Οι εκλογές της 6ης Μάη και η επόμενη μέρα

του Γιάννη Θεωνά*

Οι εκλογές της 6ης Μάη 2012 χαρακτηρίζονται γενικώς και νομίζω σωστά, οι πιο ενδιαφέρουσες εκλογές από το 1974. Είναι η πρώτη φορά που στα 38 χρόνια, που μεσολάβησαν, τα δύο κόμματα του δικομματισμού δεν θα μπορέσουν να προσεγγίσουν, και τα δυο μαζί, ούτε το 40% του εκλογικού σώματος.

Από την άλλη πλευρά, η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας, επιβεβαιώνει με χαρακτηριστικό τρόπο ότι μια Ριζοσπαστική Αριστερά, συσπειρωμένη σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, θα μπορούσε να αναδειχτεί σε κυβερνητική εξουσία και να διαχειριστεί την επόμενη μέρα σε όφελος του λαού και του τόπου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με απόφαση της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψής του, έχει προτείνει και συνεχίζει να προβάλει επίμονα, την ανάγκη συγκρότησης ενός μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στη βάση ενός ελάχιστου κοινού πολιτικού πλαισίου, που θα απαντά στα ζητήματα της κρίσης και των καταστροφικών επιλογών της τρόικας και των ντόπιων υπηρετών της πολιτικής του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Δυστυχώς, το πολιτικό πλαίσιο μπορεί να υπάρχει ή και να διαμορφωθεί παραπέρα, δεν υπήρξε, όμως, η πολιτική βούληση, κυρίως του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για μια πορεία κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας, που θα γεννούσε την ελπίδα, θα ενίσχυε την αυτοπεποίθηση και θα ενθουσίαζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Το ερώτημα, που παραμένει αναπάντητο για τον κόσμο που πληρώνει τις συνέπειες της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι γιατί μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που ανάμεσα στα άλλα θα προέβλεπε:

Την ανατροπή μνημονίων και δανειακών συμβάσεων και την κατάργηση όλων των μέτρων ενάντια στους μισθούς, τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις και γενικότερα στα οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, που δεν είναι διαχειρίσιμο και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με δημοσιονομικά μέσα, με παύση πληρωμών προς τους διεθνείς τοκογλύφους και μονομερή διαγραφή του χρέους προς αυτούς, χωρίς να μας νοιάζει αν βγαίνουμε ή δεν βγαίνουμε από ευρώ και την ευρωζώνη.

Την Εθνικοποίηση-Κοινωνικοποίηση όλων των τραπεζών, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.

Την επιστροφή όλων των ιδιωτικοποιημένων μερικά ή ολικά Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών στο Δημόσιο και προώθηση της λειτουργίας τους με δημόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο.

Την διατήρηση ή επιστροφή στον έλεγχο και την ευθύνη του Δημοσίου βασικών παραγωγικών μονάδων κρίσιμων για την ανάπτυξη της οικονομίας και του τόπου, όπως Ναυπηγεία, Πληροφορική, Τεχνολογία, Υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι κλπ) Τουριστικές Εγκαταστάσεις και μονάδες αξιοποίησης κάθε μορφής ορυκτού πλούτου και ενεργειακών αποθεμάτων.

Την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, τομέων και κλάδων της δευτερογενούς και τριτογενούς παραγωγής, αλλά και ιδιαίτερο βάρος στην ανασυγκρότηση του γεωργικού και κτηνοτροφικού τομέα με έμφαση στην παραγωγή μέσων διατροφής.

Την καταπολέμηση της φτώχειας, την αναδιανομή του πλούτου, την προώθηση ασπίδας κοινωνικής προστασίας (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση) και την υπεράσπιση της δημόσιας υπηρεσίας και των δημόσιων αγαθών.

Την υπεράσπιση της δημοκρατίας, την απόκρουση της καταστολής, του αυταρχισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού.

Η αρνητική στάση απέναντι στην προοπτική συσπείρωσης ολόκληρης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους για την επόμενη μέρα. Ο κίνδυνος οι δυνάμεις του δικομματισμού, έστω και κουτσουρεμένες, να αναδειχθούν και πάλι κυβέρνηση δεν είναι καθόλου μικρός. Με ποσοστά 23% η Ν.Δ. και 15% το ΠΑΣΟΚ, που θα είναι τα μικρότερα στην ιστορία τους και εφόσον τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής συγκεντρώνουν αθροιστικά γύρω στο 10% του εκλογικού σώματος, οι δύο μαζί μπορούν να συγκεντρώσουν 156 έδρες με το bonus του εκλογικού νόμου (50 έδρες).

Γι αυτό, μέτωπο ενάντια στην αποχή, το λευκό και το άκυρο, που κουβαλάνε νερό στον δικομματισμό. Και μην ξεχνάμε: Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και η απομάκρυνση του δικομματισμού από την κυβερνητική εξουσία, σ’ αυτές τις συνθήκες, αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά.

Στη βάση αυτή και παρά τις όποιες επιφυλάξεις, επιβάλλεται η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, της μόνης αριστερής πολιτικής δύναμης, που με συνέπεια και ειλικρίνεια επιμένει στη συσπείρωση της Αριστεράς και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια βάζει στόχο ένα νέο συνασπισμό εξουσίας με πυρήνα την Ριζοσπαστική Αριστερά.

*Υποψήφιος ΣΥΡΙΖΑ στη Β ΣΥΡΙΖΑ
Αναδημοσίευση απο tometopo.gr