Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Ανακοίνωση της οργάνωσης σπουδάζουσας της ΚΟΕ

ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, για να τους διώξουμε,
για μια μεγάλη αλλαγή για το λαό και τη χώρα!



Έφτασε και η ώρα του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Ενάμιση χρόνος Μνημονίου συμπύκνωσε την πιο βάρβαρη επιδρομή σε δικαιώματα και κατακτήσεις του ελληνικού λαού. Το κύμα εκποίησης του εθνικού πλούτου και καταλήστευσης της κοινωνίας που διέταξε η Τρόικα, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετό. Αντίθετα, άνοιξε την όρεξη για την ολοκληρωτική ισοπέδωση κάθε Δημόσιου κοινωνικού αγαθού. Ο νόμος Διαμαντοπούλου, που ψηφίστηκε στα τέλη Αυγούστου, αποτελεί ταφόπλακα για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση όπως τη γνώρισε ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες. Το συντηρητικό μέτωπο δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ) που σχηματίστηκε για να υπερψηφίσει το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, προσπαθεί να πείσει πως πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή που είχε ανάγκη η χώρα, για μια αναγκαία τομή ώστε να απαλαχθούμε από τα απολιθώματα του παρελθόντος. Η συναίνεση του πολιτικού προσωπικού των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, επιδιώκει να αναζωογονήσει τα καταρρακωμένα σχέδια του αστισμού για έξοδο από την κρίση, κουκουλώνοντας άτσαλα το μεγάλο σκόπελο της χρεοκοπίας στον οποίο οδηγείται ολοταχώς η χώρα. Προβάρει, ταυτόχρονα, κοστούμια κυβερνήσεων συνεργασίας σαν εφεδρικές λύσεις στις δύσκολες στιγμές που περνά το πολιτικό σύστημα.

Τα παχιά λόγια, όμως, περί «ιστορικής σημασίας απόφαση» που ακούστηκαν για την ψήφιση του νόμου, κρύβουν μια αλήθεια. Είναι πράγματι, τεράστια οπισθοδρόμηση για την κοινωνία, η ουσιαστική απαλλαγή του κράτους από την συνταγματική υποχρέωση του να χρηματοδοτεί τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Σηματοδοτεί το τέλος εποχής της Δημόσιας Παιδείας, η μετατροπή των σχολών σε Α.Ε., όπως ορίζει ο νόμος, που πλέον δεν θα έχουν στόχο την παραγωγή γνώσης και αποφοίτων για τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά για τις αδηφάγες ορέξεις των αγορών και του κεφαλαίου. Διαλύεται η έννοια των ενιαίων πτυχίων, καταργούνται τα 4ετή προγράμματα σπουδών, θεσπίζονται ευέλικτοι κύκλοι φοίτησης ενός ή δυο ετών δημιουργώντας ένα μοντέλο πολλών ταχυτήτων μιας βαθιά υποβαθμισμένης εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα, με το νέο νόμο, εκπληρώνεται ο διακαής πόθος των αντιδραστικών δυνάμεων για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και προωθείται η αποστείρωση των χώρων σπουδών ενώ η διοίκηση των Ιδρυμάτων αντιστοιχίζεται στο πρότυπο σχολή-επιχείρηση με τη θεσμοθέτηση 15μελούς οργάνου που ουσιαστικά θα διορίζεται, δεν θα λογοδοτεί και δεν θα ελέγχεται από κανέναν.

Η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα του Μνημονίου συνιστά την ολοκληρωτική υποθήκευση του μέλλοντος μιας γενιάς που οδηγείται στην αμάθεια και την ανημπόρια. Το ένα εκατομμύριο ανέργων, δεν είναι εικόνα από το μέλλον αλλά η πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά η νεολαία και ο λαός σε έναν τόπο που μοιάζει να μην τον χωράει και του δείχνει συνεχώς τη εξώπορτα. Ο πολιτικός συρφετός που μας έφερε ως εδώ και παρέδωσε τη χώρα στην Τρόικα, στερεί από τη νεολαία το δικαίωμα να σπουδάσει, να δουλέψει, να ζήσει με αξιοπρέπεια. Όσο πιο γρήγορα απαλλαχτούμε από αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, τόσο το καλύτερο για την ελληνική κοινωνία. Οι πλατείες, που γέμισαν ασφυκτικά από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο το προηγούμενο διάστημα, το είπαν καθαρά: «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε!». Ο αγώνας ενάντια στη διάλυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και το νέο νόμο πλαίσιο θα στιγματιστεί από την μεγάλη αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα, όπως και κάθε μικρή ή μεγαλύτερη μάχη που επιδιώκει να έχει νικηφόρα προοπτική.

Ήρθε η ώρα η νεολαία να εισβάλει δυναμικά στο προσκήνιο! Να παλέψουμε ώστε το φοιτητικό κίνημα να συναντηθεί με τη κοινωνική αγανάκτηση που εκφράζεται στους δρόμους. Να αποτελέσει γνήσιο κομμάτι του λαϊκού κινήματος. Τα αμφιθέατρα να πλημμυρίσουν με κόσμο που κουβαλώντας την εμπειρία από τον ξεσηκωμό του λαού στις πλατείες, θα συζητήσουν δημοκρατικά, θα ανακαλύψουν νέες μορφές και εργαλεία για τον αγώνα, θα ριχτούν στη μάχη για Μόρφωση-Δουλειά-Δημοκρατία. Για να φύγουν αυτοί που καταστρέφουν το παρόν και μαυρίζουν το μέλλον μας, ώστε να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τη χώρα προς όφελος του λαού και όχι των τραπεζών και του κεφαλαίου. Για να ανασάνει η κοινωνία από το βραχνά του χρέους και η χώρα να αποτινάξει το ζυγό της Τρόικας και του Μνημονίου. Για μια νέα μεταπολίτευση με πρωταγωνιστή το λαό!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΣΑΣ ΚΟΕ

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Συντηρητικό μέτωπο εκποίησης της χώρας και πολιτικής ερήμωσης

του Ρούντι Ρινάλντι, από τον Δρόμο της Αριστεράς, 27/8/2011


Το τελευταίο διάστημα είχαμε δύο τηλεφωνικές επικοινωνίες (από αυτές που γίνανε γνωστές) ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Σαμαρά. Η πρώτη έγινε την 15η Ιουνίου, όταν ουσιαστικά είχε παραιτηθεί για μερικές ώρες ο πρωθυπουργός, αλλά το συνοικέσιο δεν προχώρησε. Πριν λίγες μέρες, τα πράγματα πήγαν καλύτερα, και ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, μετά τη συμφωνία των δύο, υπερψήφισε το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ.

Και τι δεν ειπώθηκε για αυτήν την υπερψήφιση. Πανηγυρισμοί, ύμνοι, ιαχές, χαρά. «Υπάρχουν και ευτυχισμένες στιγμές στο δημόσιο βίο μιας χώρας.», «Το στοίχημα της συναντίληψης και της συνεργασίας στα μεγάλα θέματα δεν χάθηκε», «Αλλά τώρα το ρόδι έσπασε. Υπάρχει ένα στοιχείο αναφοράς. Ένα υπόδειγμα που θα δείχνει το δρόμο για τα μείζονα και τα σπουδαία.», «Τομή στα πολιτικά μας πράγματα», «Ιστορικής διάστασης ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση». Η Καθημερινή σε κύριο άρθρο της την επόμενη αναφέρει: «Οι δυνάμεις ευθύνης αυτού του τόπου, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία) ενώθηκαν και αψήφησαν, επιτέλους, τις απειλές και τους εκβιασμούς μιας αντιδραστικής μειοψηφίας, που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα και απειλεί συνεχώς ότι “θα τα κάνει μπάχαλο”». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο ξεχασμένος κ. Στ. Μάνος δήλωσε πως «Αξίζει συγχαρητηρίων η κ. Διαμαντοπούλου που, χωρίς συμβιβασμούς σε ζητήματα αρχής, κατάφερε να οδηγήσει τη συζήτηση σε έναν επωφελή συμβιβασμό μεταξύ των μη αριστερών κομμάτων της Βουλής».

Τι συμβαίνει εδώ; Έχουμε μια εκδήλωση αναθέρμανσης ιδεών και σχεδίων συνδιαχείρισης και συναινετικής πορείας ευρύτατων αστικών δυνάμεων ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Έχουμε πρόβες εφαρμογής μιας συνταγής που θέλουν και προωθούν ισχυροί κύκλοι για μια «οικουμενική πανεθνική» διαχείριση-διακυβέρνηση αφού κανένα κόμμα δεν μπορεί από μόνο του να εφαρμόσει και ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος βουλιάζει σε πελάγη ανυποληψίας.



Μπορεί να ισχυρίζεται η Καθημερινή (σαν αστική αντεργατική ναυαρχίδα) πως «οι δυνάμεις ευθύνης αυτού του τόπου, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία) ενώθηκαν και αψήφησαν…» αλλά γνωρίζει καλά ότι αυτό, ούτε συντελεσμένο είναι, ούτε εύκολα μπορεί να περπατήσει. Αποτελεί μιαν ευχή ή μια ύστατη λύση ανάγκης που για να προχωρήσει θα χρειαστεί να θυσιαστούν πολλές πλευρές της υπαρκτής πολιτικής ζωής. Σαν ευχή, εκφράζει την επιθυμία εξοστρακισμού των «αντιδραστικών δυνάμεων». Εδώ η αστική παράταξη τα τσουβαλιάζει όλα: Όσα δημιούργησε σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο μια προηγούμενη φάση η ίδια (π.χ. πελατειακό κράτος, κλειστά επαγγέλματα, κομματοκρατία, υποταγμένος συνδικαλισμός κ.λπ.) και κυρίως τις αντιδράσεις, τους αγώνες, την πολιτικοποίηση του κόσμου, τις πλατείες, τις διαδηλώσεις.

Αυτές οι λιγοστές «ευτυχισμένες στιγμές» της πολιτικής ζωής επιχειρούν να ξαναστήσουν την κλονισμένη αστική ηγεμονία, να την ξαναεμφανίσουν ως ικανή να «λειτουργήσει το μαγαζί» και να περιθωριοποιήσει την Αριστερά και κάθε φωνή αντίστασης. Αυτή την «ευτυχία» ψάχνει η αστική τάξη.

Σε μια πορεία –σχεδόν προγραμματισμένης– χρεοκοπίας, σε μια πορεία πτώχευσης του λαού και με ενεργούσες όλες τις «κοινωνικές ρευστοποιήσεις» που προκαλούν τα Μνημόνια και όλα τα μέτρα που παίρνονται, δεν θα υπάρξουν εύκολες «ευτυχισμένες στιγμές» για τον αστικό κόσμο. Είναι όμως δεδομένο ότι θα ενώνονται, –ενώ σπαράσσονται από αντιθέσεις– για να επιβληθούν στο λαό και στους αγώνες του.



Ορισμένες επισημάνσεις

Αν και δεν έχει σταθεροποιηθεί η συνολική εικόνα, μπορούν να γίνουν οι ακόλουθες επισημάνσεις:

Πρώτη, το πολιτικό σκηνικό και το πολιτικό παιχνίδι τροποποιούνται συνολικά. α) Η διαδικασία δίνει πρόσκαιρα κέρδη στον Παπανδρέου που έχει ελπίσει και έχει επενδύσει στη γραμμή αυτή. β) Ματαίωση ενός εναλλακτικού ρόλου για τον Σαμαρά αφού μεταπίπτει σε ρόλο διαχειριστή του συντηρητικού πολιτικού κόσμου. Γεγονός που θα περιλάβει αντιφάσεις και δυσκολίες στην πορεία του. γ) Κατ’ ουσίαν επιχειρείται η διαμόρφωση ενός συντηρητικού μετώπου πάνω στις ράγες μιας άλλης εποχής. Ένα συνασπισμένο μέτωπο της αντεπανάστασης αν θέλαμε να μιλήσουμε με παλιούς πολιτικούς όρους. Πράγμα που πιστοποιείται και από την πολύ σημαντική άρνηση της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Κουβέλη να πάρει μέρος σε αυτό. Τέρμα οι ευρύτερες συνεργασίες, ο λόγος τώρα στο αστικό μέτωπο, στις αστικές δυνάμεις...

Δεύτερη, η ουσία του μετώπου αυτού θα έχει στρατηγικού τύπου δυσκολίες. Οι μεταξύ τους διαφορές –που δεν θα είναι προσωπικές αλλά πολιτικές– θα χρωματίσουν την πορεία. Δεν θα λύσει τα προβλήματα ένα τέτοιο μέτωπο γιατί δεν διαθέτει ουσιαστικούς υλικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς όρους και δεν θα μπορέσει να στεριώσει μια μεταβατική ενδιάμεση χρονικά λύση. Σύντομα η αγανάκτηση θα βρεθεί απέναντί της.

Τρίτη, αφήνει το δρόμο ανοικτό στην αριστερή αντιπολίτευση. Παρόλο που δεν αποτελεί την αναγκαία εναλλακτική, πλην όμως δεν σημαίνει πως δεν θα κερδίσει έδαφος σαν μόνη υπαρκτή αντιπολίτευση στη χώρα. Από την άποψη αυτή η όποια αντιμνημονιακή στάση του Σαμαρά βοήθησε μέχρι τώρα ώστε να διατηρηθούν ισορροπίες και να μην ξεφύγει, σε δύσκολες στιγμές, η αγανάκτηση και ο λαϊκός θυμός από ορισμένα πλαίσια.

Τέταρτη, η προώθηση αυτού του μετώπου θα οδηγήσει σε πολωτικές λύσεις που με τη σειρά τους θα δώσουν έδαφος σε απλοποιήσεις και ψευδαισθήσεις που θα αναπαράγουν δυσκολίες καθώς απομακρύνουν τις συνθετότερες λύσεις που είναι εντελώς απαραίτητες. Οι υπαρκτές καθυστερήσεις της Αριστεράς σε επίπεδο προγράμματος και εναλλακτικής συνολικής πρότασης θα δώσουν έδαφος σε λογής λογής υποκατάστατα «αντιμνημονιακής» πολιτικής, που άλλωστε ήδη δραστηριοποιούνται.

Επομένως χρειάζεται άμεσα –χτες– ουσιαστική σύγκλιση για το περιεχόμενο και τους στόχους μια αριστερής προοπτικής! Στον αντίποδα του αντιδραστικού μετώπου να δημιουργηθεί ένα άλλο μέτωπο προοδευτικό, λαϊκό, επιβίωσης, διεξόδου του λαού και της χώρας.

Ένα βήμα μπρος ή δυο βήματα πίσω;

Η φοιτητική Αριστερά απέναντι στο Νόμο Διαμαντοπούλου


Του Στρατή Λαμπρίδη*, από τον Δρόμο της Αριστεράς, 27/8/2011



Το μέτωπο της παιδείας δεν άνοιξε ξαφνικά με την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου. Για την ακρίβεια δεν έχει κλείσει καθόλου την τελευταία πενταετία. Οι επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα την τριτοβάθμια, ήταν διαρκώς ψηλά στην ατζέντα κάθε κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια. Είναι κατεκτημένη μια συνέχεια από την πλευρά των δυνάμεων που επιδιώκουν τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος και της πανεπιστημιακής κοινότητας που την υπερασπίζεται. Υπάρχουν όμως και τομές που διαφοροποιούν την ποιότητα της επίθεσης αλλά και της απάντησης. Βασικότερη όλων αποτελεί η ψήφιση του Μνημονίου, η παράδοση της χώρας στα χέρια της τρόικας και η είσοδός της σε μια νέα καθεστωτική φάση. Έτσι, στην εποχή του Μνημονίου, η εφαρμογή της Μπολόνια μετατρέπεται σε μια πρωτόγνωρη λεηλασία του δημόσιου πανεπιστημίου στα πλαίσια της καταλήστευσης του λαού και της χώρας. Δεν αποτελεί απλά την «αργοπορημένη» απάντηση των αστικών επιτελείων που βρήκαν ευκαιρία να πάρουν τη ρεβάνς από το φοιτητικό κίνημα για την καθυστέρηση που τους προκάλεσε τα τελευταία χρόνια. Ούτως ή άλλως, η πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που χαράχτηκε πανευρωπαϊκά (Λισαβόνα, Μπολόνια κ.λπ.) ανταποκρινόταν στα σχέδια που απεργάζονταν τότε οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις δονήσεις που θα προκαλούσε η κρίση του 2008, η οποία θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρη την αρχιτεκτονική του οικοδομήματος.

Όταν η Αριστερά υποτιμάει τον αντίπαλο

Ποια ήταν όμως η αλλαγή στη στάση του φοιτητικού κινήματος και των δυνάμεων της Αριστεράς μέσα στις σχολές; Ήδη από πέρσι το Σεπτέμβρη άρχισε να φουντώνει μια φημολογία για τον νέο νόμο-πλαίσιο που έρχεται να σαρώσει τα πάντα στα πανεπιστήμια, να γκρεμίσει ό,τι άφησε πίσω του ο νόμος Γιαννάκου κ.λπ. Κι όμως, η φοιτητική Αριστερά ούτε προετοίμασε, ούτε προετοιμάστηκε γι’ αυτή τη σφοδρή επίθεση όπου καλείται τώρα (με ψηφισμένο νόμο) να πρωτοστατήσει ώστε να ανατραπεί. Ουσιαστικά, η Αριστερά υποτίμησε τον αντίπαλο. Τον περιόρισε στο υπουργείο Παιδείας, ξεχνώντας πως κουμάντο κάνει η τρόικα. Συνηθισμένη σε μια αντιπαράθεση με νομοσχέδια, επέτρεψε στη Διαμαντοπούλου να παίξει το παιχνίδι με το καρότο για έναν νόμο που όλο ερχόταν αλλά τελικά ήρθε τέλη Αυγούστου. Ανέμενε καρτερικά την πρόκληση για να σηκώσει το γάντι, όμως ο αντίπαλος δεν της έκανε τη χάρη. Δεν αξιολόγησε σωστά ότι βασικός μοχλός της διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου θα ήταν ο οικονομικός στραγγαλισμός του, ο οποίος δεν απαιτεί κάποια συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση. Εγκλωβίστηκε σε μια συνδικαλιστικού τύπου παρέμβαση, την ίδια στιγμή που η κουβέντα μέσα στις σχολές αναβαθμιζόταν ραγδαία πολιτικά, χωρίς να μπορέσει να αντιστοιχηθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Συμπερασματικά, η φοιτητική Αριστερά πήγε όπως «παλιά» σε μια εντελώς νέα κατάσταση.

Τα καθήκοντα της νέας χρονιάς

Ποια θα είναι όμως η στάση της φοιτητικής Αριστεράς τη νέα χρονιά που ξεκινάει με την πλάτη να βαραίνει από την ψήφιση του νόμου; Ο αέρας των πλατειών δεν φύσηξε μέσα στις σχολές είτε λόγω της περιόδου (εξεταστικές) είτε λόγω μιας φοβικότητας απέναντι σε ένα κίνημα που δεν ήταν προϊόν κάποιου σχεδίου της Αριστεράς ή των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το τι κατέγραψε αυτό το κίνημα στα μυαλά και τη συνείδηση της νεολαίας είναι νωρίς για να φανεί, αλλά η Αριστερά οφείλει να λάβει υπόψη της μια νέα κουλτούρα που πλέον κουβαλάει χιλιάδες κόσμου που συμμετείχε στις διαδικασίες των συνελεύσεων σε κάθε πλατεία της χώρας. Πώς, δηλαδή, ετερόκλητος κόσμος μπορεί να συζητά, να αποφασίζει, να παράγει πολιτική, να λειτουργεί δημοκρατικά, να σέβεται την άλλη άποψη, να κατακτά και να επιβάλει την ισότητα χωρίς εξαιρέσεις, να είναι σε θέση να συμφωνεί και να καταγράφει αυτή τη συμφωνία του σε απλά, κατανοητά κείμενα, να στρατεύεται κάτω από αιτήματα που εκφράζουν την πηγαία διάθεσή του να αγωνιστεί και όχι να αντανακλούν την επιβεβαίωση κάποιας συγκεκριμένης ανάλυσης της Αριστεράς. Αυτά και χιλιάδες άλλα δείγματα για το πώς ο ίδιος ο κόσμος αναζητά και τελικά βρίσκει τους τρόπους να οργανωθεί και να παλέψει, θα πρέπει να αποτελέσουν σοβαρά στοιχεία αυτοκριτικής της φοιτητικής Αριστεράς που είχε «μάθει» στον πλατφορμισμό, στις πρωτοπορίες, στις πολύωρες και ανέξοδες διαδικασίες, στους μικροηγεμονισμούς, στην πολιτική για τους ειδικούς.

Ταυτόχρονα, η φοιτητική Αριστερά πρέπει να επανακαθορίσει το ρόλο της μέσα στις σχολές κύρια σαν πολιτική δύναμη και δευτερευόντως σαν συνδικαλιστικά σχήματα και παρατάξεις. Κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας αυτή τη στιγμή διαπερνιέται από τη μεγάλη αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα. Αυτό ανέδειξαν οι πλατείες με το σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε», αυτή είναι η νικηφόρα προοπτική κάθε κινητοποίησης που θα ξεσπάσει. Ολοένα και αυξανόμενα κομμάτια κόσμου αντιλαμβάνονται πλέον πως δεν μπορεί να σωθεί κανείς από μόνος του, πως δεν μπορεί να υπάρξει κάποια κλαδική ή συνδικαλιστική διεκδίκηση που να κερδίσει, πως ο νέος νόμος-πλαίσιο δεν μπορεί να πέσει αν δεν πέσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος που μας έφερε ως εδώ. Αν αυτό κρύβει τον κίνδυνο της παραλυσίας μπροστά στο «θηρίο», φανερώνει και τη δυνατότητα για έναν μεγάλο πανεθνικό λαϊκό ξεσηκωμό με το φοιτητικό κίνημα πραγματικό μέρος του και όχι απλά αλληλέγγυο. Αν η ανατροπή της εκπαιδευτικής πολιτικής φαντάζει ακατόρθωτη σε αυτές της συνθήκες, η Αριστερά δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια αντιπαράθεση αλλά να προτάξει με τόλμη τη ρήξη με αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα. Να διατηρήσει ανοιχτή την επικοινωνία της πλατείας με τα αμφιθέατρα, να μην εξαντληθεί στην πεπατημένη αλλά να αξιοποιήσει τον πλούτο των εργαλείων, των μορφών και της εμπειρίας που πάραξε το ίδιο το λαϊκό κίνημα το προηγούμενο διάστημα, να αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να μαθαίνει.



* Ο Στρατής Λαμπρίδης είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Σπουδαστών Ηλεκτρονικής ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

Η παγκόσμια κρίση είναι διαρκής


Οι καλοκαιρινοί οικονομικοί κλυδωνισμοί αναδεικνύουν το συστεμικό αδιέξοδο

του Γιώργου Τσίπρα, από τον Δρόμο της Αριστεράς, 27/8/2011



Ο Αύγουστος επεφύλασσε ένα ακόμη διεθνές χρηματιστηριακό τσουνάμι. Από το 2008 όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση στις ΗΠΑ έχουν περάσει τρία χρόνια. Αντί της επαναφοράς των αγορών σε μια κάποια αισιοδοξία, τρία χρόνια διαγράφονται περισσότεροι κίνδυνοι. Οι κλυδωνισμοί διεθνείς και εθνικοί σε χρηματιστήρια και οικονομίες συνεχίζονται και δεν περιορίζονται στις ΗΠΑ και την ευρωζώνη. Τον προηγούμενο μήνα «κάηκαν» περισσότερα από 6 τρις δολάρια στα χρηματιστήρια, που ισοδυναμούν με το 10% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Θα ξεπεραστεί η κρίση του 2008;



Σε μια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2010, ένας από τους ομιλητές, γνωστός οικονομολόγος του ΣΥΝ, διαβεβαίωνε το ακροατήριο σχετικά με την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση πως «θα ξεπεραστεί, όπως όλες οι καπιταλιστικές κρίσεις». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ριζοσπάστης προσέγγιζε το ζήτημα ως μια από τις «τακτικές οικονομικές κρίσεις που έχουν περιοδικό χαρακτήρα», όπου με βεβαιότητα θα ακολουθήσει η ανοδική φάση του «οικονομικού κύκλου». Είτε πρόκειται για τον αγγλικό καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ, δηλαδή των μέσων του 19ου αιώνα, είτε για τον παγκοσμιοποιημένο πλανητικό καπιταλισμό του 21ου αιώνα, θαρρείς πως δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Σε χώρους ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής Αριστεράς αυτή η «νιρβάνα» απαντάται συχνά.

Τι είδους Αριστερά είναι αυτή, όμως, και ποιο μαρξισμό πρεσβεύει, όταν ακόμη και αστοί οικονομολόγοι, που υποστήριζαν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τον ίδιο τον καπιταλισμό, κάνουν λόγο για βαθύ, συστημικό πρόβλημα χωρίς ορατή διέξοδο; Μήπως αυτοί οι φίλοι στην Αριστερά γνωρίζουν κάτι που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε; Στηρίζονται στην εμπεριστατωμένη μελέτη των σύγχρονων εξελίξεων; Κατά ένα μέρος, στηρίζονται ακριβώς στο κλείσιμο των ματιών στις σύγχρονες εξελίξεις ή ακόμη και σε όλη τη νεότερη εποχή του ιμπεριαλισμού. Στηρίζονται σε μια θεωρητίστικη, απαρχαιωμένη προσέγγιση του καπιταλισμού με όρους 19ου αιώνα. Κατά ένα άλλο μέρος, η σπουδή να προβλεφτεί το τέλος της κρίσης πηγάζει από το άγχος διαχωρισμού απ’ αυτό που θεωρείται «καταστροφολογία» της σοβιετικής εποχής και άγχος κάθαρσης –τάχα- της επιστήμης του μαρξισμού από ιδεολογικά στοιχεία. Μόνο που επιστήμη σημαίνει μελέτη του συγκεκριμένου. Έτσι πέφτουν οι ίδιοι στο λάθος που προσάπτουν αλλού, αρνούμενοι από ιδεολογικό «κόλλημα» να αναγνωρίσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα μιας βαθιάς, παρατεταμένης -κοντά τέσσερις δεκαετίες τώρα- και κατά κύματα επιδεινούμενης κρίσης υπερσυσσώρευσης, που μαστίζει τουλάχιστον τα τρία «δυτικά» κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού (Β. Αμερική, Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία), που το βαθύτερο μέχρι σήμερα επεισόδιο διανύουμε από το 2008.



Η ανίατη αρρώστια του καπιταλισμού

Όταν ξεσπούσε η κρίση του 1929, κανείς γνωστός τότε μαρξιστής δεν είχε σπεύσει να διαγνώσει πως «η κρίση θα ξεπεραστεί». Κι όμως, δεν είχε προηγηθεί μέχρι τότε τίποτα τόσο βαθύ και παγκόσμιο. Στη δεκαετία του ’20, είχαν μάλιστα εμφανιστεί απόψεις που υποστήριζαν τη δυνατότητα του νεότερου καπιταλισμού να αποφεύγει τις κρίσεις. Αντίθετα, η κρίση του 1929 ήταν κάτι παραπάνω από την πανηγυρική διάψευση των απόψεων αυτών. Έδειχνε να αποτελεί σύμπτωμα και επιβεβαίωση μιας γενικής κρίσης και αποσύνθεσης του καπιταλισμού και όχι πια ζήτημα μίας ακόμη περιοδικής κρίσης, μίας απλά φάσης ενός ακόμη οικονομικού κύκλου κ.λπ. Η αναιμική ανάκαμψη και η νέα πτώση που ακολούθησε στη δεκαετία του ’30, η πρωτοφανής καταστροφή του πολέμου και η μεταμόρφωση του κόσμου ως «λύση» δεν διέψευσαν την προσέγγιση εκείνη.

Με σημείο εκκίνησης τη δεκαετία του ’70 και τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις του ’73 και ’79, δεν είναι μόνο ότι ο δυτικός καπιταλισμός έχει αφήσει οριστικά πίσω του τη λεγόμενη μακρά περίοδο ανάπτυξης που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (βλ. τους πίνακες των ετήσιων ρυθμών του ΑΕΠ). Όπως κι αν επιθυμεί να το ορίσει κανείς -κρίση ή αλλιώς-, ο καπιταλισμός, εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, εκδηλώνει ένα βαθύ πρόβλημα αναπαραγωγής με πιο φανερό σύμπτωμα τον επιδεινούμενο «βήχα» μέχρι πνιγμού των ρυθμών ανάπτυξης. Το πιο ουσιώδες σύμπτωμα του προβλήματος είναι ο χωρίς προηγούμενο καταστροφισμός παραγωγικών δυνάμεων και ολόκληρων χωρών ή και περιοχών του πλανήτη ως διαρκής όρος αποτροπής της κατάρρευσης (καταστροφισμός, στον οποίο ο πόλεμος είναι μέχρι τώρα μόνο ένα δευτερεύον μέσο), ο παρασιτισμός και το σάπισμα (με πιο έκδηλο φαινόμενο την οικονομία-καζίνο).

Αν θεωρήσουμε τα μέσα του 19ου αιώνα ως απαρχή του παγκόσμιου καπιταλισμού, η περίοδος στην οποία αναφερόμαστε καλύπτει περίπου το τελευταίο τέταρτο της ιστορίας του. Δεν μπορεί, λοιπόν, να χαρακτηριστεί πρόσκαιρη, ενώ την ίδια στιγμή ανώμαλη είναι κι όλη η προηγούμενη πορεία, με την εξαίρεση της μεταπολεμικής εικοσαετίας: τον πρώτο σπασμό με το Μεγάλο Πόλεμο του ’14-’18 ακολουθεί πολύ σύντομα η Μεγάλη Κρίση του ’29, νέος μεγάλος σπασμός με το δεύτερο πόλεμο, ενώ το ένα τρίτο του πλανήτη αποσπάται σε αντιεξουσίες κ.λπ. Αν ένα συστατικό του μαρξισμού είναι η πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, τότε μαρξισμός σήμερα σημαίνει την πολιτική οικονομία του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σε κρίση ή την πολιτική οικονομία της Κρίσης. Γιατί όλες οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών είναι πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης.

Ένα επίκαιρο παράδειγμα: Έχει ανοίξει μια συζήτηση σε χώρους κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας και της ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια ρύθμιση που θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της φανταστικής οικονομίας, που απειλεί να πνίξει την πραγματική. Ένα πρόβλημα εδώ είναι πως η προσφυγή στην άυλη κερδοσκοπία και η εκτίναξή της δεν προήλθε μόνο από την απληστία για περισσότερα και άμεσα κέρδη από μεγαθήρια, που δεν είχαν τη δυνατότητα προηγούμενα, αλλά κατά ένα μέρος απαντούσε ακριβώς στο πρόβλημα της ασφυξίας από την υπερσυσσώρευση στην πραγματική οικονομία. Η περιπέτεια του νόμου για τη μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ, το προηγούμενο καλοκαίρι, σε συνθήκες που η κρίση απαιτούσε περισσότερο κι όχι λιγότερο «αέρα», είναι ενδεικτική. Απλώς δεν έγινε καμιά ουσιώδης αλλαγή.









Η κρίση, το «άυλο» και η περιφέρεια


Οξυγόνο του καπιταλισμού είναι η υπεραξία και μόνον αυτή. Η παραγωγή και πραγματοποίηση (μέσω της πώλησης των προϊόντων) υπεραξίας, δηλαδή απλήρωτης εργασίας στην παραγωγή. Ιστορικά δύο ήταν οι βασικές συστημικές ανάσες του καπιταλισμού στον 20ό αιώνα που διεύρυναν ταυτόχρονα τη δυνατότητα παραγωγής και πραγματοποίησης υπεραξίας σε διεθνή κλίμακα. Πρώτο, η γενίκευση σε βιομηχανική κλίμακα της επιστημονικής οργάνωσης της εργασίας, που φτάνει μέχρι το λεγόμενο μετα-φορντικό μοντέλο στις μέρες μας. Δεύτερο, η διεύρυνση και ανάπτυξη ροών από την περιφέρεια προς τα κέντρα του δυτικού καπιταλισμού καθώς και το άνοιγμα στην πρώτη αγορών για τα προϊόντα των δεύτερων - διεύρυνση που εκτείνεται από το μεταπολεμικό νεοαποικισμό μέχρι τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Η μακρόχρονη κυματοειδής κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού σηματοδοτεί την εξάντληση της προωθητικής δύναμης των δυο αυτών «επαναστάσεων», παρά το γεγονός ότι ιδιαίτερα η δεύτερη επιταχύνθηκε στο περιβάλλον της κρίσης με τις ιλιγγιώδεις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στις σχέσεις κέντρου-περιφέρειας κυρίως μετά την παράδοση του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Το παγκόσμιο ΑΕΠ για το 2010 ανήλθε στα 62 τρισ. δολάρια. Τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους, η αξία μόνο των εκτός χρηματιστηρίων παραγώγων, των οποίων έχει γνώση η BIS (Bank for International Settlements), και μόνο για τις χώρες του G10 συν την Ελβετία ανερχόταν στα 601 τρισ. δολάρια, περίπου η δεκαπλάσια από το παγκόσμιο ΑΕΠ - στο οποίο συνυπολογίζεται και η δραστηριότητα της φανταστικής οικονομίας και άρα η αναλογία είναι χειρότερη. Αφού πρώτα η ασφάλιση κινδύνου επεκτάθηκε σε χρηματιστικά προϊόντα (το άυλο στο τετράγωνο), η απογείωση των παραγώγων ξεκίνησε μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 επί Κλίντον. Ωστόσο, η απογείωση προς το άυλο πλην παραγώγων, η εμπορευματοποίηση, η χρηματιστικοποίηση, η απελευθέρωση κάθε είδους αγορών, η υπερχρέωση -ιδιωτική και δημόσια- και η χρεομηχανή (στην οποία είχε εμπλακεί και το πρώην ανατολικό μπλοκ, αλλά εκτινάσσεται κι εδώ μετά το ’90) είχε προηγηθεί και αποτελεί τη βάση της οικονομίας-καζίνο, με την οποία τα χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια ανά τον κόσμο σωρεύουν πλούτο στο χώρο της οικονομίας των χαρτιών, αποστραγγίζοντας την πραγματική οικονομία και προς τα κέντρα αποστραγγίζοντας την περιφέρεια. Η ελληνική εμπειρία της «ληστείας του χρηματιστηρίου» όπως και η τωρινή διεθνής κρίσης χρέους είναι ενδεικτική. Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών σε εθνικό επίπεδο, διεθνοποίηση των κερδών και εθνικοποίηση των ζημιών. Η αναφορά σε ραντιέρηδες, για τους οποίους ο Λένιν έκανε λόγο 100 χρόνια πριν, έγινε της μόδας, σε μια εποχή που τα μεγέθη και η κυρίαρχη θέση των ραντιέρηδων δεν επιδέχονται καμία σύγκριση με την εποχή εκείνη. Η κρίση δημόσιου χρέους, που οξύνθηκε τα τελευταία δυο χρόνια ως επίκεντρο της κρίσης, δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από τη συνολική εκτίναξη της οικονομίας των χαρτιών.

Ωστόσο, πριν από αυτό, και εδώ είναι το πιο σημαντικό, προηγείται η σχετική συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης μέσα στην ίδια τη λεγόμενη πραγματική οικονομία, έτσι που τα παράγωγα είναι τελικά η κορυφή του παγόβουνου. Για παράδειγμα, η Vodafone Ελλάδας με τζίρο για το προηγούμενο έτος 1,1 δισ. ευρώ και κέρδη 275 εκατομμύρια, καλύπτει την υλικοτεχνική συντήρηση και λειτουργία του δικτύου της με το 10% περίπου του τζίρου της, ενώ το τεχνικό της προσωπικό που απασχολείται σε αυτό είναι λιγότερο από το 10% των περίπου δυόμισι χιλιάδων υπαλλήλων της. Με άλλα λόγια, χωρίς να αλλάξουν οι εργασιακοί όροι, το ίδιο ακριβώς υφιστάμενο δίκτυο θα μπορούσε θεωρητικά με κάποιες αφαιρέσεις μη-υλικοτεχνικές (σε μάρκετινγκ, διαφήμιση κ.λπ.) να λειτουργήσει περίπου με το 10% του κόστους και προσωπικού. Επιπλέον, ενώ η Vodafone κατέχει σήμερα το ένα τρίτο της αγοράς, θα μπορούσε με μια αύξηση του τεχνικού της προσωπικού μόνο κατά 50% -δηλαδή συνολικά με λίγες εκατοντάδες εργαζόμενους- να εξασφαλίσει τη λειτουργία όλης της κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα, που σήμερα τζιράρει το 2% του ΑΕΠ και αποσπά πολλαπλάσιο ποσοστό από την τσέπη μιας λαϊκής οικογένειας. Το μεγαλύτερο μέρος των αποκαλούμενων τηλεπικοινωνιακών κολοσσών είναι απλώς «αέρας». Αυτή είναι μια όψη του σαπίσματος της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας, εσωτερική του «πραγματικού» της σκέλους, πριν ακόμη φτάσουμε στη χρηματιστικοποίηση, στα παράγωγα κ.λπ.

Για την κυρίαρχη οικονομική σκέψη δεν υπάρχει η έννοια του «αέρα», όπως και της «υπεραξίας», και δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα χρηματιστικά κέρδη ή τους τόκους και στα κέρδη μιας επιχείρησης που παράγει βιομηχανικά προϊόντα. Έτσι και οι κρίσεις είναι μοιραία «ουρανοκατέβατες» και οι μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Κατ’ αναλογία, άλλοι που αναφέρονται στην υπεραξία και στο μαρξισμό δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα σε μια τράπεζα και μια βιομηχανία («οι τράπεζες παράγουν υπεραξία») ή βαφτίζουν συλλήβδην εργατική τάξη όλους τους μισθωτούς κ.λπ. Ωστόσο, η σχετική συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, παρά τη σχετική μεγέθυνση του παγκόσμιου προλεταριάτου, την καπιταλιστικοποίηση της περιφέρειας και την εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων, είναι ένα ζήτημα που αναζητά επίμονα την ερμηνεία του, αν δεν είναι η απόδειξη του συστημικού προβλήματος και της ασφυξίας που κατατρέχει το σύγχρονο καπιταλισμό στην πραγματική του οικονομία, στην παραγωγή και πραγματοποίηση υπεραξίας.

Υπάρχουν σήμερα στην περιφέρεια, ιδιαίτερα στη νότια και νοτιοανατολική Ασία αλλά και σε τμήματα της Λατινικής Αμερικής ή της Κίνας, στην Αίγυπτο κ.λπ., μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ανειδίκευτων εργατών γης και μικρής ή μεγάλης βιομηχανίας, χαμηλής ή μηδενικής τεχνικής σύνθεσης, με άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, που είναι σχεδόν «εξαφανισμένοι» ακόμη και ως εικόνα από το δημόσιο πολιτικό λόγο. Το γνωστό από παλιά παράδειγμα της Nike, όπου για κάθε 100 δολάρια παπουτσιών στις ΗΠΑ ο Ινδονήσιος εργάτης παίρνει περίπου 1 δολάριο, είναι μία από τις πολλές όψεις. Μαζί με μερικές ακόμη εκατοντάδες εκατομμυρίων των υπολοίπων εργατών στις ίδιες και άλλες χώρες της περιφέρειας και των κέντρων παράγουν το σύνολο του παγκόσμιου υλικού πλούτου, πάνω στον οποίο κανιβαλίζουν, διαχειρίζονται, απομυζούν, ληστεύουν, καταστρέφουν οι κορυφές της παγκόσμιας οικονομίας με προεξέχοντα τα χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια. Οι εργαζόμενοι αυτοί ζουν κατά περίπτωση σε ωκεανούς διευρυνόμενης προλεταριοποίησης, εξαθλίωσης, μαζικής εξόδου από την ύπαιθρο προς τις παραγκουπόλεις, κοινωνικού αποκλεισμού.

Αν η καπιταλιστική αγορά σε παγκόσμια κλίμακα διευρύνθηκε λόγω της ανάπτυξης του καπιταλισμού στην περιφέρεια και διευρύνεται λόγω της εμπορευματοποίησης και της απελευθέρωσης, διευρύνεται ως «αγορά πλην δούλων» με ολοένα διευρυνόμενο το «πλην δούλων», και αυτό αφορά και τα κέντρα ως σύμπτωμα της κρίσης και μακροπρόθεσμα δημιουργεί όρους βαθέματος της κρίσης. Έτσι, το πλιάτσικο και η δημιουργία όρων καταρρέουσας Ανατολικής Ευρώπης για την Ελλάδα θα δημιουργήσει επίσης και μια Ελλάδα-μικρότερη αγορά, π.χ. για τα γερμανικά προϊόντα. Απ’ την άλλη, το επιτυχές πείραμα της Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή της διαχείρισης σχετικά υψηλής μόρφωσης και ειδίκευσης εργατικής δύναμης με όρους περιφέρειας, θα πιέζει για αντίστοιχους πειραματισμούς όχι μόνο σε χώρες όπως η Ελλάδα αλλά και στα κέντρα.



Οι «αυταπάτες» της διεξόδου από την κρίση


Οι οικονομικοί κύκλοι της παγκόσμιας οικονομίας την τελευταία 35ετία είναι κύκλοι επιδείνωσης της κρίσης, όπου ο διαρκής καταστροφισμός κατά κύματα θυμίζει τις ανθρωποθυσίες των Ίνκας, ώστε να ευφραίνεται το τέρας της παγκόσμιας αγοράς. Οι αρχές και τα τέλη, δηλαδή τα γυρίσματα των δεκαετιών από το ’73 μέχρι σήμερα, έλκουν τις μεγάλες διεθνείς υφέσεις και πτώσεις, αλλά αυτό δεν λέει πολλά κι ακόμη λιγότερα λένε οι πτώσεις του Dow Jones και το κάψιμο χαρτιών. Έτσι η Λατινική Αμερική ολόκληρη γνώρισε επίμονους αρνητικούς ρυθμούς από την αρχή της Κρίσης μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, καθώς οι ΗΠΑ ξεφόρτωναν τη δική τους κρίση. Η Ανατολική Ευρώπη γνώρισε μια δραματική συρρίκνωση και απαξίωση των οικονομιών και του παραγωγικού της δυναμικού από το ’88 μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, που στα τέλη της ήρθε η σειρά για τις τίγρεις και τους δράκοντες της Νοτιοανατολικής Ασίας, και μένει να δούμε αν στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του αιώνα χτύπησε η καμπάνα για την περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ποιον άλλον ακόμη. Αυτά είναι απλώς τα πιο «μαζικά» γεγονότα, χωρίς να ξεχνάμε τις πιο μεμονωμένες καταρρεύσεις χωρών, και κυρίως τις πιο εντοπισμένες σε ζώνες περιπτώσεις πιο αργής αποβιομηχάνισης, υπερχρέωσης κ.λπ. Για παράδειγμα, η δεκαετία του ευρώ για τη χώρα μας καταγράφεται τυπικά ως δεκαετία ανάπτυξης... Η δεκαετία αυτή, όμως, ήταν και διεθνώς μια δεκαετία που πολλοί ξεγελάστηκαν και πολλά μυαλά πήραν αέρα, καθώς δούλεψε στο φουλ το τρομπάρισμα της παγκόσμιας οικονομίας με αέρα, και βέβαια το νέο επεισόδιο της Κρίσης ήταν ήδη και θα είναι πιο παταγώδες και μακρόχρονο.

Η παρατεταμένη και κατά κύματα επιδεινούμενη και καταστροφική οικονομική κρίση, για την οποία δεν προκύπτει κάποια χειροπιαστή διέξοδος για το σύγχρονο καπιταλισμό, δεν είναι ένα ιδεολογικό στοιχείο αλλά ένα αναγνωρίσιμο στοιχείο της πραγματικότητας, που έχει άμεση πολιτική σημασία. Έτσι, για την Ελλάδα, το στοιχείο της παγκόσμιας κρίσης, ιδιαίτερα με τη σφοδρότητα που χτυπά την Ευρωζώνη, περιορίζει ακόμη περισσότερο τις ρεαλιστικές επιλογές για τη χώρα, στον αντίποδα των επιλογών που κυριαρχούν, αλλά αυτό δεν εκφράζεται στον πολιτικό λόγο τουλάχιστον των δυο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς. Βέβαια, πριν απ’ αυτό υπήρξαν άλλες παρανοήσεις, π.χ. για τον ελληνικό καπιταλισμό και την Ε.Ε., που παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη στάση που κρατήθηκε και κρατιέται από την Αριστερά.

Το ΔΝΤ σε έκθεσή του το 2006 κάνει την πρόβλεψη ανάπτυξης για τα χρόνια μέχρι το 2011 που φαίνεται στο σχετικό πίνακα. Το πρόβλημα δεν είναι η μη πρόβλεψη του νέου υφεσιακού επεισοδίου, αλλά η φανερή απογείωση από την πραγματικότητα και η «νιρβάνα» που είναι μόνιμος κάτοικος της κυρίαρχης οικονομικής σκέψης.

Στην Αριστερά;

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Στον «Δρόμο» του Σαββάτου 6/8, τέυχος 77!


Ο δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Η Ολυμπία Οδός μετατράπηκε σε. Αιωνία Αιδώς
Το βάλτωμα της εθνικής οδού Κορίνθου - Πατρών και η υποταγή στις επιταγές των εργολάβων

Τρίζουν τα θεμέλια της Ευρζώνης ναυαγούν ξανά τα σχέδια «σωτηρίας»

Βαρυχειμωνιά τον Αύγουστο

Χωρίς ανάσα, ξανά και ξανά ο ίδιος εφιάλτης


ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Η κτηνοτροφία καταρρέει, του Νίκου Ταυρή

«Από Σεπτέμρβη θα βγούμε στους δρόμους»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δ. Καμπούρη, προέδρου Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτρόφων, στην Ξένια Πηρούνια

Γνώμη

Βαφτίζουν την εργασία «προσφορά», του Γιώργου Κατερίνη

Ζητείται αγώνας για εθνική κυριαρχία, του Κώστα Ανδριανόπουλου

Σενάριο «Αρμαγεδδών»
Οι αγορές αποκαλύπτουν τη συστημική κρίση του καπιταλισμού, αποδομούν το αρχιτεκτόνημα του ευρώ και μηδενίζουν πάλι το. κοντέρ στην επιχείρηση «διάσωσης» της Ελλάδας, του Γιάννη Κιμπουροπούλου

Τέσσερις παρενέργειες από την επέκταση της «ευρω-μόλυνσης»

Η Ολυμπία Οδός μετατράπηκε σε. Αιωνία Αιδώς
Στα γρανάζια των εργολάβων και των τραπεζών η Κορίνθου - Πατρών, των Κ. Παγουλάτου - Γ. Κατερίνη

Τα έργα σταματούν, τα διόδια συνεχίζουν κανονικά και με το «νόμο»
Μπορούμε να ανοίξουμε άλλους δρόμους για τη χώρα και την κοινωνία, του Νίκου Νούλα

Ναρκοθετημένες οι αλλαγές στην αντι-ναρκωτική πολιτική, του Γιώργου Τσίπρα

Αριστερά
Συγκροτήθηκε η πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ

Αργήσαμε γιατί διστάζουμε, του Χρίστου Καραμάνου
Αναγκαίο και κρίσιμο βήμα, του Παναγιώτη Μαυροειδή

Μετανάστες με. τσιπάκι, του Μάριου Διονέλλη

Οργανωμένη Πολιτική Τρομοκρατία
Η σφαγή στη Νορβηγία, το κράτος, τα ΜΜΕ και το Ισραήλ, του James Petras


ΕΡΓΑΣΙΑ

«Τα παιδιά του ήλιου»
Δουλεύοντας στα σκλαβοπάζαρα της τουριστικής Χαλκιδικής

Ποιος οπλίζει το χέρι του κάθε Λυμπέρη;
Οι λάιφ στάιλινγκ εκδόσεις εκτελούν τα εργασιακά δικαιώματα, του Μιχάλη Σιάχου

Σε επίσχεση εργασίας οι εργαζόμενοι στην ΑΒΕΞ
Κίνδυνος λουκέτου σε ακόμα ένα εργοστάσιο της Πάτρας, της Κατερίνας Παγουλάτου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Οι ΜΚΟ «δανείζουν» εργαζόμενους στο Ελληνικό Δημόσιο, της Ιωάννας Ραδαίου

Το σχέδιο Ισραήλ - Παπανδρέου συνεχίζεται.
Ζητάνε τώρα και λεφτά από τον Στόλο της Ελευθερίας, του Μάριου Διονέλλη

Νέα νεοναζιστική πρόκληση από τη Χρυσή Αυγή
Με «άγημα» συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τα Δερβενάκια

επικοινωνία
Μια πασιέντζα για το ΙΣΤΑΜΕ, του Μάριου Διονέλλη

Επιβάλλεται ριζική στροφή στη διαχείριση των απορριμμάτων
Τι λέει η Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη Διαχείριση των Απορριμμάτων

ΔΙΕΘΝΗ

Είναι «τέλος εποχής» για την Τουρκία η παραίτηση των στρατηγών;, της Αριάδνης Αλαβάνου

Γυρίζει
Σκόπιμες εντάσεις στο Κόσσοβο

Μια ψευδεπίγραφη κρίση με αντικείμενο το αμερικανικό Χρέος, του Μάικλ Χάντσον

ΣΥΡΙΑ
Εσωτερική λαϊκή απαίτηση και εξωτερική πολιτική ατζέντα, του Nassar Ibrahim

Οι Τυνήσιοι κομμουνιστές προετοιμάζουν πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο
Για την εκπλήρωση των στόχων της επανάστασης!

Η άλλη Θεσσαλονίκη

Οι μαυραγορίτες των δημοσίων αγαθών
ΟΑΣΘ και ΕΠΑ κερδοσκοπούν σε βάρος της κοινωνίας, του Γιώργου Θεοδωρόπουλου

Και τα σκουπίδια στα ιδιωτικά συμφέροντα;
Παραιτήθηκε ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας λόγω διαφωνιών με τον κ. Μπουτάρη, της Δέσποινας Ιωαννίδου

Φυσάει βοριάς
Οι νέοι εθνικοί ευεργέτες Μπουτάρης και Καρατζαφέρης, του Γιάννη Βορεινού

Πολιτισμός


Η προφητική ιστορία του Αττάλου Γ της Περγάμου, της Δέσποινας Κουτσούμπα

Με κόντρα τον καιρό
Αθήνα, πόλη καθαρή, του Σταύρου Γεωργά

Ο συγκλονιστικός Ριχάρδος ο Γ, του Δημήτρη Οικονόμου

Πρώτη ύλη
Ανεπίκαιροι στοχασμοί, του Γιώργου Αναγνώστη

Η Σιωπή των Λαλίστερων, του Δημήτρη Αρμάου

«Υποτιμήσαμε τις συνέπειες της ταχυδρομικής απελευθέρωσης»
Ένα γράμμα από την Ολλανδία με. ελληνικό ενδιαφέρον

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ του Στέλιου Ελληνιάδη

Ο λαός του Ισραήλ: Με όνειρα στον αέρα και το κεφάλι στη γη!

ΣΚΙΤΣΟ του Πέτρου Ζερβού: Βενιαμίν Νετανιάχου

Εναλλάξ του ΚΙΜΠΙ
Διακοπές στην Ουτοπία

Όσα θάφτηκαν του Σωκράτη
Καλοί μου άνθρωποι, στραβά, πολύ στραβά αρμενίζετε

Εν τέλει
Σκέψεις για τις αποστολές στη Γάζα, του Τάκη Πολίτη