Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Εκδήλωση για το Σύμφωνο Σταθερότητας και την Αριστερά




Οι Βρυξέλλες και η γραφειοκρατία της ΕΕ από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης πήραν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους. Επέβαλλαν ένα σκληρό προϋπολογισμό, την ώρα που ετοιμάζουν την αναθεώρησή του προς το χειρότερο. Πίεσαν για την επιβολή σκληρών μέτρων σε μια κοινωνία που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει. Απείλησαν με χρεοκοπίες και πτωχεύσεις, και καταλύοντας κάθε έννοια ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, στέλνουν τους υπαλλήλους τους να εγκρίνουν μέτρα και νομοσχέδια.
Οι Βρυξέλλες έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, συμμόρφωση και υποταγή. Το μένος και η απαξίωση των διεθνών οίκων υπαγορεύτηκε από την απαίτηση των ισχυρών της ΟΝΕ να στηριχτεί πάση θυσία η Ευρωζώνη και το ευρώ. Η Ελλάδα καταδικάζεται από την κυβέρνηση στο ζυγό του αναποτελεσματικού και παράλογου Συμφώνου Σταθερότητας.
Για το σύμφωνο σταθερότητας και τα μέτωπα αγώνα της αριστεράς, διοργανώνεται η κοινή εκδήλωση στο θέατρο Άλφα (Πατησίων 37), από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, με ομιλητές τους Α. Αλαβάνο και Κ. Βεργόπουλο.

Φωτογραφίες από την εκδήλωση για την νέα εφημερίδα "Δρόμος" στην παλιά βιβλιοθήκη τις 20/1











Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Ο αγώνας των αγροτών είναι δίκαιος




Οι αγροτικές κινητοποιήσεις που απλώνονται σε ολόκληρη τη χώρα είναι δίκαιες. Είναι αποτέλεσμα της δικαιολογημένης οργής των αγροτών μπροστά στις πολιτικές συστηματικής απαξίωσης της αγροτικής παραγωγής που εφάρμοσαν κοινά οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Κοντά τρεις δεκαετίες μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση χιλιάδες μικροί και μεσαίοι παραγωγοί οδηγούνται στον αφανισμό.
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχουμε σημαντική συρρίκνωση των εισοδημάτων, ραγδαία μείωση της απασχόλησης στον γεωργικό τομέα, εκτίναξη των τιμών των αγροτικών εφοδίων με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους παραγωγής, συρρίκνωση του όγκου και της αξία της παραγωγής, τεράστιο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων που αυξάνουν τα ελλείμματα και τα χρέος της ελληνικής οικονομίας. Την ίδια στιγμή αυξάνονται οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στα ράφια των super market. Μικροί και μεσαίοι αγρότες, οι εργαζόμενοι της πόλης πληρώνουν βαρύ τίμημα για τις επιλογές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της ΕΕ, για την αύξηση των κερδών ιδιωτικών εταιρειών και μεσαζόντων που λυμαίνονται την αγροτική παραγωγή.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ, ο ΣΕΒ, επιμελητήρια και εργοδοτικοί φορείς προσπαθούν να στρέψουν τους πολίτες ενάντια στους αγρότες. Προσπαθούν να διχάσουν τους εργαζόμενους. Καλλιεργούν κοινωνικούς αυτοματισμούς για να αποδυναμώσουν τους αγώνες που θα δυναμώνουν μέσα στη γενικευμένη οικονομική και κοινωνική κρίση.
Κατηγορούν τους αγρότες για αυθαίρετη και βίαιη συμπεριφορά.
Βίαιη και αυθαίρετη είναι η δική τους πολιτική. Όλοι αυτοί μαζί είναι συνυπεύθυνοι για τα σημερινά αδιέξοδα στην ελληνική γεωργία αλλά και σε ολόκληρη την οικονομία. Είναι οι δικές τους επιλογές, τα δικά τους σχέδια που συρρίκνωσαν κάθε παραγωγική ικμάδα της ελληνικής οικονομίας που παρέδωσαν την χώρα αποδυναμωμένη στην παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει τεράστιες ευθύνες. Στην δική της διακυβέρνηση μπήκαν οι βάσεις για τη διάλυση της αγροτικής πολιτικής. Και σήμερα η υπουργός γεωργίας Κ. Μπατζελή πρωτοστατεί στην επίδειξη πυγμής σε βάρος των αγροτών. Είναι υποκριτική η συμπόνια του ο πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου για τους αγρότες. Ούτε ο διάλογος-φάρσα ούτε η ενίσχυση της «μεσογειακής διατροφής» αποτελεί λύση στα σημερινά αδιέξοδα. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα. Η κυβέρνηση των Βρυξελλών δεν έχει ούτε την πρόθεση ούτε τη θέληση να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Δίνει χρήματα μόνο σε τράπεζες και επιχειρήσεις. Κατηγορεί τους αγρότες που «κλείνουν τους δρόμους» και ανέχεται τους μεγαλοεργολάβους που κλείνουν τα Τέμπη για τρεις μήνες. Σκύβει το κεφάλι στις πιέσεις των ευρωπαίων επιτηρητών που απειλούν την Ελλάδα με πρόστιμα λόγω του αποκλεισμού των δρόμων. Νομίζει ότι θα κερδίσει χρόνο, ότι θα κοροϊδέψει αγρότες και εργαζόμενους με αμερικάνικου τύπου διαβουλεύσεις, με κοινωνικούς διάλογους και με σχέδια χωρίς περιεχόμενο.
Αναπόφευκτα θα θερίσει τις θύελλες που γεννά η λαϊκή δυσαρέσκεια, η αβεβαιότητα, η απόγνωση, η υποθήκευση των ελπίδων και του μέλλοντος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Ο αγώνας των αγροτών για να είναι αποτελεσματικός οφείλει να διδαχθεί από τα λάθη των κινητοποιήσεων των προηγούμενων χρόνων, να απομονώσει τις συμβιβασμένες ηγεσίες των αγροτοπατέρων, να καταγγείλει το διάλογο-απάτη στον οποίο καλεί η κυβέρνηση.
Ο αγώνας των αγροτών για να είναι νικηφόρος πρέπει να συντονισθεί και να ενωθεί με τους αγώνες των εργαζόμενων της πόλης. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών είναι η συνέχιση των αγώνων των λιμενεργατών, των ανέργων του Περάματος, των απολυμένων εργατών από τα εργοστάσια που βάζουν λουκέτο, των εργαζόμενων στα stage.
Είναι αναγκαίο οι αγώνες αυτοί να συντονιστούν. Να συναντηθούν με το ποτάμι του ενός εκατομμυρίου ανέργων, των άλλων τόσων μερικά και ελαστικά απασχολούμενων σε ένα ξεσηκωμό ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας, στην επιτήρηση των Βρυξελλών και την κυβερνητική πολιτική.
Είναι αναγκαίο και δυνατό η απελπισία και τα αδιέξοδα να μετατραπούν σε δύναμη αλλαγής των συσχετισμών, σε μια πορεία ενότητας, αλληλεγγύης και οργάνωσης του λαού.
Η ΚΟΕ στέκεται στο πλευρό των μικρών και μεσαίων αγροτών και διεκδικεί την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των αγωνιζόμενων αγροτών.
  • Να θεσμοθετηθούν άμεσα κατώτερες εγγυημένες τιμές των αγροτικών προϊόντων που να διασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Οι επιδοτήσεις να αφορούν αποκλειστικά την ενίσχυση της μικρής και μεσαίας παραγωγής.
  • Να παγώσουν τα χρέη των μικρών και μεσαίων παραγωγών και να σταματήσουν οι αυθαιρεσίες της Αγροτικής Τράπεζας. Να μπει πλήρες και οριστικό τέλος στους τόκους υπερημερίας (πανωτόκια).
  • Να καταργηθούν οι ποσοστώσεις και οι φόροι συνυπευθυνότητας.
  • Να ανατραπούν οι οδηγίες της ΕΕ και της ΚΑΠ που στρέφονται ενάντια στη μικρή και μεσαία αγροτική παραγωγή.
  • Να καταργηθούν όλα τα διοικητικά μέτρα (Μητρώο αγροτών - Τράπεζα γης - νόμος για αγροτικές συντάξεις - νόμοι για αγροτική ασφάλιση) που στοχεύουν στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς.
  • Ενιαίο μέτωπο και συντονισμός των αγώνων αγροτών, εργαζόμενων, ανέργων, νέων ενάντια στην ευρωθηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας και τους καταναγκασμούς της ΚΑΠ.

Ανακοίνωση της ΚΟΕ για τις πολιτικές εξελίξεις



Κυβέρνηση του λαού ή των Βρυξελλών;




Οι 100 πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης απέδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση αλλά οι Βρυξέλλες ήρθαν στην εξουσία. Απέδειξαν επίσης ότι πάση θυσία πρέπει να βομβαρδιστούμε με κλίμα εθνικής συναίνεσης και ομοψυχίας στη νέα οικονομική και κοινωνική επιδρομή.
Η οικονομική και δημοσιονομική τρομοκρατία, η ζύμωση επί ένα τρίμηνο της ανάγκης κι άλλων θυσιών για να βγούμε από την κρίση, το ολοκληρωτικό οικονομικό αδιέξοδο του νεοφιλευθερισμού και η απειλή χρεοκοπίας της χώρας, οδήγησαν σε ένα νέο, σκληρότερο γύρο επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα.
Σε αυτές τις 100 μέρες η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έβγαλε πολλή βρώμικη δουλειά σε όφελος του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των διεθνών οίκων. Είχε συμπαραστάτη στο έργο της την αμέριστη στήριξη των ελληνικών και διεθνών κέντρων εξουσίας, προβλήθηκε μάλιστα ως …φιλολαϊκή. Απόδειξη όμως για μια φιλολαϊκή ή αντιλαϊκή πολιτική δεν είναι οι δηλώσεις στα μέγαρα, αλλά οι πράξεις: Μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη, αύξηση έμμεσων φόρων, καμιά αύξηση φόρων στα επιχειρηματικά κέρδη, απόλυτη μείωση μισθών, προετοιμασία για τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, πρόγραμμα κι άλλων ιδιωτικοποιήσεων ύψους 2,5 δις €.


«Δεν υπάρχει σάλιο» για την κοινωνία. «Υπάρχουν 28 δις» για τις τράπεζες.


Ενώ η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός σε όλους τους τόνους μας καλεί να γίνουμε και πάλι θύματα για την οικονομία (τους), κάνουν ότι δεν άκουσαν την κερδοφορία των ελληνικών τραπεζών, τη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου, τη συστηματική φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή των πλούσιων, τα 28 δις που πριν λίγους μήνες χαρίστηκαν στις τράπεζες. Η κρίση για κάποιους είναι καταστροφή και για άλλους είναι ευκαιρία νέας κερδοφορίας.
Αυτή την περίοδο είδαμε μια τεράστια αναδιανομή πλούτου: Τις διεθνείς αγορές να κερδοσκοπούν ξεπουλώντας ελληνικά ομόλογα για να αγοράσουν τα καινούρια με ακόμη υψηλότερο τόκο. Το spread των ελληνικών ομολόγων να εκτοξεύεται σε επίπεδα ρεκόρ δεκαετίας, κάνοντας το ελληνικό χρέος πεδίο παγκόσμιας κερδοσκοπίας. Τις εγχώριες τράπεζες να δανείζονται με την εγγύηση του δημοσίου φτηνό χρήμα για να το μεταδανείσουν ακριβά στον «εγγυητή» τους, το ελληνικό δημόσιο. Τον υπουργό Οικονομικών «να απειλεί» τους έχοντες με δηλώσεις, αλλά να φτωχαίνει συνεχώς τους μη έχοντες με νόμους, μέτρα και αποφάσεις.
Είδαμε δηλαδή μια τεράστια μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, από το εθνικό στο υπερεθνικό κεφάλαιο, από τους πολλούς στους λίγους. Την ίδια στιγμή που βλέπουμε μια τρομακτική επιχείρηση διαμόρφωσης μιας κοινωνίας υποτακτικής, αμίλητης κι συναινετικής. Ποτέ άλλοτε τα μέτρα δεν ήταν τόσο αντιλαϊκά και ποτέ άλλοτε η στήριξη της κυβέρνησης και των πολιτικών της δεν ήταν τόσο κραυγαλέα.


Όχι στην επιτήρηση και το πρόγραμμα σταθερότητας


Οι Βρυξέλλες και η γραφειοκρατία της ΕΕ από την πρώτη στιγμή της νέας κυβέρνησης πήραν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους. Επέβαλλαν ένα σκληρό προϋπολογισμό, την ώρα που ετοιμάζουν την αναθεώρησή του προς το χειρότερο. Πίεσαν για την επιβολή σκληρών μέτρων σε μια κοινωνία που δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει. Απείλησαν με χρεοκοπίες και πτωχεύσεις, και καταλύοντας κάθε έννοια ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, στέλνουν τους υπαλλήλους τους να εγκρίνουν μέτρα και νομοσχέδια.
Οι Βρυξέλλες έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, συμμόρφωση και υποταγή. Το μένος και η απαξίωση των διεθνών οίκων υπαγορεύτηκε από την απαίτηση των ισχυρών της ΟΝΕ να στηριχτεί πάση θυσία η Ευρωζώνη και το ευρώ.
Δημιουργήθηκε έτσι ο φαύλος κύκλος: Η Ελλάδα ως χώρα με υψηλό έλλειμμα και χρέος, υποβαθμίστηκε από τους οίκους αξιολόγησης (καθ’ υπαγόρευση της ΕΕ) ώστε να πιεστεί και να «διορθωθεί». Όμως αυτή η υποβάθμιση χειροτέρευσε τους όρους του δανεισμού. Μεγαλύτερο χρέος σημαίνει μεγαλύτερο έλλειμμα για την εξυπηρέτησή του. Μεγαλύτερο έλλειμμα προκαλεί νέο, μεγαλύτερο και δυσμενέστερο δανεισμό. Και επειδή το Σύμφωνο Σταθερότητας απαγορεύει έστω και βραχυπρόθεσμα μεγάλο έλλειμμα, τα ελλειμματικά ταμεία πρέπει να γεμίσουν από το ξεζούμισμα της κοινωνίας.
Η Ελλάδα καταδικάζεται από την κυβέρνηση στο ζυγό του αναποτελεσματικού και παράλογου Συμφώνου Σταθερότητας. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ ακόμη κι αν συγκράτησε το δημοσιονομικό έλλειμμα τίναξε στον αέρα το πραγματικό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας, το ισοζύγιο πληρωμών, αποδιάρθρωσε την παραγωγική βάση, αποσυγκρότησε τον κοινωνικό ιστό, διέλυσε την πραγματική οικονομία.
Σήμερα η κυβέρνηση των Βρυξελλών οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας στη φτώχεια, παραδέχεται ότι η ανάκαμψη θα συνοδευτεί από τρομακτικό κοινωνικό κόστος (ανεργία, ευέλικτες και χωρίς δικαιώματα μορφές εργασίας, χαμηλοί μισθοί). Η κυβέρνηση των Βρυξελλών με την εμμονή της στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στην ελλαδική του έκδοση – το Πρόγραμμα Σταθερότητας- προτείνει φάρμακα που επιδεινώνουν αντί να διευκολύνουν την κατάσταση.


Ποιος ευθύνεται για την κρίση, τα ελλείμματα, τα χρέη;


Η κυβέρνηση κοινωνικοποιεί τις ευθύνες: Ο υδραυλικός που δεν δίνει απόδειξη, ο γιατρός με το φακελάκι και η τάδε υποπερίπτωση εργαζόμενου με το μεγάλο επίδομα ευθύνονται για τα χρέη και τα ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας...
Υπάρχουν κομμάτια πραγματικότητας στην παραπάνω εικόνα, αλλοιώνουν όμως την αλήθεια: Εμείς οι αφελείς μπορούμε πλέον να ξεχάσουμε τον εφοπλιστή που δεν φορολογείται, το επιχειρηματικά κέρδη που υποφορολογούνται, τα δανεικά κι αγύριστα που οι μεγαλοκεφαλαιούχοι ξεκοκαλίζουν, τα 28 δις που χαρίστηκαν από το κράτος στις τράπεζες. Η κρίση θα ξεπεραστεί αν ζητάμε απόδειξη, ή μήπως το κυνήγι αποδείξεων καλύπτει την παρακράτηση ακόμη μεγαλύτερου φόρου από το ήδη μειωμένο εισόδημα;
Οι αγρότες που έκλεισαν τρεις μέρες την Εθνικό Οδό είναι «εγκληματίες και δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία». Ο Μπόμπολας και η Hochtief που έκλεισαν ακριβώς την ίδια Εθνικό Οδό για τρεις μήνες (με ομερτά των ΜΜΕ) λόγω των κακοτεχνιών της υπερκερδοφόρας κοινοπραξίας τους τι είναι;
Ο εργαζόμενος του ΟΛΠ ή της Ολυμπιακής που βγαίνει με εθελουσία (ακριβώς λόγω της ιδιωτικοποίησης) είναι «σκάνδαλο». Η απαλλαγή της COSCO ή της Marfin από τις ασφαλιστικές και εργοδοτικές υποχρεώσεις τους τι είναι;
Ο ηλεκτρολόγος που δεν κόβει απόδειξη για να γλυτώσει τη φορολόγηση με 25% είναι η «αιτία της φοροδιαφυγής». Η Eurobank που φορολογήθηκε με 14,3% για τα κέρδη του α’ εξαμήνου του 2009 τι είναι;
Ο εκπαιδευτικός των 1100€ που κάνει ιδιαίτερο για να συμπληρώσει το εισόδημά του είναι ο «μοχλός της παραοικονομίας». Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι off shore εταιρείες, οι μεγάλοι λαθρέμποροι του πετρελαίου, οι βιομήχανοι που δήλωσαν για το 2008 μέσο μηνιαίο εισόδημα 870€ τι είναι;


Δεν χρεοκοπήσαμε εμείς – Χρεοκόπησε η πολιτική τους


Τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται σε ένα σπάταλο -για τους πλούσιους- κράτος, που δηλώνει συνεχώς ότι δεν έχει φράγκο για την κοινωνία.
Τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται στην πλήρη υποταγή στις πολιτικές των Βρυξελλών που έφεραν όλεθρο και καταστροφή στην ελληνική οικονομία. Η σημερινή κρίση δεν είναι απλά μια δημοσιονομική κρίση. Δεν είναι απλά κρίση χρέους και ελλείμματος. Είναι κατάρρευση του μοντέλου που χρόνια και χρόνια «χτιζόταν» στην Ελλάδα: Χώρα με διαλυμένη την παραγωγική βάση, που δεν παράγει και δεν εξάγει τίποτα. Η «ισχυρή Ελλάδα στην ΟΝΕ» ήταν κάλπικο σύνθημα του Σημίτη. Μύθοι δεκαετιών που έχτισαν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σήμερα καταρρέουν.
Τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται στις διεθνείς αγορές που κερδοσκοπούσαν τζογάροντας τους τόκους πάνω στους τόκους των ελληνικών χρεών, έχοντας απέναντί τους μια εξυπηρετική -σε βαθμό δουλικότητας- κυβέρνηση.
Τα ελλείμματα οφείλονται στις χωρίς φραγμό ιδιωτικοποιήσεις, στο «ξεπούλημα των ασημικών» και άρα στη μείωση των δημοσίων εσόδων, στην παράδοση της χώρας στο διεθνές κεφάλαιο, στις αποικιακές συμβάσεις, στην ασυλία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι πλούσιοι και ισχυροί.
Η «ελληνική χρεοκοπία» έχει και παγκόσμια και ευρωπαϊκή διάσταση: Επιδεινώνεται το πρόβλημα από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που εκτινάσσει το κόστος εξυπηρέτησης του δανεισμού. Και γίνεται πολύ χειρότερη η εξυπηρέτηση του χρέους για μια χώρα που υφίσταται τη θηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας. Το «ελληνικό πρόβλημα» δεν είναι σκέτα ελληνικό. Μια κυβέρνηση με ελάχιστη αξιοπρέπεια θα μπορούσε να το διαχειριστεί διαφορετικά και να διεκδικήσει άλλες λύσεις από τη καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος.
Σήμερα η κυβέρνηση «τζογάρει» πολιτικά πάνω στην χρεοκοπία. Υπολογίζει στον μαζικό φόβο και στην τρομοκρατία για να επιβάλει νέες θυσίες. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν χρεοκοπήσαμε όλοι μαζί. Δεν κάναμε ντόλτσε βίτα με δανεικά όπως ξελαρυγγιάζονται οι τηλεπαρουσιαστές. Τον μήνα προσπαθούσαμε να βγάλουμε. Δεν πήραμε δανεικά και αγύριστα από τις τράπεζες για να μεταφέρουμε τα εργοστάσιά μας στα Βαλκάνια όπως έκαναν οι βιομήχανοι. Δεν μας εγγυήθηκε το δημόσιο φτηνά δάνεια για τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά μας, όπως έκανε για τους τραπεζίτες. Η «οικονομία μας» είναι τελείως διαφορετική από την «οικονομία τους».
Και φυσικά η χρεοκοπία δεν είναι οικονομικό ζήτημα αλλά πολιτικό. Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει δημοσίως, διότι το ευρώ θα κατρακυλήσει. Χρεοκοπεί όμως η ελληνική κοινωνία σιωπηλά και καθημερινά, ώστε να κερδοφορεί το ξένο και ελληνικό κεφάλαιο.


Μπορεί να υπάρξει μια άλλη πορεία;


Το ατιμωτικό καθεστώς επιτήρησης αποτελεί προαναγγελθείσα πορεία θανάτου για την κοινωνία. Το πρόγραμμα σταθερότητας που κατέθεσε η κυβέρνηση για να το εγκρίνει το Eurogroup (καλώντας ταυτόχρονα σε σκληρότερη αναθεώρησή του), είναι κλείδωμα ενός νέου τούνελ λιτότητας, που θα είναι χειρότερο από κάθε άλλη φορά.
Αν η κυβέρνηση ήθελε να διαπραγματευτεί σε όφελος του λαού και της χώρας, θα έκανε τον τρόμο των Βρυξελλών για το ευρώ διαπραγματευτικό χαρτί. Αν η κυβέρνηση ήθελε να μην πληρώσουν κι άλλο οι αδύναμοι θα επεδίωκε την έξοδο από το Σύμφωνο Σταθερότητας που επιβάλει υποταγή της οικονομικής πολιτικής στα πλάνα του τραπεζικού κεφαλαίου. Αν η κυβέρνηση εννοούσε έστω και το 10% από όσα συγκινητικά δηλώνει ο πρωθυπουργός θα έβαζε χέρι στις τράπεζες, στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές.
Το ένα εκατομμύριο ανέργων, οι άλλοι τόσοι μερικά και ελαστικά εργαζόμενοι είναι το κόστος που πληρώνει η κοινωνία από αυτή την κυβέρνηση. Η αφωνία και η απραξία των συνδικάτων και της αριστεράς οφείλει να σταματήσει. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, παρά την πρωτοφανή στήριξη των κέντρων εξουσίας δεν απολαμβάνει τη συναίνεση του λαού. Η απελπισία και τα αδιέξοδα μπορούν να γίνουν δύναμη αλλαγής σε μια πορεία ενότητας, οργάνωσης, αλληλεγγύης του λαού.


Ας κοιτάξουμε περισσότερο γύρω μας και λιγότερο την τηλεόραση


Να μην τσιμπάμε πια στην τρομοκρατία που εξαπολύουν οι τηλεδημοσιογράφοι με τα μηνιάτικα των 10.000€. Να μην τσιμπάμε στην προπαγάνδα και στη συκοφάντηση των χρυσοπληρωμένων κηφήνων των σαλονιών. Να δούμε την πραγματικότητα γύρω μας.
Το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του Παπανδρέου, μεταφράζετε σε: «βουλιάξτε εσείς για να γλυτώσουμε εμείς». Να μην τους αφήσουμε λοιπόν να μας βουλιάξουν. Να βάλουμε στόχο:
Το Σύμφωνο Σταθερότητας, τη στρατηγική επιλογή των τραπεζιτών και του κεφαλαίου πανευρωπαϊκά που δένει χειροπόδαρα κάθε οικονομία, οδηγεί τους εργαζόμενους στην χρεοκοπία και το κεφάλαιο στην κερδοφορία.
Την επιτήρηση από τους Αλμούνια, Τρισέ, Γιούνκερ, Μέρκελ κλπ, που πέρα από την νομισματική πολιτική, άρπαξαν και την οικονομική πολιτική, κάνοντας στην πραγματικότητα περιττή και άχρηστη την λαϊκή εκλογή των κοινοβουλίων και των εθνικών κυβερνήσεων.
Την κυβέρνηση που με αλλεπάλληλους λαγούς, κόλπα, τακτικές, ζυμώνει την κοινωνία και τους εργαζόμενους για νέο τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων, και παίρνει συνέχεια αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα του «κοινού σκοπού».
Όλα εκείνα τα μέσα «ενημέρωσης» που εκτελούν συμβόλαια με το κεφάλαιο (υπό την ιδιοκτησία του είναι άλλωστε), συκοφαντώντας, τρομοκρατώντας, παγώνοντας, σοκάροντας, σαστίζοντας, πιπιλίζοντας το μυαλό του εργαζόμενου κόσμου.

Όχι στην €υρωθηλιά του Συμφώνου Σταθερότητας - Όχι στο Πρόγραμμα Σταθερότητας 


Καμιά συναίνεση στην κυβέρνηση της επιτήρησης, της εξάρτησης, των Βρυξελλών


Να δουλέψουμε για έναν κοινωνικό ξεσηκωμό που θα αποτρέψει την καταστροφή

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ευρω-τρομοκρατία για να περάσουν τα μέτρα


ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! τ.281, 15/01/2010 (σε ένθετο το τ.8 του Δικτύου Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία)


Μέρες εποπτείας



Έχουμε μπει πραγματικά σε μια νέα περίοδο, μόνο που αυτή θυμίζει περισσότερο την Ελλάδα του ’50 και λιγότερο τον 21ο αιώνα. Απλά στη θέση του Πιουριφόι βρίσκεται ο Αλμούνια, ο Τρισέ, ο Μπαρόζο. Και, αντί για το Δόγμα Τρούμαν, έχουμε το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας. Ήδη βρισκόμαστε στο επίπεδο ελέγχου από τους κοινοτικούς, που περιγράφεται στην 9η παράγραφο του άρθρου104 της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αλλά υπάρχει και η 10η παράγραφος, υπάρχει και η 11η. Δεν έχουμε ακόμη δει τίποτα – κι ας έχουμε δει και ακούσει πάρα πολλά. Όπως το "the game is over" ("το παιχνίδι τελείωσε") του προέδρου του eurogroup, κυρίου Γιουνγκέρ. Όπως οι διαδοχικές, εξευτελιστικές δηλώσεις Γερμανών υπουργών, ότι "δεν θα δώσουμε στην Ελλάδα την αλληλεγγύη που χρειάζεται, γιατί είναι λάθος σήμα στις αγορές". Όπως ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός PIGS (δηλαδή, γουρούνια) για τις χώρες του ευρώ που έχουν υψηλό χρέος –Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία– που προκύπτει από τα αρχικά τους. Όπως οι διαδοχικές υποτιμήσεις από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.
Ένα κλίμα χρεο-τρομοκρατίας έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα, με μοναδικό στόχο να περάσει ένα νέο κύμα πολύ σκληρών μέτρων. Σε ρόλο κυριολεκτικά "προθύμων" η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με ΛΑΟΣ – το νεοφιλελεύθερο τόξο. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γρήγορα θα πάρει τον τίτλο της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης από την κυβέρνηση Καραμανλή. Μια κυβέρνηση, που, ενώ μιλούσε για "Ελλάδα αξιών", έχει γίνει θεματοφύλακας της δουλικότητας, καθώς αποδέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι της ζητείται: Έσπευσε να μειώσει το χρόνο επιστροφής σε ποσοστό ελλείμματος κάτω από το 3% από τα τέσσερα χρόνια, που αρχικά είχε αποφασίσει, σε τρία – πράγμα που σημαίνει ακόμη πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Στέλνει τα νομοσχέδια για έγκριση στις Βρυξέλλες, πριν τα υποβάλει στη Βουλή. Δέχεται τους υπαλλήλους της ΕΕ να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και να κάνουν ό,τι ελέγχους θέλουν – κάτι που είτε η ίδια η ελληνική Βουλή δεν έχει δυνατότητα. Περικόπτει τους μισθούς, ενώ προεκλογικά έλεγε ότι θα δώσει έστω αυξήσεις-ψίχουλα. Αυξάνει τους φόρους, μειώνει το αφορολόγητο. Καταργεί ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Αυξάνει την ανεργία στο δυσθεώρητο ύψος του 14% τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με κυβερνητικές προβλέψεις. Εξαγγέλλει ιδιωτικοποιήσεις 2,5 δισ. – όταν όλος ο όλος ο δημόσιος τομέας, που έχει απομείνει, κάνει 5 δισ. Και αφήνει ανέγγιχτα τα μεγάλα κέρδη, και δη των τραπεζών –που αποκόμισαν περίπου 3 δισ. ευρώ κέρδη το 2009 εν μέσω κρίσης…
Και σαν να μη μας έφτανε η ΕΕ, να ’σου και τα κλιμάκια του ΔΝΤ να κάνουν ξανά ελέγχους, με την ελληνική κυβέρνηση να ζητά το πρωτοφανές: τεχνογνωσία από το ΔΝΤ για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για τη σύνταξη των προϋπολογισμών και για το ασφαλιστικό σύστημα. Δεν χρειάζεται φαντασία για να καταλάβει κανείς τι μας περιμένει ούτε πολύ κόπο για να αντιληφθεί το τι σήμαινε η επιλογή της κυρίας Ε. Παναρίτη, στελέχους του ΔΝΤ, στη 2η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και η είσοδός της στην ελληνική Βουλή. Άραγε είναι μακρινό το ενδεχόμενο να αποκτήσουμε ακόμη και Αμερικανό διοικητή στο ΙΚΑ, όπως είχαμε το 1949, ή Γερμανό διοικητή στην Τράπεζα της Ελλάδας;


Γιατί αυτό το μένος;


Η τωρινή τρομοκρατία των διεθνών κέντρων για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα είναι πραγματικά προκλητική, γιατί η κατάσταση αυτή ήταν γνωστή και στις Βρυξέλλες και στις αγορές και στις κυβερνήσεις. Γνώριζαν –και, σε κάθε περίπτωση, ήταν απολύτως προβλεπτό– ότι το οικονομικό μοντέλο που ακολουθιέται, ο νεοφιλελευθερισμός αλά ελληνικά, με τη διάλυση του παραγωγικού ιστού, με τη μετατροπή της χώρας σε μια χώρα εισαγωγών, με το ολοκαύτωμα της ζωντανής εργασίας, συσσώρευε τους όρους του σημερινού αδιεξόδου. Αλλά, όλα τα προηγούμενα χρόνια, επίτροποι και ελεγκτές της ΕΕ "έκλειναν το μάτι" στις λογιστικές αλχημείες, για έναν και μόνο λόγο: γιατί το χρηματιστικό κεφάλαιο κέρδιζε μεγάλα ποσά από όλο αυτό που γινόταν στην Ελλάδα. Κέρδιζαν καθώς κατακτούσαν την αγορά της Ελλάδας – και είδαμε πως ένας ένας οι βασικοί τομείς της οικονομίας πέρασαν στον έλεγχο του ξένου κεφαλαίου, πως ξεπουλήθηκαν οι δημόσιοι οργανισμοί, ο ΟΤΕ, οι τράπεζες, η ενέργεια, τα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία. Κέρδιζαν επίσης, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα ποσά, με τις τοποθετήσεις τους στο δημόσιο χρέος, στα ομόλογα. Καθώς είχε πάρει μπροστά η χρεομηχανή, το χρέος θέριευε, μέσα σε 7 χρόνια πέρασε από τα 150 στα 300 δισ. ευρώ – κι όλος ο εσμός του χρηματιστικού κεφαλαίου αποκόμιζε μυθικά κέρδη. Αυτοί κέρδιζαν, λοιπόν. Αλλά κάποιος πλήρωνε. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό, που είδε από την περίοδο της προσαρμογής στα κριτήρια του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας μέχρι σήμερα, δεκαπέντε χρόνια τώρα, να γκρεμίζονται όλες οι κατακτήσεις και τα δικαιώματά του, να ξεπουλιέται και να εξανεμίζεται ο δημόσιος πλούτος, που με τόσο κόπο έχτισαν γενιές και γενιές. Πλήρωνε ο ελληνικός λαός –και θα πληρώνουν και οι επόμενες γενιές– όχι μόνο τα χρέη –δεν είναι εκεί το μεγαλύτερο πρόβλημα– αλλά κυρίως τον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα που έχει δημιουργηθεί, την πολύπλευρη οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική φτώχεια.
Σήμερα, λοιπόν, γιατί έρχονται όλοι αυτοί που κέρδιζαν και συμπεριφέρονται με τρόπο στρατού κατοχής και τρομοκρατούν το λαό; Δεν τους ταΐσαμε αρκετά; Μα ακριβώς γι’ αυτό έρχονται. Για να διασφαλίσουν ότι θα συνεχίσουμε να τους ταΐζουμε στο διηνεκές. Και, για να συμβεί αυτό, πρέπει σήμερα να παρθούν πολύ σκληρά μέτρα. Όι ευρω-ελεγκτές, που πηγαινοέρχονται στα υπουργεία και που παίρνουν μισθούς δεκάδων χιλιάδων ευρώ το μήνα, ένα πράγμα φροντίζουν να εξασφαλίσουν: το πώς θα πληρωθούν και θα πληρώνονται ες αεί τα δάνεια, το πώς δεν θα απειληθούν οι ξένες επενδύσεις στην ελληνική οικονομία και το πώς θα προστατευθεί το νόμισμά τους, το ευρώ. Και τρομοκρατούν τον κόσμο, για να μην αντιδράσει. Να υποστεί αδιαμαρτύρητα ένα ακόμη πιο μεγάλο χτύπημα.
Κανείς δεν πρέπει να ξεγελαστεί από την εθελοδουλεία και το γραικυλισμό που διαδίδουν τα ΜΜΕ, ότι τάχα ευτυχώς που υπάρχουν και οι Ευρωπαίοι και μας πιέζουν να μπει λίγη τάξη στα οικονομικά μας. Γιατί σιγά μην μπει τάξη. Τάξη δεν είναι να μειωθούν οι μισθοί, τάξη δεν είναι να μειωθούν οι συντάξεις και να αυξηθούν τα όρια ηλικίας, τάξη δεν είναι η γενιά των 700, 500, 400 ευρώ, τάξη δεν είναι να πληρώσει ο λαός ακόμη περισσότερους φόρους. Ίσα ίσα, όλα αυτά αναπαράγουν το αδιέξοδο. Η κρίση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο όσο καταβαραθρώνεται η εργασία.
Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη ρήξη με το πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας. Από τη ρήξη με την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Γιατί, αν πραγματικά έμπαιναν άλλες προτεραιότητες στην ελληνική κοινωνία, με τα συμφέροντα των εργαζομένων στο επίκεντρο, τότε οι πόροι και οι δυνατότητες υπάρχουν για την άμεση ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και για την ευρύτερη παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση.

Χρίστος Καραμάνος



Η διεθνής της χρεο-τρομοκρατίας


Τα παρακάτω κυκλοφορούν στο διεθνή Τύπο και στα ΜΜΕ (από το in.gr):
"Η ελληνική οικονομία κινδυνεύει με "αργό θάνατο"", λέει η Moody's.
"Η ελληνική οικονομία κινδυνεύει με "αργό θάνατο"", επισημαίνει ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody's, καθώς –όπως, μεταξύ άλλων, τονίζει ο οίκος– η κυβέρνηση θα πρέπει να δίνει όλο και μεγαλύτερο τμήμα του εθνικού πλούτου για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, ενώ οι πιστωτές ζητούν υψηλότερα επιτόκια, για να κρατήσουν τα ελληνικά ομόλογα.
"Ακολουθεί το δρόμο της Αργεντινής": Δημοσίευμα στους "Financial Times" για την "ανάγκη εξόδου" της Ελλάδας από την ευρωζώνη
"Η Αθήνα θα πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη το συντομότερο", επισημαίνει σε άρθρο του στους "Financial Times" o Ντέσμοντ Λάχμαν, ο οποίος εκτιμά ότι η Ελλάδα βαδίζει στο δρόμο της Αργεντινής.
Στο άρθρο του επισημαίνει ότι η πείρα που έχει αποκομίσει στο ΔΝΤ και στη Γουόλ Στριτ από την παρακολούθηση των αναδυόμενων αγορών τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι "όπως ακριβώς συνέβη στην Αργεντινή, πριν από μία δεκαετία, έτσι και στην Ελλάδα πλησιάζουμε προς το τελικό σημείο".
"Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι, έπειτα από δύο ή τρία χρόνια και αφού έχουν σπαταληθεί αρκετά δημόσια κεφάλαια, η Ελλάδα θα πάψει να είναι μέλος της ευρωζώνης", σημειώνει.



Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα νομοσχέδια του ΠΑΣΟΚ





Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έστειλε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των επιχειρηματικών οφειλών στις τράπεζες για έγκριση. Δείτε από το ρεπορτάζ του in.gr πώς αντέδρασε ο θεματοφύλακας του μεγάλου κεφαλαίου: "Σοβαρές ενστάσεις και αντιρρήσεις εκφράζει η ΕΚΤ στη γνωμοδότησή της για το νομοσχέδιο ενίσχυσης ρευστότητας της αγοράς και τη ρύθμιση επιχειρηματικών οφειλών, χρησιμοποιώντας μάλιστα σκληρή γλώσσα. Τονίζει ότι αφήνουν "παράθυρο" για την εκμετάλλευση των ρυθμίσεων από οφειλέτες που δεν τις χρειάζονται, κρούοντας τον κώδωνα για ηθικό κίνδυνο και δημιουργία κινήτρων στους δανειολήπτες να μην εξυπηρετούν τα χρέη τους, νοοτροπία που θα μπορούσε να πλήξει τη ρευστότητα των τραπεζών και κατ' επέκταση την ικανότητά τους να παρέχουν δάνεια. Αντιρρήσεις εκφράζει και σε ό,τι αφορά τη γενικευμένη αμνηστία από τον Τειρεσία, τονίζοντας ότι αυτό θα δυσχέραινε τη δυνατότητα των τραπεζών να αξιολογήσουν τον πιστωτικό κίνδυνο των οφειλετών, θα τις έκανε πιο επιφυλακτικές και ίσως οδηγούσε και σε άνοδο των επιτοκίων, επιλογή που θα έπληττε και τους συνεπείς δανειολήπτες. (…) Σαφής καθίσταται στο κείμενο της γνωμοδότησης και η δυσαρέσκεια της ΕΚΤ, που η γνώμη της δεν ζητήθηκε νωρίτερα. (…)"

Ανοίγει ο "Δρόμος" της Αριστεράς


ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! τ.281, 15/01/2010 (σε ένθετο το τ.8 του Δικτύου Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία)

Το Σάββατο 20 Φλεβάρη κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας





Με μεγάλο ενθουσιασμό και θερμή ανταπόκριση από εκατοντάδες ανθρώπους της Αριστεράς προχωρά η προετοιμασία για την έκδοση της νέας εβδομαδιαίας εφημερίδας "Δρόμος". Μετά από τις συζητήσεις στις τέσσερις πρώτες συνελεύσεις, σε Αθήνα, Πάτρα, Γιάννενα και Θεσσαλονίκη, στην υπό διαμόρφωση Συντακτική Επιτροπή αποφασίστηκε να αλλάξει ο αρχικός τίτλος. Έτσι υιοθετήθηκε ο τίτλος "Δρόμος".
Η Συντακτική Επιτροπή που συγκροτείται έχει ήδη καταλήξει στη διάρθρωση και τη διάταξη της ύλης της εφημερίδας, η οποία θα κυκλοφορήσει με 32 σελίδες. Επίσης, έχουν προχωρήσει οι συζητήσεις με τους συντάκτες και τους συνεργάτες της εφημερίδας, ολοκληρώνεται με μεγάλη συμμετοχή το δίκτυο των ανταποκριτών σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ προχωρούν και οι αναγκαίες εργασίες για τα νέα γραφεία, την τεχνική υποστήριξη και επιλύονται μια σειρά από ζητήματα που αφορούν την έκδοση και διακίνηση. Επιπλέον, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικονομική καμπάνια για τη στήριξη της εφημερίδας, ενώ το πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη θα ξεκινήσει και η διαφημιστική προβολή της νέας εφημερίδας. Μέχρι τότε θα πραγματοποιηθούν 5 νέες γενικές συνελεύσεις σε Καβάλα, Μυτιλήνη, Αγρίνιο, Λάρισα και Ηράκλειο (βλέπε αναλυτικό πρόγραμμα σε διπλανή στήλη).
Στις συναντήσεις, τις συζητήσεις, τις συνελεύσεις, είναι διάχυτο ένα κλίμα θερμής υποδοχής και ενθουσιασμού, θα λέγαμε, λες και σαν ώριμος καρπός έρχεται η πρόταση και η κυκλοφορία της νέας εφημερίδας. Με τη συζήτηση και τη συνεργασία έρχεται στην επιφάνεια μια διάχυτη απαιτητικότητα για το τι πρέπει και πώς πρέπει να είναι ένα σύγχρονο αριστερό έντυπο. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στη θεματολογία, στο λόγο, στα επιχειρήματα, στη ζωντάνια, στην άμεση σχέση με τον αναγνώστη, στο να λειτουργεί η εφημερίδα ως βήμα διαλόγου, να είναι χρήσιμη και να πληροφορεί, να προάγει τον πολιτισμό και το μορφωτικό επίπεδο, να προάγει την αισθητική και το κριτήριο του κόσμου της Αριστεράς, να ανοίγει νέους εκφραστικούς δρόμους και χώρους (ηλεκτρονικός Τύπος) κ.λπ.
Η θερμή υποδοχή και η εντυπωσιακή διάθεση συμμετοχής, που συναντήσαμε παντού, δημιούργησε τις προϋποθέσεις ώστε η εμβέλεια και η κλίμακα του εγχειρήματος να έχει ήδη ξεπεράσει τους αρχικούς σχεδιασμούς. Στην πράξη, στήνεται μια ζωντανή και ικανή Συντακτική Επιτροπή, αποκτούνται δεσμοί με κόσμο που έχει την τεχνογνωσία αλλά που δεν εκφράζεται από τα ήδη υπάρχοντα μέσα. Η απαιτητικότητα, η διεύρυνση των αρχικών σχεδιασμών συνδυάζεται και δείχνει δυνατότητες για φιλόδοξα σχέδια και νέα εγχειρήματα. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει το πρώτο φύλλο, έχει γίνει αρκετή συζήτηση για τη νέα εφημερίδα και έχει δημιουργηθεί έντονη περιέργεια και αναμονή για το πώς θα είναι και πόσο θα πείσει το νέο εγχείρημα.

Ορισμένα πρώτα συμπεράσματα


Το όλο εγχείρημα, από την αρχή, παρουσιάζει ορισμένα στοιχεία που το κάνουν ελκυστικό και ενδιαφέρον.
Δύο συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζουν να "κλείσουν" τα δύο έντυπα, που μέχρι τώρα κυκλοφορούσαν, και να δώσουν ζωή σε μια νέα εφημερίδα. Ξεκαθαρίζουν από την αρχή ότι θέλουν ένα αριστερό έντυπο και όχι ένα κομματικό έντυπο. Επιδιώκουν να εκδώσουν μια εφημερίδα της ενωτικής Αριστεράς, η οποία θα είναι ανοιχτή στις σύγχρονες προκλήσεις και ικανή να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά.
Δημιουργείται έτσι μια ανοιχτή Συντακτική Επιτροπή από αριστερούς δημοσιογράφους και στελέχη της Αριστεράς, ενώ συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός από συντάκτες και συνεργάτες, που θα γράφει και θα στηρίζει την έκδοση. Δημιουργείται ένα πλατύ δίκτυο ανταποκριτών σε ολόκληρη τη χώρα, και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεκάδες δημοσιογράφοι δείχνουν ενδιαφέρον για τη νέα εφημερίδα. Όσα διαδίδονται από "φίλους" για το εγχείρημα, χωρίς να διαψεύδονται από κανένα –γιατί όλα γίνονται ανοιχτά και με απόλυτα διαφανείς διαδικασίες– καταρρίπτονται από τα ίδια τα γεγονότα και τη διάθεση κόσμου να συμβάλει στο εγχείρημα.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα θέτει με τον τρόπο του ένα σημαντικό ζήτημα: Πώς πρέπει να είναι σήμερα ένα αριστερό έντυπο, μια αριστερή εφημερίδα, από τι είδους εφημερίδα έχει ανάγκη σήμερα η Αριστερά. Ή, ακόμα περισσότερο, ποια η σχέση της Αριστεράς με τα ΜΜΕ σήμερα, πώς διαμορφώνει και συγκροτεί τα δικά της, σε ποια κατεύθυνση. Ο υπάρχων αριστερός και, κατά βάση, κομματικός Τύπος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες που υπάρχουν.
Αυτή η πρωτοβουλία, όμως, συγκέντρωσε μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, για τη στιγμή στην οποία εκδηλώνεται. Είναι ομολογημένο ότι έρχεται σε μια στιγμή στην οποία υπάρχει και καταγράφεται ένα μεγάλο κενό, μια μεγάλη σιωπή και απουσία της Αριστεράς, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη μια βάρβαρη αστική επίθεση. Έρχεται σε μια στιγμή που το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά φιμώνεται από τους συμβιβασμούς και τις επιλογές του ΣΥΝ, έρχεται σε μια στιγμή που έπρεπε να σαλπίσει μια αριστερή, ενωτική, ριζοσπαστική αντεπίθεση. Και ίσως η εφημερίδα αυτή να γίνει βήμα αυτής της ανάγκης ή να εκφράσει την αγωνία και τη διάθεση ενός καθόλου μικρού τμήματος της Αριστεράς για μια διαφορετική πορεία. Το κενό που υπάρχει στην κοινωνία, στην Αριστερά και στον Τύπο, μπορεί και πρέπει να καλυφθεί. Ο δεύτερος λόγος, που συνδέεται και συνδυάζεται με τον προηγούμενο, αφορά στον ουσιαστικά ανοιχτό και υπό διαμόρφωση χαρακτήρα του εγχειρήματος της νέας εφημερίδας, γεγονός που δημιουργεί δυνατότητες συμμετοχής και έκφρασης χιλιάδων ανθρώπων – κάτι που στις σημερινές συνθήκες αποτελεί μια προϋπόθεση για τη μαζικότητα και την εμβέλεια που μπορεί να έχει μια αριστερή ενωτική εφημερίδα αυτού του χαρακτήρα σε σχέση με τα γνωστά αριστερά κομματικά έντυπα.
Ένα έντυπο ανοιχτό, το οποίο θα βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους, τα προβλήματα και τις ανάγκες τους και το οποίο θα έχει ξεκάθαρα ριζοσπαστικό αριστερό πρόσημο, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Ένα έντυπο ανοιχτό, το οποίο θα κοντράρει και θα αποκαλύπτει το δικομματισμό, το νεοφιλελευθερισμό, τον ιμπεριαλισμό και θα συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος που η πρωτοβουλία έχει αγκαλιαστεί και στηριχτεί από πολύ κόσμο, ο οποίος επενδύει σε αυτή, γιατί μπορεί πράγματι να ανοίξει δρόμο για την Αριστερά σε μια δύσκολη περίοδο. Αυτοί είναι οι λόγοι που η ΚΟΕ και η ΚΕΔΑ εισπράττουν θετικά σχόλια. Γιατί, στην πράξη, προωθούν μια υπέρβαση, γίνονται πιο χρήσιμες στην υπόθεση της Αριστεράς, τολμούν και κολυμπούν σε βαθιά νερά, πάνε πέρα από τα γνωστά και καθιερωμένα με την πρωτοβουλία της έκδοσης της νέας εφημερίδας.
Η σύγχρονη Αριστερά έχει ανάγκη από την παλιά και πάντα επίκαιρη φράση: "Τόλμη, περισσότερη τόλμη, πάντα τόλμη!"
Μιχάλης Σιάχος

Η αισθητική του πολύγραφου



του Στέλιου Ελληνιάδη*
Η αισθητική του πολύγραφου έχει επηρεάσει βαθιά και διαχρονικά τον Τύπο της Αριστεράς. Επειδή, σε συνθήκες κατατρεγμού, είναι πραγματική πολυτέλεια η αισθητική των προκηρύξεων, των αφισών και των εφημερίδων, δημιουργήθηκε μία "παράδοση", ειδικά στον Τύπο των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, που, ενώ είναι δικαιολογημένη σε καθεστώς παρανομίας, είναι εντελώς οπισθοδρομική σε καθεστώς νομιμότητας. Η αισθητική αυτή έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο γραφής όσο και με την εμφάνιση των εντύπων. Ο ξύλινος λόγος έχει την αντιστοιχία του στην ξύλινη εμφάνιση. Από το "Ριζοσπάστη" του ΚΚΕ ώς τη "Βαβυλωνία" της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και από τα έντυπα του ΣΥΝ και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ως τα έντυπα όλων των οργανώσεων της Αριστεράς, που βρίσκει κανείς στα περίπτερα των Εξαρχείων, κυριαρχεί η αισθητική της παρανομίας. Μερικές εφημερίδες είναι χειρότερες και από τον επαρχιακό Τύπο της δεκαετίας του ’50. Άλλες είναι χειρότερες από την αρχική τους έκδοση πριν από πολλά χρόνια. Σε ελάχιστες φαίνεται μια διστακτική προσπάθεια βελτίωσης της σελιδοποίησης, της εκτύπωσης, των φωτογραφιών, των τίτλων και των λαθών, σε συνδυασμό με έναν καλύτερο τρόπο γραφής, πιο απλό, πιο ευφάνταστο, πιο πρωτότυπο, πιο ευανάγνωστο.
Εν έτει 2010, η αισθητική των αριστερών εφημερίδων αντικατοπτρίζει μία φτώχεια σε ιδέες και γούστο, που δυστυχώς μεταδίδεται και στους νεότερους. Ενώ η γραφιστική και η τυπογραφία έχουν κάνει απίστευτα άλματα και όλα έχουν γίνει ασυγκρίτως πιο εύκολα και πιο οικονομικά. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η αισθητική των εντύπων έχει ανοίξει νέους δρόμους στη γραφή, την ανάπτυξη των ιδεών και την επικοινωνία. Με ανταγωνιστή το διαδίκτυο και έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι ευνοϊκός, ο Τύπος δεν έχει άλλη επιλογή από τα γίνεται καλύτερος, από κάθε άποψη. Αλλά, πέρα από την ανάγκη επιβίωσης του Τύπου, η Αριστερά θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί στα ζητήματα της αισθητικής εξ ορισμού, γιατί, όταν μιλάει για έναν κόσμο αλλιώτικο και καλύτερο, δεν μπορεί να εννοεί μόνο τη βελτίωση των οικονομικών όρων της ζωής. Τα έντυπά μας πρέπει να είναι εύχρηστα, σύγχρονα, καλόγουστα και να δείχνουν ακόμα και με την εμφάνισή τους την κίνησή μας προς το μέλλον.
*δημοσιογράφος

Να… ο "Δρόμος"


του Σωκράτη Μαντζουράνη*
Τελικά τον βρήκαμε το… Δρόμο μας!
Ο λόγος για τον τίτλο της καινούριας εφημερίδας της Αριστεράς, που αποφασίσαμε –ένα τσούρμο τρελοί– να κυκλοφορήσει κάπου στο τέλος του Γενάρη, εφημερίδα που θα γράφεται απ’ όλη την Αριστερά και θα αφορά όλη την Αριστερά.
Αυτό φιλοδοξούμε και λογαριάζουμε. Το πόσοι θα την αγοράζουν δεν το έχουμε λογαριάσει με ακρίβεια.
Υπολογίζουμε, μετά βεβαιότητας, πως ο καλός θεός της Αριστεράς, με την ουσιαστική βοήθεια συντρόφων και φίλων, θα συμβάλουν στη λύση και αυτού του προβλήματος, και ο "Δρόμος" δεν θα αποδειχτεί… αδιέξοδο.
Αφού, λοιπόν, ακούσαμε την κριτική της ζωής μας για τον προσωρινό τίτλο που δώσαμε στο νεογέννητο έντυπο –κάπως έπρεπε να το πούμε– στις συσκέψεις που κάναμε σ’ όλη την Ελλάδα, τελικά η συλλογική απόφαση ανεδείχθη "νονά" και απεφάνθη με σχεδόν ομοφωνία και απόλυτη συναίνεση: Και το όνομα αυτού "Δρόμος". Τώρα, εύκολος δρόμος, ανηφορικός δρόμος, στενός δρόμος, δρόμος που θα φτιάξει "τη δική του ιστορία", όλα τούτα μένει να αποδειχτούν στην πράξη.
Όπως και να έχει το πράγμα, κάθε δρόμος πάντα κάπου οδηγεί και, για να το βρεις, πρέπει έτσι ή αλλιώς να τον περπατήσεις μέχρι το τέλος του. Έτσι λέμε να κάνουμε κι εμείς.
Και σε τούτον τον "περίπατο", είστε καλεσμένοι όλοι σας. Όλοι όσοι δεν φοβάστε να περπατήσετε καινούριους… "δρόμους". Όλοι όσοι προτιμάτε τους… δρόμους από τα σοκάκια και τους διαδρόμους. Ένα ταξίδι-πρόκληση είναι, κι εμείς θα το επιχειρήσουμε "μετά λόγου γνώσεως".
Τουλάχιστον θα έχει ενδιαφέρον.
Ελάτε να το κάνουμε μαζί.
*στέλεχος της ΚΕΔΑ

Προσδοκίες και φόβοι


της Αριάδνης Αλαβάνου*
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευνοϊκή υποδοχή της πρωτοβουλίας για την καινούρια εφημερίδα, η διαθεσιμότητα συνεργασιών. Το πιο ενθαρρυντικό όμως είναι το πώς βλέπουν οι αριστεροί μια εφημερίδα που να τους εκφράζει, με φόντο τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση στη χώρα και το σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται η ριζοσπαστική Αριστερά.
…Θέλουμε μια εφημερίδα ενημερωτική, πραγματικά ρεπορταζιακή, με ωραία και ζωντανή γραφή…
…Εφημερίδα γνώμης, αλλά όχι γραμμής, όχι "όργανο" αλλά πολιτική, όχι μόνο πολιτική αλλά και ανθρώπινη, πολυφωνική…
Μια εφημερίδα πλατιά και προσιτή για τους εργαζόμενους, να εκφράζει τα συμφέροντά τους χωρίς να είναι εργατίστικη…
Που να δίνει τη μάχη των ιδεών και των αξιών της Αριστεράς… εφημερίδα προβληματισμού και διαλόγου…
Μια εφημερίδα των ανθρώπων που αντιστέκονται και παλεύουν και δημιουργούν και σκέφτονται και πονούν, εδώ και σ' όλο τον κόσμο, και όχι μια εφημερίδα για να κολακεύουμε τους εαυτούς μας…
Μια εφημερίδα με ποίηση και τέχνη και επιστήμη και θεωρητικές αναζητήσεις… όμορφη, που να μην προκαλεί την αισθητική μας…
Μια εφημερίδα που να λέει την αλήθεια, που να λέει αυτό που κουβεντιάζουμε εμείς οι αριστεροί μεταξύ μας, χωρίς "μυστικά και ψέματα", που να μη διστάζει να θίγει τα κακώς κείμενα στην Αριστερά, που ν' ανοίγει τη συζήτηση για δύσκολα θέματα, εκεί που διαφωνούμε…
Μια εφημερίδα που να προβάλλει όσα θετικά γίνονται στη χώρα μας και διεθνώς και προεικονίζουν την κοινωνία των ελεύθερων ανθρώπων…
Μια εφημερίδα που να μην είναι συμπληρωματική στην ενημέρωσή μας, επαρκή, μορφωτική και παιδαγωγική, αλλά όχι από καθέδρας, μοντέρνα…
Μια εφημερίδα που να αναστυλώσει το ηθικό του αριστερού κόσμου, που να επαναφέρει τη γοητεία της Αριστεράς, που να συνομιλεί με τους νέους και όχι να τους καθοδηγεί…
Και, κάτω από όλα αυτά, ο υπόρρητος φόβος μήπως είναι "μία από τα ίδια", παρά τις καλές προθέσεις.
Πώς γίνεται να μη διαψευστούν αυτές οι προσδοκίες;
Ουδείς γνωρίζει με σιγουριά. Υπάρχει όμως ένας τρόπος, που ίσως είναι ο μόνος που προσφέρει τη δυνατότητα μη διάψευσης. Λέγεται συλλογική προσπάθεια, διάδραση με το κοινό, μακριά από το "εμείς γράφουμε, εσείς διαβάζετε", πολύς χώρος για το ατομικό ταλέντο.
Με πολλούς συνεργάτες, πολλούς ανταποκριτές και την καλλιέργεια της συμμετοχής στη διαμόρφωση της ύλης της από τους αριστερούς και από τα κοινωνικά κινήματα.
Δύσκολος τρόπος. Κυρίως γιατί η προσπάθεια μπορεί να λυγίσει κάτω από τις πρακτικές δυσκολίες της έκδοσης ενός εβδομαδιαίου εντύπου. Είναι ένα στοίχημα που, ούτως ή άλλως, μόνο στην πράξη μπορεί να κερδηθεί.
*μεταφράστρια

Πείραμα αυτογνωσίας και ακτιβισμού


του Γιάννη Κιμπουρόπουλου*
Μόνο από εφημερίδες δεν πάσχουμε στην Ελλάδα. Έχουμε τόσους τίτλους, τόσες συχνότητες, τόσα δίκτυα, τόσες ιστοσελίδες, ώστε η πληροφόρηση (και παραπληροφόρηση) που μεταδίδουν θα μπορούσαν να προκαλέσουν έκρηξη στο μέσο εγκέφαλο. Ευτυχώς, ο μέσος εγκέφαλος αποστασιοποιείται απ’ αυτή την υπερπροσφορά, άλλοτε από πληροφοριακή υπερκόπωση, άλλοτε γιατί τρομάζει να ξέρει, κι άλλοτε γιατί ανακαλύπτει πως αυτά που του λένε πως πρέπει να ξέρει είναι κομμάτια ενός καταθλιπτικού, καθεστωτικού μονολόγου, που υπερασπίζεται –με παραλλαγές και αποχρώσεις– ένα σύστημα εξουσίας, εκμετάλλευσης, εξαχρείωσης και εκμαυλισμού.
Ο αντίλογος στο ενημερωτικό μονοπώλιο θα μπορούσε να είναι ο Τύπος της Αριστεράς, που θα μπορούσε να είναι μια όαση διαλόγου, ζωντανής επικοινωνίας με τα κοινωνικά στρώματα, ένας αξιόπιστος δέκτης των αγωνιών τους για το παρόν και το μέλλον, ένας πολιτικός μετασχηματιστής του ριζοσπαστισμού τους αλλά κι ένας προβολέας της –ηττημένης εκ πρώτης όψεως– αισιοδοξίας ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ωστόσο, στο μικρόκοσμο της Αριστεράς, με την πανσπερμία των αρχικών και των μανιφέστων Ι.Χ., επικρατεί και στο πεδίο της επικοινωνίας μια μικροϊδιοκτησιακή αντίληψη. Έκαστος και το μικρομάγαζό του. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό, στο βαθμό που κρατάει ζωντανή μια κουλτούρα διαλόγου, μια διαρκή ανταλλαγή ύλης και ιδεών ανάμεσα στα ρεύματα με στόχο τη μεγάλη σύνθεση. Προς το παρόν, δεν παρατηρείται κάτι τέτοιο. Οι επιμέρους καλές προθέσεις πνίγονται στις μικροκομματικές ιδιοτέλειες, που στην ευρύτερη κοινή γνώμη ηχούν ως βυζαντινές διαφωνίες για το φύλο των αγγέλων.
Από την άποψη αυτή, το να παίρνει μια εφημερίδα της Αριστεράς την απόφαση να αυτοκαταργηθεί για να ανοίξει το "Δρόμο" σε μια άλλη είναι από μόνο του καινοτομία. Αν η καινοτομία αυτή συμπληρώνεται από μια ανοιχτή και δημοκρατική εσωτερική λειτουργία, από μια αμφίδρομη σχέση με την πραγματικότητα των απλών ανθρώπων και των κινημάτων, από ένα ζωηρό διάλογο για το τι είναι σήμερα αριστερό και τι διεξόδους προσφέρει, τότε γίνεται ένα ενδιαφέρον πείραμα αυτογνωσίας και ακτιβισμού, από το οποίο προσωπικά, ως αριστερός αλλά και ως "ερασιτέχνης" επαγγελματίας, λέω να μη λείψω.
*δημοσιογράφος

Ανακοίνωση ΚΟ της ΚΟΕ

Ένα "ευχαριστώ" και μια πρόσκληση-πρόκληση


Το ΚΟ της ΚΟΕ αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει όλες και όλους τους συντρόφους και φίλους της Α/συνεχεια, αρχικά, και της ΚΟΕ, μετέπειτα, που συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην έκδοση, την κυκλοφορία, τη διάδοση, την κατοχύρωση και την ανάπτυξη της εφημερίδας "Αριστερά!".
Για 14 χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι γνώρισαν, αγόρασαν, διάβασαν, έγραψαν, διέδωσαν, στήριξαν την εφημερίδα, γιατί είδαν στο συγκεκριμένο έντυπο μια έντιμη προσπάθεια να καλυφθούν υπαρκτά κενά και αδυναμίες του αριστερού κινήματος της χώρας μας.
Για μια δεκαετία, η εφημερίδα "Αριστερά!" ήταν ο πιο φλογερός υποστηρικτής της ανάγκης δημιουργίας του αριστερού πόλου, προβάλλοντας και στηρίζοντας όλες τις διαδικασίες της ενωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μάλιστα, μέσα από τις σελίδες και τις πρωτοβουλίες της εφημερίδας, έγιναν βήματα για τον πραγματικό διάλογο, μπήκαν οι βάσεις για την αξιοπιστία της Αριστεράς που μπορεί να συζητά, να αντιπαρατίθεται, να ενώνεται, να υπάρχει σε μια βάση διαφορετική από αυτή του κομματικού ανταγωνισμού και του εμφύλιου ανάμεσα σε πτέρυγές της.
Έχει έρθει η ώρα η κομμουνιστική Αριστερά να δώσει δείγματα γραφής μεγαλύτερης τόλμης και υπέρβασης. Η ευθύνη που πήραμε μαζί με την ΚΕΔΑ να εκδώσουμε ένα βδομαδιάτικο έντυπο της ενωτικής Αριστεράς έχει μπει στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας, και μας χωρίζει ένας μήνας από την κυκλοφορία του πρώτου φύλλου. Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και σίγουρα πολύ πιο θετικές από το 1996, όταν σχεδιάσαμε και κυκλοφορήσαμε το πρώτο φύλλο της μηνιαίας τότε "Αριστεράς!", ή από τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί μετά τις εκλογές του 2000 (μια πολύ αρνητική εμπειρία για την τότε οργάνωσή μας), όταν η εφημερίδα "Αριστερά!" έγινε δεκαπενθήμερη. Σήμερα έχουμε περισσότερες δυνάμεις, μεγαλύτερη πείρα και ωριμότητα. Δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά βαδίζουμε με άλλες δυνάμεις και, το κυριότερο, υπάρχει αυτή η ανάγκη σε πολύ περισσότερο κόσμο. Η δεκαετία που πέρασε ήταν πλούσια και άφησε πολλούς σπόρους, οι οποίοι πρέπει να βρουν έδαφος και συνθήκες για να καρποφορήσουν.
Καλούμε όλα τα μέλη και τα στελέχη της ΚΟΕ, όλους τους φίλους μας, όλους τους αναγνώστες και συνδρομητές της εφημερίδας "Αριστερά!" να αγκαλιάσουν με θέρμη τη νέα εφημερίδα, να τη στηρίξουν με κάθε τρόπο, να τη διαδώσουν, να τη βοηθήσουν. Οι εφημερίδες της Αριστεράς είναι εγχειρήματα που αναφέρονται και εκφράζουν τον κόσμο της Αριστεράς. Δεν είναι εκδοτικά γεγονότα του στενού χώρου των ΜΜΕ.
Είμαστε σίγουροι ότι το νέο "ταξίδι" που ανοίγει με την έκδοση της σαββατιάτικης εφημερίδας "Δρόμος" θα μας φέρει πιο κοντά, θα μας δυναμώσει κι άλλο, θα δημιουργήσει προϋποθέσεις, για να ανοίξει ο δρόμος στην Αριστερά που έχουμε ανάγκη. Έτσι η κομμουνιστική Αριστερά θα δείξει τη χρησιμότητά της, έτσι θα δυναμώσει κι άλλο.

Όλεθρος στην Αϊτή

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! - τ.281, 15/01/2010 (σε ένθετο το τ.8 του Δικτύου Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία)



Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί από το σεισμό







Έκταση: 27.750 τ.χλμ. (21% της Ελλάδας)
Πληθυσμός: 8.700.000 (95% μαύροι)
ΑΕΠ (2009): 7,02 δισ. δολάρια
Κατά κεφαλή ΑΕΠ(ΔΝΤ, 2007): 814 ευρώ το χρόνο (Ελλάδα: 18.410 ευρώ το χρόνο)
Φτώχεια: 80% ζει κάτω από το όριο
Παιδική θνησιμότητα: 64/1.000 (Ελλάδα: 5/1.000)
Υποσιτισμός: 46% του πληθυσμού
Προσδόκιμο ζωής: 56 χρόνια (Ελλάδα: 79 χρόνια)
Αναλφαβητισμός: 47% (Ελλάδα: 4%)
Η Αϊτή απασχόλησε πρόσφατα τον παγκόσμιο Τύπο με την εξέγερση του λαού της ενάντια στην κρίση της πείνας, που συντάραξε τις φτωχές γειτονιές του πλανήτη, στις αρχές του 2008. Τότε, χιλιάδες αγανακτισμένων ανθρώπων, απαυδισμένοι να τρώνε "μπισκότα χώματος", ξεσηκώθηκαν ενάντια στην παγκόσμια χρηματιστηριακή κερδοσκοπία στην αγορά τροφίμων, που τριπλασίασε τις τιμές των τροφών, βυθίζοντας εκατομμύρια φτωχούς σε απόλυτη εξαθλίωση. Το καθεστώς της χώρας απάντησε με πυρά ενάντια στους εξεγερμένους, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δεκάδες νεκροί. Οι διαδηλωτές αντεπιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ, καταστρέφοντας τράπεζες και γραφεία πολυεθνικών και πυρπολώντας κυβερνητικά κτίρια και εγκαταστάσεις του ΟΗΕ. Πολλοί λεηλάτησαν αποθήκες τροφίμων και αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Εκατοντάδες συνελήφθησαν και στοιβάχτηκαν σε άθλια μπουντρούμια και βασανίστηκαν υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Τότε, χρειάστηκαν πολλές μέρες και οι παραιτήσεις αξιωματούχων, για να τεθεί σε έλεγχο το κέντρο της πρωτεύουσας. Οι παραγκουπόλεις, όπου ζουν οι "συμμορίτες" (έτσι ονομάζουν τα ΜΜΕ αυτούς που ζητούν ψωμί και επιστροφή του νόμιμου προέδρου της χώρας), είχαν δώσει την πραγματική εικόνα της χώρας και εξακολουθούσαν να βράζουν μέχρι σήμερα. Στο 1ο και στο 2ο Φεστιβάλ "Resistance" είχαν παρευρεθεί εκπρόσωποι του Νέου Κ.Κ. Αϊτής, όπου είχαν μιλήσει και καταγγείλει τις απάνθρωπες συνθήκες που βιώνει ο λαός της Αϊτής.
Ο λαός της νησιωτικής χώρας της Καραϊβικής, που παίζει στρατηγικό ρόλο για τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής, έχει καταδικαστεί από τον ιμπεριαλισμό να ζει στην απόλυτη φτώχεια. Το 50% του πληθυσμού της Αϊτής βρίσκεται στην ανεργία. Το 50% των εργαζομένων έχει αμοιβή λιγότερη από 2 δολάρια την ημέρα. Η εξέγερση των φτωχών ανέδειξε την πλήρη διάλυση της χώρας και τις τεράστιες ελλείψεις σε στοιχειώδεις υποδομές.

Ολοκληρωτική καταστροφή


Ο σεισμός της περασμένης Τρίτης επιβεβαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο όσα ανέδειξαν με την εξέγερσή τους οι κάτοικοι της χώρας. Η Αϊτή παρουσιάζει εικόνα ολοκληρωτικής διάλυσης. Νοσοκομεία, δημόσια κτίρια, το προεδρικό μέγαρο, καταστήματα, ξενοδοχεία, γέφυρες και χιλιάδες κατοικίες έχουν καταρρεύσει. Η πρωτεύουσα της χώρας έχει βυθιστεί στο σκοτάδι. Ή ύδρευση, οι επικοινωνίες και άλλες στοιχειώδεις υποδομές έχουν κι αυτές καταρρεύσει. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι κάνουν λόγο για 500. 000 νεκρούς. Άγνωστος είναι ο αριθμός των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι κάτω από τα συντρίμμια. Χιλιάδες είναι οι νεκροί που κείτονται στους δρόμους. Τα νεκροτομεία της πρωτεύουσας έχουν γεμίσει. Ένα μόνο νοσοκομείο είναι σε θέση να προσφέρει ιατρική βοήθεια. Χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν, με τα χέρια, να απεγκλωβίσουν τους παγιδευμένους, εγκαταλειμμένοι από τον κρατικό μηχανισμό. Άνθρωποι τραυματισμένοι βρίσκονται στο δρόμο δίχως να υπάρχει βοήθεια από πουθενά. Οι κάτοικοι από μόνοι τους μεταφέρουν τραυματίες σε καροτσάκια ή πρόχειρα φορεία, φτιαγμένα από συντρίμμια, άγνωστο πού. Και, την ίδια ώρα, δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για τη διατροφή του πληθυσμού ή την αντιμετώπιση μιας πιθανής επιδημίας. Την ίδια στιγμή, σχεδόν 30 ώρες μετά το σεισμό των 7 Ρίχτερ, η ξένη βοήθεια και ο βαρύς εξοπλισμός, που θα βοηθούσαν τους διασώστες, δεν έχουν φτάσει ακόμα στο νησί. Οι μόνοι που φτάνουν είναι τα καταδρομικά και τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, που με πρόσχημα την ανθρωπιστική βοήθεια, προσπαθούν να αποκτήσουν έρισμα στο νησί και να επιβάλλουν μια κατοχή αφού η Αϊτή πάντα είχε για αυτούς γεωπολιτικό ενδιαφέρον.
Αυτή η τραγική εικόνα επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, ότι οι φυσικές καταστροφές έχουν ταξικές συνέπειες και είναι πολύ πιο βαριές για τους φτωχούς λαούς και τις χώρες του κόσμου. Όχι, δεν ισχύει το γνωστό "όπου φτωχός κι η μοίρα του". Είναι ο ιμπεριαλισμός που καθορίζει τη μοίρα των λαών, είναι το καθεστώς εκμετάλλευσης, που καταδικάζει τους λαούς στη φτώχεια, την υπανάπτυξη, την εξαθλίωση. Τα φυσικά φαινόμενα αναδεικνύουν πιο ανάγλυφα τον αναχρονισμό του σημερινού συστήματος οικονομικών σχέσεων.

Η Αϊτή με μια ματιά…


Χώρα της Καραϊβικής, που κέρδισε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία το 1804. Ήταν η πρώτη χώρα που χαιρέτισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Το διάστημα 1915-1934, βρισκόταν υπό την κατοχή των ΗΠΑ. Το 1957-86, η χώρα υπέφερε από τη δικτατορία των Ντιβαλιέ, που υποστηριζόταν από τη Δύση. Δεκάδες χιλιάδες δολοφονήθηκαν από τις παραστρατιωτικές συμμορίες των Τοντόν Μακούτ και εκατοντάδες χιλιάδες κατέφυγαν εκτός Αϊτής. Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές (1990) θριάμβευσε ο προοδευτικός ιερέας Ζαν-Μπερτράν Αριστίντ, που όμως ανατράπηκε μέσα σε μήνες από ακροδεξιό πραξικόπημα. Κατόπιν συμβιβασμού με τις ΗΠΑ, επανήλθε στην εξουσία το 1994, αλλά υποχρεώθηκε εκ νέου να παραιτηθεί τον επόμενο χρόνο. Το 2000, ξανακέρδισε τις εκλογές. Όμως, το 2004, ένοπλοι αντιδραστικοί και παλιοί παρακρατικοί, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και της Γαλλίας, βάδισαν εναντίον της πρωτεύουσας. Αμερικανοί πεζοναύτες εισέβαλαν στο προεδρικό μέγαρο, απήγαγαν τον πρόεδρο Αριστίντ και διά της βίας τον μετέφεραν στην Αφρική, όπου ζει εξόριστος. Έκτοτε η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή των κυανόκρανων του ΟΗΕ, που στηρίζει τη νέα "κυβέρνηση". Οι κυανόκρανοι έχουν επανειλημμένα πνίξει στο αίμα τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις της φτωχολογιάς, που ζητά την επιστροφή του Αριστίντ και ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Η Αϊτή είναι σήμερα η φτωχότερη χώρα του δυτικού ημισφαιρίου, με το 85% του πληθυσμού της να "ζει" με λιγότερο από 1 ευρώ την ημέρα…


Σπύρος Παναγιώτου

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Εκδήλωση - Συζήτηση για την Νέα Εφημερίδα "Δρόμος"



Κάτι γεννιέται το Γενάρη για την υπόθεση της Αριστεράς

Νέα εποχή, νέες ιδέες, νέα εφημερίδα

Έρχεται ο "Δρόμος"





Νέα εποχή, εποχή οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και αρχή του τέλους της ιδεολογίας του "τέλους της ιστορίας". Νέα εποχή κρίσης αξιών, πολιτικής, διεθνών σχέσεων. Νέα εποχή κρίσης και απονομιμοποίησης του νεοφιλελευθερισμού.

Νέες ιδέες, που θα λειτουργήσουν σαν οξυγόνο για τον και από τον προοδευτικό κόσμο. Νέες ιδέες αφηρημένες, αλλά και εργαλεία πειθούς και αποδεικτικού λόγου, νέες προωθητικές ιδέες για την αλλαγή της λαϊκής συνείδησης, της ιδεολογίας του λαού. Νέες ιδέες στον πολιτισμό, στη μόρφωση, στην αισθητική που διψάμε.

Νέα εφημερίδα – πρόκληση, πρόσκληση, στοίχημα. Νέα εφημερίδα που υπερβαίνει ιστορικούς χώρους και αντιπαραθέσεις που έβλαψαν, κοιτώντας τα αναγκαία, το μέλλον. Νέα εφημερίδα που φιλοδοξεί να γράφεται από όλη την αριστερά, που θέλει να μυρίσει τον ανθό των διεθνών κινημάτων, να διαβάσει τις ιδέες των αριστερών ανθρώπων ανά τον κόσμο, να αναδείξει τις αποτελεσματικές και νέες αντισυστημικές πρακτικές της αριστεράς χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Στα τέλη Γενάρη ξεκινά μια νέα τολμηρή προσπάθεια με την έκδοση μιας νέας εβδομαδιαίας εφημερίδας για την Αριστερά που ενώνεται, ενώνει και αγωνίζεται. Για να αλλάξουν τα πράγματα, για μια Αριστερά που μαθαίνει να συζητά, να αντιπαρατίθεται, να ενώνεται, να αναγνωρίζει τους εχθρούς της.

Το ταξίδι της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Δρόμος" ξεκινά στις 20 Φεβρουαρίου. Αναζητήστε τη κάθε Σάββατο στα περίπτερα.


Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Έφυγε η αγωνίστρια Μαριάννα Μπρεκάση, 12/1/2010


marianaΈφυγε από τη ζωή η αγωνίστρια συντρόφισσα,  Μαριάννα Μπρεκάση. Αγωνίστρια από τα φοιτητικά της χρόνια, όταν πρωτοστατούσε, από τις γραμμές της ΠΠΣΠ, στους αγώνες της νεολαίας της μεταπολίτευσης. Αγωνίστρια μετέπειτα, από τις γραμμές της Α/συνέχεια και της ΚΟΕ, σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της ελληνικής κοινωνίας. Αγωνίστρια ως επικεφαλής της Νομαρχιακής Κίνησης Αριστερά! από το 2002, στα τοπικά ζητήματα της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Θεσσαλονίκης όπου μεγάλωσε και έζησε όλη της τη ζωή. Αγωνίστρια, τα τελευταία 3 χρόνια από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ,  παλεύοντας για μια άλλη Αριστερά. Αγωνίστρια ακόμη και στα τελευταία 4 δύσκολα χρόνια, παλεύοντας πρόσωπο με πρόσωπο με την επάρατη νόσο, χωρίς ποτέ να το βάζει κάτω.
Η Μαριάννα δεν παραιτήθηκε ούτε επαναπαύθηκε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Διαρκώς πάλευε να αλλάζει τον εαυτό της και να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων με μοναδικό σκοπό να ανατρέψει τη δύσκολη κατάσταση για τους «από κάτω».
Η Μαριάννα αποτελεί παράδειγμα για όσους ήταν κοντά της και ειδικά για την ΚΟΕ Θεσσαλονίκης κι ας έφυγε νωρίς. Για αυτό το λόγο, μία δέσμευση έχουμε: να συνεχίσουμε αυτό που άφησε στη μέση. Αυτό θα ήθελε και η Μαριάννα.

Η κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 13 Γενάρη, στις 13:00 στον Άγιο Ιωάννη Καλαμαριάς. Η ταφή θα ακολουθήσει στα κοιμητήρια της Κρήνης.

Τρίτη 12 Γενάρη 2010

ΚΟΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ






Μηνύματα πολιτικών κομμάτων, οργανώσεων, κινήσεων και προσώπων:ΑΚΟΑ • Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα • Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης • Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ • ΔΕΑ • Δημοτική Κίνηση "Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας" • Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα • Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) • ΚΟΕ Θεσσαλονίκης • Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 •Περιοδικό Άρδην & την εφημερίδα Ρήξη • Ριζοσπαστική Συνεργασία Οδοντιάτρων • Αλέκος Αλαβάνος • Αλέξης Τσίπρας • Μιχάλης Τρεμόπουλος