ΚΟΕ Νομού Καβάλας: ΝΑ «ΧΤΙΣΟΥΜΕ» ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

ΝΑ «ΧΤΙΣΟΥΜΕ» ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

ΝΑ «ΧΤΙΣΟΥΜΕ» ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

Όταν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δεν κατάφεραν την άνοιξη του 2007 να ανατρέψουν το άρθρο 16 που απαγορεύει τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θα πίστευε κανείς ότι ησυχάσαμε…
Είναι όμως τόση και τέτοια η πώρωση της κυβέρνησης Καραμανλή που δεν παίρνει υπόψη της ούτε το Σύνταγμα, ούτε τη θέληση των φοιτητών, των Πανεπιστημιακών και ολόκληρης της κοινωνίας. Από το καλοκαίρι με την ψήφιση του νόμου 3696 για τα κολέγια η κυβέρνηση προχωρά στη συνταγματική εκτροπή αναγνωρίζοντας στα κολέγια το δικαίωμα δικαιόχρησης (franchise) και άρα την ίδρυση παραρτημάτων ξένων κολεγίων και ως εκ τούτου την εξίσωση με τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Δύο μήνες μετά η Ε.Ε. ήρθε να υπενθυμίσει το χαρακτήρα και τη φύση της σαν τοποτηρητής των συμφερόντων του ιδιωτικού κεφαλαίου. Με την καταδικαστική της για την Ελλάδα απόφαση καλεί το ελληνικό δημόσιο να αναγνωρίσει τα κολέγια σαν ισότιμα των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Προχωράει και ένα βήμα μπροστά, απαιτώντας την εξίσωση των πτυχίων των κολεγίων με αυτά των ΑΕΙ, υποτιμώντας ακόμη περισσότερα τα πτυχία ΤΕΙ. Στην πραγματικότητα μάλιστα αναφέρει ότι είναι δυνατόν τα πτυχία να δίνονται και «εκτός δομών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης»…
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ;
Σημαίνουν ότι διαλύεται με τον πιο κυνικό τρόπο η μέχρι σήμερα σχέση των πτυχίων με το δικαίωμα στην εργασία. Διαλύεται δηλαδή το κοινωνικό και στοιχειώδες δικαίωμα στην εργασία. Πλέον οι τίτλοι σπουδών, τα πτυχία, οι βεβαιώσεις, τα διπλώματα θα αποτελούν όχι μόνο αντικείμενο αγοραπωλησίας, αλλά και μοχλό ανατίναξης των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Ο αγριανθρωπισμός και η ζούγκλα στο αποκορύφωμα…
Η αναγνώριση των κολεγίων μας αφορά άμεσα και έντονα. Δεν αφορά κάποιους άλλους. Δεν θα χτυπήσει μόνο τις επόμενες γενιές που θα πρέπει να χρυσοπληρώνουν το αμφίβολο πτυχίο των μαγαζατόρων που θα ανοίξουν ιδιωτικό «πανεπιστήμιο». Δεν θα «πιέσει» απλά το σημερινό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης ή της εντατικοποίησης των σπουδών και πειθάρχησης των φοιτητών…
Η αναγνώριση των κολεγίων συνιστά κήρυξη πολέμου στη γενιά μας. Είναι κήρυξη πολέμου στους σημερινούς φοιτητές. Γιατί ισοπεδώνει ελπίδες και όνειρα για το μέλλον. Γιατί ανοίγει την πόρτα στην πλήρη απαξίωση σπουδών και πτυχίων. Όχι μόνο επειδή τα εξισώνει (= σπρώχνει προς τα κάτω) με τα αμφίβολης αξίας κολέγια, αλλά γιατί απορυθμίζει τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα, αναγνωρίζοντας περίπου σαν ισάξια με τα πτυχία οποιοδήποτε βεβαίωση, πιστοποίηση ή συλλογή πιστωτικών μονάδων που θα αγοράζεται στα κάθε λογής «εκπαιδευτήρια».
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Λογικά θα έπρεπε ήδη να κάναμε… Να είχαμε ξεσηκώσει όλη την κοινωνία με πανεκπαιδευτικό αγώνα, συνελεύσεις, πορείες, καταλήψεις. Αν μια φορά αγωνιστήκαμε να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16 και το πετύχαμε, δέκα φορές πρέπει να αγωνιστούμε να μην περάσει η από την πίσω πόρτα κατάργησή του…
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Και ακόμη κι αν οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι η αναγνώριση των κολεγίων μας θίγει, δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να τους σταματήσουμε. Έτσι είναι;
Η ιστορία δείχνει πως και τότε ακόμα που οι κυβερνώντες φάνταζαν δυνατοί και ισχυροί, όταν στο προσκήνιο ερχόταν το μαζικό κίνημα των νέων ή των εργαζομένων, αλλάζαν πορεία. Όχι επειδή τους πείθαμε για το δίκαιο των αιτημάτων μας, αλλά επειδή τους φοβίζαμε με τον δύναμη της αγανάκτησής μας.
Όταν ακριβώς δύο χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2006 η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονταν να ανατρέψουν το άρθρο 16 και να ιδρύσουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια, ελάχιστοι πίστευαν ότι μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία του 95% μπορούσε να μπλοκαριστεί. Και όμως συνέβη.
Όταν τον Φλεβάρη και τα δύο κόμματα ήταν έτοιμα να ψηφίσουν την αναθεώρηση το φοιτητικό κίνημα ράγισε τη δικομματική συναίνεση και επέβαλε την ακύρωση της συνταγματικής αναθεώρησης.
Γιατί να μην μάθουμε από το παρελθόν; Όχι να το νοσταλγούμε, αλλά να το χρησιμοποιήσουμε σαν οδηγό στη δράση μας. Ακόμα και οι πιο δύσκολοι συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν.
Υπάρχουν όμως προϋποθέσεις.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΙΝΗΜΑ;
Να προσπαθήσουμε να ξεσηκώσουμε κάθε σχολή, κάθε ΑΕΙ και ΤΕΙ στο δρόμο του αγώνα. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει αν δεν μας φοβηθεί. Πριν τα Χριστούγεννα με μαζικό κίνημα καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα να αποτρέψουμε την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος μέσα στον Γενάρη που θα αναγνωρίζει τα κολέγια και θα βάζει ταφόπλακα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Η γραμμή μάχης του φοιτητικού κινήματος είναι μια και συγκεκριμένη: Όχι στην αναγνώριση των κολεγίων – Όχι στην ανατροπή του άρθρου 16 – Κατάργηση των κολεγίων – Υπεράσπιση της Δημόσιας Δωρεάν Εκπαίδευσης. Δεν αμπελοφιλοσοφούμε για το μελλοντικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ψάχνουμε το μικρότερο κακό ούτε κάνουμε εποικοδομητικές προτάσεις (πχ να μην ισχύσει ένα μέρος από τον νόμο για τα κολέγια). Η γραμμή άμυνας καθορίζεται από την ίδια την πραγματικότητα και τα δικαιώματα των φοιτητών, των Πανεπιστημίων, της κοινωνίας.
Να διαμορφώσουμε έναν καλύτερο συσχετισμό μέσα σε κάθε σχολή και σύλλογο. Άρα διαμορφώνουμε ένα -κάθε μέρα και μαζικότερο- μπλοκ αγώνα που παλεύει την ανάγκη ξεσπάσματος. Η πρότασή μας δεν αφορά μόνο ή κυρίως τα «κινηματικά ραντεβού», ούτε μόνο το τρίπτυχο συνέλευση – πορεία – κατάληψη. Αφορά τον ίδιο τον φοιτητικό σύλλογο: Σπάσιμο μαθημάτων, εκδηλώσεις με ΠΟΣΔΕΠ, πρόσκληση σε όλα τα πολιτικά κόμματα να μας πουν τη στάση τους, πορείες μέσα στα πανεπιστημιακά κτήρια, μικροφωνικές, καθημερινή αποχή για μια ώρα, αναστάτωση σε κάθε αμφιθέατρο. Να κάνουμε κάθε σχολή πάνω κάτω. Αυτό θα σήμαινε ότι κάτι τρέχει, ότι κάτι γίνεται, θα δημιουργούσε αναταραχή, συζήτηση, διάθεση και πρόκληση ενημέρωσης… Καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι διαφορετικό σχέδιο, πιο δύσκολο και σκληρό, αλλά και πολύ πιο αποτελεσματικό.
Οι επόμενες βδομάδες θα είναι οι κρισιμότερες στην προσπάθεια να αποτραπεί η αναγνώριση των κολεγίων και το γκρέμισμα της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Σήμερα χρειάζεται να «χτίσουμε» ένα ξέσπασμα. Να οικοδομήσουμε μια πράξη. Να συνιστά αυτή η πράξη έξοδο από τη σημερινή αναντίστοιχη εικόνα: Χρειαζόμαστε κίνημα ενάντια στα κολέγια και αυτό είναι η προτεραιότητα. Όλες οι δυνάμεις μας, οι ασχολίες μας, οι παρεμβάσεις μας θα υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.