Πολλά γράφηκαν και ειπώθηκαν την τελευταία εβδομάδα με αφορμή την διαμαρτυρία στο δημοτικό κινηματογράφο Oscar. Άξαφνα η όπερα απέκτησε τόσους φαν στην πόλη μας, όσους δεν έχει κανένα άλλο είδος τέχνης. Ο Δήμαρχος βγήκε να καταδικάσει ως «φασιστάκια» και «ανθρώπους του Νεάντερταλ» αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην ακριβοπληρωμένη φιέστα. Πέραν του Δημάρχου, δημοσιογραφίσκος και εκδότης συγκεκριμένης εφημερίδας, σε πρωτοφανές ντελίριο κιτρινισμού αντίστοιχο του MEGAλου καναλιού και του ΑΝΤ1 που είναι και ο “χορηγός” των εκδηλώσεων, εξαπέλυσαν επίθεση ενάντια σε μέλη της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας. Σε όλους αυτούς που τόσο «πρόθυμα» μπήκαν στο κόπο να ασχοληθούν μαζί μας, οφείλουμε κάποιες απαντήσεις:
1. Η τακτική της επίθεσης σε προσωπικό επίπεδο είναι οργανωμένη και καθόλου τυχαία. Η «χρέωση» σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή πολιτικές δυνάμεις, αποφάσεων που πάρθηκαν σε συλλογικό και αμεσοδημοκρατικό επίπεδο (συνέλευση Πλατείας Καπνεργάτη), επιδιώκει δύο στόχους: Πρώτον, σαν νέοι Ερρίκοι “να τους πάρουμε το κεφάλι” όπως της πρωταγωνίστριας της όπερας Αν Μπολέιν, με σκοπό την αποθάρρυνση των λοιπών συμμετεχόντων στην διαμαρτυρία γιατί θα υπάρξει και γι αυτούς δημόσιος “απαγχονισμός”. Δεύτερον, την αποδυνάμωση της δυναμικής της διαμαρτυρίας χαρακτηρίζοντας όσους σήμερα στρέφονται κατά της πολιτικής και δημοτικής εξουσίας ως πολιτικά και πολιτιστικά καθυστερημένους. Δυστυχώς γι αυτούς, κανένας από τους στόχους τους δεν επιτεύχθηκε, όπως αποδεικνύεται από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της περασμένης Τετάρτης.
2. Στην κοινωνική πόλωση που δημιουργεί η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, ο «δημοκρατικός» μας Δήμαρχος έχει επιλέξει στρατόπεδο. Το έδειξε ξεκάθαρα στην απεργία πείνας των δύο συμπολιτών μας στην πλατεία όταν τους έστειλε την αστυνομία. Το έδειξε στους αγώνες των μαζικά απολυμένων της πόλης εξαπατώντας τους με διορισμούς στο Δήμο μέχρι τα περασμένα Χριστούγεννα στο πρόγραμμα «κοινωνικής» εργασίας Το έδειξε στην περίπτωση των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Καπνεργάτη που σαν «μικρός Καμίνης» θέλησε να εκκαθαρίσει την πλατεία από τα «ταραχοποιά» στοιχεία. Το έδειξε στη διαμαρτυρία των δημοτικών υπαλλήλων που σαν σωματοφύλακας του Τιμοσίδη, «προστάτεψε» τον “προϊστάμενό” του από τις δίκαιες διαμαρτυρίες τους. Το δείχνει κάθε μέρα που περνάει στην μη καταβολή των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους στους παιδικούς σταθμούς, στους συμβασιούχους του προγράμματος “Βοήθεια στο Σπίτι”, στις καθαρίστριες των σχολείων, στην εξώθηση σε “εθελοντική” εργασία των δασκάλων του Δημοτικού Ωδείου. Το δείχνει κάθε μέρα που δεν παίρνει καμιά πρωτοβουλία που αφενός να απαλύνει τα αποτελέσματα της τροικανής πολιτικής στους δημότες (απαλλαγή από δημοτικά τέλη, δωρεάν νερό και παροχές σε ανέργους και άλλες κοινωνικές ομάδες), και αφετέρου στην απουσία του από κάθε διαμαρτυρία τω εργαζομένων, των ανέργων, των επαγγελματιών και εμπόρων. Γι' αυτόν και τους συνεργάτες του, η πρωτοβουλία Δήμων που είτε στέκονται υποστηρικτικά στην ενδυνάμωση του κοινωνικού ρόλου του Δήμου, είτε παίρνουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες (π.χ. ενάντια στην πληρωμή για τα χαράτσια) είναι άγνωστες και «λαϊκίστικες» πολιτικές.
3. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο επικοινωνιακός Δήμαρχος Καβάλας κ. Σημιτσής μας κατηγορεί. Η αρχή έγινε τον Δεκέμβρη του 2008 με την νεολαιίστικη εξέγερση που ακολούθησε τον θάνατο του Γρηγορόπουλου και συνεχίστηκε με τον αγώνα των ανέργων της πόλης για δουλειά και δικαιώματα. Για τον Δήμαρχο, όποιος αντιστέκεται σε μια βάρβαρη πολιτική που γεννάει το πολιτικό σύστημα και σε αυτούς που το στηρίζουν, έχει πολιτική σκέψη ανθρώπου του Νεάντερταλ. Το πρόβλημα είναι ότι η αγριότητα της κυβερνητικής πολιτικής, των Ηomo mnimoniensis, γρανάζι της οποίας σε τοπικό επίπεδο είναι και ο Δήμαρχος, γυρνά τη χώρα και την κοινωνία στην εποχή των δεινοσαύρων.
4. Όποιος διαμαρτύρεται για μια πολιτιστική εκδήλωση, ταυτίζεται με τους χουλιγκάνους, τους λαϊκούς επίτροπους ακόμα και με τους εγκληματίες (σε “φιλοσοφικό” επίπεδο όπως διατείνονται). Αλήθεια όλοι αυτοί οι “άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών” συμφωνούν με το να πληρώνει ο λαός για τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής του Ψυχάρη; (που ήταν ένας από τους προεπιλεγμένους τόπους προβολής του συγκεκριμένου έργου). Συμφωνούν με την παραχώρηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης μαζί με 238 στρέμματα στο Φαληρικό Δέλτα στο ίδρυμα Νιάρχου με το άλλοθι της δήθεν ευεργεσίας; Συμφωνούν με την κατάργηση του Cosmopolis γιατί δεν αντέχει οικονομικά ο Δήμος, αλλά όταν πρόκειται για μεγαλοεπιχειρηματίες “υπάρχουν λεφτά”; Τους απαντάμε: όταν παραχωρείται η τέχνη αλλά και κάθε κοινωνική ανάγκη (παιδεία, υγεία, πρόνοια, σκουπίδια, ναι και τα σκουπίδια) βορά στα χέρια κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών γινόμαστε άξεστοι και αμόρφωτοι.
“Την άποψή σας, να τη βράσουμε!
Η ανεργία, πληγή και παιδεμός του τόπου,
θα λείψει μοναχά τη μέρα όπου
θα μπείτε εσείς σε ανεργία!” ( Μπέρτολτ Μπρεχτ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου