Ο ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΣ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΣ CARLOS LATUFF ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΚΟΡΠΙΖΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Το Ισραήλ βομβαρδίζει από το πρωί του Σαββάτου 27/12 την από καιρό αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας, σπέρνοντας τρόμο στους κατοίκους της και προκαλώντας εκατόμβες νεκρών. Είναι ένα ακόμα, βάρβαρο και απροκάλυπτο, επεισόδιο της 60χρονης κατοχής και καταπίεσης του παλαιστινιακού λαού που τιμωρείται επειδή αντιστέκεται.

Είναι μεγάλο ψέμα ότι στρέφονται οι επιθέσεις των σιωνιστών κατά επιλεγμένων στρατιωτικών στόχων. Βαράνε στο ψαχνό θέλοντας να τρομοκρατήσουν το λαό.

Σύσσωμη η διεθνής κοινότητα (ΟΗΕ, ΕΕ, κουαρτέτο, Αραβικός Σύνδεσμος, δυτικές κυβερνήσεις, Σοσιαλιστική Διεθνής, ο πολύς Ομπάμα κλπ) ακόμα και ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος υποστηρίζουν για μια ακόμα φορά τον σφαγέα, είτε ταυτίζοντας θύτη και θύμα, είτε υπερασπιζόμενοι το «δικαίωμα» του Ισραήλ να «αμύνεται». Στην πραγματικότητα όλοι απαιτούν από την Χαμάς και από τις άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις να σταματήσουν τον αγώνα του λαού τους κατά της κατοχής και του αποκλεισμού.

Να σταθούμε στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού. Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Εκφράζουμε την ολόψυχη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, γενική γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών, που δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα τελευταία δεχόταν απειλές για τη συνδικαλιστική της δράση. Είναι και εργάτρια και γυναίκα και μετανάστρια και για αυτό μάλλον κάποιοι δεν μπορούσαν να ανεχτούν να έχει και φωνή. Είναι φανερό από όλα όσα ζούμε αυτό το Δεκέμβριο ότι η κυβέρνηση είναι που οπλίζει τα χέρια των κάθε είδους κρατικών, παρακρατικών, τρομοκρατικών μηχανισμών.

§ Ο εργασιακός μεσαίωνας φέρνει μαζί του και τον κανονικό μεσαίωνα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να τους σταματήσουμε.

§ Απαιτούμε άμεσα να διερευνηθεί η υπόθεση και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

§ Να απαντήσουν άμεσα τα σωματεία με μαζικές διαμαρτυρίες και καταγγελίες. Να ξυπνήσει επιτέλους η ηγεσία της ΓΣΕΕ.

ΕΝΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ! ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ!

Χαιρετίζουμε τις πολλές εκατοντάδες νέων και εργαζομένων που διαδήλωσαν την οργή και την αγανάκτησή τους ανυποχώρητα και αποφασιστικά στην συγκέντρωση και πορεία της Τετάρτης στην Καβάλα, που ήταν από τις πιο μαζικές και μαχητικές απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων.
 Την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι διαδηλώνουν μαζικά για την πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης της ΝΔ στην οικονομία, στην παιδεία, στην εργασία, στα δικαιώματα και στην ανθρώπινη ζωή, χιλιάδες νέοι εκφράζουν ένα αυθόρμητο όσο και παλλαϊκό αίτημα: την καταδίκη της αστυνομίας, του μακριού χεριού της κυβέρνησης Καραμανλή, που εκτελεί εν ψυχρώ 16χρονα παιδιά. Αυτή η απόλυτα δίκαιη οργή περισσεύει για ένα έγκλημα που πρέπει να τιμωρηθεί. Περισσεύει όμως ταυτόχρονα και η αγανάκτηση για ένα σύστημα που καθημερινά σκοτώνει τη νεολαία, όχι μόνο εν ψυχρώ με όπλα, αλλά και με την παιδεία, την ανεργία, την ακρίβεια, την φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση.
Καταδικάζουμε τα μπλόκα της αστυνομίας και την προκλητικότητα των επιθέσεων στους διαδηλωτές που επαναλαμβάνεται στις τελευταίες πορείες και στην Καβάλα. Καταδικάζουμε τις εφόδους, τη ρίψη δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης προκειμένου να «αναχαιτίσει τους (ανήλικους) ταραξίες», που οδήγησαν στη μεταφορά ενός μαθητή στο νοσοκομείο. Καταδικάζουμε, τη σύλληψη του συναγωνιστή Χ. Γαμβρέλη, από προκλητικούς θρασύδειλους ασφαλίτες που όταν δεν φωτογράφιζαν τους διαδηλωτές, έδιναν εντολές στα ΜΑΤ για να χτυπήσουν και να συλλάβουν, όπως επίσης και τις προσαγωγές 4 ακόμα νέων τη στιγμή που η πορεία των διαδηλωτών έφτανε στο τέλος!
Όπως φαίνεται, μαζί με τους «αγανακτισμένους πολίτες» - Χρυσαυγίτες, έκαναν την εμφάνιση τους και αγανακτισμένοι Δήμαρχοι. Ο Δήμαρχος Καβάλας τη Δευτέρα σε δήλωση του σε ραδιοφωνικό σταθμό είπε πως επισκέφτηκε το αστυνομικό μέγαρο για να εκφράσει την συμπαράσταση του, ξεχνώντας την δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Σήμερα κατηγορεί την ΚΟΕ ως υποκινητή επεισοδίων και επιτίθεται φραστικά στα μέλη της όταν όλος ο λαός της Καβάλας κατηγορεί την αστυνομία. Για την ΚΟΕ, η μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης στα σπασίματα και τις φωτιές και η προσπάθεια εύρεσης υποκινητών είναι στην ουσία συγκάλυψη της δολοφονίας και της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης. Αποτελεί επίσης προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου που θέλει να αντιδράσει. Η μαζική συμμετοχή του κόσμου στις διαδηλώσεις δείχνει ότι η προσπάθεια αυτή πέφτει στο κενό. Η ΚΟΕ δεν θεωρεί στόχο της κανένα δημόσιο κτίριο ή ιδιωτικό κατάστημα. Εχθρός της είναι αυτό το πολιτικό σύστήμα που εγκληματεί καθημερινά στην νεολαία και στους εργαζόμενους, όπως και οι εκπρόσωποι του σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο.

Δελτίο Τύπου της ΚΟΕ για τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του 16χρονου

Το κράτος δολοφονεί. Όλοι στο δρόμο!

Η σημερινή δολοφονία του 16χρονου από ειδικό φρουρό στο κέντρο της Αθήνας έχει ηθικό αυτουργό και πολιτικό υπεύθυνο. Η Ελλάς Ελλήνων Αστυνομικών δολοφόνησε εν ψυχρώ ανήλικο παιδί. Χωρίς να δεχτεί επίθεση όπως αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και τις διαρροές της αστυνομίας. Οι ειδικοί φρουροί επιτέθηκαν με πρόθεση να σκοτώσουν. Με το θράσος που τους δίνει η αιώνια ατιμωρησία (έως και επιβράβευση) της αστυνομικής θηριωδίας.

Ο Υπουργός Παυλόπουλος εκφράζει χωρίς ντροπή τη λύπη της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση Καραμανλή είναι αυτή που με την ατιμωρησία των αστυνομικών που δολοφόνησαν στη Λευκίμη, με την ατιμωρησία των δολοφόνων του Ηρακλή Μαραγκάκη, με την ατιμωρησία των αστυνομικών που δολοφόνησαν τον μετανάστη Μοχάμεντ Ασράφ πριν ενάμισι μήνα, με την ατιμωρησία όλων των φαινομένων αστυνομικής αυθαιρεσίας και βαρβαρότητας, όπλισε το χέρι των δύο αστυνομικών – φονιάδων. Η κυβέρνηση έχει ακέραιη την πολιτική ευθύνη.

Το έγκλημα δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο. Όλοι στο δρόμο. Όλοι αύριο στη διαδήλωση ενάντια στην κρατική – δολοφονική τρομοκρατία στις 13.00 στο Μουσείο. Όλοι αύριο Κυριακή 7/12/2008 σε διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις, σε όλες τις γειτονιές. Να πληρώσουν οι δολοφόνοι και οι πολιτικοί υπεύθυνοι. H μη αποδοχή των μαϊμού παραιτήσεων Παυλόπουλου - Χηνοφώτη από τον πρωθυπουργό σημαίνει ότι ο Καραμανλής αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη. Να πληρώσει η κυβέρνηση Καραμανλή.

10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στην αναγνώριση των κολεγίων

10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στην αναγνώριση των κολεγίων

1. Γιατί, ο νόμος για την αναγνώριση των κολεγίων που πέρασε η κυβέρνηση σαν το κλέφτη στο θερινό τμήμα της βουλής το καλοκαίρι, αποτελεί συνταγματικό πραξικόπημα. Μετά την ήττα που έφαγε από το φοιτητικό κίνημα το προηγούμενο διάστημα, που δεν της επέτρεψε να αναθεωρήσει το άρθρο 16, συνεχίζει το καταστροφικό της έργο στην Παιδεία φέρνοντας τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια από την πίσω πόρτα.

2. Γιατί, η εξίσωση των ΑΕΙ-ΤΕΙ με τα κολέγια και η αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους τους, δεν έχει άλλο στόχο παρά την υποβάθμιση των δικαιωμάτων όλων μας προς τα κάτω. Θέλουν να ανατινάξουν οριστικά τη σχέση πτυχίου-εργασιακού δικαιώματος. Θέλουν να καταργήσουν το κοινωνικό δικαίωμα στην εργασία φτιάχνοντας μια ζούγκλα πολλαπλών πτυχίων, δια βίου εκπαίδευσης, ευελιξίας, ανασφάλειας. 

3. Γιατί, η αναγνώριση των κολεγίων δημιουργεί ρεύμα κολεγιοποίησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ: πειθάρχηση, εντατικοποίηση (αλυσίδες σε μαθήματα, όρια δήλωσης), πληρωμή των συγγραμμάτων (ήδη συμβαίνει), διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού, κατάργηση του ασύλου, αποσυγκρότηση επιστημονικών αντικειμένων, μετατροπή της «επιστημονικής γνώσης» σε εφήμερη κατάρτιση. 

4. Γιατί, αναγνωρίζοντας τα κολέγια, η κυβέρνηση δίνει το σύνθημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο να εισβάλει στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και να κάνει business. Αφού φρόντισαν να αφήσουν δεκάδες χιλιάδες υποψηφίων έξω από τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τη βάση του 10, δίνουν τώρα το χώρο στους αετονύχηδες της αγοράς να εκμεταλλευτούν μέχρι οικονομικής εξόντωσης την επιθυμία των νέων να σπουδάσουν.

5. Γιατί, η ισοτίμηση των κολεγίων με τα ΑΕΙ και ΤΕΙ επιβάλει το σύστημα bachelor-master. Τα 4ετή ελληνικά Πανεπιστήμια οδηγούνται στην εξίσωση με τα 3ετή bachelor, ενώ και τα 5ετή (Πολυτεχνεία, Γεωπονικές κλπ.) δεν αναγνωρίζονται σαν master. Αυτή η διαδικασία αποδιοργανώνει πλήρως τα προγράμματα σπουδών των σχολών, διασπάει και απαξιώνει τα πτυχία μας.
 
6. Γιατί, οι σπουδές σ’ αυτά τα κολέγια είναι φτηνή κατάρτιση όχι επιστημονική γνώση, είναι ταχύρυθμες και πλήρως προσαρμοσμένες στις άμεσες ανάγκες της αγοράς, μακριά από την ολοκληρωμένη επιστημονική γνώση και τις κοινωνικές ανάγκες. Αυτό επηρεάζει άμεσα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, αφού για να «αντέξουν» στον ανταγωνισμό θα πρέπει να προσαρμοστούν στους νόμους της αγοράς. 

7. Γιατί, η κυβέρνηση μας θέλει πελάτες. Θέλει να μετατρέψει την Παιδεία σε εμπόρευμα. Αναγνωρίζοντας τα κολέγια νομιμοποιεί την αγοροπωλησία πτυχίων. Αν σήμερα το ετήσιο κόστος σπουδών σε ένα κολέγιο είναι 8.000€ κατά μέσο όρο, με την πλήρη αναγνώριση, το κόστος θα εκτιναχθεί στα 15.000 και 20.000€ το χρόνο. Παράλληλα ανοίγει το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στα Δημόσια Ιδρύματα.  

8. Γιατί, η ανάγκη πελατείας για τα κολέγια θα κάνει την κυβέρνηση να υποχρηματοδοτεί όλο και περισσότερο τα ΑΕΙ και ΤΕΙ με σκοπό να απαξιώσει ύπουλα τη Δημόσια εκπαίδευση και με αυτό τον τρόπο να στρέψει το γονιό να σκέφτεται καλύτερα να πάει το παιδί του στο Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο, παρά στο Δημόσιο-ερείπιο. Κάτι ανάλογο δεν έγινε και με το Δημόσιο Σύστημα Υγείας;

9. Γιατί, είναι εξοργιστική η απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου στις 23/10 που καταδικάζει και υποχρεώνει την Ελλάδα να αναγνωρίσει χωρίς κανέναν περιορισμό τα κολέγια ως πανεπιστήμια. Παράλληλα υποχρεώνει την Ελλάδα να ενσωματώσει την οδηγία 89/48 για τα επαγγελματικά δικαιώματα των κολεγίων. Ήδη ο Στυλιανίδης έχει δηλώσει ότι θα εκδώσει προεδρικό διάταγμα που θα εφαρμόζει την απόφαση εντός του 2009.

10. Γιατί, η κυβέρνηση κάνει ότι δεν μας βλέπει. Κάνει ότι δεν βλέπει τις αντιδράσεις του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας. Επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς από το φοιτητικό κίνημα για την ακύρωση που επέβαλε στα σχέδιά τους για αναθεώρηση του άρθρου 16. Έχουμε δείξει ότι οι κυβερνώντες δεν είναι ανίκητοι. Να το επιβεβαιώσουμε για μία ακόμη φορά συγκροτώντας ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα που θα υπερασπιστεί τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία ενάντια στην αναγνώριση των κολεγίων.  

συμμετέχουμε στην

ΝΑ «ΧΤΙΣΟΥΜΕ» ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

ΝΑ «ΧΤΙΣΟΥΜΕ» ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

Όταν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δεν κατάφεραν την άνοιξη του 2007 να ανατρέψουν το άρθρο 16 που απαγορεύει τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θα πίστευε κανείς ότι ησυχάσαμε…
Είναι όμως τόση και τέτοια η πώρωση της κυβέρνησης Καραμανλή που δεν παίρνει υπόψη της ούτε το Σύνταγμα, ούτε τη θέληση των φοιτητών, των Πανεπιστημιακών και ολόκληρης της κοινωνίας. Από το καλοκαίρι με την ψήφιση του νόμου 3696 για τα κολέγια η κυβέρνηση προχωρά στη συνταγματική εκτροπή αναγνωρίζοντας στα κολέγια το δικαίωμα δικαιόχρησης (franchise) και άρα την ίδρυση παραρτημάτων ξένων κολεγίων και ως εκ τούτου την εξίσωση με τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Δύο μήνες μετά η Ε.Ε. ήρθε να υπενθυμίσει το χαρακτήρα και τη φύση της σαν τοποτηρητής των συμφερόντων του ιδιωτικού κεφαλαίου. Με την καταδικαστική της για την Ελλάδα απόφαση καλεί το ελληνικό δημόσιο να αναγνωρίσει τα κολέγια σαν ισότιμα των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Προχωράει και ένα βήμα μπροστά, απαιτώντας την εξίσωση των πτυχίων των κολεγίων με αυτά των ΑΕΙ, υποτιμώντας ακόμη περισσότερα τα πτυχία ΤΕΙ. Στην πραγματικότητα μάλιστα αναφέρει ότι είναι δυνατόν τα πτυχία να δίνονται και «εκτός δομών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης»…
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ;
Σημαίνουν ότι διαλύεται με τον πιο κυνικό τρόπο η μέχρι σήμερα σχέση των πτυχίων με το δικαίωμα στην εργασία. Διαλύεται δηλαδή το κοινωνικό και στοιχειώδες δικαίωμα στην εργασία. Πλέον οι τίτλοι σπουδών, τα πτυχία, οι βεβαιώσεις, τα διπλώματα θα αποτελούν όχι μόνο αντικείμενο αγοραπωλησίας, αλλά και μοχλό ανατίναξης των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Ο αγριανθρωπισμός και η ζούγκλα στο αποκορύφωμα… 
Η αναγνώριση των κολεγίων μας αφορά άμεσα και έντονα. Δεν αφορά κάποιους άλλους. Δεν θα χτυπήσει μόνο τις επόμενες γενιές που θα πρέπει να χρυσοπληρώνουν το αμφίβολο πτυχίο των μαγαζατόρων που θα ανοίξουν ιδιωτικό «πανεπιστήμιο». Δεν θα «πιέσει» απλά το σημερινό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης ή της εντατικοποίησης των σπουδών και πειθάρχησης των φοιτητών…
Η αναγνώριση των κολεγίων συνιστά κήρυξη πολέμου στη γενιά μας. Είναι κήρυξη πολέμου στους σημερινούς φοιτητές. Γιατί ισοπεδώνει ελπίδες και όνειρα για το μέλλον. Γιατί ανοίγει την πόρτα στην πλήρη απαξίωση σπουδών και πτυχίων. Όχι μόνο επειδή τα εξισώνει (= σπρώχνει προς τα κάτω) με τα αμφίβολης αξίας κολέγια, αλλά γιατί απορυθμίζει τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα, αναγνωρίζοντας περίπου σαν ισάξια με τα πτυχία οποιοδήποτε βεβαίωση, πιστοποίηση ή συλλογή πιστωτικών μονάδων που θα αγοράζεται στα κάθε λογής «εκπαιδευτήρια».
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Λογικά θα έπρεπε ήδη να κάναμε… Να είχαμε ξεσηκώσει όλη την κοινωνία με πανεκπαιδευτικό αγώνα, συνελεύσεις, πορείες, καταλήψεις. Αν μια φορά αγωνιστήκαμε να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16 και το πετύχαμε, δέκα φορές πρέπει να αγωνιστούμε να μην περάσει η από την πίσω πόρτα κατάργησή του…
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Και ακόμη κι αν οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι η αναγνώριση των κολεγίων μας θίγει, δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να τους σταματήσουμε. Έτσι είναι;
Η ιστορία δείχνει πως και τότε ακόμα που οι κυβερνώντες φάνταζαν δυνατοί και ισχυροί, όταν στο προσκήνιο ερχόταν το μαζικό κίνημα των νέων ή των εργαζομένων, αλλάζαν πορεία. Όχι επειδή τους πείθαμε για το δίκαιο των αιτημάτων μας, αλλά επειδή τους φοβίζαμε με τον δύναμη της αγανάκτησής μας. 
Όταν ακριβώς δύο χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2006 η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονταν να ανατρέψουν το άρθρο 16 και να ιδρύσουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια, ελάχιστοι πίστευαν ότι μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία του 95% μπορούσε να μπλοκαριστεί. Και όμως συνέβη.
Όταν τον Φλεβάρη και τα δύο κόμματα ήταν έτοιμα να ψηφίσουν την αναθεώρηση το φοιτητικό κίνημα ράγισε τη δικομματική συναίνεση και επέβαλε την ακύρωση της συνταγματικής αναθεώρησης.
Γιατί να μην μάθουμε από το παρελθόν; Όχι να το νοσταλγούμε, αλλά να το χρησιμοποιήσουμε σαν οδηγό στη δράση μας. Ακόμα και οι πιο δύσκολοι συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν. 
Υπάρχουν όμως προϋποθέσεις. 
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΙΝΗΜΑ;
Να προσπαθήσουμε να ξεσηκώσουμε κάθε σχολή, κάθε ΑΕΙ και ΤΕΙ στο δρόμο του αγώνα. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει αν δεν μας φοβηθεί. Πριν τα Χριστούγεννα με μαζικό κίνημα καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα να αποτρέψουμε την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος μέσα στον Γενάρη που θα αναγνωρίζει τα κολέγια και θα βάζει ταφόπλακα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. 
Η γραμμή μάχης του φοιτητικού κινήματος είναι μια και συγκεκριμένη: Όχι στην αναγνώριση των κολεγίων – Όχι στην ανατροπή του άρθρου 16 – Κατάργηση των κολεγίων – Υπεράσπιση της Δημόσιας Δωρεάν Εκπαίδευσης. Δεν αμπελοφιλοσοφούμε για το μελλοντικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ψάχνουμε το μικρότερο κακό ούτε κάνουμε εποικοδομητικές προτάσεις (πχ να μην ισχύσει ένα μέρος από τον νόμο για τα κολέγια). Η γραμμή άμυνας καθορίζεται από την ίδια την πραγματικότητα και τα δικαιώματα των φοιτητών, των Πανεπιστημίων, της κοινωνίας.
Να διαμορφώσουμε έναν καλύτερο συσχετισμό μέσα σε κάθε σχολή και σύλλογο. Άρα διαμορφώνουμε ένα -κάθε μέρα και μαζικότερο- μπλοκ αγώνα που παλεύει την ανάγκη ξεσπάσματος. Η πρότασή μας δεν αφορά μόνο ή κυρίως τα «κινηματικά ραντεβού», ούτε μόνο το τρίπτυχο συνέλευση – πορεία – κατάληψη. Αφορά τον ίδιο τον φοιτητικό σύλλογο: Σπάσιμο μαθημάτων, εκδηλώσεις με ΠΟΣΔΕΠ, πρόσκληση σε όλα τα πολιτικά κόμματα να μας πουν τη στάση τους, πορείες μέσα στα πανεπιστημιακά κτήρια, μικροφωνικές, καθημερινή αποχή για μια ώρα, αναστάτωση σε κάθε αμφιθέατρο. Να κάνουμε κάθε σχολή πάνω κάτω. Αυτό θα σήμαινε ότι κάτι τρέχει, ότι κάτι γίνεται, θα δημιουργούσε αναταραχή, συζήτηση, διάθεση και πρόκληση ενημέρωσης… Καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι διαφορετικό σχέδιο, πιο δύσκολο και σκληρό, αλλά και πολύ πιο αποτελεσματικό. 
Οι επόμενες βδομάδες θα είναι οι κρισιμότερες στην προσπάθεια να αποτραπεί η αναγνώριση των κολεγίων και το γκρέμισμα της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Σήμερα χρειάζεται να «χτίσουμε» ένα ξέσπασμα. Να οικοδομήσουμε μια πράξη. Να συνιστά αυτή η πράξη έξοδο από τη σημερινή αναντίστοιχη εικόνα: Χρειαζόμαστε κίνημα ενάντια στα κολέγια και αυτό είναι η προτεραιότητα. Όλες οι δυνάμεις μας, οι ασχολίες μας, οι παρεμβάσεις μας θα υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.

• ΜΑΖΙΚΟΣ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ
• ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΚΟΛΕΓΙΑ – Η ΜΟΝΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΛΥΣΗ
• ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – Ε.Ε.
• ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ 3696 ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ. ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΟ
• ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΛΕΓΙΩΝ

συμμετέχουμε στην

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

Μπροστά σε μια μεγάλη επίθεση που συνεχίζει η κυβέρνηση Καραμανλή ενάντια στα λαϊκά στρώματα με τον Προϋπολογισμό του 2009, υλοποιώντας τον καπιταλιστικό παραλογισμό ότι «στην κρίση του νεοφιλελευθερισμού απάντηση είναι ο περισσότερος νεοφιλελευθερισμός»

Μπροστά σε μια δραματική χειροτέρευση των όρων ζωής εκατομμυρίων πολιτών, με τη φτώχεια να εξαπλώνεται, με τα λουκέτα να πολλαπλασιάζονται και την (πραγματική) ανεργία να εκτοξεύεται, με την ακρίβεια στα ύψη, με τους μισθούς στη μέγγενη (ελέω και συμφωνίας ΓΣΕΕ –ΣΕΒ), με το ΕΣΥ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία υπό κατάρρευση,

Μπροστά στη μπόχα που αναδύεται από τα αλληλοδιάδοχα σκάνδαλα, που έχουν όλα διαχρονική εξέλιξη και δικομματική βάση, και που δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο «κανονικός», «νόμιμος και ηθικός» τρόπος με τον οποίο η μεγαλοαστική τάξη ξέρει να κάνει τις …μπίζνες της και «παράγει» τα προκλητικά κέρδη της
Μπροστά στην ανούσια δικομματική αντιπαράθεση για τη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας και τη διεκδίκηση του ποιος θα είναι ο υλοποιητής του νεοφιλελευθερισμού,

Μπροστά στη μεθοδευμένη επίθεση ενάντια στην κινηματική ριζοσπαστική Αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ, επίθεση που προέρχεται από διάφορες πλευρές, από Καραμανλή και ΛΑΟΣ μέχρι «συγκροτήματα» τύπου, που επιχειρούν απεγνωσμένα (και παραπλανητικά) να «ξεφουσκώσουν» το ΣΥΡΙΖΑ -ενώ από ορισμένα ΜΜΕ εκπέμπονται χυδαίες, συκοφαντικές επιθέσεις κατά του Αλέξη Τσίπρα 

Η ΚΟΕ καλεί σε συστράτευση στο μόνο δρόμο που αποτελεί ελπίδα: 

• Με τους αγώνες, για να πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή, για να ανατραπεί ο νεοφιλελευθερισμός 
• Με τα κινήματα, για να εκφρασθεί ο θυμός της κοινωνίας και να μη εγκλωβιστεί στις κεντροαριστερές «ζαχαρένιες οβίδες» 
• Με την ενωτική Αριστερά, με το ΣΥΡΙΖΑ και με την αριστερή διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, για να ανατραπεί το δικομματικό σκηνικό και να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής εξελίξεων 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΕΞΑΜΕΝΩΝ

Αλήθεια, τί μεσολάβησε και η αρνητική στάση του Δημάρχου Καβάλας Κ. Σιμιτσή, κατά την συνεδρίαση του τοπικού συμβουλίου Ν. Καρβάλης, μετατράπηκε σε ένα ένθερμο «ναι» κατά την ψηφοφορία στο Δημοτικό Συμβούλιο, λίγες μέρες μετά; Μήπως τα «αντισταθμιστικά οφέλη» που, σαν χάντρες σε ιθαγενείς, πέταξε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η REVOIL, ελλείψει αληθινών επιχειρημάτων; Η στάση αυτή του Δημοτικού Συμβουλίου θεωρούμε ότι μειώνει και προσβάλει την κοινωνία της Καβάλας και τον αγώνα που δίνουμε, όλα αυτά τα χρόνια, κατά της εγκατάστασης δεξαμενών καυσίμων.
 
Απαιτούμε λοιπόν την αναθεώρηση της απαράδεκτης απόφασης, όχι μόνο για λόγους ηθικής και αξιοπρέπειας, αλλά και για τους σοβαρούς περιβαλλοντικούς κινδύνους που δημιουργεί η λειτουργία της REVOIL στη συγκεκριμένη περιοχή. Η εταιρία που μονοπωλιακά δραστηριοποιείται, όλα αυτά τα χρόνια, στα ανατολικά της Καβάλας (στην ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας περιοχή της Νέας Καρβάλης όπως η ίδια δηλώνει), στερείται τις απαιτούμενες από το νόμο λιμενικές εγκαταστάσεις και μεταφέρει τεράστιες ποσότητες καυσίμων, μέσω αγκυροβολίου που βρίσκεται στο θαλάσσιο μέτωπο του Εθνικού Πάρκου και αγωγών που διασχίζουν προστατευόμενη περιοχή! Αντιθέτως, οι εγκαταστάσεις της ίδιας εταιρείας στη Χίο με χωρητικότητα μόλις 7.000 κυβικών μέτρων, διαθέτουν σύγχρονο προβλήτα!!!
  
Στα επτά χρόνια λειτουργίας της στην Καβάλα, η REVOIL κατάφερε, με συνεχείς επεκτάσεις, να επταπλασιάσει σχεδόν και την χωρητικότητα των δεξαμενών της (από 5.000 σε 35.000 κυβικά μέτρα) και να ενοικιάζει σήμερα δεξαμενές και σε άλλες πετρελαϊκές εταιρίες, που η τοπική κοινωνία κάνει αγώνα για να αποτρέψει την εγκατάσταση τους! Παρά την γιγάντωση της και παρά τα όσα προβλέπει η νομοθεσία, τα Σχέδια Αντιμετώπισης Τεχνολογικού Ατυχήματος Μεγάλης Έκτασης έχουν να ανανεωθούν από τον Νοέμβριο του 2000. Και, βέβαια, ουδείς λόγος γίνεται για την επικινδυνότητα στο θαλάσσιο χώρο μπροστά από την Kαβάλα Όιλ λόγω της συνύπαρξης αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, καλωδίων υψηλής τάσης και αγκυροβολίων.
Ο νέος αγωγός που ζητά να κατασκευάσει η REVOIL δεν είναι άσχετος ούτε με την Κ.Υ.Α. του κ. Σουφλιά για το Εθνικό Πάρκο και την νέα κατάσταση που δημιουργείται στην περιοχή, ούτε με την πρόθεση της εταιρίας για συνεχή επέκταση και αύξηση των δραστηριοτήτων της. Το Δημοτικό Συμβούλιο έχασε μια σημαντική ευκαιρία να βάλει φρένο στην ανεξέλεγκτη και μονοπωλιακή δράση της REVOIL. Αντ’ αυτού, εξαγόρασε την περιβαλλοντική ευαισθησία όλων μας, με «αντισταθμιστικά» δήθεν «οφέλη», στέλνοντας μήνυμα και προς κάθε άλλον ενδιαφερόμενο ότι εδώ οι ευαισθησίες μας πωλούνται πολύ φτηνά. 

Κυκλοφόρησε το Resistencias Νο 11

Κυκλοφόρησε το Resistencias Νο 11

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΑΜΕΡΙΚΗ: Ειδήσεις, Βολιβία: Οι από κάτω εξακολουθούν να μένουν όρθιοι, Βολιβία: Μια συμμαχία χωρίς προηγούμενο νικάει την επίθεση της Δεξιάς, Ο Παναμάς δεν είναι αυτό που πολλοί πιστεύουν…, Μεταναστευτική κρίση στη Δομινικανή Δημοκρατία, Κολομβία: Η Συνολική Δράση ως στρατηγική πολέμου, Το «Φαινόμενο Κούβα», Η βραζιλιάνικη στρατιωτική χούντα στο ειδώλιο του κατηγορουμένου

ΕΥΡΩΠΗ: 5ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, Ολλανδία: Μια δυναμική απεργία στην καρδιά του καπιταλισμού, Ιταλία: Η κρίση βαθαίνει και η Αριστερά (ίσως) αφυπνίζεται, Πολωνία: Όταν η άμυνα μετατρέπεται σε επίθεση, Απεργία στα ναυπηγεία της Κωνσταντινούπολης, Μακεδονία: Συνέντευξη με τον Αναστάς Βανγκέλι, Η μετακομμουνιστική Ρουμανία, Βουλγαρία: Αποχαιρετισμός στον μετασοσιαλισμό;, Κύπρος: Δίκαια λύση! Δίκαια κοινωνία; 

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Με μυαλό και ψυχή. Σπάζοντας τον αποκλεισμό της Γάζας, «Δεν υπάρχουν φιλελεύθερες δυνάμεις κατοχής» Συνέντευξη με τον Ισραηλινό ακαδημαϊκό Ίλαν Πάπε

ΑΦΡΙΚΗ: Ειδήσεις, Η αφύσικη καταστροφή της Αφρικής, Οι πολιτισμοί της Αφρικής και η αποικιοκρατία (μέρος Β΄), Η «ανυπακοή» του Μαλάουι

ΑΣΙΑ: Ειδήσεις, Ταϊλάνδη: Μια ματιά στο σκηνικό της πρόσφατης πολιτικής κρίσης, Νεπάλ: Οι διαλεκτικοί σκόπελοι του Δρόμου Πρατσάντα

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ: ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η αντιτρομοκρατική μιλάει για πιλοτική δίκη-Μια συζήτηση με τον δικηγόρο Σνάιντερ, Αντιτρομοκρατικός Αγώνας στα γερμανικά δικαστήρια

ΟΙ ΠΙΣΩ ΣΕΛΙΔΕΣ: Κοσμοπολιτισμός: Μια ιστορία για τον άρρωστο που νόμιζε πως ήταν γιατρός!, Σκέψεις για την παγκόσμια διατροφική κρίση, Ο Μισέλ Φουκώ και η Ιρανική Επανάσταση

Τρία σχόλια για τρεις επετείους

 Το Resistencias Νο 11 όπως και προηγούμενα τεύχη θα το βρείτε στην Πολιτική – Πολιτιστική Λέσχη «Σήματα Καπνού»

Πορεία για το Πολυτεχνείο 17/11/2008

Μαθητική Εκδήλωση για το Πολυτεχνείο 16/11/2008

Μαμά πεινάω!

Εχουν περάσει περίπου 30 χρόνια από τότε που ο Νιλ Γιανγκ «έκαψε τις πιστωτικές του κάρτες για καύσιμο», αλλά κανείς τότε δεν φανταζόταν ότι σήμερα θα καίγαμε τα τρόφιμα του αναπτυσσόμενου κόσμου για τον ίδιο λόγο.

Τη στιγμή που όλα τα ΜΜΕ μας θεωρούν τουλάχιστον μεγαλομετόχους και μάς ανακοινώνουν δυσθεώρητα ποσά που έπεσαν στο βωμό του άπληστου πλουτισμού και όσοι ζούμε στον αναπτυγμένο κόσμο κινδυνεύουμε από ασθένειες που σχετίζονται με τη διατροφή ή μάλλον την παχυσαρκία, όπως είναι οι καρδιοπάθειες, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι και ποιον ενδιαφέρει που ο ένας στους τέσσερις κατοίκους αυτού του πλανήτη, 1,7 δισεκατομμύριο άνθρωποι, στερούνται βασικών διατροφικών ειδών, ενώ περίπου 950 εκατομμύρια άνθρωποι κοιμούνται νηστικοί... Το πρόβλημα όμως της διατροφής που αναμένεται να μας απασχολήσει σοβαρά στα επόμενα χρόνια, όπως εκτιμούν οι διεθνείς οργανισμοί και όχι ευκαιριακά λόγω ακόμη μιας παγκόσμιας ημέρας, δεν είναι καθόλου λυμένο και στις βιομηχανικές χώρες στις οποίες αντιστοιχεί μια Ελλάδα πεινασμένων: λίγο πάνω από δέκα εκατομμύρια. Διαφορετικά πού θα διέθεταν τα «απαλλοτριωμένα» τους αγαθά οι «Ρομπέν των σουπερμάρκετ»...

Χρόνια ασιτία

Η χρόνια πείνα που πλήττει εκατομμύρια ανθρώπους δεν είναι μόνο επίμονη αλλά και διαδεδομένη:* Στην υποσαχάρια Αφρική βρίσκεται το 13% του πληθυσμού στον αναπτυσσόμενο κόσμο και το 25% των υποσιτιζόμενων ανθρώπων. Είναι η αναπτυσσόμενη περιοχή με τη μεγαλύτερη αναλογία των ανθρώπων που υποφέρουν από χρόνια πείνα: ο ένας στους τρεις. Σε 14 χώρες της περιοχής, πάνω από το 35% του πληθυσμού υποφέρει από χρόνια πείνα. Την τελευταία δεκαετία τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Ενδεικτικά στο Κονγκό ο αριθμός των υποσιτιζόμενων τριπλασιάστηκε: από 12 εκατομμύρια στις αρχές του '90, σε 36 εκατομμύρια το 2003.* Στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού ωκεανού κατοικεί το 68% του πληθυσμού του αναπτυσσόμενου κόσμου και το 64% των ανθρώπων που υποσιτίζονται. Εδώ βρίσκεται και η Ινδία, με το μεγαλύτερο αριθμό υποσιτιζόμενων ανθρώπων στον κόσμο: πάνω από 210 εκατομμύρια ανθρώπους.Η πείνα ήδη υπονομεύει και το μέλλον των πιο φτωχών χωρών: για παράδειγμα, στη Σιέρα Λεόνε -τελευταία στην κατάταξη των 177 χωρών του δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης του ΟΗΕ- 46 εκατομμύρια άνθρωποι ή ο μισός πληθυσμός της θεωρείται υποσιτισμένος. Το 86% των παιδιών κάτω των 5 ετών πάσχουν από αναιμία, εξαιτίας της κακής διατροφής, ενώ πάνω από το ένα τέταρτο των νεογέννητων δεν επιβιώνουν μέχρι τα πέντε τους χρόνια.

Πρόσφυγες

Το διατροφικό πρόβλημα έχει ήδη προκαλέσει τους «πρόσφυγες της πείνας», φτωχούς ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, που φεύγουν από τους τόπους τους σε αναζήτηση τροφής, ενώ εκτιμάται ότι η κρίση θα συνεχιστεί καθώς είναι πολλοί οι παράγοντες που το υποδαυλίζουν: η αύξηση στις τιμές των τροφίμων, η αυξανόμενη χρήση των αγροτικών προϊόντων για βιοκαύσιμα, που σπρώχνει τους φτωχότερους του πλανήτη στον υποσιτισμό προκειμένου οι πλέον εύποροι να καίνε την τροφή τους για να κινούν τα οχήματά τους, οι ακριβότερες μεταφορές και φυσικά η περιβαλλοντική επιδείνωση που καθιστά υπογόνιμες αρκετές περιοχές.Σύμφωνα με έρευνα της Action Aid (Bread and Butter solutions), την οποία δημοσιοποίησε πριν από λίγες μέρες, το 70% των υποσιτιζόμενων ανθρώπων του κόσμου ζουν σε 13 χώρες και λαμβάνουν μόλις το 40% της βοήθειας για τη γεωργία. Κι εδώ ξεκινούν οι ευθύνες, ή μάλλον η αναλγησία των κοινωνών της ευμάρειας, καθώς:* Η παγκόσμια βοήθεια για αγροτική ανάπτυξη στις φτωχότερες χώρες έχει μειωθεί σημαντικά την τελευταία 20ετία (1982-2002): κατά 85% οι πολυμερείς χορηγίες, κατά 40% οι διμερείς, από το 17% στο 3% η διεθνής αναπτυξιακή βοήθεια και από το 25% στο 6% η ευρωπαϊκή βοήθεια. Στην Αφρική η μείωση της βοήθειας για τη γεωργία μειώθηκε πάνω από 80% την τελευταία 25ετία.* Οι πλούσιες χώρες κατευθύνουν τη βοήθειά τους ανάλογα με τα συμφέροντά τους και όχι τις ανάγκες των φτωχών χωρών, κερδίζοντας από τις τιμές στα γεωργικά προϊόντα. Στην καρδιά άλλωστε της επισιτιστικής κρίσης βρίσκονται οι στρατηγικές των πλούσιων χωρών με τις οποίες κατορθώνουν να πωλούν φτηνά στις ξένες αγορές τα προϊόντα τους (ντάμπινγκ), αλλά και το σύστημα επιδοτήσεων των παραγωγών τους που ουσιαστικά εξοστρακίζει τις παραγωγικές προσπάθειες των αναπτυσσόμενων χωρών, εξαναγκάζοντάς τες να εξαρτώνται από τις εισαγωγές τροφίμων αντί να ενθαρρύνεται η εγχώρια παραγωγή.

Κέρδη

* Την ίδια στιγμή που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές πετυχαίνουν ασύστολα κέρδη από τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, οι παραγωγοί και καταναλωτές του Τρίτου Κόσμου εξαθλιώνονται. Με την εξαίρεση των Αργεντινής, Βραζιλίας και Ταϊλάνδης, το ισοζύγιο του αγροτικού εμπορίου στις αναπτυσσόμενες χώρες έχει καταρρεύσει: από το πλεόνασμα της τάξης των 4,8 δισ. δολαρίων το 1970 έφτασε στο έλλειμμα της τάξης των 49 δισ. δολαρίων το 2004. Συνακόλουθα το εμπόριο τροφίμων σε αυτές τις χώρες έπεσε το ίδιο διάστημα από το πλεόνασμα των 2,4 δισ.δολαρίων στο έλλειμμα των 28,7 δισ. δολαρίων το 2004.* Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε. πλήττει και με άλλους τρόπους τις φτωχές χώρες: τη χρήση γης για την παραγωγή βιοκαυσίμων αντί για τρόφιμα. Η επιμονή για αύξηση των βιοκαυσίμων στο 10% μέχρι το 2020 θα επιφέρει τη μετατροπή του 2,5% της παγκόσμιας παραγωγής δημητριακών και του 19% του φυτικού λαδιού με αντίστοιχη αύξηση της τιμής τους κατά 4% και 24%. Καθώς στον αναπτυσσόμενο κόσμο τα τρόφιμα κοστίζουν ακόμη και το 70-80% του εισοδήματος των αγροτικών νοικοκυριών, οι αυξήσεις στις τιμές που θα προκαλέσουν οι επιδοτούμενες αλλαγές στη γη και τις καλλιέργειες αντιπροσωπεύουν μια σοβαρή απειλή στο δικαίωμα για τροφή εκατομμυρίων φτωχών του κόσμου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι και η ίδια η επιτροπή τροφίμων του ΟΗΕ, την ίδρυση της οποίας γιορτάζουμε σήμερα, ζήτησε στις αρχές Οκτωβρίου από την Ε.Ε. να αλλάξει τη θέση της για αυξήσεις στην παραγωγή βιοκαυσίμων, επειδή έχουν συμβάλει στην αύξηση των τιμών στα τρόφιμα και συνακόλουθα της πείνας στις φτωχές χώρες. Οι επιδοτήσεις στην παραγωγή βιοκαυσίμων τις έχει καταστήσει επικερδέστερες για τους φτωχούς αγρότες, μετατόπιση που έχει οδηγήσει στην παγκόσμια έλλειψη τροφίμων.* «Καύσιμο για την κρίση στα τρόφιμα» και όχι λύση θεωρείται και η παραγωγή μεταλλαγμένων: Για παράδειγμα στην Παραγουάη η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένης σόγιας καλύπτει σήμερα περισσότερο από το μισό των καλλιεργούμενων εκτάσεων, με αποτέλεσμα περίπου 100.000 μικροί ακτήμονες να έχουν εκδιωχθεί από τη γη τους. Οσο επεκτείνεται η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένης σόγιας το ποσοστό του πληθυσμού που ζει στη φτώχεια έχει αυξηθεί από 33,9% το 2000 σε 39,2% το 2005. *



Η πείνα σε αριθμούς

75 επιπλέον εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ρίξει κάτω από το όριο της πείνας οι αυξανόμενες τιμές, ανεβάζοντας τον αριθμό των υποσιτισμένων ανθρώπων παγκοσμίως σε 923 εκατομμύρια.

1,7 δισ. άνθρωποι ή το 25 % του παγκόσμιου πληθυσμού, εκτιμάται ότι μπορεί να μην έχουν εξασφαλισμένη τροφή.

Πείνα και υποσιτισμός είναι ο υπ'αριθμόν ένα κίνδυνος κατά της υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο και απειλεί περισσότερους ανθρώπους από ό,τι το AIDS, η ελονοσία και η φυματίωση μαζί.

3,9 δισ. δολάρια το 2006 από 6,7 δισ. δολάρια το 1984 η επίσημη αναπτυξιακή βοήθεια στη βασική γεωργία που μειώνεται σταθερά τις τελευταίες δύο 10ετίες.

60 % και πάνω των χρονίως υποσιτισμένων ανθρώπων είναι γυναίκες. Οι γυναίκες παράγουν το 60-80 % της τροφής στις αναπτυσσόμενες χώρες, όμως τους ανήκει μόλις το 1 % της γης.

143 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών συνεχίζουν να υποφέρουν από ανεπαρκή διατροφή.

46 % ή σχεδόν τα μισά παιδιά κάτω των 5 ετών έχουν βάρος κάτω του φυσιολογικού στη Νότια Ασία, όπου ζουν οι περισσότεροι υποσιτισμένοι άνθρωπο. Σχεδόν το ένα τρίτο των μωρών γεννιούνται λιποβαρή και υποσιτισμένα.

41 % των ανθρώπων ζουν με 1 ή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα στην υποσαχάρια Αφρική όπου η φτώχεια είναι πιο διαδεδομένη.

50 % της αύξησης στην κατανάλωση των βασικών καρπών το 2007, σχετίζεται με τα βιοκαύσιμα, καθώς η αύξηση στην παραγωγή των βιοκαυσίμων ενισχύει τη ζήτηση κυρίως καλαμποκιού και ελαιοκράμβης, γεγονός που μεταφράζεται σε πίεση για αλλαγή στις καλλιέργειες.

ΙΩΑΝΝΑ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/10/2008

Περί οικονομίας...

Το κατ' εξοχήν κρίσιμο οικονομικό φαινόμενο της εποχής μας είναι η εφ' όρου ζωής υποδούλωση της εργατικής και της μεσαίας τάξης στους όρους λειτουργίας και στην ιδεολογία του συστήματος, μέσω των δανείων και των πιστωτικών καρτών.Ως εκ τούτου, όχι μόνον τα μεγάλα θύματα της κρίσης θα 'ναι οι εργαζόμενοι και οι μικροαστοί, αλλά θα τους είναι δύσκολο έως αδύνατον στο βάθος της κρίσης να λειτουργήσουν ως κάτι περισσότερο από υπόδουλοι των χρεών τους, από πελάτες των πολιτικών τους, από κολλήγοι της πολιτικής των δυνατών.Αν κάποτε οι εργάτες δεν είχαν τίποτε να χάσουν, τώρα τρέμουν μπροστά στα χρέη τους, τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ως αλυσίδες, αλλά ως την πιο σοβαρή κατά συνθήκην υποχρέωσή τους. Η υπερχρέωση ως υποχρέωση είναι το μεγαλύτερο εύρημα του συστήματος από γενέσεώς του...
Αυτό που «επιστρέφει» και πρόκειται να επιστρέψει δεν είναι το κράτος, είναι ο κρατικός (και μονοπωλιακός) καπιταλισμός.Οι παρεμβάσεις των κρατών, με τη μορφή που έχουν έως τώρα τουλάχιστον, είναι υπέρ της σωτηρίας του συστήματος κι όχι περί τον επαναπροσανατολισμό του.Δυστυχώς η διαχείριση της κρίσης είναι ενδοαστική υπόθεση· οι λύσεις επαφίενται στις δυνατότητες αυτών που δημιούργησαν το πρόβλημα. Και έως τώρα τα μέτρα που λαμβάνουν είναι υπέρ σωτηρίας των δυνατών κι όχι των αδυνάτων.Η άποψη ότι προέχει η σωτηρία των δυνατών, διότι έτσι θα «συμπαρασυρθούν» στη σωτηρία και οι αδύνατοι, είναι τόσον πονηρή, όσον και οι οικονομικές θεωρίες που οδήγησαν στο τρέχον χάος...***Το πρόβλημά μας είναι ότι σήμερα ούτε εργατικό κίνημα ισχυρό διεθνώς υπάρχει, ώστε να παρέμβει στα της κρίσης, ούτε Αριστερά ικανή (κι έτοιμη από καιρό) να έχει προτάσεις όχι μόνον εξόδου απ' την κρίση, αλλά και νέου μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας με κέντρο τον άνθρωπο.Σπαράγματα σκέψεων υπάρχουν, εν σπέρματι προτάσεις, επί μέρους σχεδιασμοί ναι, αλλά ένα πρόγραμμακαθαρό, γνωστό στον λαόγύρω απ' το οποίον θα μπορούσαν να συσπειρωθούν όσοι πλήττονται και θα πληγούν από την κρίση, δεν υπάρχει. Ισως φανεί στο εγγύς μέλλον, για την ώραόμως, ούτε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης ούτε σε επίπεδο εθνικών κρατών υπάρχει εκείνη η Αριστερά που (όπως κατά το δυνατόν στη Λατινική Αμερική κατόρθωσε) θα μπορούσε να προτείνει λύσεις υπέρ των εργαζομένων.Αυτήν τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ενωση λύνουν και δένουν οι Δυνατοί (κατά το τυχάρπαστο δοκούν του «μάγου» κυρ Μπράουν), οι εργαζόμενοι είναι παρίες, εξόριστοι από τη διαμόρφωση της ίδιας τους της μοίρας. (Και καιρός είναι να αφήσει κατά μέρος η Αριστερά τα «φαντασιακά» και τις χρηματοδοτούμενες μπιενάλε, αλλοιώς η ανάγκη θα μείνει πάλι στα κρύα του λουτρού)....................................Για την ώρα ακούγονται και γράφονται στον Τύπο διάφορα αμήχανα, όπως η «επιστροφή στον Κέυνς», ίσως επειδή νομίζουν μερικοί ότι ο Κέυνς είναι ένα είδος λάιτ Μαρξ στον οποίον ακινδύνως μπορούμε να αναφερόμαστε. Ομωςη δυνατότης εφαρμογής μιας πολιτικής μεγάλων δημοσίων έργων, παραγωγικών επενδύσεων και βιομηχανικής ανάπτυξης δεν μπορεί να γίνει με όρους και μεγέθη του 1930, σε μερικές δε χώρες δεν μπορεί καν να εφαρμοσθεί, διότι οι εν λόγω τομείς είναι κορεσμένοι (και υπονομευμένοι από την εικονική οικονομία, έτσι που να είναι μέρος του προβλήματος κι όχι η λύση του).Το χειρότερο μάλιστα δεν είναι ότι μέτρα για την έξοδο απ' την κρίση προτείνουν ακόμα οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά ότι πλήθος ραγιάδων προστρέχουν (και προσπέφτουν) σε αυτούς για να μας πουν τη γνώμη τους, να «προφητέψουν» για μιαν ακόμα φορά. Ισως είναι ακόμα μουδιασμένοι οι άνθρωποι και καταφεύγουν στους εν λόγω γκουρού από τη δύναμη της αδράνειας, ίσως πάλι και η ζημιά (περί τον ραγιαδισμό) να 'ναι πλέον ανήκεστος.Αντί να ψάχνουν λαγούμι να κρυφτούν οι νεοφιλελεύθεροι, βρίσκουν μαρκούτσι να ομιλούν.Και τι λένε;Λένε κουβέντα για τους χαμηλούς μισθούς που καθιέρωσαν;Λένε κουβέντα για το ικανό απόθεμα ανέργων που δημιούργησαν, ώστε να τρέμουν οι πάντες για τη δουλειά τους και τα 700 ευρώ της σκλαβιάς τους;Μιλάνε για την ευέλικτη εργασία; (τους απασχολήσιμους, τις εύκολες απολύσεις, τους ενοικιαζόμενους εργάτες, τους ωρομίσθιους).Μιλάνε για το ισχνό ασφαλιστικό σύστημα που κατάφεραν;Εν τέλει πόσο παραγωγικά ήταν όλα αυτά; Εβγαλαν από τη μύγα ξίγκι και η μύγα ψόφησε. Η πιο πρωτόγονη οικονομική σκέψη στην καπιταλιστική περίοδο υπήρξε η σκέψη της εποχής μας. Μία σκέψη που αφάνισε τον σκελετό της οικονομίας, πιστεύοντας ότι τα αλλεπάλληλα σοκ θα κινούν τα νεύρα της. Τα κινούν όντως. Σπασμωδικά. Και τώρα το ζόμπι δείχνει τη φύση του...

ΣΤΑΘΗΣ Σ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/10/2008

Στρατιώτες στους δρόμους και τα σκυλιά δεμένα

Στραμμένος στα προεκλογικά ντιμπέιτ και γονατισμένος από τη βαθιά οικονομική κρίση, ο αμερικανικός λαός έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αγωνία για το μέλλον του. Ετσι κι αλλιώς η πραγματικότητα εξακολουθεί να αποδεικνύεται οδυνηρή για την αμερικανική κοινωνία, η οποία εδώ και μερικές ημέρες αποκτά ακόμη ένα λόγο ανησυχίας: τη διασπορά μάχιμων μονάδων του στρατού μέσα στις μεγάλες αμερικανικές πόλεις.
Πρόκειται για τους άνδρες της 1ης Ταξιαρχίας Πολέμου της 3ης Μεραρχίας Πεζικού, που από τις αρχές Οκτωβρίου γύρισαν πίσω από το Ιράκ, αναλαμβάνοντας καθήκοντα αποκατάστασης της δημόσιας τάξης, συνεπικουρώντας στο ρόλο αυτό τις αστυνομικές δυνάμεις και την εθνοφρουρά.

Ταξιαρχία με περγαμηνές

Με ευδόκιμη τριετή υπηρεσία στο ιρακινό μέτωπο, όπου «αδρανοποίησε 33 στόχους υψηλής επικινδυνότητας και μείωσε κατά 70% τα περιστατικά βίας στη Βαγδάτη, τη Φαλούτζα και αλλού», η 1η Ταξιαρχία εντάσσεται οργανικά στις δυνάμεις της USNORTHCOM, της μεικτής διοίκησης πολέμου των ΗΠΑ, η οποία συγκροτήθηκε το 2002 με αποστολή τον συντονισμό των πολιτικών τοπικών και ομοσπονδιακών αρχών σε επιχειρήσεις αποκατάστασης της δημόσιας τάξης. Αν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου κάθε μέτρο για την προστασία των πολιτών και του εδάφους των ΗΠΑ απέκτησε ένα λογικό επιχείρημα για την επιβολή του, το συγκεκριμένο διαφέρει: είναι η πρώτη φορά εδώ και 140 χρόνια -δηλαδή από την εποχή του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου- που ο στρατός αναλαμβάνει σε ομοσπονδιακό επίπεδο αποστολή αποκατάστασης της τάξης, κατά παράβαση του ισχύοντος Νόμου Προσωρινής Αστυνόμευσης (Posse Comitatus Act). Ο νόμος αυτός που είναι αρκετά παλιός (ψηφίστηκε το 1878), επιβάλλει σαφείς περιορισμούς στην εμπλοκή του στρατού σε αποστολές αστυνόμευσης, προβλέποντας ακόμη και διετή φυλάκιση σε εκείνον που θα διατάξει χρήση στρατιωτικών μονάδων στο εσωτερικό των ΗΠΑ, χωρίς την έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου. Η σημερινή καταστρατήγηση του Posse Comitatus Act είναι επαρκώς μεθοδευμένη και περνά από ένα «παραθυράκι» που ανοίχτηκε προσεκτικά από τους νομικούς των κυβερνήσεων Τζορτζ Μπους. Το μεγάλο κόλπο έγινε το 2006 με την ψήφιση του νόμου για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό. Στα ψιλά του νόμου εκείνου πέρασε μια τροποποίηση που εξουσιοδοτούσε τον αμερικανό πρόεδρο να επεμβαίνει με διατάγματα σε θέματα δημόσιας τάξης -κάτι πρωτόγνωρο στη σύγχρονη αμερικανική πολιτική ιστορία. Ηταν το «Τμήμα 1076» του στρατιωτικού προϋπολογισμού που δίνει πλέον τη δυνατότητα στον πρόεδρο να χρησιμοποιεί στρατιωτικές δυνάμεις «σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, σοβαρών κινδύνων για τη δημόσια υγεία, τρομοκρατικών επιθέσεων ή άλλων περιπτώσεων». Η φράση «άλλων περιπτώσεων» δεν αποσαφηνιζόταν, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το πεδίο της ερμηνείας της, κατά την κρίση του προέδρου. Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός του 2006 εγκρίθηκε με απόλυτη δικομματική συναίνεση. Κι αυτό έγινε με δύο παρατυπίες: το «Τμήμα 1076» εισήχθη στον προϋπολογισμό του Πενταγώνου ως συμπληρωματική διάταξη, χωρίς καν να τεθεί υπόψη του σώματος προς συζήτηση, ενώ δεν ρωτήθηκαν ούτε και οι αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές. Η μοναδική φωνή αντίρρησης στην παρείσφρηση του «1076» ήταν εκείνη του Δημοκρατικού γερουσιαστή από το Βερμόντ, Πάτρικ Λίχι, μέλους της Επιτροπής Νομικών της Γερουσίας, ο οποίος μίλησε για «ένοχη σιωπή» των ΜΜΕ και για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» υποβάλλοντας ταυτόχρονα το ερώτημα «μήπως τελικά θέλουμε να κάνουμε ευκολότερη την επιβολή στρατιωτικού νόμου με προεδρικό διάταγμα;». Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι κυβερνήτες των αμερικανικών Πολιτειών (και οι 50, από τους οποίους μάλιστα οι 22 πρόσκεινται στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) είχαν στείλει στο κογκρέσο υπομνήματα διαμαρτυρίας για την επιβολή της συμπληρωματικής διάταξης «1076». Διέβλεπαν, μάλιστα, παραγκωνισμό των πολιτειακών αρχών από τους στρατηγούς και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όμως αυτή η μαζική διαμαρτυρία αποδείχθηκε αδύναμη μπροστά στην απόλυτη δικομματική συναίνεση.

Προοδευτικές φωνές

«Τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι λεβέντες δεξιοί συντηρητικοί αντικρατιστές που το '90 κραύγαζαν για λιγότερη κρατική παρέμβαση και περιορισμό του ρόλου της ομοσπονδιακής αστυνομίας σε εθνικό επίπεδο;» έγραφε ο Γκλεν Γκρίνουαλντ στο προοδευτικό περιοδικό «Saloon», ενώ οι Τζέιμς Μπόβαρντ («The American Conservative» με σαφή αντι-νεοσυντηρητική κριτική) και Τζεφ Στάιν («Congressional Quarterly», έκδοση για το κοινοβουλευτικό νομοθετικό έργο) συμφωνούσαν με τον Λίχι κι επισήμαιναν ότι υπάρχει παραβίαση του Posse Comitatus Act και του αμερικανικού συντάγματος. Οι ανησυχίες, όμως, για τη στρατιωτικοποίηση της καταστολής στις ΗΠΑ επιτείνονται από μια σειρά πρακτικών διαπιστώσεων: Οι άνδρες της 1ης Ταξιαρχίας Πολέμου θα χρησιμοποιούν τα διαβόητα «μη θανατηφόρα όπλα», που δοκιμάστηκαν στο Ιράκ, και προορίζονται για έλεγχο και καταστολή διαδηλώσεων. Επίσης, αν και η συγκεκριμένη μονάδα θα επιχειρεί για ένα χρόνο, σχεδιάζεται η αντικατάστασή της από μόνιμη στρατιωτική δύναμη με το ακρωνύμιο CCMRF, το οποίο ευρηματικά προφέρεται στη στρατιωτική αργκό ως «sea- smurf» (σε μετάφραση «θαλασσο-στρουμφάκια»). Σήμερα, πολλοί στις ΗΠΑ χαρακτηρίζουν την CCMRF «προεδρική αστυνομία» και διαβλέπουν μακροπρόθεσμα μια μόνιμη απειλή κατά της αμερικανικής δημοκρατίας. Το ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστεί αυτή την υπερεξουσία ο επόμενος πρόεδρος. Διότι για να την καταργήσει, δεν το συζητά κανείς.

του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 12/10/2008

Βιβλιοπαρουσιάσεις - Ρομπέρτο Σαβιάνο "Γόμορρα"

Ξενάγηση σε έναν καταραμένο τόπο
Η μαρτυρία του Ρομπέρτο Σαβιάνο για την Καμόρα της Νάπολης μας αποκαλύπτει έναν κόσμο εφιαλτικό, αλλά και οικείο

Λογοπαίγνιο
Ο τίτλος του είναι λογοπαίγνιο («Gomorra» - «Camorra»), αναφορά στα μαφιόζικα δίκτυα που έχουν μετατρέψει τη Νάπολη και όλη τη γύρω περιοχή σ’ έναν καταραμένο τόπο. Είτε πρόκειται για το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων σε παγκόσμια κλίμακα, τη διακίνηση μεταναστών, την παραγωγή ενδυμάτων υψηλής ραπτικής (γνήσιων και «μαϊμούδων»), τις αυθαίρετες οικοδομές και την τοκογλυφία, την εκμετάλλευση των σκουπιδιών και την «εξαφάνιση» τοξικών αποβλήτων, η δραστηριότητα της Καμόρας δεν αφήνει κανένα τομέα ανεκμετάλλευτο. Οι παράνομες «επιχειρήσεις» διαπλέκονται με τις νόμιμες σε έναν σφιχτοδεμένο ιστό που απλώνεται όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Το εγκληματικό alter ego της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας βρίσκει εδώ το κομβικό σημείο του.

Αυτοσχέδιος πράκτορας
Το ωμό πάθος της γραφής του, η αίσθηση ότι αυτά που περιγράφει τον έχουν αγγίξει προσωπικά κι αποτελούν μέρος της ίδιας της ζωής του, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την έλξη που ασκεί στον αναγνώστη. Γιος ενός γιατρού που παραλίγο να σκοτωθεί από τους μπράβους της Καμόρας επειδή βοήθησε το θύμα μιας δολοφονικής απόπειρας αντί να το αφήσει να πεθάνει, αποφάσισε να γράψει για όσα ήξερε και όσα φρόντισε να μάθει τριγυρνώντας σαν αυτοσχέδιος μυστικός πράκτορας μέσα σ’ έναν επικίνδυνο λαβύρινθο.
Τοποθετώντας την προσωπική ευαισθησία του στο κέντρο της αφήγησης, δίνει μια μαρτυρία ποτισμένη με οργή και απέχθεια για όσα έχει κάνει το οργανωμένο έγκλημα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, σ’ ένα από τα ωραιότερα μέρη της γης. Νιώθεις την αγανάκτηση να τον πνίγει όταν μιλάει για τη δολοφονία του νεαρού ιερωμένου που τόλμησε να αντισταθεί στα «αφεντικά» των συμμοριών. Τη θλίψη του για τους εφήβους που καταστρέφουν τη ζωή τους μπλέκοντας από νωρίς στα ναρκωτικά και στην εγκληματικότητα, για τους εργάτες που σκοτώνονται στις οικοδομές όπου κανένα μέτρο ασφαλείας δεν εφαρμόζεται. Την απόγνωσή του όταν βλέπει την ύπαιθρο της Καμπανίας να έχει μετατραπεί σε μια απέραντη τοξική χαβούζα.

Bella Napoli!
Το λιμάνι της Νάπολης είναι ο πρώτος σταθμός της ξενάγησης από τον Σαβιάνο στα μέρη της Νότιας Ιταλίας όπου κυριαρχεί η Καμόρα. Εκεί, από τον τερματικό σταθμό εμπορευματοκιβωτίων που διαχειρίζεται η κινέζικη εταιρεία COSCO (αυτή στην οποία πρόκειται να «ενοικιαστεί» μεγάλο μέρος του λιμανιού του Πειραιά) περνάει ο κύριος όγκος των κινεζικών εμπορευμάτων με προορισμό τις ευρωπαϊκές αγορές. Και χάρη σ’ ένα σύστημα που παίζει ταχυδακτυλουργικά με τον χρόνο και τον χώρο, μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά τα εμπορεύματα διακινούνται νόμιμα. Τεράστιες ποσότητες από ρούχα, παπούτσια, υφάσματα, είδη διατροφής, παιχνίδια, ηλεκτρικές συσκευές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς περνούν από ’δω λαθραία και ανεξέλεγκτα, συντηρώντας ένα απέραντο δίκτυο «μαύρης» οικονομίας.
Ενώ κι αυτή κατάγεται από παλιές τοπικές δομές παραεξουσίας, η οργάνωση της Καμόρας είναι πολύ δυσκολότερο να περιγραφεί απ’ ό,τι η σικελική μαφία. Η Κόζα Νόστρα έχει μια απλή οργανωτική διάταξη πυραμίδας, με τους «στρατιώτες» στη βάση και το μεγάλο αφεντικό στην κορυφή. Η ναπολιτάνικη Καμόρα ή το «σύστημα», όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι ένα απέραντο δίκτυο συμμοριών που σχηματίζονται, διαλύονται, μπλέκουν σε βίαιες συγκρούσεις, δέχονται χτυπήματα από τις αστυνομικές αρχές, αναδύονται δημιουργώντας νέες συμμαχίες, μόνο για να αλληλοεξοντωθούν και πάλι σε αιματηρούς εμφυλίους. Ενώ ένας Σικελός «κάπο» μπορεί με κάποια σιγουριά να ελπίζει ότι θα δει να εγγόνια του να αναλαμβάνουν την κληροδοτημένη εξουσία τους, ο «επιτυχημένος» καμορίστας θεωρείται τυχερός αν φτάσει τα σαράντα χρόνια του ζωντανός και εκτός φυλακής.
Εκείνο που δίνει πιο ανάγλυφα τον αυτοκαταστροφικό παραλογισμό του «συστήματος» της Καμόρας είναι η ιστορία με τα τοξικά απόβλητα. Με στόχο την αποκόμιση παράνομων κερδών, οι άνθρωποι των συμμοριών αναλαμβάνουν να «θάψουν» τοξικά απόβλητα από βιομηχανίες της βόρειας Ιταλίας και από άλλες χώρες της Ευρώπης στην περιοχή της Καμπανίας, δηλητηριάζοντας τη γη όπου ζουν οι ίδιοι και όπου θα ζήσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Η γη της φωτιάς
Οταν πριν από λίγο καιρό είδαμε στα δελτία ειδήσεων τη Νάπολη να ασφυκτιά κάτω από τόνους σκουπιδιών, τα αίτια της κρίσης δεν αναφέρονταν βέβαια στα σχετικά ρεπορτάζ της τηλεόρασης. Η ιστορική πόλη είναι πολιορκημένη από ανεξέλεγκτες χωματερές όπου επί δεκαετίες σωριάζονται απορρίμματα κάθε είδους και προέλευσης. Το σημείο κορεσμού έχει προ πολλού ξεπεραστεί και η μόνη λύση που έχει να προτείνει η ιταλική κυβέρνηση είναι η κατασκευή εργοστασίων αποτέφρωσης.
Οπως περιγράφει ο Σαβιάνο στο αποκαλυπτικό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του, με τίτλο «Η γη της φωτιάς», το κάψιμο των σκουπιδιών ώστε να μειωθεί ο όγκος τους το φροντίζουν εδώ και χρόνια οι συμμορίες της Καμόρας, χρησιμοποιώντας συχνά ως «εμπρηστές» νεαρούς τσιγγάνους. Οι πυρκαγιές στις χωματερές είναι μόνιμο φαινόμενο, πηγή συνεχούς ρύπανσης της ατμόσφαιρας με τις διοξίνες που παράγουν και οι κάτοικοι των κοινοτήτων όπου σχεδιάζεται να γίνουν εργοστάσια αποτέφρωσης ξεσηκώνονται εναντίον τους γιατί φοβούνται ότι και αυτά θα έχουν παρόμοιες συνέπειες.
Οση φρίκη κι αν προκαλούν αυτά που εξιστορεί ο Σαβιάνο, θα ήταν αφέλεια να δούμε την αυτοκαταστροφική παράνοια που χαρακτηρίζει την Καμόρα ένα τοπικό παράδοξο, μια ιταλική «αρρώστια» που εναπόκειται στους Ιταλούς να θεραπεύσουν. Ο κόσμος που περιγράφει δεν είναι παρά μια ακραία εκδοχή του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που έχει επικρατήσει διεθνώς. Οι αρχές του –το βραχυπρόθεσμο κέρδος πάνω απ’ όλα, η «ευέλικτη», κακοπληρωμένη εργασία, η αποδυνάμωση των θεσμών του έθνους - κράτους, η αδιαφορία για την καταστροφή του περιβάλλοντος– απλώς εφαρμόζονται εδώ με πιο ωμό και απροσχημάτιστο τρόπο.
Αν υπάρχει κάποιος δρόμος εξόδου από αυτόν τον λαβύρινθο, το πρώτο βήμα είναι η γνώση για όσα πραγματικά συμβαίνουν στον κόσμο μας. Και ο Ρομπέρτο Σαβιάνο έκανε αυτό το βήμα με σπάνια γενναιότητα και πάθος, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του.
Με την εκπληκτική επιτυχία του, το βιβλίο του Σαβιάνο κατάφερε να σπάσει την κουρασμένη αδιαφορία με την οποία αντιμετώπιζε πάντα το ιταλικό κοινό τις βρώμικες ιστορίες της Καμόρας. Εχει πουλήσει πάνω από ενάμισι εκατομμύριο αντίτυπα στην Ιταλία, μεταφράστηκε ήδη σε 33 γλώσσες και ενέπνευσε την ομώνυμη ταινία που βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών (εδώ θ’ αρχίσει να προβάλλεται στις 30 Οκτωβρίου). Ο 29χρονος συγγραφέας πληρώνει σήμερα βαρύ τίμημα για την τόλμη του. Είναι αναγκασμένος να ζει κρυμμένος, υπό 24ωρη αστυνομική φρούρηση, καθώς έχει δεχθεί «αξιόπιστες» απειλές κατά της ζωής του.

της Αγγελικης Στουπακη
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/10/08

Το ελληνικό Κραχ του Μεσοπολέμου

Η αδυναμία των πολιτικών να παρέμβουν στο οικονομικό τοπίο οδήγησε στην κρίση που σημάδεψε τις αρχές της δεκαετίας του ΄30.

Απεργίες που έφθασαν στα όρια της εξέγερσης είχαν ξεσπάσει σε όλη τη χώρα.

Η οικονομική κρίση του 1929-1932 στην Ελλάδα, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ελάχιστες ομοιότητες παρουσιάζει με τη σημερινή- εάν εξαιρέσουμε ίσως τον βαθμό σοβαρότητας- αλλά επίσης ελάχιστες ομοιότητες διαθέτει και με τον τρόπο με τον οποίον η κρίση εξελίχθηκε σε άλλες χώρες. Φυσικά, η αφετηρία ήταν ίδια- η παγκόσμια κρίση, που στο μυαλό όλων μας έχει ταυτιστεί με τους απελπισμένους που πηδούσαν από τα παράθυρα στη Νέα Υόρκη ή με τις ουρές για ένα πιάτο σούπα στην Αμερική.

Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι την αντιμετωπίζουν με όρους πολιτικούς - είναι αυτή που, για παράδειγμα, έθεσε τέλος μάλλον κακό στην πολιτική σταδιοδρομία του χαρισματικού Ελευθερίου Βενιζέλου. Για άλλους, είναι αυτή που άνοιξε τον δρόμο στον Ιωάννη Μεταξά και τη δικτατορία, όπως έγινε με τον Μουσολίνι στην Ιταλία και με τον Χίτλερ στη Γερμανία. Και για κάποιους τρίτους, είναι αυτή που έθεσε τα θεμέλια του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Όλα τα παραπάνω αναμφίβολα ισχύουνόμως δεν είναι τα μόνα. Διότι μια οικονομική κρίση πρώτα και κύρια έχει χαρακτηριστικά οικονομικά, μετά κοινωνικά και μετά, βεβαίως, πολιτικά. Η Ελλάδα, με κάποια χρονική καθυστέρηση, υποχρεώθηκε τελικώς να εγκαταλείψει τον κανόνα χρυσού - το σύστημα που καθόριζε τότε τις ισοτιμίες- και να υποτιμήσει τη δραχμή. Προέβη σε στάση πληρωμών των χρεών της και οδηγήθηκε σε ένα σύστημα σχεδόν πλήρους προστατευτισμού- έλεγχος εισαγωγών, μεγάλοι δασμοί, στροφή σε αγροτικές παραγωγές που απαιτούνταν για την εγχώρια κατανάλωση, ενίσχυση της εγχώριας βιομηχανίας. Δημιουργήθηκε έτσι μια ανάπτυξη αυτόνομη, η οποία με κλασικούς όρους δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί «οικονομική κρίση».

Ολέθρια πολιτική. Ωστόσο, η αδυναμία του κράτους να αναλάβει παρεμβατικό ρόλο στην κατανομή των κερδών που προέκυπταν από αυτήν την ανάπτυξη- διατηρώντας και στις νέες συνθήκες την προ του Κραχ αντίληψη που ονομάστηκε laissez faire (σ.σ. κάτι σαν «αφήστε τις δυνάμεις να αυτορυθμιστούν)- είχε ολέθριες συνέπειες. Άλλωστε, η επιλογή ενός προστατευτικού συστήματος έγινε μάλλον εξ ανάγκης και τυχαία, παρά από τη συνειδητή ιδεολογική και οικονομική επιλογή των κατεστημένων κομμάτων, των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος, που ουδέποτε διακρίθηκαν για τις διαφορές τους ως προς τα οικονομικά, αλλά για το αβυσσαλέο μίσος που έμεινε στην Ιστορία ως Διχασμός.

Ο πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια ολίγων- βιομηχάνων «νέας εσοδείας» ως επί το
Στον αντίποδα των εργατικών εξεγέρσεων εμφανίστηκαν φασιστικές οργανώσεις, που επένδυσαν στους φόβους της αστικής τάξης και οδήγησαν στο πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου
πλείστον, καθώς η Ελλάδα δεν διέθετε παραδοσιακή μεγαλοαστική τάξη. Μεταξύ 1930 και 1935 οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 13% και η ταχύρρυθμη βιομηχανική μεγέθυνση είχε άμεση εξάρτηση από τα φθηνά εργατικά χέρια σε μεγάλο βαθμό. Το φορολογικό σύστημα επιδείνωνε ακόμη περισσότερο τα πράγματα, φέρνονται αγρότες και εμπόρους σε σαφώς καλύτερη θέση από τους εργάτες. Ναυτεργάτες, καπνεργάτες, επιπλέον, είχαν οργάνωση χάρη στα Ταμεία Αλληλοβοήθειας, σε αντίθεση με τους απλούς εργάτες. Από την άλλη μεριά, μεταξύ 1925 και 1934 η συνολική παραγωγή σιγαρέτων στις «Νέες Χώρες» μειώνεται από το 36% στο 4%.

Ο Βενιζέλος υποχώρησε στις απαιτήσεις βιομηχάνων και επιχειρηματιών και δεν θέσπισε ούτε την κοινωνική ασφάλιση ούτε το επίδομα ανεργίας. Κινητοποιήσεις, απεργίες, ταραχές που έφθασαν στα όρια της εξέγερσης ξέσπασαν σε διάφορα σημεία της χώρας- και ανέλαβαν να τις καταστείλουν διάφοροι θαυμαστές του Μουσολίνι, όπως ο μετέπειτα πραξικοπηματίας Κονδύλης, με τη στήριξη παρακρατικών που είχαν προσλάβει οι κατά τόπους βιομήχανοι. Η άνοδος των τιμών, όμως, οξύνει περισσότερο τα πνεύματα. Και στον αντίποδα των εργατικών εξεγέρσεων εμφανίζονται φασιστικές οργανώσεις, που παίζουν με τα αισθήματα της φοβισμένης αστικής τάξης.

Στις 4 Αυγούστου του 1936 εκδηλώνεται η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά- και με τον τρόπο αυτόν η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου κατορθώνει να σημαδέψει και την μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας.

Διότι, όπως σημειώνει κι ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ, «πίσω από την κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε μετά το 1932, δεν βρισκόταν η οικονομική στασιμότητα, αλλά η απροθυμία της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να αναγνωρίσει ότι σε μια κλειστή οικονομία, το κράτος, με τη δράση ή την αδράνειά του, καθορίζει ποιος θα απολαμβάνει τα ευεργετήματα της μεγέθυνσης».

της ΕΙΡΗΝΗΣ Δ. ΚΑΡΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΑ ΝΕΑ, 11/10/08

Οι δεξαμενές πετρελαίου έρχονται από την... Μονή Βατοπεδίου

Ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής κατά των Δεξαμενών

"Επαληθεύεται, δυστυχώς, το χειρότερο σενάριο, όσον αφορά την προοπτική εγκατάστασης δεξαμενών καυσίμων στη λιμνοθάλασσα της Βάσοβας. Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς υπέγραψε τελικώς την Κοινή Υπουργική Απόφαση για την ίδρυση του Εθνικού Πάρκου ΑΜΘ, με γνώμονα τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιριών και όχι την ανάγκη προστασίας και ανάδειξης του φυσικού περιβάλλοντος του Δέλτα Νέστου στο σύνολο του.
Έτσι, αδιαφορώντας πλήρως για τις προτάσεις που κατέθεσαν οι τοπικοί φορείς και ο ίδιος ο φορέας διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου, αξιοποιώντας επικοινωνιακά το όλο θέμα σε σχέση με το τεράστιο ηθικό, πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, εντάσσει την περιοχή της Βάσοβας σε μια «περιφερειακή ζώνη Δ», όπου μπορούν να εγκατασταθούν βιομηχανίες χαμηλής όχλησης και αποθήκες καυσίμων συνολικής χωρητικότητας ως και 50.000 κ.μ.! Είναι ένα έγκλημα εκ προμελέτης, καθώς η υπογραφή Σουφλιά, σεμνά και ταπεινά, έρχεται να ολοκληρώσει αλλεπάλληλες προσπάθειες της κεντρικής εξουσίας για εγκατάσταση δεξαμενών καυσίμων στη συγκεκριμένη περιοχή, παρά τους κινδύνους που δημιουργούνται για το περιβάλλον και τους κατοίκους των γύρω οικισμών και παρά την εκφρασμένη αντίθεση της αρμόδιας Επιτροπής Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το τέλος, όμως, αυτής της αμαρτωλής ιστορίας δεν θα το γράψει ο υπουργός μιας καταρρέουσας κυβέρνησης, αλλά οι πολίτες της Καβάλας με τις κινητοποιήσεις τους, όπως ακριβώς έκαναν και στην περίπτωση του εργοστασίου λιθάνθρακα. Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα καλεί όλους τους φορείς - και πρωτίστως τον φορέα διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου, την Νομαρχία, τους Δήμους Καβάλας, Χρυσούπολης και Κεραμωτής και τα Επιμελητήρια - να κινητοποιηθούν άμεσα και σε κάθε επίπεδο, πολιτικό και νομικό, πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία υπογραφής της ΚΥΑ και από τα άλλα συναρμόδια Υπουργεία.
Τώρα που το περιβάλλον γίνεται υπόθεση όλων και η ευθύνη διατήρησής του βαραίνει σημαντικά τις τοπικές κοινωνίες και καθέναν από εμάς, καλούμαστε να δώσουμε άλλη μια μεγάλη μάχη για την σωτηρίας της Βάσοβας και θα την δώσουμε νικηφόρα".

Ανακοίνωση για το προσχέδιο προϋπολογισμού

ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ

Η κυβέρνηση Καραμανλή δημοσιοποίησε το προσχέδιο του πιο ληστρικού και του πιο αντιλαϊκού προϋπολογισμού της μεταπολίτευσης. Ενώ εισερχόμαστε στη δίνης μιας βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης, μιας κρίσης που δείχνει περίτρανα το τραγικό αδιέξοδο που οδηγεί ο νεοφιλελευθερισμός, η κυβέρνηση Καραμανλή συνεχίζει και βαθαίνει μια πολιτική που οδηγεί στο στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων. 
Είναι μεγάλη πρόκληση η κυβέρνηση Καραμανλή να φορτώνει στα λαϊκά στρώματα 6,5 δις ευρώ επιπλέον φόρους, παραπάνω από αυτούς που πλήρωσαν το 2007.
Είναι μεγάλη πρόκληση ο πλούτος να συνεχίζει να μην επιβαρύνεται και να απολαμβάνει τεράστια κέρδη, με την προστασία του κράτους –που αφήνει ασύδοτα τα καρτέλ, τις αυξήσεις των τιμών, τη κερδοσκοπία, τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου
Είναι μεγάλη πρόκληση οι μισθοί να μένουν καθηλωμένοι στο 3%, ενώ ο επίσημος πληθωρισμός εκτιμάται στο 4,5% (και να δούμε που φθάσει)
Είναι μεγάλη πρόκληση οι δαπάνες για την Παιδεία να μένουν καθηλωμένες στο 3% του ΑΕΠ, και να μην προβλέπεται το παραμικρό κονδύλι για προσλήψεις στην Υγεία με τις 10.000 κενά, να μειώνονται οι πληρωμές του κράτους προς τα καταρρέοντα Ασφαλιστικά Ταμεία (ΟΑΕΕ, ΝΑΤ, ΟΓΑ)
Είναι μεγάλη πρόκληση το κράτος να συνεχίζει να μην πληρώνει τα χρωστούμενα του στην Κοινωνική Ασφάλιση 
Είναι μεγάλη πρόκληση για το Ταμείο για τη Φτώχεια να προβλέπονται μόλις 100 εκατ. ευρώ
Είναι μεγάλη πρόκληση να πληρώνονται 2,2 δις ευρώ σε εξοπλιστικά προγράμματα, 800 εκατ. ευρώ περισσότερα από τον προϋπολογισμό του 2007
Είναι μεγάλη πρόκληση να πληρώνονται στους δανειστές του κράτους (δηλαδή στις ίδιους που δεν πληρώνουν φόρους) 12 δις ευρώ για τόκους, 1,5 δις ευρώ περισσότερα από τον προϋπολογισμό του 2007
Ο κόμπος έφθασε στο χτένι. 
Ο λαός δεν έχει άλλα να δώσει, όχι τα 6,5 δις του προϋπολογισμού των κ. Καραμανλή και Αλογοσκούφη αλλά ούτε 1 ευρώ. 
Είναι η ώρα του αγώνα. Τώρα (και ειδικά μέχρι να κατατεθεί το τελικό κείμενο στο τέλος Νοέμβρη) κι όχι με «ντουφεκιές» την παραμονή της ψήφισης του προϋπολογισμού στη Βουλή. Να μη χαθεί ούτε μέρα. Να οργώσουμε τις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τα νεολαιίστικα στέκια
Είναι η ώρα της κινητοποίησης όλου του λαού. Είναι η ώρα του συντονισμού των αγώνων. Ενάντια στην πολιτική που κάνει τους φτωχούς όλο και πιο πολλούς, όλο και πιο φτωχούς και τους πλούσιους πλουσιότερους. Ενάντια στην φοροεπιδρομή, την ακρίβεια, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα
 Ο αγώνας είναι η μόνη ελπίδα του λαού
Να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή, η πιο αντιδραστική κυβέρνηση της αντιπολίτευσης.
 Να ανοίξει ο δρόμος για μια μεγάλη ριζική αλλαγή με πρωταγωνιστές τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τα κινήματα και την Αριστερά.

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας

συμμετέχει στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Κρίση ή... «αρπαχτή» του κεφαλαίου;

Ωρα να προσεγγίσει κανείς την οικονομική ουσία και τις πολιτικές επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης που μαίνεται, λίγο πιο αποστασιοποιημένα από τις επιμέρους πτυχές της, έτσι ώστε να αντιληφθούμε πιο ψύχραιμα τι συμβαίνει. 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κολοσσιαίες «επενδυτικές τράπεζες» (δηλαδή ουσιαστικά τεράστιες χρηματιστικές εταιρείες) καταρρέουν, ασκώντας έτσι σοβαρότατες πιέσεις σε εμπορικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους λειτουργούν ως ιμάντας που μεταφέρει την κρίση στην πραγματική οικονομία.
Αυτό σημαίνει πως συνιστά ασυγχώρητο λάθος οποιαδήποτε εκτίμηση ότι αυτή η κρίση αφορά μόνο τους «τζογαδόρους» τραπεζίτες και επενδυτές και όχι τον απλό πολίτη. Οχι μόνο η κρίση αυτή θα επηρεάσει πολλαπλά τη ζωή του μέσου ανθρώπου, αλλά επιπλέον αυτός είναι που θα κληθεί να επωμισθεί το σημαντικότερο τμήμα του ασύλληπτου οικονομικού βάρους της λύσης!
Είναι εξόφθαλμο ότι η κρίση θα επιφέρει σοβαρότατες ανακατατάξεις στο εσωτερικό του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου: επιχειρήσεις θα καταποντισθούν, άλλες θα γιγαντωθούν, ενδέχεται να υποστεί αλλαγές ακόμη και ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ διαφόρων κρατών.
Συνολικά όμως υπάρχει ένα αδιαφιλονίκητο γεγονός: το κεφάλαιο θα βγει ενισχυμένο από αυτή την κρίση, καθώς οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ θα δώσουν στις πληττόμενες επιχειρήσεις τουλάχιστον ενάμισι τρισεκατομμύριο δολάρια, με τις σημερινές εκτιμήσεις, που μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά μετριοπαθείς.
Τα χρήματα αυτά θα τα πάρουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Είναι χρήματα που προέρχονται από τη φορολόγηση όλων μας και το κολοσσιαίο ποσό που θα δοθεί στους μεγιστάνες του χρήματος θα αφαιρεθεί από τα ποσά που θα πήγαιναν για την υγεία, την Παιδεία, την κοινωνική πρόνοια των πολιτών, όπως και για κρατικές ενισχύσεις μικρομεσαίων επιχειρηματιών και αγροτών ή για δημόσια έργα υποδομής των εθνικών οικονομιών.
Αυτοί οι πόροι που θα βελτίωναν τη ζωή των πολιτών, θα πάνε τώρα στα ταμεία των χρηματιστών και των τραπεζιτών που προκάλεσαν την κρίση!
Η κρίση έτσι θα μεταφερθεί στους ώμους των απλών πολιτών, όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, ενώ το κεφάλαιο συνολικά θα βγει κατά ενάμισι τρισεκατομμύριο πλουσιότερο! Κρίση για τους πολίτες, λοιπόν, αλλά... «αρπαχτή» ενάμισι τρισ. για το κεφάλαιο!
Το ακόμη χειρότερο για τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους και τους συνταξιούχους είναι πως όχι μόνο οι κυβερνήσεις δίνουν στους μεγιστάνες του πλούτου τα χρήματα που προορίζονταν σε ισχνό βαθμό για τη βελτίωση της ζωής των ασθενέστερων στρωμάτων, αλλά επιπλέον θα... ρημάξουν στη λιτότητα τον κοσμάκη επί πολλά χρόνια προκειμένου να βγάλουν τα σπασμένα!
Χώρια που έτσι προκαθορίζουν το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί η δημοσιονομική πολιτική όλων των επόμενων κυβερνήσεων. 
Ποια φιλολαϊκά μέτρα να πάρει π.χ. ο Μπάρακ Ομπάμα -αν υποθέσουμε ότι ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο-, αφού ο Μπους θα του αφήσει ένα έλλειμμα ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων μόνο από τα λεφτά που θα δώσει στους τραπεζίτες, συν τα έξοδα των δυο πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Θα λιώσει τους Αμερικανούς εργαζόμενους στη λιτότητα!
Η εφαρμογή όμως μιας τόσο αντιλαϊκής πολιτικής σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, όπως φυσικά και στις ΗΠΑ, ενδέχεται να γίνει ακόμη χειρότερη από το γεγονός ότι οι υπόλοιποι κλάδοι του κεφαλαίου πέραν του χρηματοπιστωτικού, οι οποίοι στο κάτω κάτω είναι και παραγωγικοί, δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν απαθείς τις κυβερνήσεις να μοιράζουν τρισεκατομμύρια στους «τζογαδόρους». 
Πολύ φυσιολογικά θα διεκδικήσουν και αυτοί μερίδιο αυτού του «μάννα» για το κεφάλαιο που μοιράζουν αφειδώς οι κυβερνήσεις και θα το διεκδικήσουν μαχητικά ώστε στο τέλος να πάρουν, με αποτέλεσμα ο τελικός λογαριασμός της αναδιανομής του δημόσιου πλούτου υπέρ του κεφαλαίου να γίνει πολύ υψηλότερος ακόμη και από το εξωφρενικό ποσό του ενάμισι τρισεκατομμυρίου.
ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΑΥΡΗ ΕΠΟΧΗ

Στον γύψο πολιτικές και άλλες ελευθερίες
Σαν να μην έφτανε η μαύρη οικονομική περίοδος που θα ακολουθήσει την κρίση, η προοπτική μιας σκληρής πολιτικής ανελέητης λιτότητας για πολλά χρόνια, ώστε να βγουν από τους φορολογούμενους τα κολοσσιαία ποσά που δίνονται στους τραπεζίτες, δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και ατομικές ελευθερίες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. 
Η συρρίκνωσή τους στον μέγιστο δυνατό βαθμό αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τις κυβερνήσεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά κοινωνικές αντιδράσεις ή και εκρήξεις. Θα παραστούμε μάρτυρες ενός δεύτερου κύματος ανελεύθερων μέτρων επιβολής καθεστώτος «πειθαρχημένης δημοκρατίας», έπειτα από όσα επαίσχυντα μέτρα έχουν ήδη ληφθεί με πρόσχημα την υποτιθέμενη «τρομοκρατία».

 Γιώργος Δελαστίκ
ΕΘΝΟΣ, 8-10-08