ΚΟΕ Νομού Καβάλας

Να αλλάξει ρότα ο συνδικαλισμός 
Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση

Στην αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που σαρώνει εργασιακά δικαιώματα και θέσεις εργασίας, που όλοι μιλούν για τα χειρότερα που έρχονται, που ήδη μας προετοιμάζουν για το μοίρασμα της εργασίας και της ανεργίας, που ο εργαζόμενος των 600 και 700 ευρώ γίνεται η κυρίαρχη φιγούρα στους εργασιακούς χώρους, ποια είναι η απάντηση του σωματείου;
Ενώ το βασικό στοιχείο θάπρεπε να είναι η ενότητα και η οργάνωση των εργαζομένων, βλέπουμε την διάσπαση και την αποχή από τις διαδικασίες του σωματείου να κυριαρχεί. Έξω οι μακροχρόνια άνεργοι, έξω οι συμβασιούχοι , έξω όσοι δεν μας αρέσουν. Ποιος όμως βγαίνει κερδισμένος από αυτή την κατάσταση; Μα φυσικά το κεφάλαιο και η εργοδοσία. Το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πάντα όπλο στα χέρια των εργαζομένων γιατί, κόντρα στη λογική του κεφαλαίου ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων, πρόβαλλε τη λογική της κοινής δράσης όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από την προσωρινή ιδιότητά τους. Επομένως έρχονταν σε αντιπαράθεση με τον ανταγωνισμό. Και αν αυτό μέχρι χθες θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με ένα προβληματικό στοιχείο, μια έλλειψη της δράσης και λειτουργίας του σωματείου, σήμερα που όλα τα σκιάζει η φοβέρα και η καταιγίδα των λουκέτων και των απολύσεων, είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει.
Στην πραγματικότητα, ούτε χθες ούτε και σήμερα, πρόκειται για μια έλλειψη. Η μαζικότητα των δράσεων του σωματείου και η προσπάθεια για μαζική συμμετοχή ήταν έξω από το μυαλό του ΔΣ. Πότε όλα αυτά τα χρόνια έγινε μια συστηματική προσπάθεια να πλαισιωθούν οι κινητοποιήσεις από πολλούς εργαζόμενους; Στο κλείσιμο του Μαρινόπουλου και του JUMBO υπήρξε ένα κάλεσμα μέσα από τα ΜΜΕ και εκεί τέλειωσε όλη η δουλειά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε, ότι εκείνο που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν ένα κίνημα που να πατά στα πόδια του και να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά ένα «εικονικό» κίνημα για άλλες ανάγκες . Όσο για τους εργαζόμενους μάθαιναν από την τηλεόραση και τον Ριζοσπάστη τους αγώνες που δόθηκαν στο όνομά τους. Έτσι έρχεται σαν φυσιολογική κατάληξη το «στηρίξτε το ΠΑΜΕ που αγωνίζεται για σας»
Ο λόγος και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί το σωματείο παραπέμπουν σε άλλες εποχές,. Αλλά ούτε οι συνθήκες, ούτε οι συσχετισμοί, ούτε οι δυνάμεις που κινητοποιούνται, ούτε η πολιτική γραμμή , ούτε οι τακτικές μπορεί να είναι ίδιες σήμερα. Δεν γίνεται καμιά προσπάθεια να υπάρξει ένα πλαίσιο που να προσπαθεί να ανεβάσει το βαθμό συνείδησης. Αντίθετα ακόμα και το πιο απλό αίτημα (πχ όχι στις απολύσεις) ντύνεται ιδεολογικά ώστε να χωρίσει τους εργαζόμενους και να μην υπάρξει κοινή δράση.
Όλη η ιστορία και η πείρα έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια. Όλες οι επιτυχημένες προσπάθειες ενότητας των εργαζομένων στο παρελθόν, βγαίνουν φάουλ και φυσικά μαζί τους και όλα τα μίνιμουμ προγράμματα που αναγκαστικά τις συνοδεύουν. Όλα τα μέτωπα φαίνονται ύποπτα μπροστά στην καθαρότητα του ΠΑΜΕ και του πλαισίου του. Έτσι διαστρεβλώνεται ακόμα και η έννοια της αλλαγής των συσχετισμών και μένει μόνο η καρικατούρα της αλλαγής των εκλογικών δεδομένων στο συνδικάτο.
Εκεί, όμως, που κάποιος αφήνει ένα κενό θα το καλύψει ο ταξικός αντίπαλος. Όταν το σωματείο ταυτίζεται με το κόμμα, όταν τα αρχεία του σωματείου καταλήγουν στα κομματικά γραφεία, όταν το σωματείο ξεχωρίζει τους εργαζόμενους σε δικούς μας και δικούς τους, τότε εξηγείται η σημερινή κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος. Το σωματείο είναι ένας μαζικός χώρος όπου συνυπάρχουν όλες οι απόψεις που υπάρχουν και στην κοινωνία και δίνεται η δυνατότητα της αντιπαράθεσης. Οι αποκλεισμοί δεν είναι πρακτική των εργαζομένων. Οι εργοδότες και το κεφάλαιο προσπαθούν να αποκλείσουν γιατί τους συμφέρει η πολυδιάσπαση. 
Η κυριαρχία του Τιάκα και της ηγετικής ομάδας του ΕΥΚ, η κυριαρχία του υποταγμένου και ξεπουλημένου συνδικαλισμού είναι αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας διαχωριστικών πρακτικών. Δεν ξεχωρίζεις από τον Τιάκα με ξεχωριστές πορείες, αλλά με λογικές που υποστηρίζουν πραγματικά τους εργαζόμενους. Δεν μπορείς να κερδίσεις νίκες όταν αλλάζεις απλά πλατεία για να μην συγχρωτίζεσαι με τα μιάσματα και αδιαφορείς αν απουσιάζουν οι εργαζόμενοι. Δεν αρκούν τα μεγάλα λόγια, αλλά η καθημερινή μικρή πρακτική δίπλα στους εργαζόμενους που συμβάλλει στην αλλαγή της άσχημης κατάστασής τους.
Από τους εργαζόμενους, με τους εργαζόμενους, για τους εργαζόμενους. 
Σωματεία που να είναι το σπίτι κάθε εργαζόμενου.
Οργάνωση και ενότητα για να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση.

  

ΕΝΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
Τηλ 6976687590