ανάμεσά τους οι Φιλιππίνες, το Νεπάλ και η Τουρκία), συμμετείχε δραστήρια στην προετοιμασία της Διεθνούς Συνόδου της Αθήνας και θα πραγματοποιήσει την εναρκτήρια ολομέλειά της το πρωί της Κυριακής 1/11, ενώ οι διαδικασίες της θα συνεχιστούν (πάντα στην ΑΣΟΕΕ) έως και την Τρίτη 3/11, από τις 10 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Εκπρόσωποι της IAMR θα είναι ανάμεσα στους κεντρικούς ομιλητές και στις δύο μεγάλες κοινές εκδηλώσεις το βράδυ της Κυριακής και της Τρίτης. Στις διαδικασίες της IAMR παίρνει μέρος και η Ένωση Εργαζομένων, που συμμετέχει και στην οργανωτική επιτροπή της Διεθνούς Συνόδου και των κινητοποιήσεων. Οι κινητοποιήσεις, πέρα από τη Διεθνή σύνοδο στην ΑΣΟΕΕ, περιλαμβάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις (όπως η συναυλία ελληνικής μουσικής με σημαντικούς καλλιτέχνες στον Άγιο Παντελεήμονα τη Δευτέρα 2/11) αλλά και διαδηλώσεις, με κορύφωση τη διαδήλωση από το Σύνταγμα προς το Μέγαρο Μουσικής στις 6 το απόγευμα της Τετάρτης 4/11 (ημέρα έναρξης του διακυβερνητικού "φόρουμ").

Το πρώτο φάουλ από πλευράς της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήδη σημειώθηκε, με στόχο ακριβώς την "ενοχλητική" IAMR: οι ελληνικές προξενικές αρχές, ιδίως σε χώρες της Ασίας, παρουσιάζουν συνεχώς κωλύματα στη χορήγηση βίζας δεκάδων εκπροσώπων μεταναστευτικών οργανώσεων που συγκροτούν τη Διεθνή Συνέλευση Μεταναστών και Προσφύγων. Αποκορύφωμα ήταν η στάση του προξενείου της Ελλάδας στο Χονγκ Κονγκ, που αρνήθηκε να δώσει βίζα σε Φιλιππινέζα εκπρόσωπο με την προκλητική αιτιολόγηση ότι η προσκαλούσα οργάνωση (το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ) είναι "μια αριστερίστικη ομάδα που οργανώνει διαδηλώσεις, δημιουργεί προβλήματα και προξενεί καταστροφές"! Τόσο η κοινή ελληνική οργανωτική επιτροπή όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκαν έντονα στο ΥΠΕΞ για αυτή την πρόκληση και για την απόπειρα σαμποταρίσματος της Διεθνούς Συνόδου, και απαιτούν την άμεση χορήγηση βίζας σε όλους τους εκπροσώπους της IAMR. Ραντεβού λοιπόν στην ΑΣΟΕΕ από το πρωί της Κυριακής 1 Νοέμβρη!

Ερρίκος Φινάλης

Δράσεις ενάντια στο διακυβερνητικό αντιμεταναστευτικό "φόρουμ"

Κυριακή 1/11 έως και Τρίτη 3/11

Διεθνής Σύνοδος στην ΑΣΟΕΕ

Το πλήρες πρόγραμμα θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα www.koel.gr

Ανάμεσα σε άλλες εκδηλώσεις, επισημαίνουμε:

Κυριακή 1/11, ώρα 10:00

Έναρξη της ολομέλειας της IAMR

Κυριακή 1/11, ώρα 19:00

Μεγάλη κοινή εκδήλωση για την κατοχή και λεηλασία των φτωχών χωρών

Τρίτη 3/11, ώρα 19:00

Μεγάλη κοινή εκδήλωση για τους μετανάστες και πρόσφυγες στις χώρες "υποδοχής"

Δευτέρα 2/11, ώρα 18:00

Συναυλία αλληλεγγύης στον Άγιο Παντελεήμονα

Τετάρτη 4/11, ώρα 18:00

Διεθνής διαδήλωση από το Σύνταγμα στο Μέγαρο Μουσικής

Τα πρώτα αποκαλυπτήρια του ΠΑΣΟΚ






ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.276, 23/10/2009 
Οι πρώτες εβδομάδες της νέας κυβέρνησης δείχνουν την προσπάθεια να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί. Το υψηλό εκλογικό ποσοστό και η πλειοψηφία των 160 εδρών έρχεται αντιμέτωπη με σημαντικά προβλήματα που φέρνει η οικονομική κρίση. Έτσι επιχειρεί τρία πράγματα: Πρώτον, να κερδίσει χρόνο μεταθέτοντας στο μέλλον, έστω και για λίγο, τις πιο κρίσιμες αποφάσεις, ειδικά στα ζητήματα της οικονομίας και της εργασίας. Δεύτερον, να συνεχιστεί ένα θετικό "κλίμα" με διάφορες επικοινωνιακές παρεμβάσεις (π.χ. επίσκεψη για την "πράσινη ανάπτυξη στην Ηλεία") και με συνέχιση γενικόλογων διακηρύξεων. Τρίτον, να δώσει σαφείς ενδείξεις προς τους Αμερικάνους και το μεγάλο κεφάλαιο ότι δεν ξεχνά τις προτεραιότητες που θα υπηρετήσει. Είναι φανερό ότι αναζητούνται τα άλλοθι και οι δικαιολογίες για τη νέα αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση. Είναι επίσης φανερό ότι δεν απέχει πολύ η στιγμή που θα εκδηλωθεί ανοιχτά η καθοριστική αντίφαση που συνοδεύει την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία: ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ περιμένει να υλοποιηθούν οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά, την ίδια στιγμή όμως που οι "δύσκολες" αποφάσεις και τα σκληρά μέτρα έρχονται όλο και πιο κοντά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κ. Καραμανλής, ο πρωθυπουργός της χειρότερης μέχρι σήμερα κυβέρνησης, δηλώνει έτοιμος να στηρίξει τη νέα κυβέρνηση στα "δύσκολα", εκφράζοντας τις βαθύτερες ανάγκες του κεφαλαίου και τις επιθυμίες ισχυρών κέντρων για ουσιαστική δικομματική σύγκλιση. Ας δούμε, λοιπόν, συνοπτικά τις μεθοδεύσεις και τις επιδιώξεις που προωθούνται.

Οικονομία: "Ανακάλυψη" των ελλειμμάτων και σιωπή για τα 28 δισ. ευρώ

 

Η διατήρηση ως επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδας του Γ. Προβόπουλου –ακραιφνής νεοφιλελεύθερος και επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή– είναι ένα πρώτο ουσιαστικό δείγμα γραφής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο Γ. Προβόπουλος αξιοποιείται σε ρόλο "λαγού" για τα σκληρά διαρθρωτικά μέτρα που οι Βρυξέλλες και τα επιχειρηματικά κέντρα θέλουν να ληφθούν. Έπρεπε να περάσουν οι εκλογές για να "ανακαλύψει", σε στενή συνεννόηση με τη νέα κυβέρνηση, ότι το έλλειμμα θα φτάσει στο ύψος-ρεκόρ 12%. "Έκτακτη κατάσταση, χειρότερη κι απ’ αυτή που παρέδωσε το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη", βρήκε την ευκαιρία να αναφωνήσει ο Γ. Παπανδρέου στις προγραμματικές του δηλώσεις. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που να μην καταλαβαίνει το παιχνίδι που παίζεται. Προεκλογικά τάχα δεν ήξεραν το μέγεθος του ελλείμματος και έταζαν – βλέπετε, τότε ήταν… δύσκολο να κάνουν μια επίσκεψη στην Τράπεζα της Ελλάδας. Σήμερα, στις νέες συνθήκες που τάχα ανακάλυψαν, πρέπει "όλοι να συμβάλουμε στην εθνική προσπάθεια, καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του". Μόνο που αμέσως ξεκαθαρίζεται ότι τα κέρδη που θα πηγαίνουν για επενδύσεις δεν θα φορολογούνται. Κι επειδή δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να παρουσιάζεις λογιστικά, στα χαρτιά, ότι τα κέρδη γίνονται επενδύσεις, αυτό δείχνει αμέσως ότι ο πλούτος θα βρεθεί, για μία ακόμη φορά, στο απυρόβλητο. Και θα κληθούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την κρίση. Το πώς θα το μάθουμε μετά τις διαπραγματεύσεις του νέου υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου με τον (σοσιαλδημοκράτη) επίτροπο Χ. Αλμούνια. Πάντως, αμφισβήτηση του διαβόητου Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ δεν πρόκειται να υπάρξει από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κι έτσι οι τράπεζες θα συνεχίσουν την αισχροκέρδεια με το δημόσιο χρέος, καθώς δανείζονται με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου με 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μετά δανείζουν το δημόσιο με επιτόκια 5,5 και 6% (το Σύμφωνο Σταθερότητας απαγορεύει στο δημόσιο να δανείζεται απευθείας από την ΕΚΤ). Ενώ στις προγραμματικές δηλώσεις ούτε λέξη δεν ειπώθηκε για το τι θα γίνει με τα 28 δισ. που πήραν δώρο οι τράπεζες και παρουσιάζουν σήμερα δυσθεώρητα κέρδη, ακόμη και μέσα στην κρίση. Εκεί βρίσκεται "το ψητό" κι όχι στη μείωση των αστυνομικών της φρουράς του Μαξίμου ή στη μείωση των κρατικών αυτοκινήτων (ίσα-ίσα που οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι μεσάζοντες τρίβουν τα χέρια τους για τις νέες παραγγελίες "υβριδικών" αυτοκινήτων που θα κάνει η κυβέρνηση).

Εργασία: Ο Καιάδας συνεχίζεται

 

Πολλά τα επικοινωνιακά κυβερνητικά τρικ. Η αλήθεια όμως βρίσκεται σε αυτά που εισέπραξαν από την κυβέρνηση οι κλάδοι των εργαζομένων, που ήδη βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Τι εισέπραξαν οι εργαζόμενοι στο λιμάνι; Γενικολογίες για επαναδιαπραγμάτευση, που όμως τελικά μπορεί να είναι επέκταση της αποικιοκρατικής σύμβασης! Τι εισέπραξαν οι εργαζόμενοι σε Wind και Vodafone; Τα λόγια του υπουργού Εργασίας, Α. Λοβέρδου, ότι "θα υπάρξουν ρυθμίσεις για τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους". Τι ρυθμίσεις; Σκοτάδι. Μόνο που, με βάση τη νομοθεσία που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κόβοντας ο ένας και ράβοντας ο άλλος, στη Wind και στη Vodafone έχουμε σήμερα δεκάδες απολύσεις και ενοικίαση εργαζομένων με δουλεμπορικούς όρους. Και η κυβέρνηση κάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Έτσι, η υπουργική αναφορά στη Βουλή για την Κωνσταντίνα Κούνεβα τι άλλο μπορεί να είναι παρά μια προσπάθεια καπηλείας, όταν ακόμη και μέσα στη Βουλή οι καθαρίστριες συνεχίζουν να δουλεύουν με καθεστώς εργολαβίας για 3 ευρώ την ώρα;

Τα stage υποτίθεται ότι θα καταργηθούν στο δημόσιο. Όχι όμως στον ιδιωτικό τομέα. Ενώ δεν διευκρινίζεται αν η κατάργηση σημαίνει ουσιαστικά και απόλυση όσων εργάζονται με stage επί χρόνια στο δημόσιο, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες, χωρίς ασφάλιση και με μισθό 500 ευρώ.

Ουδεμία δέσμευση για τους εργαζόμενους με μπλοκάκι. Ούτε καν για τους πενηντάρηδες του ΟΣΕ, που οδηγούνται σε υποχρεωτική εφεδρεία (απόλυση, δηλαδή). Και θα τους καλεί η διοίκηση για εποχιακή και πρόσκαιρη απασχόληση, όταν υπάρχει φόρτος – πλέον όμως κι αυτό με μπλοκάκι! Το ίδιο καμία δέσμευση για τους μικρομεσαίους, που πλήττονται από την κρίση και συνεχίζουν να αποτελούν τα υποζύγια του φορολογικού συστήματος.

Για τις δολοφονίες των εργατών (εργατικά "ατυχήματα"), που συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, η γνωστή πεπατημένη: το Υπουργείο Εργασίας διέταξε να γίνει ΕΔΕ!

 

Ακόμη κι αυτό το επίδομα αλληλεγγύης μετατέθηκε για το τέλος του 2009 και βλέπουμε – αν και δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ελάχιστη ελεημοσύνη και, μάλιστα, όχι σε όλους όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά σε ένα μικρό μέρος. Ενώ το δήθεν μεγάλο φιλολαϊκό μέτρο για αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό θα οδηγήσει, για το 2010, σε μηδενικές αυξήσεις, καθώς, λόγω της κρίσης, ο πληθωρισμός τείνει πλέον στο μηδέν. Κι η κοροϊδία είναι ακόμη μεγαλύτερη, γιατί, ενώ ο επίσημος πληθωρισμός τείνει στο μηδέν, η ακρίβεια παραμένει, με τις αυξήσεις στα καύσιμα, τα κινητά, τα διόδια, τα εισιτήρια να τρέχουν – κι η κυβέρνηση να προσπαθεί να τις "σβήσει" επικοινωνιακά και να μην κάνει τίποτα πρακτικά.

Ξανανοίγει το ασφαλιστικό

 

Ενώ η κυβέρνηση μιλάει για κατάργηση των ρυθμίσεων του αντιασφαλιστικού νόμου Πετραλιά, εντούτοις δεν απαντά στα ζητήματα που καίνε. Πότε θα γίνει αυτή η κατάργηση; Τι θα γίνει με τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών, που η ΕΕ πιέζει να ανεβούν και να εξομοιωθούν με των ανδρών; Φυσικά, ο πασοκικός νόμος Ρέππα (ν. 3029/02), που μειώνει συντάξεις και αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης, παραμένει σε ισχύ. Κι ενώ τα ταμεία, το ένα μετά το άλλο, μπαίνουν "στο κόκκινο", δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα, για να σταματήσει η εισφοροδιαφυγή και οι χαριστικές ρυθμίσεις για το μεγάλο κεφάλαιο. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η κυβέρνηση –κάτω από την πίεση της ΕΕ– δήλωσε ότι θα "ανοίξει" και πάλι το ασφαλιστικό. Ποιος δεν αντιλαμβάνεται σε ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτό;

Ευχολόγια για την ανεργία

 

Συνολικά στην κοινωνία η ανεργία θερίζει, και οι άνεργοι είναι πλέον 500.000 άνθρωποι, κατά τα επίσημα στοιχεία. Γιατί στην πράξη είναι πολύ περισσότεροι. Και αντί για έστω κάποια συγκεκριμένα μέτρα προστασίας των ανέργων, υπάρχει πάλι μια γενικόλογη κυβερνητική υπόσχεση ότι το επίδομα ανεργίας θα φτάσει κάποτε (πότε;) στο 70% του βασικού μισθού. Ούτε λέξη για τις απαράδεκτες προϋποθέσεις, που στην ουσία στερούν το δικαίωμα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους να παίρνουν το επίδομα. Μόνο 800 (ναι, 800) άνθρωποι παίρνουν το επίδομα για τους μακροχρόνια άνεργους. Κι ούτε λέξη για κάλυψη των 10.000 κενών θέσεων στους κοινωνικούς τομείς, στην Υγεία και την Παιδεία. Οι 3.000 προσλήψεις στην Υγεία, που ανήγγειλε ο πρωθυπουργός, δεν είναι παρά ένα ακόμη επικοινωνιακό τρικ. Διότι γι’ αυτές τις θέσεις είχε υπάρξει ρύθμιση από την προηγούμενη κυβέρνηση, μετά τη μεγάλη απεργία των γιατρών, πριν ένα περίπου χρόνο. Τώρα τις εξαγγέλλουν ξανά, όπως τα εγκαίνια που γίνονται πέντε φορές σε κάθε έργο. Ενώ τα νεοφιλελεύθερα δόντια της έδειξε η Άννα Διαμαντοπούλου, που, αντί να ρυθμίσει το ζήτημα των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών (δουλεύουν με απαράδεκτες συνθήκες και παραμένουν απλήρωτοι εδώ κι ένα χρόνο), έσπευσε να ανακοινώσει ότι καταργείται το πρόγραμμα της "Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης" στο οποίο εντάσσονται, λόγω έλλειψης πόρων. Όταν κατάλαβαν την "πατάτα" –την ίδια ώρα εξήγγελλαν το επιπλέον 1 δισ. ευρώ για την Παιδεία–, το πήραν εν μέρει πίσω, λέγοντας ότι το ζήτημα θα επανεξεταστεί.

Καταστολή

 

Τα δικαιώματα του ανθρώπου και η προστασία του πολίτη έγιναν υπουργεία. Αλλά η καταστολή, ήδη από τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης, καλά κρατεί. Στα Εξάρχεια, τα ΕΚΑΜ έκαναν κατάληψη. Στο Αστυνομικό Τμήμα Νίκαιας βασανίζεται μέχρι θανάτου ένας μετανάστης, ο Πακιστανός Μοχάμετ Καμεράν, κι ο υπουργός "Προστασίας του Πολίτη" στέλνει το φάκελο στον εισαγγελέα (ακριβής αντιγραφή του καραμανλικού μοντέλου, "οι φάκελοι στη Δικαιοσύνη"). Η δε πορεία διαμαρτυρίας "πνίγεται" στα χημικά. Τα ρόπαλα και τα χημικά των ΜΑΤ αντιμετώπισαν οι απεργοί του Περάματος μπροστά στο υπουργείο Εργασίας και, λίγες μέρες αργότερα, και οι κάτοικοι του Γραμματικού, που συνεχίζουν να διαμαρτύρονται για την κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους.

Μάλιστα η ιστορία συνεχίστηκε αφού όσοι συνελήφθησαν στην πορεία της Νίκαιας, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με τον γνωστό κουκουλονόμο, άσχετα αν αυτοί χρησιμοποιούσαν μαντήλια για να προφυλαχθούν από τα χημικά ή αν πιάστηκαν μετά το πέρας της πορείας πάνω σε μηχανάκια φορώντας το κράνος τους.

Επιχειρηματικός περιβαλλοντισμός
 


Η επίσκεψη του πρωθυπουργού με τρεις υπουργούς και τον Ισπανό αρχιτέκτονα Αθεμπίγιο στην Ηλεία και στα εγκαταλειμμένα Ολυμπιακά Ακίνητα μας έδωσε μια απτή εικόνα της "πράσινης ανάπτυξης". Μιλάμε για ένα ψευτοκουλτουρέ real estate, με μεγάλα ξενοδοχειακά θέρετρα και γκλαμουράτα πολιτιστικά events, συνδυασμένο με φαραωνικά αιολικά πάρκα πολυεθνικών κολοσσών. Η δε νέα διευθύντρια του πρωθυπουργικού γραφείου, η κυρία Γλυκερία Σιούτη, έχει πλούσιο παρελθόν υποστήριξης τάχα περιβαλλοντικών έργων: από τη "Διπλή Ανάπλαση" του Κακλαμάνη μέχρι το Κάβο Σίδερο στην Κρήτη και από την "ανάπλαση" της Μαρίνας Ζέας μέχρι τα αιολικά πάρκα της γαλλικής πολυεθνικής EdF στον Ελικώνα. Το δίπολο "άνοιγμα στους ακτιβιστές-κλείσιμο του ματιού στον επιχειρηματικό κόσμο και στις πολυεθνικές" θα είναι το κεντρικό εργαλείο της "πράσινης ανάπτυξης".

Χρίστος Καραμάνος

Το ΠΑΣΟΚ τώρα εφαρμόζει τον κουκουλονόμο.

 
 

Ας δούμε τι έλεγε ως αντιπολίτευση

"Η αύξηση των ποινών για εγκλήματα που διαπράττουν οι κουκουλοφόροι αγγίζει τα όρια του ανυπόφορου αστείου, γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι ποινές, αλλά η αδυναμία της Αστυνομίας να αποτρέψει τα σχέδια των κουκουλοφόρων και να τους συλλάβει"

Χ. Καστανίδης, (πρώην Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ και νυν υπουργός Δικαιοσύνης), 19 Μάρτη 2009.

"Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στη βία των κουκουλοφόρων! […] Όμως, δεν θα κατασταλεί παραβιάζοντας πλήρως την αρχή της αναλογικότητας των ποινικών διατάξεων, ανατρέποντας δηλαδή όλη την ισορροπία του Ποινικού Κώδικα, παίρνοντας αδικήματα που τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης –και μάλιστα μεσαία ποινή φυλάκισης- και μετατρέποντάς τα σε κακουργήματα –και μάλιστα πάνω από μεσαία κακουργήματα- επειδή ο δράστης είναι πιο επικίνδυνος γιατί φοράει κουκούλα".

Ευάγγελος Βενιζέλος, (νυν υπουργός Άμυνας), 23 Ιουνίου 2009

"Οι ρυθμίσεις αυτές καθαυτές είναι αστείες. Πέραν του ότι δεν στέκουν νομικά, θα πέσουν και αυτομάτως σε αδράνεια διότι πολύ απλά προσκρούουν πρακτικά στην ίδια την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες είναι η βαθιά συντηρητική και αναχρονιστική στροφή που επιχειρεί με τέτοια μέτρα η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το ακροατήριο στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ".

Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, (νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης), 22 Μαρτίου 2009 


 Είσαι νέος; Διαμαρτύρεσαι; Συλλαμβάνεσαι! 


 Την Τετάρτη 21/10 το βράδυ, ομάδα 30 περίπου αστυνομικών που βρισκόταν στην πλατεία Εξαρχείων συνέλαβε τον γνωστό συγγραφέα Δ.Παπαχρήστο. Ο άλλοτε εκφωνητής του Πολυτεχνείου διαμαρτυρήθηκε όταν η ομάδα των αστυνομικών συνέλαβε δύο νεαρούς μαθητές. Την σύλληψη του Παπαχρήστου προσπάθησαν να καταγράψουν ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Σωτήρης Δαματόπουλος και ο Στέλιος Ελληνιάδης, δημοσιογράφος της "Ελευθεροτυπίας" και παραγωγός του ρ/σ "Κόκκινο", οπότε συνελήφθη και αυτοί. Το γεγονός συνέβη όταν περίπου 30 αστυνομικοί χωρίς διακριτικά και φορώντας κράνη εισέβαλαν στην καφετέρια "Φλοράλ" για να προσάγουν δύο ανήλικους μαθητές. Στην καφετέρια μόλις είχε ολοκληρωθεί παρουσίαση βιβλίου του Χριστόφορου Κάσδαγλη, στην οποία ομιλητές ήταν ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας και ο δημοσιογράφος, Σταύρος Θεοδωράκης, οι οποίοι είχαν φύγει νωρίτερα από το χώρο. Στο χώρο είχε παραμείνει πολύς κόσμος από την παρουσίαση και διαμαρτυρήθηκε έντονα, ιδιαίτερα όταν συνειδητοποίησαν ότι οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν συλλάβει δύο ανήλικα παιδιά. Η απάντηση των αστυνομικών ήταν να συλλάβει τους δύο μαθητές, τον Δ. Παπαχρήστο και τους δύο δημοσιογράφους, δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει "προστασία του πολίτη".
 


Καλώς την… τη νέα υπουργό Παιδείας διά βίου μάθησης (!) και θρησκευμάτων

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.276, 23/10/2009 

Ο ορισμός της Άννας Διαμαντοπούλου στη θέση της υπουργού Παιδείας ήταν μάλλον μια αναμενόμενη εξέλιξη. Από τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τακτικό μέλος της κακόφημης Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, υπηρέτησε πιστά το νεοφιλελευθερισμό και τις οδηγίες των νόμων της αγοράς.

Άξιο τέκνο του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ορκίζεται υφυπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση Σημίτη, με βασικό αντικείμενο τις ιδιωτικοποιήσεις και τη βιομηχανική αναδιάρθρωση. Κατά την τριετία 1996-1999 ολοκλήρωσε τις ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της Ναυπηγικής Βιομηχανίας. Στις μεγάλες "επιτυχίες" της συγκαταλέγεται το ξεπούλημα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στους Γερμανούς. Το 1999 προτείνεται από την ελληνική κυβέρνηση για επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και ορκίζεται επίτροπος Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων. Επί των ημερών της υλοποιήθηκε η ευρωπαϊκή στρατηγική για την απασχόληση. Έγιναν, δηλαδή, τα πρώτα βήματα ώστε να έρθει κατόπιν η περίφημη οδηγία Μπολκεστάιν και να εισαχθεί η περίφημη έννοια της φλεξικιούριτι. Το 2004 επιστρέφει στην Ελλάδα, αναλαμβάνει υπεύθυνη των τομέων Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων, καθώς και Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών του ΠΑΣΟΚ. Το 2006 αναλαμβάνει τη σύνταξη του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ και το 2008 τον τομέα Παιδείας. Συμμετέχει στο διάλογο για την παιδεία που καλεί ο τότε υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος για την αλλαγή στο εξεταστικό σύστημα για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, όπως επίσης και για το θέμα της αναγνώρισης των κολεγίων.

Από την ανάληψη των καθηκόντων της στον τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ φάνηκαν οι διαθέσεις της. Οι δηλώσεις της για όλα τα εκπαιδευτικά ζητήματα συνέθεσαν το πλούσιο "αντιπολιτευτικό" έργο της, και μας προϊδέασαν για το κυβερνητικό έργο που έρχεται. Η υποστήριξη στην κυβέρνηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, οι δηλώσεις ότι το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ήδη καταργηθεί και δεν υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών λόγω ομάδων που προκαλούν βανδαλισμούς και καταστροφές (8/1/2009), η επιμονή στην αναγνώριση των κολεγίων (6/11/2008), η κριτική ότι προχωράει πολύ αργά η αξιολόγηση των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων (25/6/2009) είναι μερικά δείγματα των προθέσεων της νέας υπουργού.

Τα πρώτα δείγματα γραφής της, παρά τις όποιες κινήσεις εντυπωσιασμού, είναι αποκαλυπτικά για την πολιτική που θα ακολουθηθεί στην παιδεία. Για το θέμα των κολεγίων στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης διακηρύχτηκε η επανεξέταση των αδειών των κολεγίων, ενώ στα υπόλοιπα καυτά εκπαιδευτικά θέματα το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι ξεκάθαρο: Ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, τετραετείς προγραμματισμοί με βάση τους οποίους θα καθορίζεται η χρηματοδότηση, κινητοποίηση της ιδιωτικής έρευνας και συνεργασία της με τη δημόσια (!) δια βίου μάθηση και πολλά ακόμη.

Η Άννα Διαμαντοπούλου θα συνεχίσει επάξια το έργο των προκατόχων της, που παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο τα τελευταία 20 χρόνια. Μετατροπή της παιδείας από δημόσιο και δωρεάν αγαθό σε εμπόρευμα προς πώληση. Μεγαλύτερος χώρος στον τομέα της παιδείας που μπορεί να αξιοποιήσει επικερδέστατα το μεγάλο κεφάλαιο. Θα ήταν ίσως χρήσιμο για τη νέα υπουργό να μελετήσει την πολιτική εξέλιξη μερικών από τους προκατόχους της (Κοντογιαννόπουλος, Σουφλιάς, Αρσένης, Γιαννάκου).
 
Γιώργος Πασσαλίδης