Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από την Κυβέρνηση η απόφαση δημιουργίας 30 κέντρων «φιλοξενίας μεταναστών». Σύμφωνα με το σχέδιο του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη», τα κέντρα αυτά θα δημιουργηθούν σε παλιά στρατόπεδα στις περιφέρειες Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Κεντρικής Μακεδονίας, Δυτικής Μακεδονίας, Ηπείρου, Θεσσαλίας, Δυτικής Ελλάδας, Στερεάς Ελλάδας, Αττικής και Πελοποννήσου, ενώ για κάθε χώρο κράτησης θα δημιουργούνται ανεξάρτητα αστυνομικά τμήματα που θα στελεχώνονται από 150 νέους αστυνομικούς. Επίσης, σε κάθε 250 μετανάστες θα αντιστοιχούν 70 άτομα ως προσωπικό ασφαλείας! Είναι, λοιπόν ολοφάνερο ότι έχουμε να κάνουμε με πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Η Κυβέρνηση προεκλογικά αποφάσισε να απευθυνθεί στην χειρότερη πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης, στρέφοντας φτωχούς, εξαθλιωμένους και ανασφάλιστους Έλληνες εναντίον των ομοιοπαθών τους μεταναστών, με σκοπό φυσικά να πείσει την κοινή γνώμη πως σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι αυτοί που φταίνε (οι μετανάστες) για όλα τα δεινά της ελληνικής οικονομίας και τα δικά τους, πως είναι ο κύριος λόγος που τα ασφαλιστικά ταμεία έπεσαν έξω, πως είναι «βόμβες λοιμώξεων» και εγκληματίες, ότι αυτοί ευθύνονται για την μεγάλη ανεργία και πως απλώς, όσο κι αν τους αγαπάμε σαν συνανθρώπους μας… «δεν χωράνε» στη χώρα. Από την άλλη, στα τηλεοπτικά κανάλια παρελαύνουν διάφορες ομάδες πολιτών των περιοχών που είναι υποψήφιες για την δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που στριμωγμένοι πίσω από τον δήμαρχο και τον παπά της ενορίας ουρλιάζουν πως δεν θέλουν εκεί τα «κέντρα φιλοξενίας», όχι όμως γιατί θεωρούν πως η δημιουργία τους υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και καταστρατηγεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, όχι γιατί αισθάνονται προσβεβλημένοι και οι ίδιοι που ζουν σε μια ολοταχώς εκφασιζόμενη και θλιβερή κοινωνία, αλλά γιατί φοβούνται πώς θα «τους σφάξουν, κλέψουν, βιάσουν, κολλήσουν ηπατίτιδα, AIDS, πανούκλα» και όποια άλλη ασθένεια μπορεί να φανταστεί ο πιο σχολαστικός παθολόγος που ειδικεύεται στις λοιμώξεις.
Τους εξαθλιωμένους νοικοκυραίους που στρουθοκαμηλίζουν και προτιμούν να στρέψουν όλο τους το μίσος και την τυφλή οργή προς την μόνη ομάδα ανθρώπων που θεωρούν ότι βρίσκεται «κάτω από αυτούς» στην κοινωνική πυραμίδα, σιγοντάρουν και ένα σωρό φασιστοειδή προερχόμενα από τους γνωστούς σε όλους ακροδεξιούς κύκλους, μέχρι και κάποια άλλα κρυφοφασιστοειδή, πιο «φωτισμένα», που απλώς θέλουν να μας πείσουν ότι «βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα και δεν την κρύβουν κάτω από το χαλί» και, βέβαια, και η Ορθόδοξη Εκκλησία που έσπευσε να μιλήσει για «λύση ανάγκης» που πρέπει να υλοποιηθεί αφού αποτελεί πρακτική που ακολουθείται και στην Ευρώπη. (Link με τις συγκεκριμένες δηλώσεις πολιτικών και ιερέων). Έτσι τίθεται σε εφαρμογή το ανθρωποκυνηγητό που ονομάζεται «σχέδιο Αθηνά».
Τελικά σήμερα, τα χρυσά παιδιά της Κυβέρνησης Παπαδήμου (και της προηγούμενης Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.), οι υπουργοί «Προστασίας του Πολίτη» και «Υγείας». Μ. Χρυσοχοίδης και Α. Λοβέρδος, σε κοινή συνέντευξη τύπου ανακοίνωσαν πως θα εκπονήσουν «Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προστασίας της δημόσιας υγείας από τους λαθρομετανάστες» που θα υλοποιηθεί μέσω της έκδοσης Υγειονομικής Διάταξης (όχι νόμου που ψηφίζεται από τη Βουλή), το οποίο στηρίζεται στους εξής άξονες:
1) Θα ερευνηθούν και θα διαπιστωθούν ποιες είναι οι μολυσματικές ασθένειες που μεταφέρουν κάποιοι από τους μετανάστες που εισέρχονται παράνομα στη χώρα
2) Θα γίνονται υποχρεωτικοί έλεγχοι σε όλους του μετανάστες, και όχι προαιρετικοί, όπως ήταν μέχρι τώρα
3) Θα δημιουργηθούν στα νοσοκομεία ειδικοί χώροι που θα φυλάσσονται από την αστυνομία και στους οποίους θα μεταφέρονται όλοι οι μετανάστες που αντιμετωπίζουν κάποια μολυσματική ασθένεια
4) Θα υπάρχουν σαφείς περιορισμοί στην απασχόληση έτσι ώστε να μην εργάζονται μετανάστες σε θέσεις που επηρεάζουν τη δημόσια υγεία
5) Κλιμάκια αστυνομικών σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ θα ελέγχουν με κινητές μονάδες λαθρομετανάστες
6) Θα δημιουργηθεί μια γραμμή επικοινωνίας όπου ο πολίτης θα μπορεί να καλεί και να δίνει στοιχεία και πληροφορίες για διαμερίσματα οπού στοιβάζονται δεκάδες αλλοδαποί κάτω από άθλιες συνθήκες ή χώροι όπου μαζεύονται πολλοί μετανάστες και αποτελούν εστίες μόλυνσης.»
Σύμφωνα και πάλι με τον Υπουργό Υγείας «τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί ακόμα και 1000 % ασθενείς μολυσματικές όπως πχ το AIDS. Παράλληλα, εμφανίστηκαν και μολυσματικές ασθένειες που εδώ και πολλά χρόνια είχαν χαθεί από την Ελλάδα και όλα αυτά οφείλονται στην ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών από χώρες της Αφρικής και της Ασίας.», ενώ σύμφωνα με τον Υπουργό «Προστασίας του Πολίτη», αύριο, 2.4.2012 θα κατατεθεί η τροπολογία στην οποία θα υπάρχει πρόβλεψη για τη δημιουργία τριών κέντρων φιλοξενίας μεταναστών στις ηπειρωτικές περιφέρειες.
Με την υπό έκδοση Υγειονομική Διάταξη λοιπόν, αφ’ ενός για την είσοδο στην Ελλάδα ενός μετανάστη, νόμιμου ή «μη νόμιμου», θεσπίζεται το «Πιστοποιητικό υγείας» ώστε όταν διαπιστώνεται ότι «πάσχουν από σοβαρά λοιμώδη νοσήματα, όπως SARS, Ιογενείς αιμορραγικοί πυρετοί, Χολέρα, Διφθερίτιδα, Ενεργός φυματίωση, Πανώλη, Ευλογιά, Κίτρινος πυρετός, πολυομυελίτιδα, σύφιλη, λέπρα κα., θα μπαίνουν σε καραντίνα προκειμένου να προστατευθεί η δημόσια υγεία.», ενώ παράλληλα ποινικοποιείται «η απασχόληση ατόμων και η παραχώρηση οικιών σε μετανάστες που πάσχουν από λοιμώδη νοσήματα».
Το νέο κίτρινο αστέρι και το καινούργιο ροζ τρίγωνο στην «δημοκρατική» Ελλάδα του 2012 εφ’ εξής θα ονομάζεται «Πιστοποιητικό υγείας». Και για όσους ακόμα δεν πείθονται για τον ακραία ρατσιστικό, φασιστικό και ταξικό χαρακτήρα της υπό θέσπιση Υγειονομικής Διάταξης, ας προσθέσουμε και τα εξής:
Α) Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΚΕΕΛΠΝΟ Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων – που έγινε μέσω του τμήματος παρεμβάσεων στην κοινότητα, που έχει το συντονιστικό ρόλο, στο πλαίσιο της συνεχούς ανταποκρισιμότητας των δράσεών του στις ανάγκες δημόσιας υγείας και το οποίο υλοποιεί υγειονομική και ψυχοκοινωνική παρέμβαση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά ήδη από τις 9 Ιουνίου 2011 (σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση, σύμφωνα με το ΚΕΕΛΠΝΟ, στοχεύει στην πρώιμη διάγνωση και αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας σε πληθυσμιακές ομάδες που έχουν αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και κοινωνικές υπηρεσίες σκοπεύοντας ν’ αμβλύνει τις ανισότητες υγείας και πρόσβασης στις υπηρεσίες αυτές), τα χαρακτηριστικά των πληθυσμιακών ομάδων που συγκεντρώνονται στο κέντρο της Αθήνας είναι:
- Η φτώχεια και η περιθωριοποίηση.
- Η αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και σε κοινωνικές υπηρεσίες.
- Ο εγκλωβισμός σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
- Η θυματοποίηση.
- Οι άστεγοι ή/και ανασφάλιστοι Έλληνες (ο αριθμός των οποίων αυξάνεται),
- oι μετανάστες (παράνομα εισελθόντες /παράνομα παραμένοντες, πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, θύματα διακίνησης και εμπορίας, ασυνόδευτοι ανήλικοι),
- παράνομα εκδιδόμενα άτομα και
- oι χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών.
Γ) Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ένας στους τέσσερις εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, ενώ 350.000 πολίτες δηλώνουν μακροχρόνια άνεργοι. Επίσης, περισσότεροι από 300.000 πρώην έμποροι και επιχειρηματίες έχουν οφειλές στον ΟΑΕΕ, με αποτέλεσμα να χάνουν την ασφαλιστική τους κάλυψη. Από αυτούς οι 150.000 είναι μακροχρόνια ανασφάλιστοι. Τον τελευταίο χρόνο καταγράφεται μεγάλος αριθμός αστέγων και οικονομικά εξαθλιωμένων πολιτών, οι οποίοι δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη καθώς χρωστούν στον ΟΑΕΕ και δεν μπορούν να βγάλουν Βιβλιάριο Υγείας Απόρων.
Τα στοιχεία αυτά αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία γηγενείς, Έλληνες πολίτες, που έχουν πληγεί από τη φτώχεια, και που δεν έχουν πλέον καμία πρόσβαση σε δημόσιες και «δωρεάν» δημόσιες υπηρεσίες υγείας – γεγονός που οφείλεται κυρίως στην επιβολή υψηλότατων ασφαλιστικών εισφορών με ταυτόχρονη δραματική μείωση των εισοδημάτων τους (και μιλάμε για τις βασικές υπηρεσίες υγείας αφού το Ε.Σ.Υ, διαλύεται μέρα με τη μέρα με συγχωνεύσεις Νοσοκομείων, απολύσεις προσωπικού, αποστέρηση βασικών ιατροφαρμακευτικών και άλλων, στοιχειωδών για την λειτουργία τους, υλικών). Σ’ αυτούς δε πρέπει να συνυπολογιστούν και οι περίπου 1.300.000 άνεργοι (1.037.000 επίσημα) που ήδη δεν έχουν πρόσβαση στις προαναφερόμενες υπηρεσίες υγείας….
Δ) Το πρόβλημα μάλιστα έχει αρχίσει να συμπεριλαμβάνει και το στοιχειώδη εμβολιασμό των παιδιών, που σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς τους αδυνατούν να τα εμβολιάσουν λόγω οικονομικής δυσπραγίας (σχετική αναφορά γίνεται από τους Γιατρούς του Κόσμου).
Μετά από τα στοιχεία που εκτέθηκαν (στα οποία θα μπορούσαν να προστεθούν και δεκάδες άλλες σχετικές μελέτες ή δημοσιεύματα), δεν απομένει η παραμικρή αμφιβολία ότι, πολύ σύντομα, η μισή και πλέον Ελλάδα θα αποτελεί μια «βόμβα λοιμώξεων» σύμφωνα με την αγαπημένη βαρύγδουπη έκφραση του Υπουργού Υγείας.
Στην μικρή «ευρωπαϊκή» μας χώρα, λοιπόν, υπάρχουν παντού άνθρωποι χωρίς στέγη, χωρίς ασφάλιση και πρόσβαση σε παροχές υγείας, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς τροφή. Χωρίς κανένα μέλλον. Ντόπιοι και μη, Έλληνες και μετανάστες, όλοι είναι θύματα των ίδιων απάνθρωπων πολιτικών. [1]
Όσο δεν καταλαβαίνουμε ή αρνούμαστε να κατανοήσουμε την πραγματική ρίζα του κακού και να δούμε, αντικειμενικά ποιος θα μπορούσε να είναι (έστω εκ των πραγμάτων) σύμμαχος, σύντροφος και συνοδοιπόρος σ’ ένα πρόβλημα που δεν είναι απλά εθνικό αλλά παγκόσμιο, πολύ σύντομα θα βρεθούμε και οι ίδιοι αντιμέτωποι με την κοινωνική, πολιτική και προσωπική μας ανοησία και αναλγησία. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν μπορεί παρά να εξεταστεί πολιτικά και ανθρωπολογικά, εντός των πλαισίων μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Θα πρέπει, λοιπόν, από τη μια να δούμε την μετανάστευση σαν το άμεσο αποτέλεσμα των αποφάσεων και των πολιτικών επιλογών της Δύσης (επεκτατισμός και γεωοικονομική εκμετάλλευση) – αποφάσεις στις οποίες είτε σιωπηλά, είτε ανοιχτά, εμείς συναινούσαμε μέχρι κι εχθές ή αγνοούσαμε τις συνέπειές τους βυθισμένοι στην απάθεια.
Εν ολίγοις, θα πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι ο καθρέφτης των πολιτικών επιλογών που καταπιέζουν συγκεκριμένες πληθυσμιακές μάζες, που τις ωθούν στην προσφυγιά, είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανείς άλλος. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα έχει δεχθεί δυσανάλογο αριθμό μεταναστών (κάτι που, ωστόσο, με τίποτα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουν αυτές οι κοινωνικές ομάδες, δεδομένου ότι η Ελλάδα πολύ πριν την είσοδό της στο μνημόνιο αποτελούσε χώρα που παραχωρούσε άσυλο με το σταγονόμετρο) κανένας από τους πολιτικούς που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε δεν κατάφερε να μετατρέψει το ζήτημα σε πανευρωπαϊκό, να θέσει, δηλαδή το ζήτημα της παύσης απελάσεων προς την Ελλάδα και να πείσει τους αρχηγούς των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών χωρών να μεριμνήσουν για την ασφάλεια αυτών των ανθρώπων, καθώς και να βάλουν τέλος στα αίτια που οδηγούν κύματα μαζών να μετακινηθούν προς την Δύση [2]. Από την άλλη, οι κοινωνίες που πολλοί μετανάστες αποφασίζουν να εγκαταλείψουν, καταδυναστεύονται από δικτατορίες και καταπιεστικά καθεστώτα για κάποια από τα οποία μπορεί μεν να μην ευθύνεται η Δύση, αλλά πάλι, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας μπροστά σε μια αδικία που διαπράττεται στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων, χτίζοντας στρατόπεδα και τείχη, μετατρέποντας μια ολόκληρη ήπειρο σε κάστρο μερικών πλούσιων κι ευνοημένων.
Το ζήτημα της μετανάστευσης είναι ιδιαίτερα λεπτό, δεδομένου ότι στην παρούσα χρονική στιγμή (όπως και τις περισσότερες φορές) δεν έχουμε να κάνουμε με συνειδητές επιλογές μετακίνησης ανθρώπων, αλλά με εξαναγκαστική φυγή με μοναδικό κίνητρο την επιβίωση. Όμως, εδώ τίθεται και ένα άλλο ζήτημα. Μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, επιθυμεί μαζικές απελάσεις, θέτοντας ως αιτία όχι μόνο την εγκληματικότητα, για την οποία ευθύνονται οι συνθήκες εξαθλίωσης που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες (παρά οι ίδιοι ως άνθρωποι) και, επομένως είναι επόμενο να καταφύγουν στην παρανομία (όπως συνέβη και με τους Έλληνες μετανάστες που στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ου αιώνα), αλλά επικαλούμενοι παράλληλα θεωρίες συνωμοσίας και μύθους περί πολιτισμικών αλλοιώσεων, σπέρνοντας έτσι μίσος και διχασμό.
Στην περίπτωση αυτή ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δεν φαίνεται να έχει απογαλακτιστεί από το εθνικιστικό φαντασιακό, που βλέπει παντού εθνικούς εχθρούς, προδότες, ανθέλληνες και κρυφά σχέδια, σε μια στιγμή όπου η ψυχραιμία και οι δεύτερες σκέψεις είναι αναγκαίες, μαζί και η απόρριψη του κάθε είδους αριστερού και δεξιού λαϊκισμού. Διότι, όσα δεν υπαγορεύει η λογική τα επιβάλλει η δυστυχία, και σε ότι αφορά την Ελληνική πραγματικότητα, η λογική έχει προ πολλού δώσει τη θέση της στην συνωμοσιολογία και τον εθνικιστικό φανατισμό. Είναι άλλωστε λογικό, καθώς, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες καπιταλιστικές της Δύσης, η δημιουργία του τοπικού (νεοελληνικού) μορφώματος/κράτους βασίστηκε πάνω σε Μεγάλες Ιδέες και αλυτρωτισμούς παρά σε ιδεώδη του Διαφωτισμού. Η Ελλάδα σαν χώρα δεν ήταν ποτέ της εθνικά ανεξάρτητη, αλλά, απεναντίας, πάντοτε αποτελούσε προτεκτοράτο άλλων δυνάμεων και η Ορθόδοξη Εκκλησία, σαν να πρόκειται για έναν θεσμό μιας παλιάς αριστοκρατίας, υπέσκαπτε πάντα τα θεμέλια του πολιτικού σκηνικού, ωθώντας το σε όλο και πιο συντηρητικά μονοπάτια.
Από τούτη λοιπόν την ιστορικο-πολιτική οπτική, γίνεται κατανοητό, ότι ο εθνικισμός έχει πραγματικά ριζώσει στην Ελληνική κοινωνία, και αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ενώ στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ακραία εθνικιστικά κόμματα κερδίζουν την άμεση υποστήριξη του κοινού, στην Ελλάδα, παραμένουν (τουλάχιστον ακόμα) κόμματα του περιθωρίου (σε αυτό βοήθησαν και οι αντι-δικτατορικές αντιστάσεις καθώς και η ανάπτυξη των διαφόρων αναρχικών κινημάτων από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα), ενώ ταυτόχρονα, όλα τα μεγάλα κόμματα βρίθουν από πατριωτισμό. Αυτού του είδους λοιπόν ο θεσμισμένος εθνικισμός βρίσκει έκφραση την στιγμή αυτή πάνω στο μεταναστευτικό ζήτημα, και ωθεί μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να δει τους μετανάστες σαν εχθρούς, παρά σαν φίλους, θύματα συνθηκών και επιλογών για τις οποίες είμαστε υπόλογοι. Οδηγεί έτσι την κοινωνία στην περαιτέρω παράλυση της αυτο-κατανόησης και αφουγκρασμού των ενεργειών της, που σταδιακά προετοιμάζουν το έδαφος για τον περαιτέρω εκφασισμό της. Η υλική βάση του φασισμού έχει ήδη αρχίσει να εδραιώνεται, καθώς κάθε μέρα όλο και περισσότερο τάσεις εθνικιστικής οχλαγωγίας προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον αυθορμητισμό της Ελληνικής κοινωνίας.
Αναμφισβήτητα όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης βασίστηκαν πάνω σε κάποια Μεγάλη Ιδέα, και σ’ ότι αφορά τις φυλετικές θεωρίες, η ίδια η Γερμανία έχει την πρωτιά, όπου πολύ πριν την άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία, διαφόρων ειδών φυλετιστές έβλεπαν την πάλη των φυλών σαν το κινητήριο νήμα της ιστορίας (weltanschauung) και παράλληλα έθεταν την κοινωνία ως υποχείριο ιστορικών νόμων τους οποίους, με βάση τις θεωρίες αυτές, θέτουν οι φυλετικές συγκρούσεις και η αρχή του πως η ισχυρότερη φυλή κάποια μέρα θα επικρατήσει [3]. Οι θεωρίες αυτές, βασισμένες στον ακραίο εθνικισμό και τον πολιτικό ρομαντισμό πολλές φορές, χρησιμοποιήθηκαν για να ενώσουν τα διάφορα Γερμανικά φύλα με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου Γερμανικού καθαρόαιμου έθνους. Στη Γαλλία, οι φυλετικές θεωρίες αποτελούσαν πάντα την βασική ιδεολογία της αριστοκρατίας από την εποχή του Ναπολέοντα και έπειτα, ενώ στην Βρετανία και την Ισπανία το φαντασιακό της αποικιοκρατίας συνεχίζει ν΄αποτελεί πηγή έμπνευσης εθνικισμού και φυλετικής ανωτερότητας. (Είναι άλλωστε γνωστό πως κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας, η ιδέα ότι οι Ευρωπαίοι λευκοί είναι ανώτεροι των σκουρόχρωμων της Ασίας και της Αφρικής θεωρούνταν μάλιστα και επιστημονικά τεκμηριωμένη). Αυτοί είναι, εξάλλου, και μερικοί από τους λόγους που οι Ευρωπαϊκές χώρες στρέφονται όλο και περισσότερο προς τον ρατσισμό, και τα τελευταία 5 χρόνια, ακραία αντιμεταναστευτικά κόμματα διπλασιάζουν και τριπλασιάζουν τα ποσοστά τους στις εκλογικές αναμετρήσεις. Η αποποίηση πάσης φύσεως ευθυνών και η οικονομική κρίση οδηγούν σε μια περαιτέρω συντηρητικοποίηση της κοινής γνώμης: ο φόβος για τους μετανάστες παρελαύνει σε συνδυασμό με την «ασφάλεια και την τάξη», τα οποία εκμεταλλεύονται οι διάφορες εθνικιστικές και ακροδεξιές παρατάξεις, ενώ παράλληλα οι φυλετικές θεωρίες τυγχάνουν όλο και μεγαλύτερης διάδοσης μέσα στον φόβο που καλλιεργείται συστηματικά.
Εάν, όμως, θέλουμε να ζήσουμε σε μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, όπου δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί και αδικαιολόγητα μίση μεταξύ ανθρώπων, στις οποίες δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση, τότε θα πρέπει να προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε πιο δημοκρατικοί, απορρίπτοντας κάθε είδους φοβίες και στερεότυπα. Στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή συντελούνται οι σκληρότεροι και δυναμικότεροι κοινωνικοί αγώνες με αφορμή τα μέτρα λιτότητας, αγώνες που, όπως όλα δείχνουν, θα μπορούσαν να βγουν εκτός συνόρων, μέσω του ξεσπάσματος ενός πανευρωπαϊκού ντόμινο εξεγέρσεων. Ας τους νοηματοδοτήσουμε, λοιπόν, με τις αρχές της ισότητας και της ελευθερίας. Ας γίνουμε εμείς ο φάρος, τώρα που η αρχή έχει γίνει, για να φωτιστούν οι σκοτεινές πτυχές του πολιτισμού μας, και να μετασχηματιστεί κάθε ακραία φασίζουσα κοινωνική τάση, που παρατηρείται σε όλη την υφήλιο. Ήρθε ο καιρός, να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε είδους ετερονομία, αν επιθυμούμε την κοινωνική χειραγώγηση, και μια από τις μεγαλύτερες μορφές ετερονομίας συναντά κανείς στα διαφόρων ειδών εθνικιστικά φαντασιακά, που στην ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων είναι ιδιαίτερα έντονα, και σε περιόδους κρίσης (οικονομικής και κατ’ επέκταση ανθρωπιστικής) κάνουν την εμφάνισή τους, διαιωνίζοντας τα προβλήματα και εγκλωβίζοντας τα άτομα σ’ έναν λαβύρινθο βαρβαρότητας. Αργά ή γρήγορα όλοι μας θα πρέπει καταλάβουμε ότι σ’ αυτό τον κόσμο κανείς άνθρωπος δεν είναι λαθραίος αν αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει είναι η η ισονομία και η ισοπολιτεία. Εάν όχι, τότε απλά και μόνο θ’ αναπαράγουμε λύσεις εντός του ακραίου ατομικισμού και φιλοτομαρισμού που μας διέπει, της αδιαφορίας για τον διπλανό μας, και διαιωνίζοντας αυτόν τον άθλιο πολιτισμό, θα συνεχίσουμε να χτίζουμε τείχη ανάμεσά μας αναζητώντας αφελείς και εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία λύσεις σε τέτοια τερατώδη ζητήματα…
[1] Βέβαια, στο σημείο αυτό, τίθεται ένα πολύ σημαντικό ερώτημα; Όσο και αν οι μετανάστες αποτελούν θύματα των ίδιων πολιτικών, είναι δυνατόν η Ελλάδα όντας μια χώρα που οικονομικά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού να φιλοξενήσει έναν σημαντικά μεγάλο αριθμό από αυτούς; Έχουν ήδη, ωστόσο, δοθεί απαντήσεις πάνω στο ερώτημα αυτό, σε παλαιότερη καυστική μας ανάρτηση που αφορούσε τους απεργούς πείνας της Υπατίας (παρ 10).
[2] Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα εξίσου σημαντικό ερώτημα: Αν υποθέσουμε ότι οι περισσότεροι μετανάστες που μένουν στην Ελλάδα δεν έχουν στόχο τους πραγματικά να μείνουν εντός της χώρας, αλλά όπως λέγεται, επιθυμούν να μετακινηθούν δυτικότερα, αν κάποια ρύθμιση το επέτρεπε αυτό, θα νιώθαμε εμείς ικανοποιημένοι που οι άνθρωποι αυτοί (που τόσο πολύ μισούμε και ας μην το παραδεχόμαστε) εγκαταλείπουν την χώρα; Αν σε κάποια χρονική στιγμή, αλλάξει το παγκόσμιο πολιτικό καθεστώς και δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής, θα νιώθουμε εμείς ευχαριστημένοι επειδή οι άνθρωποι των περιοχών αυτών δεν εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν ή γιατί δεν θα απαλλαχτούμε από την ενοχλητική τους παρουσία; Τα ερωτήματα αυτά θέτουν το ζήτημα της ταυτολογικής κλειστότητας που γεννά τον εθνικισμό/σωβινισμό από την οποία καμία κοινωνία δεν έχει μέχρι στιγμής καταφέρει ν’ απαλλαχθεί.
[3] βλ. Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, (Αγγλική έκδοση του 1976) σ. 158 (κεφ. Race Thinking before Nazism)
Πηγή :Eagainst.com , Σχολιαστές χωρίς Σύνορα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου