
Δεν υπάρχει απλά πολιτική ευθύνη. Υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός: Για εθνικούς μύθους – αποδείξεις υπεροχής. Για μετάλλια, αθλήματα, πρωτιές, στιγμές εθνικής ανάτασης και παλλαϊκής συγκίνησης, βουτηγμένες στο αναβολικό. Για βιομηχανία κατασκευής ηρώων που θα προτρέπουν τους κοινούς θνητούς στη φυγή από τη μίζερη καθημερινότητα. Για δήθεν εθνικές υποθέσεις που επιβάλλουν ή προκαλούν συστράτευση γύρω από την ηγεσία. Για μηχανισμούς και ομοσπονδίες που -στενά διαπλεκόμενες με την βιομηχανία των αναβολικών- εκτοξεύουν πολιτικά πρόσωπα, εξασφαλίζουν συμπάθεια, αναγνώριση και ψήφους. Για υπουργούς και πρωθυπουργούς που –το λιγότερο- κάνουν τα στραβά μάτια στο «θαύμα του ελληνικού αθλητισμού». Για έναν αθλητισμό – πρωταθλητισμό που εξαγοράζει με τη δια βίου οικονομική εξασφάλιση των πρωταθλητών τη συναίνεση στην ντόπα ή και την αναζήτησή της. Για έναν εμπορευματοποιημένο αθλητισμό που εχθρεύεται τη μαζική άθληση στο βωμό της παραγωγής μεταλλίων και εθνικών ντοπαρισμάτων...
Το ντοπάρισμα, τα φάρμακα, τα αναβολικά, τα ψέματα δεν αφορούν βασικά τον αθλητικό χώρο ούτε την προπόνηση. Απλά εκεί μπορούν να αποδειχτούν επιστημονικά.
Αφορούν το πολιτικό σύστημα που είχε ανάγκη ορόσημα και εθνικές υποθέσεις ώστε να στρατεύεται ο λαός στους στόχους της ολιγαρχίας.
Ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας στον αθλητισμό, με το νέο σκάνδαλο (είχε προηγηθεί αυτό των Ολυμπιακών του 2004), τελειώνει. Η ισχυρή Ελλάδα στα εθνικά, στην οικονομία, στην κοινωνική συνοχή έχει προ πολλού χρεοκοπήσει. Ας τελειώσουν και οι πολιτικές που γέννησαν, εξέθρεψαν και μέχρι σήμερα συντηρούν τους μύθους αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου