Όσοι ανακάλυψαν μαγικές ιδιότητες στο γαλλικό Μάη του 68 και έμειναν έκθαμβοι μπροστά στα «μεταυλιστικά» προτάγματα του (η φαντασία στην εξουσία, ο έρωτας, η παραλία που υπάρχει κάτω από την άσφαλτο κλπ.) πέρα από το ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από το Μάη του 68 και το πνεύμα του, οδηγούνται σε πλήθος από άλλες επινοήσεις, όπως η ακόλουθη: Στην εποχή που κυριαρχεί η γνώση, δεν είναι πλέον το «στομάχι» και συνεπώς τα παλιά αιτήματα (ψωμί, δουλειά κλπ) που δημιουργούν κινήματα. Επικαλούνται μάλιστα το Μάη του 68 στη Γαλλία σαν παράδειγμα του τέλους εποχής για τα «κινήματα του στομαχιού».
Λίγο τους ενδιαφέρει αν αυτές οι τοποθετήσεις που στερούνται σοβαρότητας (ο υπουργός Σουφλιάς χρησιμοποίησε την έκφραση «παπαρολογίες» για άλλο θέμα, αλλά ο όρος μπορεί πλέον να εισαχθεί κοντά στον όρο «μπουρδολογίες» για αρκετές δήθεν βαθιές αναλύσεις) γίνονται ακριβώς τη στιγμή που ένα δισεκατομμύριο άτομα πεινούν στον πλανήτη, σε μια εποχή που το «παράλογο» σύστημα, ο καπιταλισμός, με την παγκοσμιοποιημένη και ελεύθερη αγορά οδηγεί στον καιάδα του αποκλεισμού, της πείνας και του θανάτου τεράστια τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Λίγο τους ενδιαφέρει αν όσα διακηρύττουν σαν «φρέσκα κουλούρια» δεν μπορούν να; προσφέρουν τίποτα στην απόγνωση των εκατομμυρίων πεινασμένων – που εξεγείρονται, διαδηλώνουν, πεθαίνουν σε 37 χώρες του κόσμου – εξαιτίας της «διατροφικής κρίσης» που αποτελεί μια νέα έκφραση της παρατεταμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων.
Μετά τη φούσκα στα ακίνητα και την ομολογία της κρίσης στις ΗΠΑ, μετά τον άκρατο τζόγο στο πετρέλαιο και όλα τα «άυλα» παράγωγα του στα χρηματιστήρια, ο τζόγος επεκτάθηκε και στα διατροφικά προϊόντα προκαλώντας μια απότομη κατακόρυφη αύξηση των τιμών στα είδη διατροφής. Αυτή όμως η αύξηση της τιμής του ψωμιού και του ρυζιού οδήγησε στην απόγνωση, στην κινητοποίηση και στην εξέγερση σε μια σειρά χώρες του πλανήτη: Αίγυπτος, Αιτή, Καμερούν, Τυνησία, Ινδονησία, Γουινέα, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Μεξικό, Υεμένη, Ουζμπεκιστάν, Αργεντινή, Ζιμπάμπουε, Μπαγκλαντές, Αιθιοπία, Μαρόκο είναι μερικές από αυτές.
Όπως αναφέρει ο Κ. Βεργόπουλος “Η κατάρρευση αξιών της «νέας οικονομίας» και του διαδικτύου το 2000 μετατόπισε τη «σφαίρα» στα πεδία των ακινήτων και των οικοδομών, στη στρατιωτική επιλογή, στον υπερκαταναλωτισμό. Με την τρέχουσα κρίση των στεγαστικών δανείων, το αδιέξοδο της στρατιωτικής επιλογής, την υπερχρέωση των νοικοκυριών, η ίδια μετατοπίζεται σήμερα προς αξίες «ασφαλέστερες», ακόμη και από τις κατοικίες: πετρέλαιο, ενεργειακά προϊόντα, πρώτες ύλες, τρόφιμα. Όμως, κάθε μετατόπιση σηματοδοτεί κερδοσκοπία και κατάρρευση. Η άνοδος της τιμής του πετρελαίου συνδυάζεται σήμερα με αντίστοιχη των τροφίμων και των πρώτων υλών.”
Με την εμφάνιση του «κινήματος των πεινασμένων» έχουμε μιαν ακόμη επιβεβαίωση του μαρξισμού για τη σημασία των υλικών όρων. Σε σχέση με τα παγκοσμιοποιημένα κινήματα, αυτό το κίνημα δεν έχει δικές του δομές, διεθνή συντονισμό, δίκτυα επικοινωνίας. Το πιθανότερο είναι πως οι πρωταγωνιστές του έχουν μικρή πρόσβαση στο διαδίκτυο καις τις τηλεπικοινωνίες, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο - πιθανώς αναλφάβητοι - και καμιά πείρα από κινήματα και κουλτούρες αμφισβήτησης. Είναι πληβειακά κινήματα, τέκνα της ανάγκης και οργής, τέκνα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τέκνα του παραλογισμού και της γενοκτονίας που επιβάλουν οι γερασμένες καπιταλιστικές σχέσεις. Μπορεί άλλες βαθιές και φιλοσοφημένες εξηγήσεις περί έρωτα (π.χ. ότι «ο έρωτας περνά μέσα από το στομάχι») να έχουν ψήγματα αλήθειας για ορισμένα στρώματα και κοινωνικές κατηγορίες, όμως τα άδεια στομάχια εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων οδηγούν σε άλλους δρόμους και επιβάλλουν – κυρίως – άλλα συμπεράσματα
Ρούντι Ρινάλντι
Περιοδικό ΔΙΑΠΛΟΥΣ Νο 25
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου