tags: Αδάμ Γιαννίκος, Ευρώπη, ΜΟΝΟ #9
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν, όμως, υπόγεια που τη συνδέουν με άλλες εποχές και άλλες εξουσίες. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχει σπρώξει ολοένα και περισσότερους Ευρωπαίους στα υπόγεια της κοινωνικής ιεραρχίας. Οι ηγεσίες τους τούς προσπερνούν αδιάφορα. Μοιάζουν σαν να έχουν πάψει από καιρό να λογοδοτούν απέναντί τους. Το δράμα της λιτότητας που ζουν εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι υπαγορεύεται από ανώτερες δυνάμεις στις οποίες όλοι πρέπει να μάθουν να υπακούν. Στα υπόγεια της Ευρώπης έχουν αρχίσει
να συνωστίζονται πολλοί περισσότεροι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι απ’ όσους αντέχει το κοινωνικό συμβόλαιο που χτίστηκε πάνω στα συντρίμμια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ποιος μπορεί να τους μετρήσει; Παραφράζοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλοι είμαστε στο υπόγειο μα κάποιοι από μας κοιτάμε τα αστέρια. Όμως, τα δώδεκα αστέρια της Ευρωπης έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Οι άνθρωποι του υπογείου έχουν δύο επιλογές: ή να μπουν στο χώμα ή να βγουν στην επιφάνεια.
να συνωστίζονται πολλοί περισσότεροι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι απ’ όσους αντέχει το κοινωνικό συμβόλαιο που χτίστηκε πάνω στα συντρίμμια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ποιος μπορεί να τους μετρήσει; Παραφράζοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλοι είμαστε στο υπόγειο μα κάποιοι από μας κοιτάμε τα αστέρια. Όμως, τα δώδεκα αστέρια της Ευρωπης έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Οι άνθρωποι του υπογείου έχουν δύο επιλογές: ή να μπουν στο χώμα ή να βγουν στην επιφάνεια.
Δεκαέξι μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία, οι Χριστιανοδημοκράτες της Άγγελα Μέρκελ υπέστησαν μεγάλη ήττα στις περιφερειακές εκλογές του πολυπληθέστερου κρατιδίου της χώρας. Σε 13 εκατομμύρια των κατοίκων της τη Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, οι Σοσιαλδημοκράτες αναδείχθηκαν νικητές με τους Πράσινους να καταλαμβάνουν την τρίτη θέση. Κρίνοντας από τα χρώματα, η κατάταξη θυμίζει κάτι από Ελλάδα. Όμως, τα υπόγεια της Ευρώπης δεν είναι όλα ίδια. Οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες προσπαθούν να ερμηνεύσουν τους αριθμούς. «Πώς άραγε φέρονται εκείνοι που ξέρουν να εκδικούνται;»
Ένας άνθρωπος του Υπογείου από το μακρινό 1864 μάς διηγείται πώς είναι να ζεις στο περιθώριο του συστήματος. Ο ανώνυμος ήρωας του Ντοστογιέφσκι αναρωτιέται «πώς φέρονται εκείνοι που ξέρουν να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους;» Αιχμαλωτισμένος στη χολερική καθημερινότητα μιας ύπαρξης που όλοι αγνοούν, ο άνθρωπος του Υπογείου κατανοεί καλύτερα από τους αριστοκρατικής καταγωγής αστούς του 19ου αιώνα την ουσία του δυτικού πολιτισμού και τη φύση του ανθρώπου που τον ανακάλυψε: «Το αίμα τρέχει σαν ποτάμι, όπως στο γλέντι η σαμπάνια» είτε είσαι στις ΗΠΑ είτε στο «γκροτέσκο Σλέσβιγκ-Χολστάιν». Ο αγνοημένος προσπαθεί να βρει μια ισότιμη θέση στο σύγχρονο κόσμο και ταυτόχρονα διακατέχεται από το συναίσθημα της ιστορικής αδικίας για τις αλήθειες που δεν μπορεί να φωνάξει. Ξέρει πως μόνο αν επιμείνει πεισματικά στην αυτοκαταστροφή του θα κάνει τους άλλους να τον προσέξουν. Αντιλαμβάνεται τις διαστάσεις της νεοτερικότητας, τη θετική σκέψη, την ανθρώπινη υπεροχή απέναντι στο μεταφυσικό αλλά δεν μπορεί να τις δεχτεί αν αυτές δεν εκκινηθούν από τη δική του ιστορική και ταξική πραγματικότητα.
Η κρίση μάς υπενθυμίζει αυτό που ήταν γνωστό από πάντα. «Ο άνθρωπος μόνο ένα πράγμα έχει ανάγκη, να είναι η θέλησή του εντελώς ανεξάρτητη, όσο κι αν του στοιχίζει αυτή του η ανεξαρτησία». Δεν θα διστάσει να επιλέξει το κακό, «αρκεί η θέλησή του να είναι ανεξάρτητη».
Πάνω στον χάρτη της Ευρώπης η ευθεία γραμμή που ενώνει τις εργατικές συνοικίες του Μάντσεστερ με τις μικροαστικές της Αθήνας περνάει από τις Βρυξέλλες. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟ #9
ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟ #9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου