Είναι πολύ άδικο να υιοθετηθούν άκριτα οι κατηγορίες που εκτοξεύονται τις τελευταίες ημέρες κατά αθλητών και προπονητών για χρήση αναβολικών. Όχι μόνο γιατί η δικαιοσύνη δεν έχει πάρει οριστική απόφαση, αλλά διότι είναι τουλάχιστον υποκριτικό σε μια κοινωνία που ο αθλητισμός είναι επιχείρηση να γίνεται λόγος για αθλητικά ιδεώδη. Τι έκαναν οι αθλητές της άρσης βαρών στην προ μεταλλίων, πολιτικής αξιοποίησης των επιδόσεων τους και εταιρειών που «σπονσοράρουν» εποχή; Σήκωναν βάρη μπροστά σε άδειες εξέδρες, πλήρωναν μόνοι τον εξοπλισμό τους, δούλευαν από μετακομίσεις μέχρι οικοδομή για τον άρτο τον επιούσιο, κανένα σχολείο δεν τους καλούσε να μιλήσουν στους μαθητές και κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν τους αφιέρωνε ούτε ένα λεπτό.
Όπου υπάρχει ανταγωνισμός και πρωταθλητισμός τα αθλητικά ιδεώδη πάνε περίπατο. Και αυτό γινόταν και στην αρχαιότητα, παρά την ψυχολογικά λυτρωτική μας ανάγκη να πιστέψουμε ότι υπήρχε ένα αθώο αθλητικό παρελθόν χωρίς αναβολικά. Ο Πλάτωνας επέκρινε τους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί μέτραγε μόνο η πρωτιά και όχι η συμμετοχή, ο Ευριπίδης και ο Γαληνός κριτίκαραν την νοοτροπία των πρωταθλητών, ο Ισοκράτης ενοχλούταν από το πόσο πλούσια ήταν τα έπαθλα, τα οποία φυσικά δεν ήταν ένα κλαδί ελιάς. Οι παράνομες πολιτογραφήσεις αθλητών δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο, οι δωροδοκίες έδιναν και έπαιρναν, ενώ σκανδάλιζε η «ταξική» αρματοδρομία όπου δεν στεφανωνόταν ο ιππέας ή ο ηνίοχος, αλλά …ο ιδιοκτήτης του αλόγου ή του άρματος, ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν μπορούσε καν να το ιππεύσει.
Σήμερα, όπου τα πάντα γίνονται εμπόρευμα και υπάγονται στο χαλύβδινο νόμο της κερδοφορίας πολλοί γονείς πάνε τα παιδιά τους σε κάποιο άθλημα όχι για να ασκηθούν αλλά για να …μάθουν ένα επάγγελμα. Η εγγραφή σε κάποιο αθλητικό σύλλογο έχει μετουσιωθεί σε επαγγελματική μαθητεία. Και αυτό σε ήπια μορφή για τα παιδιά των μεσαίων στρωμάτων. Πιο κάτω, εκατοντάδες μαθητές από φτωχές οικογένειες και μετανάστες δεύτερης γενιάς βλέπουν τον αθλητισμό σαν έξοδο από την χειρωνακτική εργασία που ασκούν οι γονείς τους. Οι «της γης οι κολασμένοι» που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από το ύψος, την ομορφιά και την σωματική τους δύναμη τρέχουν στους συλλόγους και τα τάλεντ σόου, μπας και αλλάξουν την κοινωνική τους μοίρα. Πόσοι τα καταφέρνουν; Φυσικά ελάχιστοι. Πόσοι όμως για να τα καταφέρουν δέχονται και κάνουν σχεδόν τα πάντα, από αναβολικά μέχρι σεξ με όποιον τους υπόσχεται ότι θα τους προωθήσει; Οι περισσότεροι.
Όμως, ας μην είμαστε υποκριτές. Ντόπα δεν είναι και το μπούκωμα του παιδιού με φροντιστήρια για να μπει σε κάποια περιζήτητη σχολή; Ντόπα δεν είναι το πνίξιμο της εφηβείας στο τρίγωνο σχολείο – φροντιστήριο – ιδιαίτερο; Η ανταγωνιστική κοινωνία δεν μπορεί να μην είναι κοινωνία της ντόπας, της κάθε μορφής ντόπας.
Citius, Altius, Fortius με οποιοδήποτε τρόπο, μέσο και τίμημα και …μάζεψε όλα τα λεφτά. Αυτό είναι το μήνυμα της κοινωνίας προς τους νέους ανθρώπους. Οπότε ας μην διαμαρτυρόμαστε.
Πηγή: http://alfavita.gr/ , Κώστας Θεριανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου